နင္းျပားပံုျပင္

မင္းဒင္

(ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ကို ေရးသားပါသည္)

အိပ္မေပ်ာ္သူအတြက္ ညတာဟာ ရွည္လ်ားလွတယ္လုိ႔ ဓမၼပဒက ဆုိ ပါတယ္။ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တာမုိ႔ က်ေနာ္ စာ ထေရးျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ဒီစာကုိ ေရးေနခ်ိန္ဟာ ညတနာရီ ထိုးၿပီးပါၿပီ။ တႏွစ္မွာ သံုး လေလာက္ တေခါက္တက်င္း က်ေနာ္ရွိရာ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ ေရာက္လာတတ္တဲ့ ဇနီးသည္ဟာ က်ေနာ့္ မနီးမေဝးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေန ရွာပါတယ္။ ေအာက္ထပ္က ကားဂုိေဒါင္မွာေတာ့ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ ဝင္းေဌးလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ရွိေန တဲ့ ‘အမ္မခန္’ ဝန္းက်င္တခုလံုး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနပါၿပီ။ တခါတ ခါမွာေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္း ကားလမ္းေပၚက ကားေတြ ျဖတ္ေမာင္းေန တဲ့ အသံေတြကို ၾကားေနရပါတယ္။

ဒီစာကုိ ေရးေနတဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ လက္တကမ္းမွာ လက္ကုိင္အ႐ုိးနဲ႔ပါဆုိရင္ အရွည္တေပခဲြေလာက္ရွိတဲ့ ဂ်ပန္ ကင္ဒုိဓားတေခ်ာင္း ရွိေနေလရဲ႕။ တကယ္ဆုိ ဒီဓားဟာ က်ေနာ့္အသက္အရြယ္နဲ႔ သိပ္ၿပီး အပ္စပ္လွတဲ့အရာ ေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။

႐ႈပ္ေထြးမ်ားေျမာင္လွတဲ့ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္စိတ္ရဲ႕အတြင္းပိုင္းမွာ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘဝတခု ကို ေမွ်ာ္လင့္တည္ေဆာက္ေနခဲ့တာ (၈) ႏွစ္ဝန္းက်င္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ခ်မ္းသာခဲ့ဖူးၿပီ။ ဆင္းရဲခဲ့ဖူးၿပီ။ ေနပူဆူးၾကမ္း ခေရာင္းလမ္းသာမက ဖဲေမြ႔ရာ ေရႊေကာ္ေဇာနဲ႔လည္း က်ေနာ္ေနခဲ့ဖူးၿပီမုိ႔ ေလာကဓံ အတက္အက်ကုိ က်ေနာ္ အထုိက္အေလ်ာက္ သံေဝဂယူႏုိင္ခဲ့ၿပီ။

သုိ႔တေစ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ ရန္သူဟာ အသက္ကို အခ်ိန္မေရြး ရန္ရွာလာႏုိင္တာေၾကာင့္ ဓားေဆာင္ရတဲ့ ဘဝကို ေရာက္ရျပန္ၿပီ။ က်ေနာ္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ရန္သူဟာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အခ်ိန္ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ေနရာက ေပၚလာႏိုင္တယ္မဟုတ္လား။ ဘယ္က ရန္သူလဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဇာတ္လမ္းက ဒီလုိပါဗ်ာ ... ...။

* * * * * * *

က်ေနာ့္ဘဝ က်ေနာ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ေရၾကည္ျမက္ႏုရာလုိ႔ ထင္ရတဲ့ ထုိင္းႏိုင္ငံ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ကို က်ေနာ္ ေရာက္ေန တာ (၇) ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဖူးခက္ကို ေရာက္ပံုကလည္း ဒီေနရာ ဒီအရပ္မွာ ‘ဖူးခက္’ ဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕ ရွိေလရဲ႕ဆုိတဲ့ အသိတခုတည္းနဲ႔ အိတ္တလံုးဆြဲၿပီး တကုိယ္ထီးတည္း ခရီးႏွင္ခဲ့တာပါပဲ။

က်ေနာ့္မွာ ပါလာတဲ့ မနည္းလည္းမနည္း မမ်ားလည္းမမ်ားလွတဲ့ ထုိင္းဘတ္ေငြေတြနဲ႔ ဗမာေစ်းဆုိင္ေလးတ ဆုိင္ ျဖစ္ေျမာက္ဖုိ႔ က်ားခုတ္က်ားခဲ လံုးပန္းခဲ့တာေၾကာင့္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ အေျခက်ခဲ့ေရာ ဆုိပါစုိ႔။ ဆုိပါစုိ႔လုိ႔သာ ေျပာရတာ၊ တကယ္ေတာ့ ေရေျမအသစ္မွာ အေျခခ်ရတဲ့ ဘဝဟာ လြယ္လွတယ္ေတာ့ မဆုိ ႏိုင္ပါဘူး။

နယ္ခ်င္းဆက္ေနတဲ့ ဒီတုိင္းျပည္မွာ ဗမာျဖစ္ရတဲ့ဒုကၡဟာ ဒီေလာက္ႀကီးလိမ့္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ေတြးေတာင္မ ေတြးမိတာ အမွန္ပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္က ထုိင္းလူမ်ဳိးအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္၊ ထုိင္းရဲအေတာ္ မ်ားမ်ား ေပးတဲ့ ဒုကၡေတြကို ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတာေတြကို ေရးျပေနရင္ မုိးစင္စင္လင္းသြားႏုိင္တာမို႔ ဒီမွာ တင္ ရပ္ၿပီး လိုရင္းကိုပဲေျပာပါေတာ့မယ္။

* * * * * * *

လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးရက္ (၂၂၊ ၀၃၊ ၂၀၁၁) ကေပါ့ဗ်ာ။ မနက္ (၇) နာရီခြဲေလာက္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ကားေမာင္းၿပီး ဖူးခက္ၿမိဳ႕ထဲက ကားဂိတ္မွာ ဇနီးသည္ ေကာ့ေသာင္းသေဘၤာနဲ႔ တင္လိုက္တဲ့ စားစရာနဲ႔ အိမ္အသံုးအ ေဆာင္ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ သြားသယ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ဇနီးသည္ေရာ ေက်ာ္ဝင္းေဌးပါ ပါလာ ပါတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ကို ေရာက္လုိ႔ ကားကုိ ဂုိေဒါင္ထဲသြင္းေနခ်ိန္မွာ ျခံတံခါးပိတ္ေနတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ ဝင္းေဌးကုိ တြန္းဖယ္ၿပီး ထုိင္းမ်က္ႏွာစိမ္းသံုးေယာက္ဟာ က်ေနာ့္ျခံထဲကုိ ဇြတ္ဝင္လာပါေတာ့တယ္။

အဲဒီ ထုိင္းသံုးေယာက္အနက္ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အသက္ေလးဆယ္ဝန္းက်င္နဲ႔ က်န္တေယာက္ကေတာ့ အ သက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ေလးဆယ္ဝန္းက်င္ တေယာက္ေသာ ေမာင္က သူ႔အိတ္ကပ္ထဲက ကတ္ ျပားတခုကို ထုတ္ျပၿပီး ‘ပုလိ ပုလိ’ လုိ႔ တတြတ္တြတ္ ေအာ္ရင္း က်ေနာ္တုိ႔သံုးေယာက္ကုိ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေျခ ဟန္လက္ဟန္နဲ႔ ထုိင္ခုိင္းပါေတာ့တယ္။ ေက်ာ္ဝင္းေဌးကေတာ့ သူတုိ႔ခုိင္းသလို ထုိင္ခ်လုိက္ေပမယ့္ က်ေနာ္ နဲ႔ ဇနီးသည္ကေတာ့ ကုလားထုိင္တလံုးစီေပၚမွာ ခပ္ေအးေအး ထုိင္လိုက္ပါတယ္။ ဖူးခက္မွာ အိမ္ထဲ ရဲဝင္စစ္ တာ ဖန္တရာေတေအာင္ က်ေနာ္ ၾကံဳဖူးခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ့္ အေနအထားဟာ ရဲလာစစ္တာကို ၾကမ္းျပင္မွာ ငုတ္ တုပ္ထုိင္ၿပီး အစစ္ခံရမယ့္ အဆင့္မွမဟုတ္တာဗ်ာ။

က်ေနာ့္စိတ္ထဲ နည္းနည္းထူးဆန္းေနသလုိ ထင္လုိက္တာေၾကာင့္ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲဆုိၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ပတ္စပို႔ ပတ္စပုိ႔ ဆုိၿပီး လုပ္ျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေက်ာ္ဝင္းေဌးရဲ႕ အလုပ္သမားကတ္ရယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ပတ္စပုိ႔ေတြရယ္ ထုတ္ျပလုိက္ေတာ့ စာ အုပ္ေတြကို ဖြင့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ သိမ္းလုိက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္တဆက္တည္းဆုိသလုိ က်ေနာ့္ပစၥည္းဂုိ ေဒါင္ကုိ ဖြင့္ၿပီး ေတာင္ရွာေျမာက္ရွာ လုပ္ျပန္ပါတယ္။

ဒီအတြက္ က်ေနာ္ မပူပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဖူးခက္မွာ တခုတည္းေသာ ဗမာဆုိင္ကို မိတ္ေဆြထုိင္း တေယာက္ နာမည္ခံၿပီး အထင္ကရ လူသိရွင္ၾကား ဖြင့္ထားတာပါ။ ဖူးခက္ၿမိဳ႕မရဲစခန္း (စံမေကာင္းစခန္း) က သတ္မွတ္တဲ့ လစဥ္ေၾကး ဘတ္သံုးေထာင္ မွန္မွန္ေပးေနတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။

ေရႊဧည့္သည္သံုးေယာက္ဟာ ဒီအခ်က္ကုိ သိေနၿပီးသားထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့္ဂုိေဒါင္ အျပည့္နီးပါးရွိေနတဲ့ ဗမာ စားေသာက္ကုန္ေတြ၊ ေဆးဝါးေတြကို သိပ္စိတ္ဝင္စားဟန္မျပဘဲ တစံုတခုကို သည္းသည္းမဲမဲ ရွာေနျပန္ပါ တယ္။

ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေတာင္လွန္ေျမာက္လွန္ လုပ္ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားက ေလးကီလုိ ေလာက္ေလး မယ့္ အထုပ္တထုပ္ကုိ ဆြဲထုတ္လာပါတယ္။ အဲဒီအထုပ္ကို က်ေနာ္ျမင္႐ံုနဲ႔ ဒါဟာ ကြမ္းစားေဆး အထုပ္ဆုိ တာ က်ေနာ္သိလုိက္ေပမယ့္ ဒီအတြက္လည္း က်ေနာ္ မပူျပန္ပါဘူး။ အခြန္မဲ့ ေဆးလိပ္ေဆးရြက္ႀကီးေတြကို ရွာေဖြဖမ္းဆီးတဲ့ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ အင္စပက္တာ ဖိခ်ဳိင္းဟာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြအရင္းႀကီးျဖစ္တဲ့အျပင္ သူတုိ႔ သတ္မွတ္တဲ့ လစဥ္ေၾကး ထုိင္းဘတ္ ငါးေထာင္လည္း မပ်က္မကြက္ ေပးေနက်မုိ႔ က်ေနာ္ မပူတာပါ။

ဒီမွာတင္ အသက္ေလးဆယ္ဝန္းက်င္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္ေတာ္က ဒီေဆးရြက္ႀကီးေတြဟာ ျပစ္ဒဏ္သိပ္ႀကီး တယ္ဆုိတာ သိတယ္မဟုတ္လားဆုိၿပီး စခန္းကို လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ေခၚပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က လက္ထဲက တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ဖိခ်ဳိင္းဆီ ဖုန္းဆက္ဖုိ႔ ျပင္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီလူဟာ သူ႔ခါးၾကားက ေသနတ္ကုိ ထုတ္ခ်ိန္ ရင္း က်ေနာ့္လက္ထဲက ဖုန္းေရာ၊ ေက်ာ္ဝင္းေဌးဆီက ဖုန္းကုိပါ သိမ္းလုိက္ပါေတာ့တယ္။

တခုခုမွားေနၿပီဆုိတာ က်ေနာ္ သိလုိက္ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ကို ဝင္စစ္ဖူးတဲ့ ရဲမွန္သမွ် လက္ကုိင္ဖုန္းကုိ သိမ္းေလ့မရွိပါဘူး။ ျပႆနာၾကံဳလုိ႔ က်ေနာ္ ဖုန္းဆက္လုိက္ရင္ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ထုိင္းရဲ တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ညိႇလုိက္ႏိႈင္းလုိက္ရင္ လက္ဖက္ရည္ဖုိး၊ ဘီယာဖုိးနဲ႔တင္ ၿပီးသြားတာ ထံုးစံလုိျဖစ္ ေနပါၿပီ။ တုိတုိေျပာရရင္ ဒီေမာင္ေတြဟာ စခန္းကို ေခၚဖုိ႔ စကားမဟေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္ဆီကေန ထုိင္းဘတ္ သံုးသိန္း ထုတ္ေပးဖုိ႔ အက်ပ္ကိုင္ပါေတာ့တယ္။

က်ားသားမုိးႀကိဳး ဘတ္သံုးသိန္းတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း စကားနည္း ရန္စဲဆုိၿပီး ထုိင္းဘတ္တေသာင္းေပးမယ္၊ ျပန္ၾကပါေတာ့ဆုိေတာ့ ပြဲက ပုိၾကမ္းသြားပါေလေရာ။ သံုးသိန္းမရရင္ ႏွစ္သိန္းေပးရမတဲ့။ ဒါတင္မကဘူး။ က် ေနာ့္လက္ကုိင္အိတ္ထဲက ဘဏ္စာအုပ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ဘဏ္စာရင္းလက္က်န္ ေျခာက္ေသာင္းခုႏွစ္ေထာင္ ေတြ႔ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘယ္ဘဏ္မွာ စာရင္းဖြင့္ထားေသးသလဲ လုပ္ျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္တအိမ္လံုး အိပ္ခန္း ပါမက်န္ ေမႊေႏွာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဘာမေျပာညာမေျပာ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးကို သံုးေလးခ်က္ ေဆာင့္ကန္ပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္က မလုပ္နဲ႔ဆုိၿပီး ဝင္တားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့ တေယာက္ဟာ က်န္တဲ့ လက္တ ဖက္နဲ႔ က်ေနာ့္ နားရင္းကို လွမ္း႐ုိက္လုိက္ျပန္ပါတယ္။ သူ ႐ုိက္တဲ့အရွိန္က သိပ္မျပင္းေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မွာ ေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ အင္အားခ်ိန္ခြင္ညႇာကုိ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတုိ႔က ေသနတ္တလက္၊ လူ သံုးေယာက္၊ က်ေနာ္တုိ႔က မိန္းမသားတေယာက္နဲ႔ အေၾကာက္လြန္ေနတဲ့ တပည့္ေက်ာ္။ က်ေနာ္ အဆံုးအ ျဖတ္မွားရင္ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တာမုိ႔ စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလးဆယ္ဝန္းက်င္ ႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္က ေသနတ္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ခ်ိန္ရင္း က်န္ တေယာက္က ကားေမာင္းၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ မလွမ္းမကမ္းက ေငြထုတ္စက္ ရွိရာကုိ ေခၚသြားၾကပါေတာ့ တယ္။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ အဖုိးႀကီးကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မွာ က်ေနာ့္အဖြဲ႔သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ ရင္း က်န္ခဲ့ၾကေရာဆုိပါေတာ့။

ေငြထုတ္စက္ဟာ က်ေနာ့္အိမ္နဲ႔ တကီလုိေတာင္ မေဝးတဲ့ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းဆုိင္မွာ ရွိေနတာမုိ႔ ႏွစ္မိနစ္ဝန္း က်င္ေလာက္နဲ႔ ေရာက္သြားၿပီး စိတ္ထဲမွာ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ပဲ ထုတ္ေပးလုိက္ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ ေငြထုတ္ ၿပီး ကားေပၚျပန္ထုိင္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ဘတ္ေျခာက္ေသာင္းကုိ ကားေမာင္းတဲ့သူ လက္ထဲကို ထည့္ေပး လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ သူတုိ႔ကားအတြင္းပုိင္းကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လုိက္ၾကည့္ၿပီး မွတ္ထားလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ကားေပၚက အဆင္းမွာလည္း ဟြန္ဒါစီဗစ္ အမ်ဳိးအစား ကားနံပတ္ ေက်ာက်ာန္း၊ ေခ်ာ္ခ်င္္ ၆၅၂၂ (ခ႐ုန္ထစ္) ကုိ အလြတ္က်က္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

ပတ္စပုိ႔ေတြေကာ၊ ဖုန္းေတြပါ ျပန္ေပးၿပီး သူတုိ႔ထြက္သြားလုိ႔ နာရီဝက္အၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ္ ဖုန္းဆက္ေခၚ တာေၾကာင့္ ဖိခ်ဳိင္း ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ မင္းကုိ ငါလစဥ္ တာဝန္ေက်ပါလ်က္နဲ႔ ဒီလုိအလုပ္ခံရတာ သိပ္ အ႐ုပ္ဆုိးလြန္းတယ္လုိ႔ အျပစ္တင္ရင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပေတာ့ သူက ခပ္ေတြေတြ စဥ္းစားလုိက္ရင္း ... ဒါဟာ ရဲအတုေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္တဲ့ဗ်ာ။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္က “ဒါဆုိ သူတုိ႔ကားနံပါတ္ကုိ ငါမွတ္မိတယ္။ မင္း လုိက္ရွာရင္ လြယ္လြယ္ေလး” လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ ထြက္ သြားၿပီး တရားခံေတြကို ေတာနင္းပါေတာ့တယ္။

အမွန္ေျပာရရင္ ဘတ္ေျခာက္ေသာင္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ သိပ္မႈစရာ ပမာဏေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သိကၡာကုိ ထိပါးတယ္ဆုိတဲ့ အသိရယ္၊ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ လံုျခံဳမႈမရွိေတာ့ဘူးလားဆုိတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ အခံရခက္တာ ေတာ့အမွန္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဖူးခက္ရဲေတြထဲမွာ က်ေနာ့္ကို မသိတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ရွားလွပါတယ္။ က်ေနာ့္ အိမ္ကုိ ဖူးခက္ ဒုတိယၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကုိယ္တုိင္ ဝင္ထြက္သြားလာဖူးၿပီး စကၤာပူသြားလည္ခ်င္တယ္ဆုိလို႔ သူ ေရာ သူ႐ံုးအဖြဲ႔ကုိပါ က်ေနာ့္စားရိတ္နဲ႔ ပုိ႔ခဲ့ဖူးတဲ့အထိ က်ေနာ့္ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးအဝန္းအဝိုင္း က်ယ္ဝန္း ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥကို ၾကည့္ရင္ က်ေနာ့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးဟာ အရာမထင္သလို ပါပဲကလားဗ်ာ။

* * * * * * *

ေနာက္တေန႔ မနက္အထိ ဖိခ်ဳိင္းဆီက ဘာမွျပန္ၾကားခ်က္မရခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္ မွာ ကုိယ္တုိင္ကားေမာင္းၿပီး ဝေထ့ဖ္အရပ္မွာရွိတ့ဲ က်ေနာ့္ဆိုင္ရွိရာကုိ အလာ၊ အိမ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းအေရာက္ ေနာက္ခန္းမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ဇနီးသည္က ႐ုတ္တရက္ ဟုိကားက မေန႔က ရွင္ေျပာတဲ့ ကားနံပါတ္ပါလားဆုိၿပီး ထေအာ္လို႔ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့၊ မီးပြိဳင့္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ဆုိင္တခုေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ အဲဒီကားကုိ ေတြ႔ လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ဒါနဲ႔ ဖိခ်ဳိင္းကို ... မေန႔က ကား၊ အခု ငါေတြ႔ေနၿပီ၊ မင္းလာခဲ့ပါဆုိၿပီး ဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ့ ဆယ္မိနစ္အတြင္း မွာ ဖိခ်ဳိင္းဟာ ယာဥ္ထိန္းအရာရွိနဲ႔ ေပါက္ခ်လာၿပီး သူ႔ေနာက္မွာ ရဲကားတစီးပါ ပါလာပါေတာ့တယ္။ သူက ကားကုိ အနီးကပ္ ေသခ်ာၾကည့္ခိုင္းၿပီး ခင္ဗ်ားမွတ္မိတာ ဒီကား ေသခ်ာရဲ႕လား ဆုိလုိ႔ ကားရဲ႕ေခါင္းခန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနတဲ့ အ႐ုပ္အဝါေလးဟာ မေန႔ကလုိပဲ က် ေနာ့္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ေနေလရဲ႕။

တဆက္တည္းဆုိသလုိ က်ေနာ္ ေငြလုိက္ထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ အမ္မခန္ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းက စီစီတီဗီကုိ ရဲေျခာက္ ေယာက္ေလာက္နဲ႔ သြားစစ္ၾကည့္ေတာ့လည္း က်ေနာ္နဲ႔ ဇာတ္လိုက္တေယာက္ဟာ အဲဒီေန႔ မနက္ ကိုးနာရီ ေလးဆယ့္ႏွစ္မိနစ္၊ ေငြထုတ္စက္ေရွ႕မွာ အလုပ္႐ႈပ္ေနပံုေတြကုိ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ၾကရပါေတာ့တယ္။ က် ေနာ္ ေျပာျပတဲ့ နံပတ္နဲ႔ ကားဟာလည္း စီစီတီဗီမွာ အထင္းသားႀကီး ပါလာေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ဒီေတာ့ ဖိခ်ဳိင္းေကာ ရဲအဖြဲ႔ပါ က်ေနာ့္ထြက္ခ်က္ကုိ ယံုၾကည္သြားၾကၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ကားကို ရွာေဖြပုံစံ နဲ႔ သိမ္းပါေတာ့တယ္။ အတိုခ်ဳပ္ရရင္ အဲဒီည (၁၀) နာရီမွာ က်ေနာ္ ရဲစခန္းကို လုိက္သြားၿပီး အမႈဖြင့္ရပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာလည္း အမႈဖြင့္တဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ထုိင္းရဲအရာရွိေလးဟာ က်ေနာ္ ဗမာလူ မ်ဳိးဆုိတာ သိသြားေတာ့ မ်က္ႏွာထားနည္းနည္းေျပာင္းသြားတာကို သတိထားလုိက္မိပါတယ္။

စခန္းကအျပန္ ကားေပၚမွာ က်ေနာ့္တပည့္ ေက်ာ္ဝင္းေဌး ေျပာတဲ့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းဟာ ပုိ႐ႈပ္ လာျပန္ပါတယ္။ သူ႔စကားအရ အဲဒီကားသိမ္းခဲ့တဲ့ အိမ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ေက်ာ္ေလာက္က အလုပ္ထြက္ သြားတ့ဲ က်ေနာ့္ဒ႐ုိင္ဘာ ‘ဘလက္’ ဆုိတဲ့ ငနဲ အျမဲဝင္ထြက္ေနတဲ့ အိမ္ဆုိပဲ။

ေရာ .. ဒါဆုိ ဒီကိစၥဟာ က်ေနာ့္ ဒ႐ုိင္ဘာေဟာင္း ဘလက္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနႏိုင္တာေပါ့။ ဘလက္ဟာ အသက္ (၄၅) ႏွစ္ေလာက္ရွိတ့ဲ ထုိင္းလူမ်ဳိးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးလေလာက္က အလုပ္အကုိင္မရွိတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဆုိင္ နားက ဖိဝမ္ဆိုတဲ့ ကြတ္တီယုိဆုိင္က ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦး အဆက္အသြယ္နဲ႔ အလုပ္ခန္႔ထားခဲ့တာပါ။ အလုပ္ခန္႔စဥ္တုန္းကေတာ့ ဘလက္ဟာ သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ေဆးလိပ္ကုိ တခါဝယ္ ႏွစ္လိပ္ႏႈန္းသာ ဝယ္ ေသာက္ႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ့္ကားကုိ ေမာင္းၿပီး ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွာ ဘူးလုိက္ဝယ္ေသာက္တဲ့ အဆင့္ ေရာက္လာၿပီး ေလသံပါ မာလာပါေတာ့တယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဘလက္ဟာ က်ေနာ့္ကားကုိ အသံုး ျပဳၿပီး ဘိန္းစာရြက္ (ဘုိင္ကေထာင္) ေရာင္းေနတာေၾကာင့္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္ သိလာရပါေတာ့တယ္။

ဘုိင္ကေထာင္ ေခၚတဲ့ ဘိန္းစာရြက္ဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံေတာင္ပုိင္းမွာ အေလ့က်ေပါက္ၿပီး မဟာျမန္မာေတြရဲ႕ တီ ထြင္ဖန္တီးခ်က္နဲ႔ ေခ်ာင္းဆုိးေပ်ာက္ေဆး၊ ေကာ္ဖီမစ္ေတြနဲ႔ ေရာက်ဳိလုိက္ရင္ အာစီယံေခၚ မူးယစ္ေဆးတ မ်ဳိးျဖစ္လာတဲ့ အရြက္ပါပဲ။ ဘလက္ဆီကေန တခဲနက္ ဝယ္ယူအားေပးၾကတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြကလည္း မ ဟာျမန္မာေတြပဲေပါ့ဗ်ာ။

* * * * * * *

အဲဒီကိစၥကုိ မလုပ္ဖုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ တားျမစ္ေပမယ့္ ဝင္ေငြသိပ္ေကာင္းေနတာေၾကာင့္ ဘလက္ဟာ အလုပ္က ထြက္တဲ့လမ္းကို ေရြးခ်ယ္သြားခဲ့ၿပီး တပတ္အၾကာမွာ က်ေနာ္ ဒီျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအမူအက်င့္ဟာ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အ႐ုိးစြဲေနတဲ့ အက်င့္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္ ရွင္ေတြအေပၚမွာ ထုိင္းေတြ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိတဲ့ စ႐ုိက္ပါ။

က်ေနာ္ဟာ ေန႔စဥ္ဆုိသလုိ ရဲေတြလာျပတဲ့ မသကၤာသူေတြရဲ႕ဓာတ္ပံုေတြ၊ ေခၚျပတဲ့ လူေတြကို ဟုတ္မဟုတ္ လုိက္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ ဒီေန႕အထိဆုိ ျပႆနာျဖစ္ခဲ့တာ ေလးရက္ေျမာက္ခဲ့ေပမယ့္ တရားခံေတြကုိ မမိႏိုင္ ေသးပါဘူး။ ဖိခ်ဳိင္းမ်က္ႏွာေၾကာင့္လား၊ ေဆာင္ရြက္ေနက် တာဝန္ေပပဲလား မဆုိႏုိင္ေပမယ့္ ထုိင္းရဲေတြဟာ က်ေနာ့္အမႈကုိ ေန႔ေရာညပါ အပူတျပင္း လုိက္လံစံုစမ္းေနတာေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ဒီအတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးစကားဆုိရပါမယ္။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း ပူပင္စိတ္ဝင္လာပါေတာ့တယ္။ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ ကမၻာေက်ာ္ ခ ရီးသြားၿမိဳ႕ႀကီး ျဖစ္သလုိ ရာဇဝတ္မႈ အလြန္ထူေျပာတဲ့ ေနရာေဒသပါ။ ထုိင္းလူမ်ဳိး လူေမွာင္ခုိသြင္းတဲ့ ဂုိဏ္း အခ်င္းခ်င္း မသင့္ျမတ္ရာကေန ‘ခ်မ္းမြန္’ ဆုိတဲ့ မြန္လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ အိမ္ထဲဝင္ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ေလးငါး ခ်က္ ဝင္ပစ္သြားတာ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိပါဦးမယ္။ ထုိင္းရဲတခ်ဳိ႕ဆုိရင္လည္း ဗမာဆုိရင္ လမ္းမွာ ဖမ္း စစ္ရင္း ေရႊအေပါင္လက္မွတ္ ေတြ႔ရင္ေတာင္ အတင္းသိမ္းၿပီး သြားေရြးယူလုိက္ၾကတဲ့အထိ လက္ရဲဇက္ရဲႏုိင္ ပါတယ္။ ထုိင္းေတာင္ပုိင္းက ရာဘာျခံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာျပည္ဖြား အလုပ္သမားေတြလည္း မၾကာ ခဏဆုိသလုိ ဓားျမတုိက္ခံရ၊ မုဒိမ္းက်င့္ခံရ၊ အသတ္ခံရဆုိတဲ့ သတင္းေတြဟာ မၾကားခ်င္မွ အဆံုးမဟုတ္ လား။

လူဆုိးေတြရဲ႕႐ုပ္သြင္ကုိ ေသခ်ာေပါက္မွတ္မိေနတဲ့ က်ေနာ့္တို႔ဟာ ဘယ္မွာလာ အိပ္ေကာင္းျခင္း အိပ္ႏိုင္ပါ ေတာ့မလဲ။

* * * * * * *

နယ္ေျမထုိင္းရဲေတြကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ဝန္းက်င္ကုိ ပတ္တေယာင္ခ်ထားေပးၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေပးမယ္ ဆုိပါ တယ္။ အိမ္မွာလည္း စီစီတီဗီ ကင္မရာ တပ္ထားပါလုိ႔ ညႊန္ၾကားေလရဲ႕။ က်ေနာ့္အိမ္ဟာ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ အမ္မခန္ အရပ္က ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္မွာ ရွိေနတာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕နဲ႔နည္းနည္းလွမ္းပါတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ေတြက အိမ္ ေတြကလည္း လူဝင္လူထြက္ အင္မတန္နည္းတာၾကာင့္ အေရးအေၾကာင္းဆုိ အကူအညီလြယ္လြယ္ရဖုိ႔ လမ္း မျမင္လွပါဘူး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ တရားခံ မမိခင္စပ္ၾကား ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ကာကြယ္ႏိုင္ဖုိ႔သာ ဗမာ့ေသြးနဲ႔ ရဲေဆးတင္၊ ဆံုး ျဖတ္၊ ေန႔ေရာညပါ ျခံတံခါးကို ေသာ့ခတ္၊ ညဆုိ တအိမ္လံုး ေသာ့ကုန္ေလွ်ာက္ခတ္ၿပီး ဓားတလက္ ေခါင္းအံုး အိပ္ေနရေတာ့တာပါပဲ။

တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးကေတာ့ ဦးေလးရယ္၊ သူတို႔သာ ကိုယ့္အိမ္ထဲ ဝင္လာရဲလုိ႔ကေတာ့ ဘာမလဲစရာ ရွိသလဲ။ သူတသက္ ကိုယ္တသက္ေပါ့ ဆုိၿပီး ဗမာ့ေသြးကုိ ေႂကြးေၾကာ္ေနေလရဲ႕။

* * * * * * *

ေအးဗ်ာ။ က်ေနာ္လုိ တရားဝင္ ပတ္စပုိ႔၊ ကုိယ္ပုိင္ကုမၸဏီ အခိုင္အမာနဲ႔ ေနတဲ့သူေတာင္ ဒီလုိဒုကၡ ၾကံဳရတယ္ ဆုိေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံတနံတလ်ား ေတာ္ရာအရပ္ေတြမွာ သန္းနဲ႔ခ်ီေရာက္ေနၾကရတဲ့ ေရြ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝကုိ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ဳိးေတြအတြက္ ဒီလုိ က်ီး လန္႔စာစား၊ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား ဘဝမ်ဳိးကေန ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္ၾကမွာပါလိမ့္။ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဒီ ဘဝမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္ရွိေနၾကဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို ရွာၾကရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလြတ္ေျမာက္ ေရးမွာ ဓားတုိ႔၊ ေသနတ္တုိ႔ဆုိတာ ဆက္ပါေနရဦးမယ္ဆုိရင္လည္း ‘မွတပါး အျခားမရွိ’ လို႔သာ ထင္မိတာပါပဲ။

ေဟာ ... ေျပာရင္းဆုိရင္း ထုိင္းတီဗီမွာ လစ္ဗ်ားက ေသနတ္သံေတြ ၾကားေနရၿပီေကာဗ်ာ ...။ ။

မင္းဒင္