လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမယ္

လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမယ္

စိန္သံလံုး

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ၁၉၄၅ ခုႏွစ္က ေနသူရိန္ အစည္းအေ၀းမွာ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူသည္ စီးပြားေရးသမား မဟုတ္၊ သူေ႒းျဖစ္ခ်င္သူ မဟုတ္၊ သူ႔မွာ ေငြရွာႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရး ရွိတဲ့အျပင္ သရဖူလုပ္ၿပီး ေဆာင္းႏိုင္းေသာ အခြင့္အေရးေတြ ရရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူ လိုခ်င္ေသာ လြတ္လပ္ေရးသရဖူကိုသာ ေဆာင္းလိုေၾကာင္း၊ သူ ေဆာင္းလိုေသာ သရဖူမွာ လြတ္လပ္ေရးသရဖူသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာၾကားသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဂ်ပန္ေရာ အဂၤလိပ္ကပါ မက္လံုးေတြ ေပးၿပီး စည္းလံုးသိမ္းသြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဘယ္သူ႔လက္ကိုင္တုတ္မွ အလုပ္မခံဘူး။

အဲဒီလို ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ ပီသမႈအတြက္ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရာက္ေလရာ ေနရာတိုင္းမွာ ျပည္သူေတြက ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာနဲ႔ ႀကိဳဆိုဂုဏ္ျပဳေနျခင္းက လုပ္ယူ၍ ရေသာအရာ မဟုတ္ေၾကာင္း ထင္ရွားလွပါတယ္။ မေန႔တေန႔တုန္းဆီက လူႀကီးေတြ နယ္ဆင္းတဲ့အခါ ႀကိဳဆိုၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုဆိုတာ နည္းလွပါတယ္။ တာ၀န္အရ ႀကိဳခဲ့ၾကတာပါ။ စိတ္ပါလက္ပါ ႀကိဳဆိုၾကတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အထူးေျပာဖို႔ေတာင္ လိုမယ္မထင္ပါ။

အဲဒါက ကြာျခားခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထုေတြက သူတို႔အက်ဳိးကို ဘယ္သူ လိုလားတယ္ဆိုတာ သိၾကပါတယ္။ အေျခအေနအရ မသိဟန္ေဆာင္ခ်င္ေဆာင္မယ္။ တကယ္ေတာ့ သိေနၾကပါတယ္။ ကိုယ္က်ဳိးရွာသူေတြကို ဘယ္သူမွ မေလးစားပါဘူး။ ႏွစ္ ၅၀ နီးပါး အာဏာရွင္ေတြ ကိုယ္က်ဳိးရွာခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။

“စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အကုန္လံုးနီးပါးကို သူရဘြဲ႔ ေပးသင့္တယ္။
တိုက္ပြဲမွာ ထူးခၽြန္လို႔ ေပးတဲ့ သူရဘြဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
သူတို႔ ရဖို႔အတြက္ပဲ ကိုယ္က်ဳိးရွာတာ ေတာ္လြန္းလို႔ သူရဘြဲ႔ ေပးရမွာ။”

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ အဓိကက်တဲ့ေနရာ လူတိုင္း ႀကိဳးစားလို႔ မရတဲ့ေနရာေတြမွာ ကြန္ဒိုတိုက္ႀကီးေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ အိမ္ရာႀကီးေတြ ေဆာက္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ဂ႐ု ေဆာက္လုပ္ေရးရဲ႕ နာမည္ခံပိုင္ရွင္ ထြန္းႏိုင္ေရႊ ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊရဲ႕သားဆိုတာ သိတဲ့လူေတြ သိၾကပါတယ္။ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ဳိးကို အျပင္လူ ဘယ္ရမွာလဲ။ အေဖရဲ႕အရွိန္အ၀ါနဲ႔ အခြင့္အေရးယူတယ္ဆိုတာ လူတိုင္း လုပ္ႏိုင္တာမွတ္လို႔။ အဲဒီ ျမန္မာနာမည္ ေရွ႕ဆံုးက တပ္ထားတဲ့ ႏိုင္ဂ႐ု ေနာက္မွာ လူမ်ဳိးျခားေတြ ရွိေနတယ္။ ေရွ႕မွာ တပ္ထားတဲ့ ျမန္မာအတြက္ ကိုယ္စားျပဳတာက ထြန္းႏိုင္ေရႊ တေယာက္ထဲ။ ကဲ ... ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။

စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားနဲ႔ စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ ၀င္ေငြရွာခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ စီးပြားေရး ဦးပိုင္လီမိတက္ကို ထူေထာင္ခဲ့ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာ့စီးပြားေရးေကာ္ပိုေရးရွင္း (MEC) ဆိုတာကို ထပ္ၿပီး ထူေထာင္ခဲ့တယ္။

အဲဒီကုမၸဏီႏွစ္ခုကေတာ့ မပိုင္ရင္ ျခင္ကိုေတာင္ မ႐ိုက္ဘူးဆိုတဲ့ ေပၚလစီနဲ႔ ထူေထာင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အခြန္ေပးေဆာင္ဖို႔မလိုတဲ့ အခြင့္အေရးကို ဇြတ္ယူထားတယ္။ အဲဒီေလာက္ ပိုင္ေအာင္ လုပ္ထားတာ။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားနဲ႔ စစ္တပ္အသိုင္းအ၀န္းက လူေတြ ေကာင္းစားသလား မေမးနဲ႔. စိန္သံလံုး သူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္မွဴးတေယာက္ဆို ဦးပိုင္က ခ်ေပးတဲ့ စားအုန္းဆီပါမစ္နဲ႔ မယားငယ္ႏွစ္ေယာက္ ယူထားတဲ့အထိ အိုေကမွာ စိုေျပတယ္ေလ။ သူက ဆီပါမစ္ေရာင္းရင္ တလကို ၆ သိန္း ရတယ္။ ဒါက အကင္းပဲရွိေသးတာ။ သူ႔ထက္ႀကီးတဲ့ လူေတြက သူ႔ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္ေငြေတြ ရၾကတယ္ဆိုတာ ေျပာမယံု ၾကံဳဖူးမွ သိတာပါ။

အဲဒီ ဦးပိုင္လီမိတက္နဲ႔ MEC တို႔က ေသခ်ာေပါက္ ပိုက္ဆံရမယ့္ လုပ္ငန္းေတြပဲ လုပ္တယ္။ ႐ံႈးမယ့္ လုပ္ငန္းမ်ဳိးဆို အနားေတာင္ မကပ္ဘူး။ စက္မႈ (၁) ၀န္ႀကီး ဦးေအာင္ေသာင္းရဲ႕ စက္မႈ (၁) အရႈံးေပၚေနတဲ့ စက္႐ံု ၂၀၀ ေက်ာ္ ႐ံႈးတာ ျပည္သူဘ႑ာေတြပဲ ဆံုးရႈံးခဲ့ၾကေပါ့။ အဲဒီလိုလူစား ခုခ်ိန္ထိ ေကာင္းစားေနေသးတယ္။ ၀န္ႀကီးရာထူး မရွိေတာ့ေပမယ့္ ၀န္ႀကီးလစာ အတိုင္းရတဲ့ လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီ ဥကၠဌ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ သူ႔လိုပဲ အျပစ္ရွိတဲ့ ၀န္ႀကီးေဟာင္း သံုးမရေတာ့တဲ့ ၀န္ႀကီးေဟာင္း ၁၈ ေယာက္ လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီ ဥကၠဌေတြအျဖစ္ တီထြင္ၿပီး ခန္႔ထားတဲ့ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိၾကမွာေပါ့။ ေနာက္ကြယ္က ႀကိဳးကိုင္ေနတဲ့ ႐ုပ္ေသးဆရာႀကီး သန္းေရႊ ေနာက္မွာရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ သက္ေသပဲ။

အဲဒီ လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီ ၁၈ ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေတြကိုေရာ သိခ်င္ၾကလား။ ေျပာျပမယ္ေနာ္။ မွတ္ထားၾကပါဗ်။ ဦးေ႒းဦး၊ ဦးသိန္းေဇာ္၊ ဦးေအာင္ေသာင္း၊ ဦးစိုးသာ၊ ဦးတင္ထြဏ္း၊ ဦးလွျမင့္ဦး၊ ဦးေမာင္ေမာင္သိမ္း၊ ဦးသိန္းေဆြ၊ သူရဦးေအးျမင့္၊ ဦးစိုးႏိုင္၊ ဦးေ႒းျမင့္၊ ဦးလြန္းသီ၊ ေဒါက္တာေက်ာ္ျမင့္၊ ေဒါက္တာခ်မ္းၿငိမ္း၊ သူရဦးေအာင္ကို၊ ဦးေမာင္ဦး၊ ဦးေမာင္ေမာင္ေဆြ၊ ဦးေအာင္သိန္းလင္း ... တို႔ေပါ့၊ အဲဒီထဲမွာ ဦးေအာင္ေသာင္းရဲ႕သားက ဘဏ္တည္ေထာင္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး သူ႔အေဖ ဦးေအာင္ေသာင္းက ဘဏ္အေၾကာင္း နားမလည္ဘဲ၊ ေငြစကၠဴေတာင္ အစစ္မွန္း အတုမွန္း မသိဘဲနဲ႔ ဘဏ္မ်ားႏွင့္ ေငြေၾကးဆိုင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးေကာ္မတီ ဥကၠ႒ ျဖစ္ေနတာ တမင္တိုက္ဆိုင္တာ မဟုတ္ဖူးဆိုတာပဲ။

စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားနဲ႔ စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ အထူးလက္၀ါးႀကီးအုပ္ပိုင္ခြင့္၊ အခြင့္အေရးယူပိုင္ခြင့္ရတဲ့ စီးပြားေရးဦးပိုင္လီမီတက္နဲ႔ စီးပြားေရးေကာ္ပိုေရးရွင္းတို႔က အျမတ္အစြန္း ေသခ်ာၿပီး တျခား ပုဂၢလိကေတြ လုပ္ခြင့္မရတဲ့ လုပ္ငန္းႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ သစ္လုပ္ငန္း၊ သတၱဳတူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္း (ေက်ာက္မ်က္၊ ေက်ာက္စိမ္း) ဘဏ္လုပ္ငန္း၊ သံမဏီစက္႐ံု၊ သၾကားစက္၊ သစ္အေခ်ာကိုင္စက္၊ ဆည္နဲ႔ လမ္းတံတား၊ အရက္ခ်က္စက္႐ံု၊ ေဂါတန္ေက်ာက္လုပ္ငန္း၊ မိုးကုတ္ မိုင္း႐ွဴး ေက်ာက္မ်က္လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ဖားကန္႔ ကခ်င္ ေက်ာက္စိမ္းတူးေဖာ္ခြင့္၊ ေမြးျမဴေရးနဲ႔ ေရလုပ္ငန္း၊ ဘိလပ္ေျမစက္႐ံု၊ ျပည္ပပို႔ကုန္ တင္သြင္းမႈအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စာအုန္းဆီ၊ ကားတင္သြင္းမႈ၊ ကားအပိုပစၥည္း တင္သြင္းၿပီး တပ္ဆင္ေရာင္းခ်သည့္ လုပ္ငန္း၊ တယ္လီဖုန္းလုပ္ငန္း၊ ျမ၀တီ ရဟတ္ယာဥ္ငွားလုပ္ငန္း၊ ၾကက္ ငါး ပုဇြန္ ထုတ္လုပ္ေရး၊ ေရႊတူးေဖာ္ေရး၊ စီးကရက္စက္ရံုမ်ား၊ ဘီယာစက္႐ံုမ်ား၊ အရက္ခ်က္စက္႐ံုမ်ား၊ ႏို႔ခ်က္စက္႐ံုလုပ္ငန္းမ်ားနဲ႔ အာဏာလႊဲခါနီးမွာ ေသခ်ာေပါက္ ေငြရတဲ့ ကုန္ေသတၱာစခန္း (ကြန္တိန္နာ)၊ ေၾကးစင္ေတာင္က ေၾကးနီထုတ္လုပ္မႈ လုပ္ငန္းေတြကိုပါ သဲသဲမဲမဲ လႊဲေပးခဲ့တယ္။

ကိုယ္ရကိုယ္ယူစနစ္နဲ႔ ယူလို႔ မ၀ေသးတဲ့အျပင္ သားသမီး ေျမးျမစ္တို႔ တည္ေထာင္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေရႊမန္းရဲ႕သား ေအာင္သက္မန္း တည္ေထာင္ထားတဲ့ ဧရာေရႊ၀ါ၊ ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္ကို လုပ္ေကၽြးေနတဲ့ ေမြးစားသား ေတဇရဲ႕ ထူးဒေရးဒင္းနဲ႔ အဲပုဂံ၊ ေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ မက္ (စ္) ျမန္မာ၊ တင္ေအာင္ျမင့္ဦးရဲ႕သား ဗိုလ္မွဴး ႏိုင္လင္းဦးရဲ႕ TZ ကုမၸဏီ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး တင္ေအးရဲ႕သား ဥကၠာေအးရဲ႕ လင္းထက္ေအာင္ကုမၸဏီ၊ ဦးေအာင္ေသာင္းရဲ႕သား ေနေအာင္နဲ႔ မိုးေအာင္တို႔ရဲ႕ IGE နဲ႔ ေအာင္ရည္ၿဖိဳး ကုမၸဏီေတြကိုလည္း လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးၿပီး တဖက္က လွည့္ယူၾကျပန္တယ္။

ဒါ့အျပင္ ကေမၻာဇ၊ ေဇကမၻာ၊ ယုဇန၊ ဧဒင္အုပ္စု၊ ေရႊသံလြင္၊ ေရႊနဂါးမင္း ... စတဲ့ ကုမၸဏီမ်ားကိုလည္း အခြင့္အေရးေတြ ေပးၿပီး အကန္ေတာ့ခံေနတုန္းပဲ။ ဒီလုပ္ငန္းေတြကို ဒီမိုကေရစီလို႔ ေျပာေနတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ထိ လည္ပတ္ေနတုန္းေနာ္။ စားလို႔ ၀ါးလို႔ ေကာင္းတုန္း ...။

လြတ္လပ္ျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္းဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းမွာပဲ ရွိတယ္။ ဘယ္မွာလဲ ဒီမိုကေရစီ။ ႏိုင္ငံသစ္ႀကီးဆိုတာ သစ္ေနရဲ႕လား။ အေဟာင္းေတြ ေကာင္းစားတုန္းေနာ္။ အာဏာမလႊဲခင္ အထူးစီမံကိန္း ၆ ခုကို အသဲအသန္ အလ်င္အျမန္ ခ်ေပးလိုက္တဲ့ ဦးသန္းေရႊရဲ႕ ေစတနာ ေလးစားေလာက္ပါရဲ႕။ မေသခင္ ရိကၡာယူသြားတဲ့သေဘာ။ စားလို႔ပဲ မ၀ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္လူေတြ အေႂကြးတင္ ရန္ျဖစ္ၾကေပါ့။ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား အရပ္ကတို႔ေရ ...။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အကုန္လံုးနီးပါးကို သူရဘြဲ႔ ေပးသင့္တယ္။ တိုက္ပြဲမွာ ထူးခၽြန္လို႔ ေပးတဲ့ သူရဘြဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ရဖို႔အတြက္ပဲ ကိုယ္က်ဳိးရွာတာ ေတာ္လြန္းလို႔ သူရဘြဲ႔ ေပးရမွာ။

ဆရာဘုန္းႀကီးက ေဟာဘူးတယ္ေလ။ အ႐ႈပ္ထဲမွာ ရွင္းေအာင္ေန။ ဟုတ္ကဲ့ ... ဒီအ႐ႈပ္ထုပ္ႀကီး မရွင္းဘဲနဲ႔ ဒီမိုကေရစီလို႔ ေအာ္လို႔မရဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ငံု႔ခံေနရမွာလား။ ေခတ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကၿပီ။ ၁၉၄၈ မွ ၁၉၅၈ အထိ ဖဆပလအစိုးရ၊ ၁၉၅၈ မွ ၁၉၆၀ အထိ အိမ္ေစာင့္အစိုးရ၊ ၁၉၆၀ မွ ၁၉၆၂ ထိ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ၊ ၁၉၆၂ မွ ၁၉၇၄ ထိ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရ၊ ၁၉၇၄ မွ ၁၉၈၈ အထိ မဆလအစိုးရ၊ ၁၉၈၈ မွ ၁၉၉၇ ထိ န၀တအစိုးရ၊ ၁၉၉၇ မွ ၂၀၁၁ ထိ နအဖအစိုးရ၊ ၂၀၁၁ မတ္လ ၃၀ ရက္မွ ယေန႔အထိ ဒီမိုကေရစီအစိုးရ ဆိုၿပီး ေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ မေျပာင္းလဲေသးတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းကေတာ့ ရသမွ် အကုန္ယူၿပီးၿပီ။ မတရား ယူထားတဲ့၊ အခြန္မေဆာင္ရတဲ့ စီးပြားေရးလက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီပံုစံနဲ႔ ကမၻာသိ ေၾကညာထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ႀကီးကို ဘယ္လို ထူေထာင္ၾကမွာလဲ။ လုပ္ရက္ၾကပါေပါ့၊ ကဲ ... လုပ္ရဲရင္ေတာ့ ခံရဲရမယ္ေနာ္။

စိန္သံလံုး