လွသန္းဘြဲ႔

လွသန္းဘြဲ႔

ေမာင္လြမ္းဏီ

တကၽြမ္းတ၀င္
မဆံုခဲ့ေပမယ့္လည္း၊ တရင္းတခ်ာ
ကဗ်ာမာယာဘံုမွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ေရးေဘာ္။

၇၀ မိုးေ၀အလြန္
၈၀ မိုးေ၀ ျပန္လည္၊ ပ်ဳိးၾကဲ ထြန္ခ်
နတ္ႏြယ္၊ ေမာင္ေသြးသစ္က
တစ္က ျပန္စတာ့၊ ေပါင္ခ်ိန္ၾကစုိ႔ ဆိုတဲ့ လွသန္း
ေမာင္လြမ္းဏီရဲ႕ ေရႊစက္ေတာ္ေႏြ
ကြန္စစ္ေကာင္းရဲ႕ရင္ခုန္သံ
ေနာက္တမ်က္ႏွာက၊ ေရးေဖာ္တေယာက္
ထိုလ ထိုကဗ်ာမ်ား
အတြင္းကဗ်ာ စာမ်က္ႏွာမွာ
ကဗ်ာလူငယ္မ်ားအျဖစ္
မိုးေ၀ဆိုတဲ့ ေခတ္တေခတ္ကို
ေမြးဖြားထုဆစ္၊ ကုတ္ျခစ္တူးဆြ
ဆရာေတြက
ေမွ်ာ္လင့္ကိုးစားခဲ့ၾကတယ္။

ဒတၳ
မင္းလည္း တသ လြမ္းရစ္ေနမွာပဲ။

တို႔တေတြရဲ႕ ကဗ်ာေဖာင္က
ေထာင္ေတြထဲမွာ ႀကဳိးက်စ္ခဲ့ရတယ္။
တို႔တေတြရဲ႕ ကာရန္ေတြက
ေထာင္နံရံကို ပဲ့တင္ျပန္ခဲ့တယ္။
တို႔တေတြရဲ႕ သမုဒယ
ခုဘ၀နဲ႔ မဆံ့မျပဲဘဲ လွသန္းရာ။

ဆရာနတ္ ဆံုးပါးေတာ့
ေအာင္ေ၀း၊ လွသန္း၊ ကြန္စစ္ေကာင္း၊ ေမာင္ေဒါင္းတို႔
ေခါင္းတလားကို ထမ္းေနၾကေရာေပါ့လို႔
ငါ ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။

ငါတို႔တေတြမွာက၊ လွသန္းမွမဟုတ္
ေတာအုပ္ထဲက ေတာပန္းေတြကို
ရဲရင့္ေၾကကဲြ စိတ္နဲ႔ပဲ
ကဗ်ာေရး၊ ေတးဖဲြ႔၊ တိမ္ေတာက္ခ်ိန္
တံတားေအာက္ေျခက
ေရစီးေတြြ သန္ျမန္ေနခဲ့။

အညာသမိုင္းထဲက ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ဆိုတဲ့
ငါ့ရဲ႕
မစို႔မပို႔ကဗ်ာေလးမွာ
ဒီပဲရင္းေက်ာက္စာနဲ႔ ဒီပရဂၤကဗ်ာကို
အေလးအျမတ္ တန္ဖိုးထားေရးတာ
မင္းသိရ၊ ငါပီတိျဖစ္ရ၊ ထာ၀ရပါ ရဲေဘာ္။

လွသန္း
ဒီပရဂၤကဗ်ာက
ငါ ဖတ္တိုင္း ရင္စို႔။

အဲဒီ့ၿမိဳ႕မွာ
သူရဲေကာင္းေတြ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၾက၊
သစၥာေဖာက္ေတြ အေတာင္ေပါက္ၾက၊
လူငယ္ေလးတေယာက္
သူ႔ဆိုင္ကယ္ က်ေပ်ာက္ခဲ့ရ၊
အမ်ဳိးသမီးတေယာက္
ေသကံမေရာက္၊ သက္မေပ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ရ၊
အံႀကိတ္ရ ေတာက္ေခါက္ရ
အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲ
ကဗ်ာဆရာတေယာက္လည္း
ေၾကကဲြထိရွ ေပါက္ကဲြခဲ့ရ။

လွသန္းေရ ...
မင္းကို ဘယ္လိုလူကမွ
မီးေလာင္တုိက္သြင္းမရႏိုင္ဘူး။

ငါ့ကဗ်ာနဲ႔ ဦးညြတ္တယ္။ ။

ေမာင္လြမ္းဏီ

၂၃-၁၀-၂၀၁၁