ဒီမိုကေရစီ ရပလားေဟ့

ဒီမိုကေရစီ ရပလားေဟ့

ေဇာ္၀င္း (၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)

(“ကတၱီပါလမ္းခြဲ” ေဆာင္းပါးရဲ႕ အဆက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကတၱီပါလမ္းခြဲ ေဆာင္းပါးမွာ အေပ်ာ့နဲ႔ အမာၾကား၊ တဘက္ကို တဘက္ မေႏွာင့္ယွက္ၾကဖုိ႔ က်ေနာ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။)

အရင္ေဆာင္းပါးနိဂုံးမွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲဆိုတဲ့ ကိစၥကို အၾကံျပဳတင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္မွာ လုပ္ခြင့္သာေပမယ့္ အေတြးအေခၚ ႐ႈပ္ေထြးၿပီး ေတြေဝစရာေတြ သိပ္မ်ားလြန္းတဲ့အတြက္ လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ေဆြးေႏြးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူပုံၾကားမွာ အထုပ္ျဖည္ျပေနတယ္လို႔ တခ်ဳိ႕က ဆိုခ်င္ဆိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူကို တိုင္တည္ထားမွသာ လမ္းေၾကာင္း တည့္မတ္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္တဲ့အတြက္ လမ္းဆုံေလးခြမွာ လူသိရွင္ၾကား ေၾကညာေျပာဆိုပါမယ္။

အားလုံးသိၾကတဲ့အတိုင္း တကယ္ေျပာင္းၿပီလား၊ ဒီမိုကေရစီရၿပီလားဆိုတာဟာ ဒီေန႔ေရပန္းစားတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲက အဆုံးသတ္ဖို႔ အေဝးႀကီးလိုပါေသးတယ္။ ခုမွ စလုံးေရ စမလို႔ ရွိပါေသးတယ္။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရ တက္လာၿပီးေနာက္မွာ ျမစ္ဆုံဆည္စီမံကိန္းကို ရပ္တန္႔ေပးခဲ့တယ္။ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ ယာယီ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ခဲ့တယ္။ ထင္ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို လႊတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကို ဘာပဲေျပာေျပာ ျပည္သူေတြ သေဘာက်ၾကတယ္။ စစ္အစိုးရရဲ႕ ၿပီးခဲ့တဲ့ သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ ျပည္သူေတြ လိုလားတဲ့ အရာမွန္သမွ် ဘာတခုမွ လုပ္ေပးခဲ့တာ မရွိေတာ့ အခုလို ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ိဳးကို လူေတြက ေက်နပ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီအေျပာင္းအလဲလုိ႔ ေခၚႏိုင္ပါၿပီလား။

ျမစ္ဆုံဆည္စီမံကိန္းဟာ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို တစုံတရာ လိုက္ေလ်ာေပးလိုက္တာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမစ္ဆုံဆည္စီမံကိန္းကို ျပည္သူလူထုက မၾကဳံစဖူးေလာက္ေအာင္ ညီညီညာညာ ဝိုင္းဝန္းကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။ ၈၈ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးကလြဲရင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အညီညြတ္ဆုံး လႈပ္ရွားမႈတခုလို႔ေတာင္ ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ လူထုဆႏၵျပမႈဟာ ေခတ္မမီေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနသူေတြ ျမစ္ဆုံသင္ခန္းစာကို ျပန္ေလ့လာသင့္ပါတယ္။

“ျပည္သူေတြကိုယ္တိုင္ရမွ ဒီမိုကေရစီ၊ ျပည္သူေတြ မရရင္ အဲဒါ ေလမိုခေရဇီပဲ။ (ေလေတြပဲ မို႔ေမာက္ မ်ားျပားေနတဲ့ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ အေျပာေတြလို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။) အိမ္မွာ ထမင္းပိုစားရမလား၊ ဟင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စားရမလား၊ ဝင္ေငြ တိုးလာမလား၊ အဲဒါဆိုရင္ ေကာင္းလာၿပီလို႔ ယုံလိုက္ပါမယ္။ စကားပိုေျပာခြင့္ရမလား၊ စာပိုေရးခြင့္ရမလား။ အဲဒါဆိုရင္ တိုးတက္လာၿပီလို႔ လက္ခံမယ္။ ၾကံ႕ဖြံ႔၊ စြမ္းအားရွင္၊ ရဝတ၊ စစ္သားကအစ၊ ဘယ္တရားသူႀကီး၊ ဘယ္ဝန္ႀကီး၊ ဘယ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္၊ ဘယ္သမၼတကိုမွ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး၊ ငါမွန္တာလုပ္ရင္ ဘယ္သူ႔မွ ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုဘူးကြလို႔ ေျပာႏိုင္ၿပီလား။ အဲဒါဆိုရင္ ဒါမွ ဒီမိုကေရစီကြလို႔ လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ေထာက္ခံလိုက္မယ္။ ကိုယ့္ဆီေရာက္မွ ဒီမိုကေရစီ၊ ကို္ယ္တိုင္ရမွ ဒီမိုကေရစီပဲ။ ကိုယ္တိုင္ ဘာမွမရရင္ေတာ့ ဘာသမၼတ၊ ဘာလႊတ္ေတာ္ႀကီးေတြက အျမႇဳပ္တစီစီထေအာင္ ေျပာေျပာ သူတို႔ေျပာသမွ်ဟာ ေလမိုခေရဇီပဲ ျဖစ္မွာပဲ။”

ဒါေပမယ့္ ၾကံ႕ဖြံ႔အစိုးရအေနနဲ႔ ဒီစီမံကိန္း ရပ္လိုက္တဲ့အခ်က္မွာ အေရးႀကီးတဲ့ ေနာက္ထပ္ ရည္ရြယ္ခ်က္တခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမရိကန္အစိုးရကို မ်က္စပစ္ အခ်က္ေပးခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္သေဘာက် ထားရာေန ေစရာသြားဘဝမွာ ေနမယ့္သူမဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ဟန္ရွိပါတယ္။ တ႐ုတ္နဲ႔ အေမရိကန္တို႔အၾကား ႀကိဳးတန္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ကစားမယ့္ ၾကံ႕ဖြံ႔စစ္အစိုးရရဲ႕ ပထမေျခလွမ္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အလြန္အႏၱရာယ္ႀကီးတဲ့ ကစားနည္းလည္း ျဖစ္ႏို္င္ပါတယ္။

အာဆီယံထိုင္ခုံ ရေရး၊ အေမရိကန္ပိတ္ဆို႔မႈ ႐ုပ္သိမ္းေရး၊ ႏိုင္ငံတကာရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြ လာေရာက္ေရး၊ IMF World Bank ရဲ႕ ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြ ရေရးဟာ သူတို႔ရဲ႕ တကယ့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီရည္မွန္းခ်က္ေတြကို စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ပုလင္းတူဘူးဆို႔ ခ႐ိုနီ စီးပြားေရးသမားႀကီးေတြကသာ ျမက္ျမက္ကေလး ဝါးၿမိဳခံစားၿပီး က်န္ျပည္သူေတြက သူတို႔ဆီက ပိုလွ်ံက်တာကေလးကို ခံစားဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုပဲ Trickle-Down Economic လို႔ သူတို႔ ေခၚခ်င္ပုံရွိပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္ေပးတာဟာ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ သိပ္အက်ဳိးရွိတဲ့အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရဘက္က အႀကီးဆုံး လိုက္ေလ်ာေပးခဲ့ရတဲ့ အခ်က္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လႊတ္ေပးခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိလို႔ ေစတနာနဲ႔ လႊတ္ေပးတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ လိုခ်င္တာကို ရဖို႔ ေထာင္ျမင္လို႔ ရာစြန္႔တဲ့ သေဘာပါ။ ဒါေတာင္ လႊတ္မေပးခ်င္လြန္းလို႔ အလီလီအလာလာ ခြဲၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိး ေသြးတိုးစမ္းပါေသးတယ္။ လူထုဖိအား၊ ႏိုင္ငံတကာဖိအားေၾကာင့္ မတတ္သာလြန္းတဲ့ အဆုံးက်မွ အေရးႀကီးတဲ့သူေတြကို လႊတ္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ အကုန္လႊတ္မေပးေသးပါဘူး။ ဒီလို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ေပးတဲ့အတြက္ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ဘာမွ ေက်းဇူးတင္စရာ အေၾကာင္းလည္း မရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလးပါ။ သူတို႔ ဖမ္းထားလို႔သာ လႊတ္ေပးရတာပါ။ ဖမ္းမထားရင္ လႊတ္စရာ မလိုပါဘူး။ လႊတ္တာကို ေက်းဇူးတင္ရင္ ဖမ္းတာကိုပါ ေက်းဇူးတင္သလို ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုသာ ေက်းဇူးတင္စတမ္းဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ေက်းဇူးအတင္ခံရေအာင္ သူတို႔က ထပ္ဖမ္းျပပါလိမ့္ဦးမယ္။

သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြကို ရဖို႔ဆိုရင္ ၾကံ႕ဖြံ႔စစ္အစိုးရဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုလည္း လႊတ္ေပးလိမ့္မယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔လည္း ယာယီအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေအာက္တိုဘာလ ၃၁ ရက္မွာ ေရးခဲ့တဲ့ “ၾကံ႕ဖြံ႔အစိုးရ၊ NLD ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔၏ ေသနဂၤဗ်ဴဟာေျမာက္ ေရႊ႕ကြက္မ်ား” ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေဝဖန္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကံ႕ဖြံ႔အစိုးရအေနနဲ႔ မေပးခ်င္တဲ့ အခ်က္ ၃ ခ်က္ ရွိေၾကာင္းလည္း အဲဒီေဆာင္းပါးမွာပဲ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်က္ ၃ ခ်က္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ မေပးခ်င္တာလဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်က္ ၃ ခ်က္ကို ေပးလိုက္ရရင္ တကယ့္ဒီမိုကေရစီကို ေပးလိုက္ရတာျဖစ္လို႔ပါပဲ။

အဲဒီအခ်က္ ၃ ခ်က္ကို က်ေနာ္ ဒီလုိ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ စစ္အစိုးရအေနႏွင့္….

၁။ အေျခခံဥပေဒ (၏ အေရးႀကီးဆုံးအခ်က္ေတြ)ကို ျပင္မေပးႏိုင္။ သည္အခ်က္သည္ အဓိက အက်ဆုံးအခ်က္ျဖစ္သည္။ ဒါကို ေပးလိုက္ရလွ်င္ ဒီမုိကေရစီ ေပးလိုက္ရျခင္း မည္ပါသည္။

၂။ တုိင္းရင္းသားေတြအားလုံးႏွင့္ (ယာယီ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးထက္ အဓိပၸာယ္ျပည့္ဝေသာ) ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရး မလုပ္ႏိုင္။ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ႏိုင္ငံေရးလိုလားခ်က္ တခုမွ်မေပးဘဲ ယာယီ အပစ္အခတ္ရပ္စဲထားရေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ဳိးကိုသာ ဆက္လက္ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ေပးထားလိုသည္။

၃။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆႏၵျပခြင့္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားခြင့္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဟာေျပာခြင့္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အဖြဲ႔အစည္း တည္ေထာင္ခြင့္ အစစ္အမွန္မ်ားကို မေပးႏိုင္။ ထိုအခ်က္မ်ားကို ေပးလိုက္ရလွ်င္လည္း ဒီမိုကေရစီ တစိတ္တေဒသ ေပးလိုက္ရျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မေပးႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။

အဲဒီတုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့ ဒီ ၃ ခ်က္ဟာ အခုလည္း ဆက္ၿပီး မွန္္ေနပါေသးတယ္။ စစ္အစိုးရဟာ ဒီ ၃ ခ်က္ကို မေပးဘဲ ေရွာင္ရွားဖို႔ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ ခုခံကာကြယ္ေနပါတယ္။ ဒီအခ်က္ ၃ ခ်က္စလုံး မေျပာင္းလဲေသးသမွ်၊ မျပဳျပင္ေသးသမွ်မွာ စစ္အစိုးရဟာ ဒီမိုကေရစီေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈကို လုပ္ေနၿပီလို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဒီ ၃ ခ်က္စလုံး မရေသးရင္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ပြဲမရေသးပါဘူး။ စစ္အစိုးရ တကယ္ေျပာင္းမေျပာင္းကို ဒီအခ်က္ ၃ ခ်က္နဲ႔သာ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းတာႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို မတိုင္းတာရင္ စစ္အစိုးရရဲ႕ မ်က္လွည့္ျပပြဲမွာ က်ေနာ္တို႔ မ်က္စိလည္သြားႏိုင္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရက ဟိုနားနည္းနည္း ေလွ်ာ့သေယာင္ေယာင္လုပ္လိုက္၊ ဒီနား ေလွ်ာ့သေယာင္ေယာင္ လုပ္လိုက္၊ လုပ္ေပးေနတာေလးကိုပဲ ဒီမိုကေရစီရၿပီလို႔ ထင္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD က ေနရာတခ်ဳိ႕ ရတာနဲ႔ပဲ ဒီမိုကေရစီရသြားၿပီလို႔ ထင္သြားႏိုင္ပါတယ္။

“ဒီလို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ေပးတဲ့အတြက္ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ဘာမွ ေက်းဇူးတင္စရာအေၾကာင္းလည္း မရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလးပါ။ သူတို႔ ဖမ္းထားလို႔သာ လႊတ္ေပးရတာပါ။ ဖမ္းမထားရင္ လႊတ္စရာ မလိုပါဘူး။ လႊတ္တာကို ေက်းဇူးတင္ရင္ ဖမ္းတာကိုပါ ေက်းဇူးတင္သလို ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုသာ ေက်းဇူးတင္စတမ္းဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ေက်းဇူးအတင္ခံရေအာင္ သူတို႔က ထပ္ဖမ္းျပပါလိမ့္ဦးမယ္။”

တကယ္လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပညာေရးဝန္ႀကီးလိုမ်ဳိး ဘာမွ ႏို္င္ငံေရးၾသဇာအာဏာမရွိတဲ့ ဝန္ႀကီးေနရာမ်ဳိး ေပးလိုက္ရင္ပဲ ဒီမိုကေရစီရသြားၿပီလို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္ (တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဝန္ႀကီးတေနရာ ဆိုတာမ်ဳိးကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ေပးမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အားလုံးဝိုင္းဖိအားေပးလို႔ မတတ္သာလြန္းတဲ့ အဆုံးက်မွ ေပးမွာပါ။ သူတို႔သာ သေဘာ႐ုိးနဲ႔ ေပးခ်င္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဝန္ႀကီးခန္႔ခ်င္ရင္ အခုလည္း ခန္႔လို႔ ရပါတယ္။ ဝန္ႀကီးဆိုတာ အေျခခံဥပေဒအရ လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္စရာ မလိုပါဘူး။ လႊြတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္ရင္၊ လႊတ္ေတာ္က အဆိုျပဳရင္ ဝန္ႀကီးခန္႔ပါမယ္လို႔ ဦးသိန္းစိန္က ဝါရွင္တန္ပို႔စ္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ ေျပာတာဟာ သက္သက္ပလီေနတာပါ။ သူေပးခ်င္ရင္ အခုလည္း ေပးလို႔ရပါတယ္)။

အခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ဘက္က အဓိကထား ေဆာင္ရြက္သြားရမွာက ေစာေစာက အခ်က္ ၃ ခ်က္ ရရွိေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ ၃ ခ်က္ထဲမွာ နံပါတ္ ၁ နဲ႔ နံပါတ္ ၂ အခ်က္က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တတိယအခ်က္ကို က်ေနာ္တို႔ အရင္ဦးဆုံး ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲဝင္သင့္ပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒီတတိယအခ်က္ဟာ သူတို႔ေပးပါ့မယ္လို႔ ႏိုင္ငံတကာကိုေရာ၊ အမ်ားျပည္သူကိုပါ လူသိရွင္ၾကား ဝန္ခံအသိေပးထားၿပီးသားျဖစ္လို႔ပါပဲ။ အေျခခံဥပေဒမွာလည္း ဒီအခ်က္ေတြကို ေပးပါမယ္လို႔ ဝန္ခံထားၿပီးျဖစ္သလို သူတို႔ပါးစပ္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ကတိေပးထားၾကၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမုိကေရစီႏို္င္ငံ မွန္ရင္ ရွိကိုရွိရမယ္လို႔ ႏိုင္ငံတကာက လက္ခံထားၾကတဲ့ အခ်က္လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

စစ္အစိုးရဟာ အရင္တုန္းကလည္း ေပးထားတဲ့ ကတိကို ဖ်က္၊ ေထြးထားတဲ့ တံေထြးကို ၿမိဳခ်လာတာ တသက္လုံးပဲ။ ဘယ္တုန္းက ကတိတည္ဖူးလို႔လဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ကိုယ့္စကားကိုယ္ ေလးစားတဲ့ အမ်ဳိးအစားမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတႀကိမ္မွာ သူတို႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ ကတိဖ်က္လို႔ မရပါဘူး။ သူတို႔ ကတိဖ်က္ရင္ သူတို႔ လိုခ်င္တာေတြ ဆုံး႐ံႈးသြားႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ ႐ုပ္သိမ္းေရး၊ ႏိုင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ ဝင္ေရာက္လာေရး၊ အုိင္အမ္အက္ဖ္နဲ႔ ကမၻာ့ဘဏ္အကူအညီ ဆိုတာေတြနဲ႔ ေဝးသြားႏိုင္ပါတယ္။ အေမရိကန္ကလည္း သူတို႔ ကတိမတည္ရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ကမၻာ့အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံႀကီးတႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာလာ ေတာင္းဆိုလာတာေတြကို ၾကံ႕ဖြံ႔အစိုးရဘက္က ကတိမတည္ဘဲ လြယ္လြယ္နဲ႔ အေလွ်ာ့ေပး လိုက္ေလ်ာလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကမၻာ့အလယ္မွာ အျပစ္တင္စရာ လက္ညိႇဳးထိုးစရာျဖစ္မွာပါ။ ဒီအျဖစ္ အေရာက္မခံပါဘူး။ အေမရိကန္ဟာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားသက္သက္ကို ၾကည့္ၿပီး စစ္အစိုးရလိုသမွ် လိုက္ေလ်ာလိုက္တယ္လို႔ အေျပာအဆို မခံႏိုင္ပါဘူး။

ဒီေတာ့ နံပါတ္ ၃ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြကို က်ေနာ္တို႔က တကယ္ျပတ္ျပတ္သားသားနဲ႔ နည္းမ်ဳိးစုံသုံး ေတာင္းဆိုရင္ သူတို႔ မေပးခ်င္ေပမယ့္ မေပးခ်င္ ေပးခ်င္နဲ႔ ေပးလာရဖို႔ ရွိပါတယ္။ ၾကံ႕ဖြံ႔အခက္၊ ျပည္သူ႔အခ်က္လို႔ သေဘာထားၿပီး ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးေတြကို ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္ၾကဖို႔ အခြင့္အသာဆုံးအခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ၊ သူရဲေကာင္းေတြ ေထာင္အျပင္ ေရာက္လာပါၿပီ။ ဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္ေၾကာင္း အထင္အရွား သက္ေသမျပႏိုင္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ အမ်ားလက္ခံႏို္င္ေလာက္မယ့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳး မရွာႏိုင္ရင္ သူတို႔အေနနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ျပန္ဖမ္းဖို႔ ခက္ပါတယ္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ျပန္ဖမ္းလိုက္ရင္ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အိပ္မက္ေတြလည္း ပ်က္သုဥ္းရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ၾကံ႕ဖြံ႔အစိုးရအေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ၾကာတဲ့အထိ အေလ်ာ့ေပးေနရဦးမွာပါ။ ဒီမိုကေရစီေယာင္ေဆာင္ေနရဦးမွာပါ။ အဲဒါဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ၾကာမလဲဆိုေတာ့ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔ထားတာ ႐ုပ္သိမ္းၿပီးတဲ့အထိ၊ IMF World Bank က အကူအညီေတြ ရတဲ့အထိ ၾကာႏိုင္ပါတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ အဲဒီႏွစ္ခုထဲက တခုခု ရၿပီးတဲ့အထိ သူတို႔ ေလွ်ာ့ေပးပါလိမ့္မယ္။

“ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ ၾကံ႕ဖြံ႔စစ္အစိုးရဟာ ဒီမိုကေရစီ မေပးခ်င္ဘူး၊ တကယ့္ အေျပာင္းအလဲ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ ေျပာေနပါတယ္။ သူတို႔ကို မယုံဘူးလို႔ က်ေနာ္ ေျပာေနပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ေျပာပါသလဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျပည္တြင္းျပည္ပက ေက်နပ္ေအာင္ လိုက္ေလ်ာမႈ ျပသရာမွာေတာင္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လြတ္ေအာင္ ကြင္းေရွာင္ၿပီး က်န္တာေလးေတြကိုပဲ လိုက္ေလ်ာျပဖို႔ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ေဆာင္ေနလို႔ပါ။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ၃ ခ်က္ကို မတို႔ မထိပဲ ကြင္းေရွာင္ေနလို႔ပါ။”

အဲဒီေနာက္မွာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး လူဖမ္းပြဲေတြ ျပန္လုပ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြထဲက ေခါင္းမာတဲ့သူေတြ သေဘာထားတင္းမာတဲ့သူေတြေၾကာင့္ ဒီလုိလူျပန္ဖမ္းရတဲ့ အေျခအေန ေရာက္ရပါတယ္လို႔လည္း ဆင္ေျခေပးပါလိမ့္ဦးမယ္။ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြထဲက ေခါင္းမာတဲ့သူေတြေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ ေနာက္ဆုတ္သြားရပါတယ္လို႔လည္း ေျပာပါလိမ့္မယ္။ ျပတ္သားသူေတြကို အစိုးရကလည္း လက္ညိႇဳးထိုး၊ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းကလည္း အျပစ္တင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အဲသလို အျပစ္မတင္ႏိုင္ေအာင္၊ ဆင္ေျခမေပးႏိုင္ေအာင္ ကိုယ့္ဘက္က လိမ္လိမ္မာမာ ေနရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ လိမ္လိမ္မာမာေနရင္ ပိုၿပီးေတာင္ လက္ရဲဇက္ရဲနဲ႔ ဖမ္းဦးမွာပါ။ အေၾကာင္းျပခ်က္က အေၾကာင္းျပခ်က္ပါပဲ။ ဆင္ေျခက ဆင္ေျခပါပဲ။ တကယ့္အေၾကာင္းရင္း မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ မေပးခ်င္တာပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆိုတဲ့သူေတြကို လြတ္လပ္ခြင့္ မေပးခ်င္တာပါပဲ။

ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ ၾကံ႕ဖြံ႔စစ္အစိုးရဟာ ဒီမိုကေရစီ မေပးခ်င္ဘူး၊ တကယ့္ အေျပာင္းအလဲ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ ေျပာေနပါတယ္။ သူတို႔ကို မယုံဘူးလို႔ က်ေနာ္ ေျပာေနပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ေျပာပါသလဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျပည္တြင္းျပည္ပက ေက်နပ္ေအာင္ လိုက္ေလ်ာမႈ ျပသရာမွာေတာင္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လြတ္ေအာင္ ကြင္းေရွာင္ၿပီး က်န္တာေလးေတြကိုပဲ လိုက္ေလ်ာျပဖို႔ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ေဆာင္ေနလို႔ပါ။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ၃ ခ်က္ကို မတို႔ မထိပဲ ကြင္းေရွာင္ေနလို႔ပါ။

ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ပတ္သက္တာ ဘာတခုမွကို မေပးေသးဘူးလုိ႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဦးသိန္းစိန္ေပးတဲ့ ဒီမိုကေရစီကို က်ေနာ္တို႔ ဘာတခုမွ မခံစားရေသးဘူးလို႔ ဆိုခ်င္တယ္။ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေတြကို လႊတ္ေပးတာဟာလည္း ဒီမိုကေရစီ ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူေတြ ခံစားႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးတခုခု ေပးလိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူေတြ၊ ဆက္ၿပီး ေဆာင္ရြက္မယ့္သူေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ၾကိဳဆိုတယ္။ ဝမ္းလည္းသာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်းဇူးမတင္ႏိုင္ဘူး။ ေစာေစာက ေျပာသလိုပဲ သူတို႔ ဖမ္းထားလို႔ ျပန္လႊတ္ေပးရတာ။ အမွားလုပ္ထားလို႔ အမွားျပင္ရတာျဖစ္တယ္။ ျမစ္ဆုံဆည္ကိစၥ ေနာက္ဆုတ္လိုက္တာလည္း ႀကိဳဆိုတယ္။ ဝမ္းသာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါလည္း လူထုသေဘာထား မပါဘဲ အမွားလုပ္ထားလို႔ အမွားျပန္ျပင္ေပးတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါလည္း အရင္က မရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရး တခုခုကို ျပည္သူေတြ ခံစားႏိုင္ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေပးလိုက္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။

စာေပစိစစ္ေရးတို႔၊ ႐ုပ္ရွင္/ဗီဒီယိုဆင္ဆာတို႔ကို လုံးဝဖ်က္သိမ္းေပးမလား။ အဲဒါဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးတခ်ဳိ႕ ေပးၿပီလို႔ က်ေနာ္ လက္ခံပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွန္တကယ္ လြတ္လပ္ခြင့္ျပဳတာျဖစ္ဖို႔ေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။ စာေပစိစစ္ေရး ဖ်က္ေပးတယ္ဆိုၿပီး တဘက္မွာ မီဒီယာဥပေဒ ဘာညာေတြ ထုတ္မယ္၊ ဥပေဒမလိုက္နာရင္ ဖမ္းမယ္၊ ေထာင္ခ်မယ္တို႔၊ ဒဏ္ေငြ ၁၀ သိန္း ႐ိုက္မယ္၊ သိန္း ၁၀၀ ႐ိုက္မယ္တို႔ ဆိုတဲ့ တင္းက်ပ္မႈေတြ လုပ္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လက္ခုပ္တီးမယ့္အစား လူလိမ္လူညစ္ေတြပါလားလို႔ လက္ညိႇဳးေငါက္ေငါက္ထိုး ေျပာဖို႔သာရွိပါတယ္။

ခုထိ သူတို႔အစိုးရ လုပ္ေနသမွ်ကေတာ့ အရင္ကထက္ နည္းနည္းပိုေဖာ္ျပခြင့္ ေပးသလိုလို ဟေပးလိုက္တယ္။ လူေတြ နည္းနည္းဝမ္းသာၿပီး တိုးလုပ္ေတာ့ ျပန္႐ုပ္လိုက္ျပန္တယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ ဒီမိုကေရစီ အေယာင္ေဆာင္ေနတာပါ။ ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔ ဒီမိုကေရစီ အေယာင္ေဆာင္ေနဦးမွာပါ။ ေအာင့္သက္သက္ႀကီးနဲ႔ကို ဒီမိုကေရစီ အေယာင္ေဆာင္ေနရဦးမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးေတြကို သူတို႔လွ်ာဖ်ားကေန ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေပးတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး မင္းတို႔ေပးလို႔ ယူၿပီကြဆိုၿပီး အပိုင္အရ ဖမ္းဆုပ္ရယူရမယ့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမဆုံး က်ေနာ္တို႔ ေတာင္းဆိုရမွာက လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုေဟာေျပာခြင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေပ၊ ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ၊ အႏုပညာလြတ္လပ္ခြင့္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ ရေအာင္ယူရပါမယ္။ စာေပစိစစ္ေရး၊ ႐ုပ္ရွင္ဆင္ဆာ၊ ဗီဒီယိုဆင္ဆာေတြကို ျပဳတ္ေအာင္တိုက္ရမွာပါ။ ဒါေတြ မျပဳတ္ေသးသမွ်မွာ ဒီမိုကေရစီဆိုတာဟာ လွ်ာဖ်ားဒီမိုကေရစီသာျဖစ္ေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးျပ ေျပာဆိုၾကရမွာပါ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တရားေဟာခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုစည္း႐ုံးခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵျပခြင့္ေတြ ရေအာင္ ဆက္လုပ္ရပါမယ္။ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵျပခြင့္ ဥပေဒ၊ လြတ္လပ္စြာ အသင္းပင္းဖြဲ႔စည္းခြင့္ ဥပေဒေတြကို လက္ေတြ႔က်င့္သုံးလို႔ မရေသးေအာင္၊ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ညစ္ထား ကပ္ထားတာေတြကို ဖြင့္ခ်တိုက္ခိုက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားသမဂၢ ဖြဲ႔စည္းခြင့္ကို ျပည္ထဲေရးက လုပ္ထုံးလုပ္နည္းေတြ မေရးရေသးလို႔ဆိုတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အခ်ိန္ဆြဲထားတာမ်ဳိးကို က်ေနာ္တို႔ ခြင့္ျပဳထားလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ သူတို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ဖြင့္ခ်ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

“ဆႏၵျပတာ ေခတ္ေနာက္မက်ေသးပါဘူး။ လိုအပ္ရင္ ဆႏၵျပတဲ့နည္းကို ထုတ္ေဖာ္အသုံးျပဳရမွာပါ။ လူထုကို အေျခခံတဲ့ ႏို္င္ငံေရးဟာ အျမဲတမ္း ေခတ္မီေနမယ့္ ႏို္င္ငံေရးပါ။ လူထုကို မယုံၾကည္ရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈအားလုံး ယိမ္းယိုင္သြား ႏိုင္ပါတယ္။ ဆႏၵျပတာဟာ ဒီေန႔အထိ လူထုကိုင္စြဲက်င့္သုံးေနတဲ့ အေကာင္းဆုံးလက္နက္အျဖစ္ တကမၻာလုံးက လူထုေတြ အားထားယုံၾကည္ေနဆဲပါ။ တကယ္ေတာ့ အာရပ္မွာလည္း ဆႏၵျပေနတာပဲ၊ အေမရိကန္တို႔ ဥေရာပတို႔မွာလည္း အႀကီးအက်ယ္ ဆႏၵျပေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဘာ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာက်မွ ဆႏၵျပတာ ေခတ္မမီဘူးေလး ဘာေလး လာေျပာေနရသလဲ။”

အသင္းအပင္းေတြကို သမဂၢေတြကို က်ေနာ္တို႔ ဖြဲ႔စည္းရပါမယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ လယ္သမားသမဂၢ၊ အလုပ္သမားသမဂၢ အစစ္အမွန္ေတြ ေပၚေပါက္လာတဲ့အထိ ေဆာင္ရြက္ရပါမယ္။ လူထုအဖြဲ႔အစည္းဆိုတာဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ တကယ့္အင္အား ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ့္အေျခခံေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာနဲ႔ အခိုင္အခန္႔ တည္ေဆာက္ထားႏိုင္ရင္ စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ အလြယ္တကူ ဖ်က္ဆီးလို႔ မရႏိုင္တဲ့အရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တကယ္အံတုႏိုင္မယ့္ အရာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခခံေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရြးေကာက္ပြဲ ႏိုင္မႏိုင္ဆိုတာထက္ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ ဒီလိုသမဂၢေတြ ထူေထာင္ႏိုင္ရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဝန္ႀကီးလုပ္တာထက္ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ ပိုထိေရာက္ပါတယ္။ ဒီလိုသမဂၢေတြဟာ လႊတ္ေတာ္ထက္ အာမခံခ်က္ပိုရွိပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြထဲမွာ တကယ့္ ေအာက္ေျခလူထုေတြ ပါေနၾကလို႔ပါ။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကိုယ္တိုင္ခံစားေနၾကရသူေတြ ျဖစ္ေနၾကလို႔ပါ။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အစိုးရ ႏွပ္ေၾကာင္းေပးေနတဲ့ ဘုန္းႀကီး ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ရ၊ ေက်ာင္းသားက ေက်ာင္းသားအေရးပဲ လုပ္ရမယ္၊ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ရ၊ အလုပ္သမားက လုပ္ခတိုးေရးပဲ ေျပာရမယ္၊ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ရ၊ လယ္သမားက စပါးကိစၥ၊ ေျမဆီကိစၥ၊ လယ္ကိစၥပဲ ေျပာရမယ္၊ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ရဆိုတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ကိုယ္က်ိဳးသက္သက္ ႏိုင္ငံေရးထဲ ေခ်ာင္ပိတ္သြတ္သြင္းမယ့္ အႏၱရာယ္ကိုလည္း ကာကြယ္ရပါမယ္။ ကိုယ့္အေရးကိုယ္သာ ေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတာ အမ်ားျပည္သူရဲ႕ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ဒီမိုကေရစီအျမင္ကို လမ္းက်ဥ္းထဲ သြတ္သြင္းတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔အစည္းေတြ တခုနဲ႔တခု ခ်ိတ္ဆက္လႈပ္ရွားလို႔ မရေအာင္ ကန္႔သတ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ေနာက္လိုက္အၾကား ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ ေသြးခြဲတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေစ၊ ဘုန္းႀကီးျဖစ္ေစ၊ အလုပ္သမားျဖစ္ေစ၊ လယ္သမားျဖစ္ေစ၊ တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္း တိုးတက္ေနရင္ ဘယ္သူမွ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မတရားမႈေတြ၊ ဖိႏွိပ္မႈေတြ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြ ရွိေနရင္ ဘယ္သူမွ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မကင္းႏိုင္ပါဘူး။ မလုပ္ခ်င္လို႔လည္း မရပါဘူး။ ဒါဟာ သမိုင္းေပးတာဝန္ပါ။ တာဝန္သိတတ္ရင္ ဘယ္သူမွ ေရွာင္လြဲလို႔မရပါဘူး။ ဦးဥတၱမ၊ ဦးဝိစာရ အပါအဝင္ ရဟန္းသံဃာမ်ားစြာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကတာဟာလည္း သမိုင္းအစဥ္အဆက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ့ သမိုင္းေပးတာဝန္တရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြဟာလည္း လုပ္ခအေရးသက္သက္ကေလးကိုသာ က်ဥ္းက်ဥ္းေျမာင္းေျမာင္း လုပ္ရင္ တျခားလူတန္းစားအဖြဲ႔အစည္းေတြ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ကင္းကြာၿပီး အလုပ္ရွင္လက္ကိုင္တုတ္၊ အစိုးရလက္ကိုင္တုတ္ သမဂၢမ်ိဳး ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။

လယ္သမားသမဂၢေတြ ထူေထာင္တဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြ လူငယ္ေတြဟာ လယ္သမားေတြဆီ အေရာက္သြားဖို႔ လိုပါတယ္။ လယ္သမားေတြကို သင္ၾကားျပသေပးစရာေတြ ရွိသလို၊ လယ္သမားေတြဆီကေန သင္ယူစရာေတြ အေျမာက္အျမား ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ၿမိဳ႕ျပအရပ္၊ သံတမန္နဲ႔ မီဒီယာရွိတဲ့ အရပ္နဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္တဲ့အရာဆိုတဲ့ ေခတ္ကို အဆုံးသတ္သင့္ပါၿပီ။ ၿမိဳ႕မွာတင္ ျပည္သူရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာမွာ ပိုမ်ားပါတယ္။ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ ကင္းမဲ့ေျခာက္ေသြ႔ေနခဲ့တာဟာ ၈၈ ေနာက္ပိုင္း တေလွ်ာက္လုံးျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းလက္ေဒသမွာ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ရွင္သန္ေနႏိုင္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ထားသင့္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပမွာ ဖိႏွိပ္မႈ သိပ္မ်ားလြန္းလို႔ မလႈပ္ရွားသာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ေက်းလက္က သူ႔ဖာသာ သီးသန္႔လႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့အထိ ေက်းလက္ႏိုင္ငံေရး အားေကာင္းေနေအာင္ ျပင္ဆင္ထားသင့္ပါတယ္။ အခုေခတ္ဟာ ေတာကလူေတြ စာမဖတ္တတ္တဲ့ ေခတ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီလို နံပါတ္ ၃ လိုအပ္ခ်က္ေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္ၾကမယ့္အခ်ိန္မွာ နံပါတ္တစ္၊ နံပါတ္ႏွစ္ အခ်က္ေတြကို ျပစ္ပယ္ထားရမယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ နံပါတ္ ၁ နဲ႔ နံပါတ္ ၂ ဆီ ဦးတည္ခ်ီတက္ရမွာပါ။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔၊ အေျခခံဥပေဒတိုက္ဖ်က္ေရးတို႔ကို မ်က္ေျခမျပတ္ဖို႔ လုိပါတယ္။ အေျခခံဥပေဒတိုက္ဖ်က္ေရးဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အဓိကရည္မွန္းခ်က္ပါ။ ဒီအေျခခံဥပေဒရွိေနရင္ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုလည္း မေပၚေပါက္ႏိုင္သလို ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ေဝးေနဦးမွာပါပဲ။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ စစ္သားတမတ္သားက ဘယ္သူမွ မေရြးေကာက္ဘဲ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ထိုင္ေနသမွ်၊ ကာ-လုံအဖြဲ႔က လႊတ္ေတာ္အထက္မွာ ရွိေနသမွ်၊ အခ်ိန္မေရြး အာဏာသိမ္းခြင့္ ဆိုတာႀကီး ရွိေနသမွ်၊ အေရြးေကာက္မခံရတဲ့သူေတြနဲ႔ အစိုးရဖြဲ႔ေနသမွ်မွာ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။

က်ေနာ္တို႔ကို ၾကံ႕ဖြ႔ံအစိုးရက မသထာေရစာ ေပးထားတဲ့ အေယာင္ေဆာင္ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးဟာ ေႏွာင္ႀကိဳးတည္းထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီပါ။ ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔ လွန္ထားတာပါ။ သူတို႔ႀကိဳက္သလို ကဖို႔ ႀကိဳးနဲ႔ အခ်က္ျပေပးေနပါတယ္။ သူတို႔ မႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ သူတို႔ မထိန္းႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႀကိဳးကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီး အခြင့္အေရးအားလုံး တခုမက်န္ ႐ုပ္သိမ္းမွာပါ။ သူတို႔ ဒီလို ရဲရဲတင္းတင္း ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ လုပ္ႏိုင္သြားတာ၊ ဒီလို လုပ္ခြင့္ရသြားတာကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒကို ႏို္င္ငံေရးသမားတခ်ဳိ႔က လက္ခံလိုက္တဲ့အတြက္ အသက္ဝင္သြားလို႔ပါ။ သူတို႔ ႀကိဳးကို ျပန္ေဆာင့္ဆြဲမယ့္အခ်ိန္မွာ အားလုံးကို သိမ္းၾကံဳးၿပီး ေထာင္ထဲထည့္တာမ်ဳိး လုပ္ခ်င္လုပ္ပါလိမ့္မယ္။ အေျခအေန သိပ္ဆိုးရင္ စစ္တပ္က ျပန္ၿပီး အာဏာသိမ္းတာမ်ိဳးေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာေတာ့ ေစာေစာက လုပ္ငန္းေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း တခါမွ မၾကဳံဖူးတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ဳိး ရေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခြင့္အေရးဟာ အျမဲတည္တံ့ေနမယ့္ အခြင့္အေရးမဟုတ္ပါဘူး။ ကာလတိုတိုကေလးမွာသာ ရႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ သမၼတႀကီး အခက္ေတြ႔မွာ စိုးရိမ္ေနရင္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲလမ္းစဥ္ကို ထိခိုက္မယ္လို႔ ေဝဖန္တာေတြေၾကာင့္ ေတြေဝေနရင္၊ စစ္အစိုးရ ေခါင္းမာဂိုဏ္းေတြ စိတ္ေကာက္ၿပီး အာဏာသိမ္းလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကို စဥ္းစားေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရးႀကီးကို က်ေနာ္တို႔ လက္လြတ္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆႏၵျပတာ ေခတ္ေနာက္မက်ေသးပါဘူး။ လိုအပ္ရင္ ဆႏၵျပတဲ့နည္းကို ထုတ္ေဖာ္အသုံးျပဳရမွာပါ။ လူထုကို အေျခခံတဲ့ ႏို္င္ငံေရးဟာ အျမဲတမ္း ေခတ္မီေနမယ့္ ႏို္င္ငံေရးပါ။ လူထုကို မယုံၾကည္ရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ယုံၾကည္မႈအားလုံး ယိမ္းယိုင္သြား ႏိုင္ပါတယ္။ ဆႏၵျပတာဟာ ဒီေန႔အထိ လူထုကိုင္စြဲက်င့္သုံးေနတဲ့ အေကာင္းဆုံးလက္နက္အျဖစ္ တကမၻာလုံးက လူထုေတြ အားထားယုံၾကည္ေနဆဲပါ။ တကယ္ေတာ့ အာရပ္မွာလည္း ဆႏၵျပေနတာပဲ၊ အေမရိကန္တို႔ ဥေရာပတို႔မွာလည္း အႀကီးအက်ယ္ ဆႏၵျပေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဘာ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာက်မွ ဆႏၵျပတာ ေခတ္မမီဘူးေလး ဘာေလး လာေျပာေနရသလဲ။ လူထုဟာ သူတို႔လိုခ်င္တာကို ေဖာ္ထုတ္ျပသဖို႔အတြက္ ဘယ္ေခတ္၊ ဘယ္အေျခအေန၊ ဘယ္အစိုးရ လက္ထက္မွာမဆို၊ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို ဆႏၵျပသင့္တယ္၊ ဆႏၵျပခြင့္ရွိတယ္၊ ဘယ္ေခတ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခတ္မီတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ေခတ္တင္ မဟုတ္ပါဘူ။ ဒီမိုကေရစီေခတ္ေရာက္ရင္လည္း ဆႏၵျပရဦးမွာပါ။

လႊတ္ေတာ္ျပင္ပ လူထုႏိုင္ငံေရးဟာ လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးထက္ ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ ဥပေဒလိုက္နာေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ဒီမိုကေရစီကို ေဘာင္ခတ္သြတ္သြင္းလိုက္ရင္ ဒီမိုကေရစီ ညႇိဳးႏြမ္းသြားပါလိမ့္မယ္။ မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြရဲ႕ ေလာင္းရိပ္မိၿပီး ဒီမိုကေရစီ ေျခာက္ေသြ႔ေသဆုံးသြားပါလိမ့္မယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာပဲ ဒီမိုကေရစီရွိၿပီး အလုပ္ထဲ၊ အိမ္ထဲ၊ ေစ်းထဲ၊ ေက်ာင္းထဲမွာ ဒီမိုကေရစီမရွိရင္ အဲသလို ဒီမိုကေရစီဟာ အခြင့္ထူးခံဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အေပၚမွာပဲ ဒီမိုကေရစီရွိၿပီး ေအာက္ကို ဒီမိုကေရစီ ေရာက္မလာဘူးဆိုတာဟာ ဒီမိုကေရစီကို အေျပာသက္သက္ အရသာခံၿပီး ၿဖီးျဖန္းညာဝါးေနတာသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါပဲ။

ျပည္သူေတြကိုယ္တိုင္ရမွ ဒီမိုကေရစီ၊ ျပည္သူေတြ မရရင္ အဲဒါ ေလမိုခေရဇီပဲ။ (ေလေတြပဲ မို႔ေမာက္ မ်ားျပားေနတဲ့ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ အေျပာေတြလို႔ ဆိုခ်င္တာပါ။) အိမ္မွာ ထမင္းပိုစားရမလား၊ ဟင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စားရမလား၊ ဝင္ေငြ တိုးလာမလား၊ အဲဒါဆိုရင္ ေကာင္းလာၿပီလို႔ ယုံလိုက္ပါမယ္။ စကားပိုေျပာခြင့္ရမလား၊ စာပိုေရးခြင့္ရမလား။ အဲဒါဆိုရင္ တိုးတက္လာၿပီလို႔ လက္ခံမယ္။ ၾကံ႕ဖြံ႔၊ စြမ္းအားရွင္၊ ရဝတ၊ စစ္သားကအစ၊ ဘယ္တရားသူႀကီး၊ ဘယ္ဝန္ႀကီး၊ ဘယ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္၊ ဘယ္သမၼတကိုမွ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး၊ ငါမွန္တာလုပ္ရင္ ဘယ္သူ႔မွ ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုဘူးကြလို႔ ေျပာႏိုင္ၿပီလား။ အဲဒါဆိုရင္ ဒါမွ ဒီမိုကေရစီကြလို႔ လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ေထာက္ခံလိုက္မယ္။ ကိုယ့္ဆီေရာက္မွ ဒီမိုကေရစီ၊ ကို္ယ္တိုင္ရမွ ဒီမိုကေရစီပဲ။ ကိုယ္တိုင္ ဘာမွမရရင္ေတာ့ ဘာသမၼတ၊ ဘာလႊတ္ေတာ္ႀကီးေတြက အျမႇဳပ္တစီစီထေအာင္ ေျပာေျပာ သူတို႔ေျပာသမွ်ဟာ ေလမိုခေရဇီပဲ ျဖစ္မွာပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီေရးကို လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ လုပ္ေနပါတယ္ဆိုတာနဲ႔ စိတ္ခ်မထားလိုက္ၾကပါနဲ႔။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ စမ္းခ်င္သူေတြလည္း စမ္းၾကည့္ၾကပါ။ ဒါ့အျပင္ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း တကယ့္ လူထုၾကားထဲမွာ၊ တကယ့္ လူ႔ေလာကထဲမွာ နည္းလမ္းရွိသမွ် အကုန္သုံးၿပီး၊ အားလုံးပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ၾကပါစို႔။ နည္းလမ္းမတူၾကသည့္တိုင္ေအာင္ တေယာက္ကို တေယာက္ ကူညီေဆာင္ရြက္ၾကပါစို႔။

ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ အေရးႀကီးဆုံး တခ်က္ကိုလည္း ထပ္ေလာင္းေျပာပါရေစ။ နည္းလမ္းမတူသူေတြၾကားမွာ အလုပ္ခြဲလုပ္တာကို ကတၱီပါလမ္းခြဲ (velvet divorce) လို႔ သေဘာထားပါ။ တဘက္ကို တဘက္ မေႏွာင့္ယွက္ေၾကး။ ။

ေဇာ္ဝင္း (၈၈ ေက်ာင္းသားေဟာင္း)