သစ္ေဆြးအိမ္

သစ္ေဆြးအိမ္

ညိဳခက္ေက်ာ္

ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ အသက္ကို တပင္တပန္း ႐ွဴ႐ႈိက္ေနရစဥ္ ညတုိင္း ေခ်ာက္ခ်ားေနရျမဲျဖစ္ေသာ အသံတို႔က တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ နားထဲသို႔ ဆိုးဆိုးရြားရြား ၀င္ေရာက္လာသည္။ ဒါ ... အဲဒီအသံ။ ဘုရား ဘုရား ... လူ႔ဘ၀မွာ အသက္ရွင္ေနထုိင္ရစဥ္ ခဏေလးမွာ အဲဒီအသံေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ညစဥ္လို လုိက္ၿပီး ႏွိပ္စက္ေနရတာလဲ။ လူတဦးတေယာက္ ဒဏ္ရာေတြ ဗရပြနဲ႔ ဒယုိင္းဒယိုင္ ၿပိဳလဲေနတဲ့အ ခ်ိန္မွာ အဲဒီသတၱ၀ါေတြက ဒီေလာက္ နား၀င္ဆုိးလွတဲ့ အသံေတြမ်ဳိးစံု ေအာ္ဟစ္ျပၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးျပေနဖို႔ မေကာင္းဘူးဟု ထင္ပါသည္။ သူတုိ႔မွာ ဦးေႏွာက္လည္းမရွိ၊ ႏွလံုးသားလည္း မရွိ၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတ ရားရွိေၾကာင္းလည္း စိုးစဥ္းမွ် ေမွ်ာ္လင့္ေနစရာမလုိ။

ထုိ႔အျပင္ သူတို႔မွာ (သူတုိ႔ကိုလည္း ရန္မျပဳပါဘဲႏွင့္) လူေတြကို ေရာဂါပိုးေပါင္းမ်ားစြာ လွလွပပေလး မသိမ သာကေလး ျဖန္႔ေ၀ေပးႏုိင္စြမ္းလည္းရွိၾကေသးသည္။ သူတပါး ပင္ပန္းႀကီးစြာ ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ အစားအ စာေပါင္းမ်ားစြာကို ခုိးယူတမ်ဳိး၊ ေျပာင္တမ်ဳိးႏွင့္ ၿမိန္ေရရွက္ေရ တ၀တျပဲ စားေသာက္ၿပီးေနာက္ အဲဒီပန္းကန္ အိုးခြက္ထဲမွာပဲ မစင္စြန္႔ခဲ့ၾက၊ ဥေတြ ဥခ်ခဲ့တတ္ၾကတဲ့ သူတို႔ဟာ ေဟာဒီေလာကႀကီးထဲက ၃၁ ဘံု သတၱ၀ါ ေတြထဲ စာရင္းရွိေနဖုိ႔ မေကာင္းပါ။ “သားေရေပၚအိပ္ သားေရနားစား” ဆိုတဲ့ စကားပံုဟာ သူတုိ႔ေတြအတြက္ အထုိက္တန္းဆံုး ဆုလာဘ္တခုျဖစ္မည္။

ေဟာ ... ၾကည့္။ ကၽြန္မရဲ႕ျခင္ေထာင္ေထာင့္စြန္းနားဆီ သူတို႔ ၀ဲပ်ံလာၾကၿပီ။ ကၽြန္မ ၾကားဖူးတဲ့ စကားပုံတခု ရွိတယ္။ Fight or Fly တဲ့။ ရယ္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ ကၽြန္မမွာ တြန္းလွန္ရန္ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေတြက လႈပ္မ ရေအာင္ နာက်င္ကိုက္ခဲေနပါတယ္။ ေျပးရန္ ေျခေထာက္ေတြကလည္း ေမြးစကလို မသန္စြမ္းေတာ့ပါ။

အို ... ေျပးတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မရာဇ၀င္မွာ ဘယ္တုန္းကမ်ား ရွိခဲ့လို႔တုန္း၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပးဘူး။ ေလးဘက္ နာဒဏ္ရာႏွင့္ တီဘီအဆုတ္ေရာဂါဒဏ္တို႔ ေပါင္းစည္းခံေနရေသာ မိန္းမတေယာက္အတြက္ ထြက္ေပါက္ အားလံုးသည္ နံရံထူထူ ပိတ္ပိတ္ႀကီးေတြသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အမွန္စင္စစ္ သူတုိ႔သည္ ဗီဇအားျဖင့္ ပ်ံသန္း ေသာ သဘာ၀အစဥ္မရွိၾကပါ။ သူတို႔ႏွင့္ အျမင့္ေပၚေ၀့၀ဲေန ပ်ံသန္းေနျခင္းတုိ႔ တစက္ကေလးမွ လုိက္ဖက္ညီ မွ်ျခင္း မရွိၾကပါ။ သို႔ေသာ္ မိတ္လိုက္ေပ်ာ္ျမဴးၾကေသာအခါမ်ားႏွင့္ ရာသီဥတု ဆုိးရြားေသာအခါမ်ားတြင္ေတာ့ အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ဟိုဒီပ်ံသန္းၾကပါသည္။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔မွာ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ငွက္ကေလးေတြလို လွပ ႏူးညံ့စြာ၊ ကၽြမ္းက်င္စြာ ပ်ံသန္းႏုိင္စြမ္းလည္းမရွိၾကပါ။ တစံုတရာကို ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔သျဖင့္ ကမူး႐ွဴးထိုး ပ်ံသန္းျခင္းမ်ဳိး သို႔မဟုတ္ ရန္သူကို မာန္ဖီၿပီး ေဒါသအာဃတေတြနဲ႔ တုိက္ခုိက္မယ့္ ပ်ံသန္းပံုမ်ဳိး။ သူတု႔ိကုိယ္ သူတုိ႔ေတာ့ အင္မတန္ ျမင့္ျမတ္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတဲ့ သတၱ၀ါေတြလုိ႔ ထင္ခ်င္ထင္ေနမွာ။ ေနာက္ၿပီး ေလ ထဲမွာ စကၠန္႔ပုိင္းေလးေလာက္ပဲ ဟန္ေရးျပပ်ံသန္းၿပီး ေတြ႔ရာ အရာ၀တၳဳေတြေပၚ ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်လုိက္၊ စ တုိင္က်က် နားေနလုိက္၊ ေနာက္မွ အရွိန္ယူၿပီး ထပ္ပ်ံလုိက္နဲ႔ ဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ ႏုိင္တာမ်ဳိးကို လည္း သူတုိ႔ေမ့ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ထားၾကမွာပါပဲ။ ေဟာ ... လြန္လာျပန္ၿပီ။ သူတို႔ရဲ႕ နံေစာ္ဆိုးရြားလွတဲ့ အ နံ႔အသက္ေတြ ပ်ံ႕လြင့္လာၿပီ။

ကၽြန္မ အသက္ငယ္ငယ္က အေၾကာက္ဆံုးသတၱ၀ါမွာ တီေကာင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လူေတြ ဆားႏွင့္ ပက္ လွ်င္ေတာင္ ဘာတခုမွ ရန္မူျခင္းမျပဳဘဲ တြန္႔လိမ္ေကြးေကာက္ကာ ေသဆံုးသြားရရွာေသာ တီေကာင္သည္ ကၽြန္မအတြက္ ရန္သူမဟုတ္မွန္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သိလာခဲ့သည္။ ကၽြန္မကို အျမဲတေစ ရန္လိုေနေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ ညဳိညစ္ညစ္အဆင္းရွိၾက၏။ ရန္သူျဖစ္ေစ၊ အစာျဖစ္ေစ ဦးစြာထိုးထြင္း သိရွိႏုိင္ေသာ ဦးမွင္ တစံုလည္း ပိုင္ဆုိင္ၾက၏။ မ်က္စိႏွင့္ဆက္လ်က္ ဦးေခါင္းကို သူတပါးရန္မွ ကာကြယ္ႏုိင္စြမ္းေသာ အေၾကးခြံ လိုမ်ဳိး ခပ္မာမာအခြံတခုလည္း ရွိ၏။

သူတို႔၏ အေမြးအမွင္ေတြ တြယ္ကပ္ေနေသာ ေျခေျခာက္ေခ်ာင္းသည္ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေနကို လုိက္ၿပီး ေႏွးေႏွးတဖံု၊ ျမန္ျမန္တမ်ဳိး ျပဳမူလႈပ္ရွားတတ္ၾက၏။ ေနာက္ၿပီး လူ႔ေလာကတခုလံုးအတြက္ ေၾကာက္လန္႔စ ရာေကာင္းလွသည့္ ေရာဂါပိုးေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကိုလည္း သူတုိ႔လည္ပင္းထဲရွိ တံေတြးအိတ္ထဲတြင္ တနင့္ တပိုးႀကီး ႁပြတ္သိပ္စြာ သိုေလွာင္ထားၾကသည္။

သူတုိ႔ကို ‘ပိုးဟပ္’ဟု ခပ္တိုတိုေခၚဆိုၾကေသာ္လည္း ကမာၻ႔ဇီ၀ေဗဒပညာရွင္ႀကီးက Periplaneta Americana ဟု ရွည္လ်ားစြာ အမည္ေပးသတ္မွတ္ထား၏။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔၏မ်ဳိးေပါင္းစုႏွင့္ မ်ဳိးေပါင္းတုိ႔ကို Arthropoda ႏွင့္ Insecta ဟု တခမ္းတနား သတ္မွတ္ေပးထားျပန္၏။ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြကို သူတို႔ အက်ဳိးျပဳမျပဳေတာ့ ကၽြန္မ မသိပါ။ သူတို႔ က်င္လည္စားေသာက္ေနေသာ ကၽြန္မတို႔၏ သစ္သားအိမ္ကေလးကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ဒဏ္ေတြကို တစိမ့္စိမ့္ ခံစားေနရဆဲ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးလည္းျဖစ္၊ တအိမ္လံုးမွာ အသက္အႀကီးဆံုးလည္းျဖစ္ ေသာ ကၽြန္မ၏ ႀကီးေတာ္သည္ သူေနထုိင္ရာ အိပ္ခန္းႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းကိုသာ လွသည္ထက္လွေအာင္ တခမ္းတနား ျပင္ဆင္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ ကၽြန္မအခန္းက်ဥ္းေလးထဲရွိ သတၱ၀ါေတြကို တခ်က္ မွ လွည့္မၾကည့္ဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ႏုိင္လြန္းတာကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွပါသည္။

ကၽြန္မ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ အသက္ရွင္စဥ္က ကၽြန္မတို႔၏ အိမ္ကေလးသည္ ထိုသတၱ၀ါမ်ား တေကာင္မွ်ပင္ မရွိ ဘဲႏွင့္ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းလွပခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ အစ္ကိုႀကီး၊ ကၽြန္မ၊ ေမာင္ေလး မိသားစု ငါးေယာက္ သာေနထုိင္ေသာ အိမ္ကေလးသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာအခါ ခုလို ႐ႈပ္ပြပ်က္စီးလာလိမ့္မည္ဟု ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ ေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသလား။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ပိုင္ဆုိင္ေသာ ျခံ၀င္းႀကီးသည္ ႀကီးေတာ္ ဖဲ့ဖဲ့ ေရာင္းစားခဲ့ေသာ ေခါင္းရင္းမွ ေျမကြက္သံုးကြက္၊ ေျခရင္း ေျမတကြက္၊ အိမ္ေနာက္ေဖး စက္႐ံုေျမတကြက္ တုိ႔ အပါအ၀င္ က်ယ္ျပန္႔သာယာခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္မမိဘမ်ား ကြယ္လြန္ၿပီးခ်ိန္၌ ကၽြန္မ တသက္လံုး ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ေသာ မိစာၦသတၱ၀ါမ်ားသည္ မည္ သည့္ေနရာေဒသကို အမွီသဟဲျပဳၿပီး ရွင္သန္ေပါက္ပြားခဲ့ၾကပါသလဲ။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ကို တခ်က္ကေလးမွ အေႏွာင့္အယွက္မျပဳခဲ့ေသာ အိမ္ကေလးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ အမ်က္ရန္ၿငိႇဳးႀကီးမားစြာျဖင့္ ညစ္ေထးအက်ည္း တန္ေစခဲ့ရပါသလဲ။ အခ်ဳိ႕ေသာ သဘာ၀တရားေျပာင္းလဲမႈမ်ားသည္ သက္ရွိသတၱ၀ါေပါင္းမ်ားစြာကို ဖန္တီး ေပါက္ပြားေပးႏုိင္ေၾကာင္းေတာ့ ကၽြန္မ ၾကားဖူးသည္။ ဥပမာ - သစ္သားေတြ ေရစိုေဆြးျမည့္လွ်င္ ျခေကာင္ ေတြ ေပါက္လာတာမ်ဳိး၊ ထိုသို႔ေသာ သဘာ၀တရားသည္ ဤမွ် ေႏွာင့္ယွက္ရန္မူတတ္ေသာ အေကာင္ဗ ေလာင္ေတြကို ကမာၻေျမႀကီးအတြက္ ဆု တစ္ဆုအျဖစ္ မေပးအပ္ႏုိင္ ဟု ေတာ့ ယံုၾကည္ရာ၏။ ဒါဆို အျပစ္ တခုအျဖစ္လား။

သူတုိ႔ ကၽြန္မထံသို႔ စတင္၀င္ေရာက္ခ်ဥ္းကပ္ပံုက ဘယ္လိုမွ မရိပ္မိႏုိင္ေအာင္ လိမၼာပိရိၾက၏။ ကၽြန္မ စေတြ႔ စက တေကာင္တည္း။ တကယ့္ကို တေကာင္တည္းမွတေကာင္တည္း။ တသက္လံုး ဥပုသ္ေစာင့္ သတ္သတ္ လြတ္စားထားတဲ့ သတၱ၀ါတေကာင္လို။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ပ်ံသန္းႏုိင္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြကို ေျခသံလံုလံုနဲ႔ အ ေတာင္ပံေတြေအာက္မွာ တိတ္တိတ္ကေလး သို၀ွက္လို႔။ ေတြ႔စက ခုလို မီးဖိုေခ်ာင္ ဟင္းအိုးေတြနား၊ ေၾကာင္ အိမ္ထဲ၊ ထမင္းစားပြဲ၊ ကၽြန္မ၏ အိပ္ခန္းေတြထဲမွာမဟုတ္။ ေနာက္ေဖးစတိုခန္းထဲက မီးေသြးျခင္းေတြၾကား မွာ။ ေမာင္ေလးက မီးေသြးယူရင္း “မမေရ ... ဒီမွာ လာၾကည့္စမ္း” ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္သံေၾကာင့္ အိမ္ ေရွ႕ပန္းပင္စိုက္ေနတဲ့ ကၽြန္မ အေျပးအလႊား သြားၾကည့္ေတာ့ မီးေသြးျခင္းေတြၾကားမွာ ပိုးဟပ္တေကာင္ ...။

သိပ္ၿပီး မထူးဆန္းလွေပမယ့္ အေကာင္ဗေလာင္ေတြ ကင္းမဲ့တဲ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ေတာ့ နည္းနည္း အံ့ၾသစရာေပါ့ေနာ္။ အံမယ္ ... ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက ခပ္တည္တည္။ တခ်က္မွ မလႈပ္။ ေမာင္ေလးက “လႊတ္ပစ္လုိက္မယ္ေနာ္” ဆို သူ႔ ဦးမွင္က ဆြဲလုိက္ေတာ့ေတာင္ ကၽြန္မက ေစတနာဗရပြနဲ႔ “ေမာင္မ်ဳိးရယ္ ... သူ႔ဟာသူ ေနပါေစ၊ ေသသြားဦးမယ္၊ ငါတုိ႔ကို ဒုကၡေပးတာမွ မဟုတ္တာ” ဆိုၿပီး တားျမစ္ခဲ့ေသး။ အဲဒါ ေျပာတာေပါ့၊ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းလည္း မကယ္ေကာင္းဘူးတဲ့၊ ခုေတာ့ ေျခေျခာက္ေခ်ာင္း ကယ္မိတဲ့ ကၽြန္မ ခံ ေပေရာ့ပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ေနာက္သံုးေလးလလည္း ၾကာေရာ ေျခေျခာက္ေခ်ာင္းကေန ေျခအ ေခ်ာင္း ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္လာ၊ ေနာက္က် အေခ်ာင္းေျခာက္ရာနား ကပ္လာပါေလေရာ။ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမ ေတြ ဘယ္ေလာက္ႏံုအ,သနားတတ္သလဲဆိုရင္ ေရခ်ဳိးခန္းအထြက္ေရေျမာင္းထဲမွာ ေမ်ာပါသြားတဲ့အေကာင္ တေကာင္ကိုေတာင္ ကမန္းကတန္း လုိက္ဆယ္မိေပးေသးရဲ႕။ ေနာက္ ေျခာက္လၾကာလုိ႔ ကၽြန္မ သိလုိက္ရ တာကေတာ့ ေလာကမွာ ေၾကာင္ေတြတင္မဟုတ္ပါဘူး လက္သည္း၀ွက္တတ္တဲ့ တျခားသတၱ၀ါေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိေနပါေသးလားဆိုတာပါပဲ။

သူတုိ႔သည္ ေန႔ဘက္မွာထက္ ညဘက္မွာ ပို၍ သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွားတတ္၏။ ဒါလည္း ေလာကနိယာမတခု ပါပဲ။ အေမွာင္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခြင့္ေပးထားတာပါပဲ။ သူတုိ႔ဟာ ေမွာင္ရိပ္ခုိၾက႐ံုတင္ အားမရလွဘဲ ေလာကတခုလံုးကို ေမွာင္ရိပ္ခ်ပစ္ခ်င္တဲ့ သတၱ၀ါေတြေလ။ တကယ္ေျပာတာပါ။ သူတို႔ေတြ တစုတေ၀းနဲ႔ တဖ်တ္ဖ်တ္ ပ်ံသန္းၾကၿပီဆို ကၽြန္မတို႔ရဲ႕မီးဖိုတခန္းလံုး ေမွာင္ခနဲ မည္းသြားတာပဲ။ အစက သူ တို႔လူပါးမ၀ခင္ (ပိုးဟပ္ပါး မ၀ခင္ဆုိပါစို႔) က ႀကီးေမ ေၾကာ္ၿပီး ပစ္စလက္ခတ္ ပစ္သြားတဲ့ ၾကက္ဥခြံေတြထဲ ေခါင္းကေလး အသာထိုးၿပီး ၾကည္ဥရည္ အက်န္အႂကြင္းေတြကို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ တစိမ့္စိမ့္စုပ္ယူၾကတယ္။ အဲ ... လူလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ မသိမသာေလးနဲ႔ ဘာမွမဟုတ္ခဲ့သလို ေခ်ာင္တေခ်ာင္ထဲ ေျပး၀င္ပုန္းခိုလုိက္ၾက တယ္။ ေနာက္ လူလစ္တာနဲ႔ ျဗဳန္းခနဲ ျပန္ထြက္လာၾကၿပီး ျပန္စားေသာက္ၾကမယ္။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကလည္း အမွတ္တမဲ့ေပါ့။ လူ အသံုးမလိုတဲ့ အမႈိက္ေတြ စားခ်င္စားၾကပါေစေပါ့ေလ။ ေနာက္ တပတ္လည္းၾကာေရာ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ ေၾကာင္ေလးေတြ ေကၽြးဖုိ႔ ပုစြန္ေျခာက္နဲ႔ နယ္ထားတဲ့ ထမင္းေတြကို ခုိး စားၾကျပန္တယ္။ ေၾကာင္ေတြ လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေျပးတတ္လိုက္ၾကတာ ကမာၻ႔မာရသြန္သမား ဖုိင္ဒစ္အီဒစ္ ကေတာင္ ထုိင္ငိုရေလာက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔က ခုိးစားလုိက္ ေျပးလုိက္ သံသရာလည္ေနတယ္ေပါ့ေလ။ သနားေတာ့ သနားစရာပါပဲ။ သူတို႔အေနနဲ႔လည္း ပိုင္ရွင္ မသိေအာင္ ခိုးရေျပးရနဲ႔ ေမာခ်င္ေမာမယ္ေပါ့။ ပ်င္း စရာလည္း ေကာင္းခ်င္ေကာင္းလာမယ္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္မ သနားလို႔ပဲ မဆံုးခ်င္ေသးဘူး။ သူတုိ႔က ေနာက္ထပ္ ျပဇာတ္အသစ္တပုဒ္ ကၾကျပန္ၿပီေလ။

ညလယ္ေလာက္ ေနာက္ေဖးအိမ္သာ ထအသြား ဟင္းအိုးေတြတင္ထားတဲ့ စင္ေပၚမွာ အား လား လား ... ျမင္ရက္စရာမရွိေလာက္ေအာင္ အိုးအဖံုးက တ၀က္ပြင့္ေနၿပီ။ သူတို႔စုစုေပါင္း ငါးေကာင္က ဟင္းအိုးႏႈတ္ခမ္း အတြင္းပိုင္းပတ္ပတ္လည္မွာ ...။ ဘယ္ေလာက္ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္လုိက္ပါလိမ့္။ သူမ်ားေတြ ေနာက္ေန႔ ထ မင္းဘူး ထည့္ဖို႔ ဒီေန႔ မစားရက္ဘဲ ခ်န္ထားတဲ့ ဟင္းေတြ။ မနက္ အေစာႀကီးတည္းက ထခ်က္ထားရတာ။ လက္ႏွစ္ဖက္က တပင္တပန္း ခ်က္ရၿပီး ပါးစပ္ေပါက္မ်ားစြာက အၿမိန္႔သား ထုိင္စားေနတာ ဘယ္ေလာက္တ ရားမွ်တမႈ ကင္းမဲ့လုိက္လဲ။ ႀကီးေမလား၊ အစ္ကိုႀကီးလား၊ ေမာင္ေလးလား ... မျဖစ္ႏုိင္။ သူတို႔က ညဘက္ အိမ္သာ ထမသြားတတ္။ ဘုရား ဘုရား... ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ေနာက္ထပ္ ပိုးဟပ္ေျခာက္ေကာင္က ထမင္းစားပြဲ ေပၚက အုပ္ေဆာင္းကို ခ်ီမေနပံုမ်ား။ ဘုရားသခင္သည္ အညႊန္႔ခူးစားတတ္ေသာ သတၱ၀ါေတြကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုစြမ္းရည္ထူးေတြ ပိုင္ဆုိင္ေစခဲ့ရပါသလဲ။

ကၽြန္မက မနက္မိုးလင္းလို႔ ႀကီးေမကို ေျပာျပေတာ့ ႀကီးေမ မ်က္လံုးေတြ ဆန္ေကာေလာက္ ျပဴးထြက္ၿပီး “ညည္းႏွယ္ေအ ... ဗီဒီယို သိပၸံေခြေတြ ၾကည့္ၿပီး ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔၊ မျဖစ္ႏုိင္တာ ..." ကၽြန္မလည္း ဘာရမ လဲ ညဘက္ ႀကီးေမကို ႏႈိးၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္ထဲလည္း ေခၚသြားေရာ သတၱ၀ါေကာင္ေတြ ပြဲေတာ္ႀကီး က်င္းပေန လုိက္ၾကပံုမ်ား။ အဲဒီေန႔က ဟင္းအိုးေတြ ေၾကာင္အိမ္ထဲသြင္းၿပီးထားေတာ့ သူတို႔ထမင္းစား စားပြဲေပၚနဲ႔ နံရံ ေတြေပၚမွာ ရွစ္ေကာင္ကိုးေကာက္ေလာက္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကတာေပါ့။

ႀကီးေမကေတာ့ ဧည့္ခန္းနဲ႔ သူ႔အေႂကြးစာရင္းေတြက လြဲၿပီး ဘာမွေခါင္းထဲမထည့္သူပီပီ “ဟဲ့ မီးဖိုထဲ ပိုးဟပ္ ၾကည့္တာ ဘာဆန္းလဲ မိတူးရဲ႕၊ အလကား အိပ္ေရးပ်က္တယ္”။ “မနက္ျဖန္ ေစ်းသြားရင္ အဆိပ္ေျမျဖဴေတြ ၀ယ္လာၿပီး ေကၽြးရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္ ႀကီးေမ”။ “အုိ ... ညည္းမု႔ိ သူမ်ားအသက္ကို ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေအ၊ အကု သိုလ္ဆိုတာ ေသရာပါတတ္တယ္ကြဲ႔၊ ငါတုိ႔အမ်ဳိးေတြ ငါးပါးသီလ ဘယ္ေလာက္လံုၾကတယ္ဆိုတာ ညည္းအ သိပဲ” ႀကီးေမ၏ဆံုးမစကားႏွင့္ ကၽြန္မ၏သနားလြယ္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မ၏အၾကံအစည္မွာ စကၠန္႔ပုိင္းေလာက္ မွာတင္ ေလထဲလြင့္ပါသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ေကြ႔ပတ္လိမ္ေကာက္မႈေတြကေတာ့ တစထက္တ စ ပိုမိုသိပ္သည္းလာခဲ့တယ္။

ကၽြန္မ ပထမႏွစ္သင္တန္းတုန္းက သူတို႔ရဲ႕ျပင္ပလကၡဏာ၊ အစာေခ်အဖဲြ႔အစည္း၊ မ်ဳိးပြားအဂၤါစုေတြကို လက္ ေတြ႔ ေလ့လာေျဖဆိုခဲ့ရဖူးတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ဟာ သူတုိ႔ရဲ႕အက်င့္ဗီဇနဲ႔ တစက္မွမတူဘူး။ ကိုင္လုိက္ရင္ အဆီတမ်ဳိးနဲ႔ ေခ်ာေမြ႔ေနၿပီး ေပ်ာ့စိစိန႔ဲ။ ႏူးည့ံသေယာင္ေယာင္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေမ့ေဆးေပးထားတဲ့ အ ေကာင္ေတြရဲ႕ ဦးမွင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဘယ္ဘက္လက္ညႇဳိးနဲ႔ လက္ခလယ္ၾကား ညႇပ္ကုိင္၊ ညာလက္က ကတ္ ေၾကးနဲ႔ သူတုိ႔အေတာင္ပံေတြ ညႇပ္ပစ္ရတာ ကၽြန္မျဖင့္ သနားလြန္းလုိ႔ မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိပါေသးတယ္။ အေရခြံလည္း ခြာလိုက္ေရာ အမယ္ေလး ဘယ္ေလာက္မ်ား သူမ်ား မသဒၶါေရစာေတြ မ်ဳိဆို႔ထားၾကတယ္ မ သိဘူး။ အျဖဴေရာင္စႏိုးလို အဆီေတြက ျပည့္လို႔။ အဲဒါေတြကို ဇာဂနာနဲ႔ ဆြဲဖယ္ရတာကလည္း အသည္းယား စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အင္မတန္လည္း ေခါင္းမာတဲ့ သတၱ၀ါေတြ၊ ဦးေႏွာက္သာမရွိေပလို႔၊ ဦးေခါင္းကို ကာ ထားတဲ့ အခြံကလည္း ဆြဲခြာရခက္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ေမး႐ုိး၊ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြ ခြာရတာ လြယ္သ ေလာက္ အေပၚႏႈတ္ခမ္းက မာလုိက္တာ တအားပဲ။ စကားမ်ား မမ်ားေတာ့မသိဘူး။ လွ်ာက ဆြဲထုတ္လုိက္ ရင္ အရွည္ႀကီးပါလာတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ သူတုိ႔အေၾကာင္းမသိခင္ သနားစရာေကာင္းလိုက္တ့ဲ သတၱ၀ါေတြ ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ပါေစလို႔ ဘုရားရွိခိုးတုိင္း ဆုေတာင္းမိပါေသးရဲ႕။ သူတုိ႔ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕သနား ၾကင္နာမႈေတြကို သူတို႔ ခိုးယူစားေသာက္ေနၾကေသာ ထမင္းတေစ့ေလာက္မွ အေရးတယူမရွိၾကပါ။

ထုိသတၱ၀ါေတြ သံုးေလးရက္ေလာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ ကၽြန္မမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္မယံုႏုိင္။ ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္လို႔ သူတုိ႔အိမ္ကေနၿပီး တိတ္တဆိတ္မ်ား ထြက္ခြာသြားၾကလား ဘာလားေပါ့။ အမွန္က ေတာ့ ကၽြန္မ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ေနရာတေနရာကေန ၀ုန္းခနဲ တုိက္ခုိက္ဖုိ႔ ေခ်ာင္းေနတာ။ အဲဒါနဲ႔ ညေန ဟင္းအိုး ေႏႊးဖုိ႔ ေၾကာင္အိမ္လည္း ဖြင့္ေရာ ကၽြန္မမွာ အသက္႐ွဴရပ္သြားမလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ပိုးဟပ္တပ္ဖြဲ႔ႀကီး က ေၾကာင္အိမ္အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္မွာ အေကာင္ ၃၀ ေလာက္က တစည္းတလံုးႀကီး။ သတၱ၀ါတေကာင္ ရဲ႕မ်ဳိးပြားႏႈန္းဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ျမန္ဆန္ေနရပါလိမ့္။ ကမာၻမွာ အင္မတန္ရွားပါးေနတဲ့ ပန္ဒါ၀က္၀ံ ေလးေတြက မ်ဳိးသုဥ္းလုနီးပါးရွိၿပီး ဒီဆန္ကုန္ေျမေလး သတၱ၀ါေတြက် မ်ားသထက္မ်ားလာတာ။ အဲဒါေျပာ တာေပါ့။ ေလာကႀကီးရဲ႕ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာဟာ ကိုးဆယ္ဒီဂရီ ဘယ္ေတာ့မွမရွိဘူးလုိ႔ ...။

ဒီလိုနဲ႔ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ... အဲဒီသတၱ၀ါေတြဟာ မသိသားဆုိးရြားလွစြာပဲ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ကေန ကပ္လ်က္ ကၽြန္ မအခန္းဆီ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခ်ီတက္လာပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စားရဖန္မ်ားလာေတာ့ ေန႔ကိုလည္း မေၾကာက္ၾကေတာ့ဘူး။ အလင္းေရာင္ဆိုတာလည္း သူတုိ႔အတြက္ လက္နက္တခုမဟုတ္မွန္း သိသြားၾကျပန္ေရာ။ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းမွ တကယ့္ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပါပဲ။ အႂကြင္းအက်န္မဟုတ္ဘဲ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြဆို စားလုိက္တာမွ ၿပိဳက္ခနဲပဲ။ တခုေတာ့ရွိတယ္။ ပူေလာင္တဲ့ အစားအစာ ေတြဆို အသာကေလး တုိ႔ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားၾကျပန္ေရာ။ ကိုယ့္အသက္က် ကိုယ္ႏွေျမာတတ္ၾက သားေနာ္။

ပူအိုက္တဲ့ ရာသီေတြဆို ေသာက္ေရအိုးႏႈတ္ခမ္းသားနားမွာေတာင္ လာအေအးခုိၾကေသးရဲ႕။ အံမယ္ ... သူ မ်ားအစားအစာကို ခုိးယူတမ်ဳိး၊ ေျပာင္တမ်ဳိးအျပင္ လုၿပီး တုိက္ၿပီးေတာင္ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ၾကေသး။ နံရံက ပု ရြက္ဆိတ္မည္းမည္းေတြ အသားစေတြဘာေတြ ခ်ီလာၿပီဆို ေဘးကေန ဖ်တ္ခနဲလုၿပီး အတင္းပဲမ်ဳိခ်ၾကေသး ရွင့္။ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြကေတာ့ သဘာ၀ကေပးတဲ့ စြမ္းရည္ေလာက္သာပိုင္ဆိုင္ၾကတာမို႔ အားမတန္လို႔ မာန္သာေလွ်ာ့လုိက္ရတာေပါ့။ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ တစည္းတလံုးနဲ႔ အတန္းလုိက္ သြားေနတာျမင္ရင္ မာန္ ဖီေနလုိက္ၾကတာမ်ား ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ သူတုိ႔အဖို႔က် သိတတ္လုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔။ အိမ္ေျမႇာင္ေတြနဲ႔ ပုရြက္ပ်ံအနီေတြဆိုရင္ေတာ့ အနားေတာင္ မသီ၀ံ့ဘဲ ကုပ္ေနလုိက္ၾကတာ။ အသက္ကလည္း သိပ္ျပင္းဆိုပဲ။ ေခါင္းျပတ္ေနတဲ့ ပိုးဟပ္တေကာင္ဟာ တပတ္ေလာက္ထိ အသက္ရွင္ႏုိင္တယ္တဲ့။

ကၽြန္မဟာ သူတို႔သယ္ေဆာင္ျဖန္႔ေ၀ခဲ့တဲ့ ေရာဂါဒဏ္ကို တလူးလူး တလွိမ့္လွိမ့္ ခုခံႏုိင္စြမ္းမရွိဘဲေနဆဲမွာ သူ တို႔စကားသံေတြကို တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုးတေန႔က ပိုးဟပ္အမ (သူ႔စအို၀နားမွာ အတံ ေလးခုပါတယ္။ အထီးဆို ႏွစ္ခုပဲရွိတာ) က သူ႔ေယာက်္ားကို ပူဆာေနတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ “... ကို ေရွာ့ ပင္းထြက္ခ်င္လုိ႔တဲ့” ကၽြန္မရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ သိပ္ၿပီးအားကိုးရတဲ့ သူရဲေကာင္းပါပဲ။ ကၽြန္မ အဲဒီအ ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတုိင္း ၀တ္ေက်တမ္းေက် နားေထာင္ၿပီး သူ႔အခန္းထဲက ကက္ဆက္ကိုဖြင့္ၿပီး ၿငိမ့္ေနတာ ပဲ။ သူက ဒုကၡဆိုတာကို ျမင္မွမျမင္ဖူးတာ။ အိမ္ကိုျပဳျပင္ဖုိ႔လည္း စိတ္မကူး၊ သန္႔ရွင္းဖုိ႔လည္း စိတ္မကူး။

အိမ္ၿပိဳက်ရင္ေတာင္ အၿမီးသပ္ၿပီး လြတ္ရာကၽြတ္ရာ ဦးဆံုးထြက္ေျပးမယ့္ လူမ်ဳိး။ ႀကီးေမကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ခန္းကို ၀ါ၊ စိမ္း၊ နီ၊ ျပာ အမ်ဳိးမ်ဳိးျခယ္သ၊ ပန္းေတြ ေ၀ေနေအာင္ ထုိး၊ ေကာ္ေဇာေတြ တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး ၀ယ္၊ သူ မ်ား ျပန္ဆပ္တဲ့ အတိုးေတြ အရင္းေတြ၊ အေပါင္ခံပစၥည္းေတြနဲ႔ တျပံဳးျပံဳး။ ေငြစကၠဴသာရွိရင္ သူ႔ဘ၀ဟာ အား လံုးျပည့္စံုၿပီ။ တျခားကိစၥေတြ သူနဲ႔မဆုိင္။ ၿပီးေတာ့ “တို႔မ်ားေတာ့ သူမ်ားအသက္ကို စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွား ေသးဘူး” ဟု မေရမနား ေရရြတ္ဆဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႔တဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ မ်ဳိခ်ပစ္ရ တဲ့ စကားလံုးေတြ၊ တေရြ႕ေရြ႕ အတုိက္စားခံရတဲ့ အားမာန္ေတြ၊ အေငြ႔ပ်ံသြားတဲ့ အိပ္မက္ေတြ၊ အရည္ေပ်ာ္ သြားတ့ဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ တိမ္ေတြလို အလြယ္တကူ လြင့္ေမ်ာသြားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ျပန္စုစည္း လုိက္၊ အတင္းဆြဲထားလုိက္နဲ႔ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္း အသက္ရွင္ေနရတုန္းပါပဲ။ ေျခေတြ လက္ေတြလႈပ္မရတာက ေတာ့ ဆုိးရြားလြန္းလွခ်ည့္။ ေမာင္ေလးကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေျခေတြ လက္ေတြ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး တဖြဖြ အားေပးရွာ ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္မွာမုိ႔လဲ။ အားေဆးတခြက္ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕။

တေန႔ ေမာင္ေလးဟာ စူးစူး၀ါး၀ါးႀကီး ေအာ္ၿပီး ကၽြန္မဆီ ေျပးလာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးေတြျပန္ေနတယ္။ ဆံပင္ေတြလည္း ေထာင္ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြကလည္း မီး၀င္း၀င္းေတာက္။ ကၽြန္မ အိပ္ရာေပၚက လူးလဲ ထလိုက္တယ္။ “ေမာင္မ်ဳိး ဘာျဖစ္လဲ”၊ “မမ လိုက္ခဲ့စမ္း” ကၽြန္မကို ကူညီထူမၿပီး သူ႔အခန္းထဲ ေခၚသြားတယ္။ “ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း” ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့တဲ့ ျမင္ကြင္း ...။

“ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း” ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္း။ ကၽြန္မ ႏွလံုးေသြးေတြ အျပင္းဆံုး အရွိန္ႏွင့္ ပြက္ပြက္ဆူေအာင္ ခုန္ေနၾကၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ ယုတ္မာလြန္းလွပါလိမ့္။ ေဖေဖ မေသခင္ တလက စိုက္ခဲ့တဲ့ ယုဇနပင္ရဲ႕ ကိုင္းေတြေပၚမွာ သူတုိ႔က ပ်ံ၀ဲလုိက္ နားေနလုိက္နဲ႔။ မစင္ေတြ စြန္႔ထားတာမ်ားလည္း ျမင္မ ေကာင္း။ ၾကည့္ရတာ သစ္ကိုင္းေတြ၊ အရြက္ေတြ၊ အပြင့္ေတြကို ကိုက္ျဖတ္၀ါးမ်ဳိးလို႔ မရလုိ႔ ဆင္ၾကံၾကံခဲ့တာ ပဲ။ ျပတင္းေပါက္ကေန အိမ္ခန္းျပတင္းေပၚ တင္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းတခုလံုးကလည္း မစင္ေတြ၊ ဥေတြန႔ဲ ႐ုပ္ ပ်က္ဆင္းပ်က္။ ကၽြန္မ ဘာကိုမွမေၾကာက္ေတာ့။ “ေမာင္မ်ဳိးေရ ... မနက္ျဖန္ ေစ်းေရာက္ရင္ ေဆးဘူးေတြ ၀ယ္ခဲ့ေတာ့” ေမာင္ေလးက တက္ႂကြရႊင္လန္းစြာနဲ႔ ကၽြန္မကို ၾကည့္ၿပီး “မမ ... ငါတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနၾက ေတာ့ဘူးေနာ္” တဲ့။

ကၽြန္မလည္း မေရရာတဲ့မနက္ျဖန္ေတြကို လည္ပင္းရွည္ေအာင္ တေမွ်ာ္လင့္လင့္နဲ႔ေပ့ါ။ ဒီၾကားထဲ ေမာင္ေလး က စာေမးပြဲေျဖေနေတာ့ မေတြ႔ျဖစ္။ ကၽြန္မနားထဲမွာေတာ့ သူတုိ႔ပ်ံ၀ဲသံေတြက မၾကားသလုိ ၾကားသလိုနဲ႔။ အိပ္မက္ထဲမွာလည္း သူတို႔ပိုးဟပ္ဘုရင္ႀကီးက တဟားဟားရယ္ေမာရင္း ကၽြန္မကိုလာေျပာသတဲ့။ “နင္တို႔အ ၾကံ ဒါအကုန္ပဲလား” တဲ့။ ကၽြန္မမွာ ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ေနရတဲ့ နာရီသံေတြကို ျဖတ္သန္းရင္း ျဖတ္သန္းရင္း ...။

စားေမးပြဲၿပီးတ့ဲေန႔မွာ ေမာင္ေလးက ထိတ္လန္႔တၾကား ကၽြန္မကို လာေခၚျပန္တယ္။ ဒီတခါ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ အလြန္အမင္း အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ေစတန္ၿဂိဳလ္သားကို ကမာၻေပၚမွာ ေတြ႔လုိက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ဳိး။ “ေမာင္မ်ဳိး ေရ ... အေျခအေန ဘယ့္ႏွယ္လဲဟင္” ေမာင္ေလးဟာ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း႐ွဴရင္း “နင့္ကို ငါ အဲဒါေျပာမ လုိ႔ မမ၊ ငါေလ နံရံေတြေရာ ေၾကာင္အိမ္ေတြမွာေရာ ေျမျဖဴေတြ ေလွ်ာက္ျခစ္ထားတယ္၊ အို ... ငါ အဆိပ္ေျမ ျဖဴဖုိး ၈၀ ေတာင္ကုန္တယ္”။ “အဲဒီေတာ့ ...”။ “အဲဒီေတာ့ မမ ... နင္လုိက္ၾကည့္ဟာ”။ မီးဖိုထဲလည္းေရာက္ ေရာ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြ ကၽြန္မ မယံုႏုိင္စရာ ...။

အို ... ဘုရား ဘုရား ...။ ခႏၶာကိုယ္ေတြက နဂိုထက္ ပိုမိုႀကီးမားလာသေယာင္၊ တခ်ဳိ႕က ပ်ံ၀ဲလုိ႔၊ တခ်ဳိ႕က သြက္သြက္လက္လက္၊ တခ်ဳိ႕က ဘာမထီဟန္နဲ႔ အစာေတြခဲလုိ႔။ နံရံေပၚက ေျမျဖဴဆိပ္ကြက္ေတြေပၚမွာ သြားလာေနလုိက္ၾကပံုမ်ား၊ ၿပီးတာ့ ဘယ္လိုမွ လက္ခံႏုိင္စရာမေကာင္းတဲ့ျမင္ကြင္း။ မီးဖိုေခ်ာင္ေဘးက သစ္ သားနံရံမွာ လက္ညႇဳိးတေခ်ာင္း၀င္စာ အေပါက္ႀကီးနဲ႔ ေဘးပတ္လည္မွာ ေဆြးျမည့္လုိ႔။ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲ လို႔ ေသခ်ာမေျပာႏုိင္ေပမယ့္ အဲဒီအေပါက္ထဲက ျမဴးထူးစြာ ထြက္လာၾကတာက သူတို႔ေတြ ...။

အဆိပ္ေတြကို ၿမိန္ေရရွက္ေရ သံုးေဆာင္ေနၾကေသာ သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရင္ထဲတြင္ ေနအစင္းေပါင္း မ်ားစြာ ေလာင္ကၽြမ္းလာၾကသည္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း ေျပာေနၾကေသး၏။ “ဂုဏ္သေရအရွိဆံုး ညစာစား ပြဲတဲ့”။ သက္ဆိုးရွည္တယ္ဆိုတာ အဲဒါကို ေခၚတာမ်ားလား။ ကၽြန္မ ေသြး႐ူးေသြးတန္းႏွင့္ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ေအာ္ပစ္လုိက္တယ္။ “မစားနဲ႔၊ အဲဒါအဆိပ္ေတြ”။ မမႈ။ မၾကားတာလား မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာပဲလား မသိ။ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမမူဘဲ စားၾကေသာက္ၾကၿမဲ။ ေသခ်ာတယ္။ ကမာၻေလာကႀကီးမွာ တခုခုေတာ့ လြဲေခ်ာ္ေန ၿပီ။

ေမာင္ေလး ၀ယ္ခဲ့ေသာ အဆိပ္က အတုမို႔လား။ သူတို႔မွာပဲ အဆိပ္ၿပီးတဲ့ စြမ္းရည္ေတြ ရွိေနၾကလုိ႔လား။ ဒါမွ မဟုတ္ အခ်ိန္ကာလကပဲ အဆံုးအျဖတ္ေပးမွာမို႔လား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မႏွင့္ ေမာင္ေလးကေတာ့ ေဆြးျမည့္စျပဳေနၿပီျဖစ္သည့္ ကၽြန္မတို႔၏ ခ်စ္လွစြာေသာ အိမ္က ေလး ဘယ္ေတာ့ၿပိဳက်သြားေလမလဲဆိုတာ တထိတ္ထိတ္ စိုးရြံ႕ေနရင္းနဲ႔ ဒီသတၱ၀ါေတြ မ်ဳိးျပဳန္းဆိတ္သုဥ္း သြားမယ့္ အခ်ိန္တခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆုိင္းေနဆဲပါပဲေလ ...။     ။

ညိဳခက္ေက်ာ္

(ျမားနတ္ေမာင္မဂၤလာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၇၊ ၾသဂုတ္လ)

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ထိုစဥ္က နအဖစစ္အုပ္စု၏ စာေပစိစစ္ေရး အတားအဆီးကို ေက်ာ္ျဖတ္လာႏုိင္ခဲ့ေသာ ၀တၳဳ ေကာင္းတပုဒ္ကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပခြင့္ရသည့္အတြက္ အင္တာနက္မွတဆင့္ ရွာေဖြေပးပို႔လာသည့္ ဘေလာ္ဂါ ခင္မင္းေဇာ္ကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါသည္ (၀တၳဳ၏ မူရင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုကို ေရးဆြဲေပးခဲ့သူမွာ ကြယ္လြန္သူ ဆရာပန္းခ်ီ၀သုန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မူရင္းသ႐ုပ္ေဖာ္ပံုကို ၀တၳဳစာသားႏွင့္ တြဲလ်က္မေတြ႔ရသျဖင့္ တင္ဆက္ ေပးႏုိင္ျခင္းမရွိပါ)။