ေက်ာက္တံုးႀကီး

ေက်ာက္တံုးႀကီး

ယာမားရွီး

က်ဳပ္တို႔႐ြာအ၀င္လမ္းမွာ ေက်ာက္တံုးႀကီးတခုု ခံေနတာ တပတ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ဒီေက်ာက္တံုးႀကီးကို ဘယ္သူ မွ မဖယ္။ ေရွာင္ကြင္းသြားၾကတယ္။ ဟိုလူ ဖယ္ႏုိးႏုိး၊ ဒီလူ ဖယ္ႏုိးႏုိး ေစာင့္ေနၾကပံုရတယ္။ က်ဳပ္တို႔႐ြာက ဒီလို ...။

က်ဳပ္က ဒီေက်ာက္တံုးကို ဘယ္လိုဖယ္ရင္ေကာင္းမလဲဆိုၿပီး စဥ္းစားေနတယ္။ အေျဖရရင္ေတာင္မွ အခုေရႊ႕ လို႔မအား။ ဘာလုပ္ေနလဲ ေမးၾကလိမ့္မယ္။ ဟဲဟဲ။ အရက္ေသာက္ေနလို႔ဗ်ိဳ႕။ ကတိမတည္တဲ့့ရည္စားေၾကာင့္ အသည္းကြဲေနတာဗ်ဳိ႕။ ဓာတ္ရွင္ေတြထဲက မင္းသားးေတြလိုေပါ့။

* * *

႐ြာထဲက အသံေတြကို နားေထာင္ၾကည့္။
ေဒၚစြာက်ယ္တို႔ အုပ္စုအသံ။
“ေျပာကိုမေျပာခ်င္ဘူး။ ဒီေက်ာက္တံုးကို မဖယ္ၾကဘူး။ အဲဒါ ႐ြာလူႀကီး မေကာင္းလို႔ေပါ့။ သူ႔အိတ္ထဲ ထည့္ဖို႔ ပဲ လုပ္ေနမွာေပါ့။ ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာေနၿပီ ႐ြာလူႀကီးလုပ္ေနတာ။ ဘာတခုမွ မတိုးတက္ဘူး။ ငါတို႔လည္း ဒီေက်ာက္တံုးကို မဖယ္ႏုိင္ဘူး။ ၀မ္းေရးအတြက္ ဖင္ယားလို႔ေတာင္ မကုတ္အား။ လူႀကီးလုပ္တဲ့သူ တာ၀န္ပဲ။ ရြာလူႀကီးက မေကာင္း။ မေကာင္း။ အင္းခက္တယ္ေနာ္”

* * *

ေနာက္ ကိုလူလည္တို႔အဖြဲ႔။
“ေက်ာက္တံုးဗန္းျပ လုပ္စားၾကရေအာင္။ ေဟး ... ေဟး”
“လမ္းသြားလမ္းလာ ေစတနာရွင္မ်ားခင္ဗ်ား။ ဒီေက်ာက္တံုးႀကီးကို ဖယ္ႏုိင္ဖို႔ အလွဴေငြေလးမ်ား စြန္႔ၾကဲသြား ၾကပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚက စက္ႀကီးငွားရမွာမို႔ တနားၾကပါခင္ဗ်ား။ သာဓု ... သာဓု။ ေညာင္ေစ့ေလာက္လွဴ ေညာင္ပင္ ႀကီးေလာက္ရၾကပါေစ”

* * *

ရြာလူႀကီး ဦးေပါတာကလည္း တမ်ိဳး။
“ေဟ့ ဒီေက်ာက္တံုးကို ငါ ဖယ္မယ္ေဟ့။ ဘယ္သူမွ ပူစရာမလိုဘူး။ ငါ ဖယ္ႏုိင္တယ္။ လူလည္တို႔ လုပ္စား တာ လြန္တယ္ေနာ္။ ငါက တရား၀င္ လူႀကီးကြ။ ငါ ဖယ္မယ္။ ငါ ဖယ္မယ္”

* * *

ေအာ္တဲ့ လူေတြပဲ မ်ားၿပီး ေက်ာက္တံုးႀကီးက ေနရာမေရြ႕။
ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္ၾကာလာေရာ က်ေနာ္လည္း အသည္းကြဲေရာဂါကေန နာလန္ထလာတယ္။
မူးမူးနဲ႔ ၾကားထားတာေတြ ျပန္စဥ္းစားေနမိတယ္။
မျဖစ္ဘူး။ မျဖစ္ဘူး။ ရြာအ၀င္လမ္းမွာ ေက်ာက္တံုးႀကီးခံေနတာ ရြာသိကၡာက်တယ္ကြာ။ ငါ သြားဖယ္မယ္။
အရက္အားေလးနဲ႔ မာန္တင္းၿပီး ေက်ာက္တံုးႀကီးဆီ က်ေနာ္လွမ္းသြားတယ္။

“ေဟ့”
“ဗ်ာ”
ေခၚသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚစြာက်ယ္တို႔အုပ္စု။
“ဟဲ့ ငမူး ... အဲဒါ နင့္အရာလား။ ဒါ ရြာလူႀကီးလုပ္ရမယ့္ကိစၥ။ နင္နဲ႔မဆိုင္ပါဘူး။ လူလည္တို႔လည္း အလွဴခံ ေနတယ္ေလ။ သူတို႔လုပ္မွာေပါ့။ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား။ ကိုယ့္စီးပြားကိုယ္ရွာေပါ့။ နင္ ဘာရမွာမို႔လို႔လဲ”
“ရရ မရရ။ အားလံုးေကာင္းဖို႔ ေက်ာက္တံုးေရႊ႕ခ်င္တာပါ”
“သြား သြား သူေတာ္ေကာင္းႀကီးေရ”

* * *

ေက်ာက္တံုးႀကီးကို ပါလာတဲ့ ကိရိယာတန္ဆာပလာေတြနဲ႔ ေရႊ႕မယ္လုပ္ေနတုန္း ...
“ဟိုး ရပ္ ဆရာ။ ဟိုး ရပ္”
ေၾသာ္ ... ကိုလူလည္တို႔ပါလား။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲခင္ဗ်ာ”
“ဒီကိစၥ မင္းနဲ႔ လံုးလံုးမဆိုင္။ မင္းကို ရြာလူႀကီး ခိုင္းတာလား။ ရြာလူႀကီး သူလွ်ဳိထင္တယ္။ မင္းဘယ္ေလာက္ ရလာလဲ”
“မဟုတ္ပါဘူး ဆရာတို႔ရယ္။ ေလးစားပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီေက်ာက္တံုးကို ေရႊ႕ေပးခ်င္တာသက္သက္ပါ”
“မရဘူးကြ။ ရက္ေပါင္း (၂၀) လံုးလံုး ငါတို႔ အာေညာင္းခံ၊ အလွဴခံၿပီး ဒီေက်ာက္တံုးကို ေရႊ႕ဖို႔ လုပ္ေနတာကြ။ အခုမွ မင္းကလာၿပီး နာမည္ေကာင္းယူမလို႔ေပါ့ေလ”
“မဟုတ္ …”
“ေတာ္ တိတ္ ထြက္သြားစမ္း။ ငါတို႔ ေကာ္မတီဖြဲ႔ၿပီးၿပီ။ သြားစမ္္း”
“ေက်ာက္တံုးႀကီး ေရြ႕သြားဖို႔က အဓိကလို႔ ထင္တယ္။ အားလံုး၀ိုင္းလုပ္ၾကတာေပါ့”
“ေျပာေန ၾကာတယ္။ ေလက်ယ္တဲ့ေကာင္ကို ဆံုးမလိုက္စမ္း”
က်ေနာ္ ၾကယ္ေတြ လေတြ ျမင္သြားတယ္။

* * *

ႏုိးလာေတာ့ မူးေနာက္ေနာက္နဲ႔ …
ရြာလူႀကီး ဦးေပါတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
“ဒီရြာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ ငါကြ။ ေက်ာက္တံုးေရႊ႕တာ မင္းအေရးလား။ ငါ့အေရးကြ။ လူလည္တို႔နဲ႔လည္း မ ဆိုင္ဘူး။ ဒီေကာင္ေတြကလည္း လုပ္စားတာ လြန္လြန္းတယ္။ ဒါေတာင္ ငါ့မေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ ေျပာေသးတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို ရြာက ႏွင္ထုတ္လိုက္ၿပီ။ မင္းကိုလည္း ရန္ျဖစ္မႈနဲ႔ ဖမ္းတယ္ကြာ”
“ဗ်ာ … …”
ေဒၚစြာက်ယ္တို႔က ထိတာ နည္းေသးဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနၾကတယ္။
“က်ေနာ္ …”
“တိတ္ … ငါက တရား၀င္လူႀကီးကြ။ ဘယ္ေလာက္ ရင္းထားရတယ္မွတ္လဲ။
မင္းတရား၀င္ ငါနဲ႔ယွဥ္ၿပီး လူႀကီးျဖစ္မွွ ဒါေတြလုပ္”

* * *

ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာက္တံုးႀကီး အခုထိ ေနရာက မေရြ႕ေသး ...။

ယာမားရွီး