သမီးေဘာင္းဘီ ဆရာႀကီး ခိုးသြားတယ္

သမီးေဘာင္းဘီ ဆရာႀကီး ခိုးသြားတယ္

ေဇာ္ႀကီး (ေပါက္ေတာ)

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က “အားႏြဲ႔တဲ့ မိန္းမသားပါရွင့္ ... ဒီေလာက္ ဓားေတြ လွံေတြ ကိုင္ၿပီး မၿခိမ္းေျခာက္ပါနဲ႔” လို႔ ေတာင္းပန္ေနတဲ့ အေမ့ရဲ႕စကားကို ဓားျပေတြ ၾကားေတာ့ “ဒီလိုဆို ေဒၚႀကီးမွာ ရိွတဲ့ ပစၥည္းေတြ အကုန္ေပး” လို႔ ဓားျပဗိုလ္ႀကီးက ေျပာတယ္။ ဓားျပဗိုလ္ႀကီးရဲ႕စကားေၾကာင့္ လူမေသရင္ ေငြရွာလို႔ ရတယ္။ ဥစၥာပစၥည္းဆိုတာ တခါတရံ အသက္ကိုပါ အႏၱရာယ္ျပဳတတ္တယ္ဆိုတာကို အေမ နားလည္လို႔လား မသိ၊ အိမ္မွာရိွတဲ့ ေရႊ၊ ေငြ ပစၥည္းေတြ တခုမက်န္ အကုန္ေပးလိုက္တာကို တေက်ာ့ျပန္ သတိရမိတယ္။

အင္း ... ေျပာရမွာေတာ့ ခက္ခက္ပဲ ရွင္းမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ ၾကည့္တတ္ရင္ ျမင္မွာပါ။ ၀ါးလံုးရွည္နဲ႔ မရမ္းဖို႔လည္း စိတ္မွာ ေတြးမိတယ္။

ဒီႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ကေပါ့။ က်မတို႔ ညီမႏွစ္ေယာက္ ညေနစာအတြက္ တို႔စရာေလး ဘာေလး ရွာမယ္လို႔ ေတာင္ေပၚတက္သြားၾကၿပီး ေတာင္ယာက အျပန္မွာ အေနာက္က လူသံၾကားတယ္ဆိုၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကတက္ဥေတြ တူးေနတဲ့ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အိမ္နားက အမိုး အားမူ။ အမိုးက အသက္ႀကီးေပမယ့္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတယ္လို႔ မရိွဘူး။ ေတာင္ေပၚတက္မယ္။ တုိ႔စရာေလးေတြ ရွာမယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ငပိရည္က်ဳိမယ္။ သူ႔ေျမးေလးေတြကို တို႔စရာေလးေတြနဲ႔ ငပိရည္က်ိဳနဲ႔ ထမင္းေကၽြးမယ္။ ဒါက သူ႔ရဲ႕ နိစၥဓူ၀အလုပ္ေပါ့။

အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြက အဲဒီလိုလုပ္ေနရတာကို သူတို႔ဘ၀ သူတို႔ ေက်နပ္ေနၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာဆိုလည္း ဒီအတိုင္းပဲေလ။ အသက္ႀကီးလာတဲ့ ဘိုးေအ၊ ဘြားေအေတြက ေျမးေလးေတြ ခ်ီကာ တေတာ့ေတာ့ လုပ္ေနၾကတာေတြလည္း ႐ႈခ်င္စရာေလးေတြေပါ့။ က်မတို႔ အသက္အရြယ္ေတြ ရလာၿပီဆိုရင္လည္း ဒီအတိုင္းပဲေနမယ္။ သို႔အတူ ရြာက အမိုး အားမူလည္း ဒီအတိုင္းပဲေပါ့။

“အမယ္ေလး ... လန္႔လိုက္တာ၊ ဟင္ နင္တို႔ ဘယ္က လာၾကတာလဲ” ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ က်မတို႔ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္တယ္။ ဒီအေတြ႔အၾကံဳက အမိုးအတြက္က ႐ိုးေနေပမယ့္ က်မတို႔အတြက္က်ေတာ့ ဆန္းလည္းဆန္း လန္႔ျဖတ္တာေတြလည္း ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေျပးစရာလမ္း ေရြးေနရၿပီေလ။ “ဟာ ... ပေယာ္ (ျမန္မာစစ္သား) ေတြပါလား။ ေဟာဟိုမွာ စစ္ဗိုလ္ႀကီးလည္း ပါတာပဲ။ စစ္တပ္က ဗုိလ္ႀကီးဆိုေတာ့ သေဘာထားေကာင္းတာေပါ့၊ ဗိုလ္ႀကီး နင္ ဘယ္ကလာလဲ” အမိုးရဲ႕ သံေရးတမန္ေရးစကားက စစ္ဗိုလ္ႀကီးအဖုိ႔ ေတာ္ေတာ့္ကို နား၀င္ခ်ိဳသြားတယ္ထင္တယ္။ “ဟာ ... အမိုးကလည္း ေျမႇာက္ေနျပန္ၿပီ၊ က်ေနာ္ အေျမႇာက္မႀကိဳက္ဘူး အမိုး၊ ဆႏိုင္ဘာပဲႀကိဳက္တာ” လို႔ စစ္တပ္က ဗိုလ္ႀကီးက ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ အမိုးကို ျပန္ေျဖရင္း ေရွ႕မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အမိုးကိုပဲ အားကိုးတႀကီး အေျပးအလႊား လာဖက္ထားၾကေတာ့တယ္။

အမိုးက ဆိုသည္မွာေတာ့ “ငါရိွတယ္ မုကေနာ္ မေၾကာက္နဲ႔၊ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ လူအခြင့္အေရးေတြ အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရးေတြ တပံုႀကီး၊ သူတို႔ ငါတို႔ကို ဗလကၠာယ ျပဳက်င့္ခ်င္တိုင္း ျပဳက်င့္လို႔မရဘူး၊ တကယ္လို႔ ဒီလိုသာလုပ္လာခဲ့မယ္ ဆိုလို႔ရိွရင္ တိုင္လို႔ရတဲ့အဖြဲ႔ေတြ ရိွတယ္” လို႔ အမိုးက ခြန္အားမွ်ေပးတဲ့အတြက္ က်မတို႔ ေၾကာက္စိတ္ အနည္းငယ္ ေလ်ာ့သြားႀကပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အမိုးက က်မတို႔ ေၾကာက္စိတ္ကို ထိန္းေပးတာပဲ ရိွပါတယ္။ ဟိုက စားမလို ၀ါးမလို ၾကည့္ေနတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးရဲ႕ အၾကည့္ကို မေၾကာက္ဖို႔ပါပဲ။ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ စစ္ေျမျပင္မွာ တစံုတခု လုပ္သြားရင္ေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္။ ဒီလိုလုပ္လာတာေတြလည္း ေနရာအႏွ႔ံျဖစ္ေနေတာ့ ဆူးနဲ႔ဖက္ကိုပဲ ဥပမာျပဳကာ ေရတိမ္နစ္ရတဲ့ က်မတို႔ ေတာသူေတာင္သား ဘ၀ေလးေတြကို ေတြးရင္း “အမိုး … ျပန္ေတာ့မယ္ေလ အိမ္မွာ ေလွ်ာ္စရာေတြ တပံုႀကီး က်န္ေသးတယ္။ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ အိမ္အလုပ္ေတြၿပီးမွ ဖေယာင္းတိုင္ကုန္ သက္သာမယ္ေလ အမိုး” ဟု က်မက စ ကာ စကားဆိုလိုက္သည္။ အမိုးကို လက္တို႔ေခၚေနေလေတာ့ အမိုးလည္း “သြားေတာ့မယ္ေနာ္ ဗိုလ္ႀကီး၊ နင္ အလုပ္အားရင္ အိမ္ကို လာလည္” လို႔ေတာင္ အမိုးက ဧည့္၀တ္ေက်ေနေသးတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီလူကို ျမင္ရတာ ၾကက္သီးေတြေတာင္ ထလာေနၿပီ။

“အမိုး အမိုး ဟိုမွာ ဖတီး ကခ်င္မဟုတ္လား သူ ဘယ္သြားလဲမသိ” ဟု က်မက ေမးလိုက္ေတာ့ ဖတီး ကခ်င္က “ရြာမွာ အစိုးရစစ္တပ္ ေရာက္ေနတယ္။ လူေတြအကုန္လံုး စာသင္ေက်ာင္းေရွ႕ ေဘာလံုးကြင္းမွာ လာေရာက္ စုရမယ္။ အိမ္ေပၚမွာ ဘယ္သူမွ ေနလို႔မရဘူး ၾကားလား” လို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ က်မတို႔လည္း စာသင္ေက်ာင္းေရွ႕ ေဘာလံုးကြင္းကို သြားၾကရပါေတာ့တယ္။ အစိုးရစစ္တပ္ ရြာကိုလာေတာ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆး၀ါးေတြ ေ၀မယ္လို႔ က်မ ထင္ခဲ့တာ။ ေနာက္က်ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ရြာသားေတြ အကုန္လံုး စာသင္ေက်ာင္းေရွ႕ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ စုထားၿပီး အေနာက္ကေန စစ္သားေတြက တအိမ္၀င္ တအိမ္ထြက္ ပစၥည္းေတြ ရွာၾကတယ္။ ဆန္ေတြ၊ ဆီေတြ၊ ၾကက္သြန္၊ အခ်ဳိမႈန္႔၊ ဆားပါမက်န္ ယူၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး အက်ီၤေတြ ယူတယ္။ ထမီေတြ၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ ဘာတခုမွမက်န္ ယူၾကၿပီးေတာ့မွ အားလံုး အိုေကၿပီဆိုတာနဲ႔ စစ္ဗိုလ္ႀကီးက စာသင္ေက်ာင္းေရွ႕ ေဘာလံုးကြင္း ျမက္ခင္းေပၚကေန “မနက္ဖန္ လျပည့္ေန႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ငါတို႔ ကထိန္ကပ္မယ္။ မင္းတို႔ရြာသားေတြ တအိမ္ေထာင္ ဆြမ္းတအုပ္ လာပို႔ရမယ္” လို႔ အမိန္ခ်ၿပီးေတာ့ ရြာသားေတြကို ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။

မိုးခ်ဳပ္သြားၿပီဆိုေတာ့ က်မတို႔လည္း အိမ္ျပန္သြားၾကေတာ့ အိမ္တိုင္းလိုလိုက ေသပါၿပီကြာ။ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ငါတို႔ မနက္ဖန္ ဘာဆန္နဲ႔ ဆြမ္းခ်က္မလဲ။ ဘာဆီေတြ ဆားေတြ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြနဲ႔ ဟင္းခ်က္မလဲ။ အ၀တ္အစားဆိုလို႔ ယာကည အကၤ်ီ (ျမက္သတ္ေဆး ဖ်န္းရာတြင္ ၀တ္သည့္ အက်ၤီ) အစုတ္တထည္တည္း က်န္ၿပီ ဆိုတဲ့ အသံေတြ။ ဒီမွာ ဥေနတဲ့ ၾကက္မႀကီးလည္း မရိွေတာ့ဘူး၊ ၾကက္ဥလည္း မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ဖ႐ံုသီးလည္း ကုန္ၿပီ ... စတဲ့ အသံေတြျဖင့္ တရြာလံုး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားၾကေတာ့ က်မလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ လြမ္းစရာရိွတာကို နာစရာနဲ႔ ေျဖသိမ့္ရမယ္ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ေသာကေတြကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

သူေတာင္းစား ခြက္ေပ်ာက္တာနဲ႔ ဦးနာေအာက္ ေလွနစ္တာ အတူတူပါပဲလား။ ငါ့ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပါသြားတဲ့ လူေတြလည္း ရိွမယ္။ ငါ့ေလာက္ မပါတဲ့ လူေတြလည္း ရိွမယ္။ အခိုးခံရတဲ့အရာခ်င္း အတူတူပါ။ သူ႔ဟာ နည္းတယ္။ ငါ့ဟာ မ်ားတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ တညလံုးလည္း အိပ္မရ။ စစ္ဖိနပ္သံေတြကလည္း ျခံနားကို လာကပ္လိုက္ စကားေတြ ေျပာလိုက္၊ ငါတို႔ ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးက ဒီအိမ္ကပဲ ဆိုတဲ့ စကားကို က်မ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ၾကက္သီးေတြ ေထာင္းခနဲ ထသြားတယ္။ အိပ္လို႔ မေပ်ာ္တဲ့ ညေတြက ညတာရွည္တယ္။ အေၾကာက္တရားက ပိုသထက္ပိုလာတာေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳးစားအိပ္မယ္လို႔ ေတြးေလ ပိုဆိုးေလ၊ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုးကေန တရာအထိ ေရတြက္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမလားေပါ့၊ ႀကိဳးစား ေရတြက္ၾကည့္တယ္ ျဖစ္မလာဘူး။ ေခၽြးအိုင္ႀကီးေပၚမွာ တကိုယ္လံုး လူးလဲေနသလိုပါပဲ။ ေနာက္က်ေတာ့ ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိ အိမ္ရာက ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ တရြာလံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္။ လမ္းေပၚမွာ စစ္သားတေယာက္ လဲက် ေသေနတာပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ညီမေလး ဟိုလူဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေသနတ္လည္း ပါတယ္။ သူ႔လူေတြ သြားမယူၾကဘူးလား ... စတဲ့ အနိဌာရံုႀကီးအေၾကာင္း ေမးေနမိတယ္။

“အစ္မကလည္း ဘယ္သူသြားဆြဲရဲမွာလဲ ဟိုး … ေတာင္ေပၚကေန ဆႏိုင္ဘာနဲ႔ လွမ္းပစ္တာ၊ တခ်က္ပဲ အစ္မ။ လူက တုတ္တုတ္မွ် မလုပ္ဘူး၊ ပဲြၿပီးသြားတယ္။ သူ႔လူေတြလည္း ဟိုေနာက္က ေတာထဲမွာေနရာ ယူထားၾကတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ တိုက္ပြဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဟို ဗိုလ္ႀကီးကေတာ့ အမိုးတို႔ ဗံုးခိုက်င္းထဲမွာ ကေလးေတြနဲ႔အတူ ၀င္ပုန္းေနတယ္။ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြက်ေတာ့ ေတာထဲက ေနရာ ယူခိုင္းထားတယ္။ အစ္မ အိပ္ေရးပ်က္ေနတယ္ ဆိုတာကို သိလို႔ ညီမလည္း မႏိႈးဘဲထားတာ။ အစ္မ မ်က္ႏွာသစ္ ထမင္းစားၿပီးရင္ ဖတီး ေတာေနာ္ေဖာတို႔ ဗံုးခိုက်င္းကို ေျပးရေအာင္။ တိုက္ပြဲျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ အစ္မ” ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ “ဒါဆို ညီမေလး ထမင္းအိုးေတြ ယူၿပီး ဗံုးခိုက်င္းနား ေျပးၾကမယ္” က်မတို႔ ညီမႏွစ္ေယက္ အေျပးအလႊား သြားၾကေတာ့ ဖတီး ေတာေနာ္ေဖာက လာလာ ေဒးမူ ဒီမွာ ထမင္းစား ၿပီးမွ က်င္းထဲ၀င္ၾကဆိုတဲ့ ဖတီး ေတာေနာ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ စိုးရိမ္စိတ္ေလးကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္လိုက္တယ္။

ထိုေန႔ မြန္းလြဲတနာရီေလာက္ကတည္းက ညေန ေျခာက္နာရီခန္႔အထိ တဘက္နဲ႔တဘက္ အျပန္အလွန္ ပစ္သံေတြ လက္နက္ႀကီးအသံေတြ၊ လက္နက္ငယ္အသံေတြ၊ မိုင္းကြဲသံေတြ ဆူညံေနတာပါပဲ။ ပုထုစဥ္ လူသားတိုင္းဟာ မိမိတို႔ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ျဖစ္လာၾကတဲ့အခါမွာ ေသမင္းကို ရင္ဆိုင္ရမွာ အလြန္ေၾကာက္ၾကတယ္။ ထိုနည္းတူ စစ္တပ္အရာရိွႀကီး၊ အေျမႇာက္မႀကိဳက္ ဆႏိုင္ဘာမွ ႀကိဳက္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ႀကီးလည္း က်မတို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ဗံုးခိုက်င္းမွာ ဖိုးခြားငယ္မ်ားနဲ႔အတူ ျပားျပား၀ပ္ေနေလတယ္။

အေၾကာက္တရားရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈက အစစအရာရာကို ေမ့ေမာေနတတ္တယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ က်မရဲ႕ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ က်မ ဘာကိုမွ မမွတ္မိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ၾကံဳဖူးတယ္။ ထုိ႔အတူ အစိုးရတပ္က စစ္ဗိုလ္ႀကီးလည္း ဤသို႔ႏွယ္ ရိွလိမ့္မယ္ ဆိုတာကို က်မ သတိထားမိတယ္။

မုန္တိုင္းဘယ္ေလာက္ျပင္းျပင္း ေလေျပလာတတ္စျမဲေပမို႔ စစ္ရဲ႕အနိဌာ႐ံုေတြေၾကာင့္ ေဒသခံလူထုအတြက္ လြန္စြာအက်ပ္အတည္း ခံရတာကို ျမင္ေတြၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အတိုက္အခံ လက္နက္ကိုင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲရန္အတြက္ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ဆိုၿပီးခ်ိန္၀ယ္ ရန္သူ မိတ္ေဆြ မခြဲျခားဘဲ တဦးအေပၚတဦး ေလးစားတန္ဖိုးထားစြာနဲ႔ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွ လက္နက္ကိုင္တပ္သားေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးအားကစားေတြ လုပ္လာၾကပါေတာ့တယ္။

အားကစားဆိုလို႔ ရြာမွာလုပ္တဲ့ အားကစားအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆိုရင္ က်မတို႔ အိမ္ေရွ႕က ေျမကြက္လပ္ေလး မပါမျဖစ္ဘူး။ ကာလသားေတြက က်မတို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ျခင္းလံုးကြင္းေလး လုပ္ထားၾကေတာ့ ၀ိုင္းျခင္း၊ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းပဲြေတြက ေန႔စဥ္ ညေနတိုင္းလိုလို ျဖစ္ေနတယ္။ အိမ္ရဲ႕အေရွ႕တည့္တည့္မွာ အားကစားကြင္းေလး ရိွေနေတာ့ က်မလည္း အားကစားကို ေယာက်ၤားေတြနဲ႔ တန္းတူ ရင္ေပါင္တန္း မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်န္းမာေရးအတြက္ေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလို ႀကိဳးခုန္တယ္၊ ထိုင္ထလုပ္တယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ကုိယ္လက္ၾကံ႕ခိုင္မႈေတြ လုပ္ေလ့ရိွတယ္။ တေန႔ ကိုယ္လက္ၾကံံ႕ခိုင္ လုပ္ေန႐ံုပဲ ရိွေသးတယ္၊ က်မညီမေလး အသာေလးလက္တို႔ၿပီး က်မကို ေခၚတယ္။ အစ္မ ဟိုလူႀကီးကို သိလား ဆိုေတာ့ က်မက ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ သိတယ္ ညီမေလး၊ သူက အစိုးစစ္ရတပ္က တပ္ၾကပ္ႀကီးေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ညီမေလးလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ သူျပံဳးေနတယ္။ အစ္မ သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္၊ ေခါင္းကေန ေျခအဆံုးထိ ၾကည့္လို႔ေျပာေတာ့ ထူထူးဆန္းဆန္းေလးတခုေတာ့ စစ္တပ္က ဆရာႀကီးမွာ ရိွကိုရိွလိမ့္မယ္လို႔ အၾကံရၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္လိုက္မွ ေအာ္ ... ငါတို႔ ဟိုတေလာက မေလွ်ာ္ဘဲ အိမ္မွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ဒီဆရာႀကီး ေလွ်ာ္၀တ္ေနတာကိုး။

က်န္းမာၾကပါေစ ...

ေဇာ္ႀကီး (ေပါက္ေတာ)