ေအာက္ေျခ အရာရွိ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားမ်ားအေရး ဒို႔အေရး
တပ္မေတာ္တပ္သားေဟာင္းတဦး
မၾကာေသးမီက အပစ္ရပ္အဖြဲ႔တခုရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဘက္ေဟာင္းတဦးနဲ႔ နအဖတပ္ ေအာက္ေျခ အရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားမ်ားအေရး ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီအပစ္ရပ္အဖြဲ႔အစည္း ေခါင္းေဆာင္ ရဲ႕နယ္ေျမနဲ႔ ဆက္စပ္နယ္ေျမတ၀ုိက္မွာ နအဖတုိက္ခုိက္ေရးတပ္ရင္း (၉၀) ေက်ာ္ရွိတယ္။ အဲဒီတပ္ရင္းေတြ က ေအာက္ေျခ အၾကပ္ တပ္သားေတြဟာ ေန႔စဥ္လုိလုိထြက္ေျပးေနၾကတယ္။ တပ္ေျပးမရွိတဲ့ တပ္ရင္း၊ တပ္ ေျပးမရွိတဲ့ ေန႔ရယ္လို႔မရွိဘူး။ ေန႔စဥ္လုိလို တပ္ရင္းတခုမဟုတ္ တခုက ေျပးေနၾကတာျဖစ္တယ္။ ေန႔စဥ္ပွ်မ္း မွ် တပ္ေျပးအေရအတြက္ဟာ တပ္စိတ္တစိတ္ခန္႔ရွိတယ္။
တခ်ဳိ႕က လက္နက္ခဲယမ္းပါ ယူေျပးတယ္။ တခ်ဳိ႕က လက္နက္မဲ့ ေျပးတယ္။ တကုိယ္ေတာ္ ေျပးသူေတြရွိသ လုိ (၂) ေယာက္ (၃) ေယာက္ အစုနဲ႔ ေျပးတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က နီးစပ္ရာ နယ္စပ္ေဒသေတြကုိ ေျပးတာရွိသလုိ မိမိအရပ္ကုိ ျပန္ေျပးၾကတာမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ လြတ္သူရွိသလုိ ျပန္ဖမ္းမိသူေတြလည္း ရွိ တယ္။ ျပန္မိရင္ေတာ့မသက္သာဘူး၊ အႀကီးအက်ယ္ ႏွိပ္စက္ခံၾကရတယ္။ လက္နက္မဲ့ေျပးသူ ျပန္မိရင္ တပ္ မွာ ျပန္အမႈထမ္းရတယ္။ လက္နက္နဲ႔ ေျပးသူကုိေတာ့ အတင္းလုိက္တုိက္တယ္။ ျပန္မိရင္ေတာ့ ပစ္အသတ္ ခံရတယ္။
ထုိင္းနယ္စပ္က အပစ္ရပ္အဖြဲ႔တခုရဲ႕နယ္ေျမမွာ စခန္းထုိင္တဲ့ နအဖတပ္ရင္းတခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ေန႔ခင္းဘက္မွာ ရဲ ေဘာ္ေတြကုိ လက္နက္ျဖဳတ္ထားတယ္။ ညဘက္ ၇ နာရီထုိးမွ လက္နက္ျပန္တပ္တယ္။ မိမိနယ္ေျမအတြင္း ခရီးတုိ ရိကၡာထုတ္သြားရတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာလည္း ရဲေဘာ္ေတြကုိ လက္နက္ကုိင္ေဆာင္ခြင့္မေပးဘူး။ စိတ္ခ်ယုံ ၾကည္ရတဲ့ အၾကပ္ႀကီး၊ အၾကပ္ငယ္ေတြေလာက္သာ လက္နက္ကုိင္ေဆာင္ခြင့္ ျပဳတယ္။ ထြက္ေျပးရင္ လက္ နက္ပါမသြားေအာင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္တဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။
တပ္ေျပးအမ်ားစုဟာ လူပ်ိဳလူလြတ္ေတြျဖစ္တယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ရဲေဘာ္ကေတာ့ တပ္တြင္းေနထုိင္မႈ ဘ၀ ကုိ စိတ္ပ်က္တဲ့တိုင္ ဇနီးသားမယားေတြအတြက္ ေနာက္ဆံတင္းေနတာေၾကာင့္ က်ိတ္မွိတ္ခံေနၾကရတယ္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ခြဲလုိက္၊ ရင္းလုိက္ တပ္မွထြက္ခြင့္ေတာင္းမႈေတြ၊ ရဲမြန္နဲ႔ ေမွာ္ဘီမွ တပ္ရင္းအခ်ဳိ႕လုိ စုေၾကးေငြေတြ ျပန္ထုတ္ေပးဖုိ႔ ရင္းလုိက္ လက္မွတ္ထုိး အေရးဆုိမႈေတြ လူသိရွင္ၾကားျဖစ္ပြားလာတယ္။
စစ္တပ္တတပ္မွာ အဲဒီလုိ အစုလုိက္ အေ၀းလုိက္ အေရးဆုိမႈေတြြ ျဖစ္လာဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိအစုအေ၀းနဲ႔ အေရးဆုိမႈေတြဟာ စစ္တပ္သေဘာအရေျပာရင္ လက္နက္မဲ့ ပုန္ကန္မႈတမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ဒီ လုိအေရးဆုိမႈမ်ဳိးကုိ စစ္တပ္တတပ္အေနနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ ခြင့္ျပဳ႐ုိးထုံးစံမရွိဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီလုိအ ေရးဆုိမႈမ်ဳိးကုိ ခြင့္ျပဳလုိက္ရင္ အစဥ္အလာျဖစ္သြားၿပီး အဆင့္ဆင့္ အမိန္ေပးကြပ္ကဲမႈစနစ္နဲ႔ စစ္စည္းကမ္း လုိက္နာေရးဘက္မွာ ခ်ိနဲ႔သြားမွာေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ကြပ္ကဲေရးမွာ အမိန္႔မနာခံမႈနဲ႔ စစ္စည္းကမ္း ခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြ ျဖစ္လာတတ္လုိ႔ ျဖစ္တယ္။
ယခင္က တပ္တြင္းမွာ ယူဂ်ီလႈပ္ရွားမႈေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ခုလုိ ခြဲလုိက္ ရင္းလုိက္ စုစုစည္းစည္း အေရးဆုိတာမ်ဳိး ေတြမရွိခဲ့ဘူး။ တပ္တြင္း ဒါဘာေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာသာ တဦးခ်င္း ထင္ျမင္ခ်က္၊ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ တင္ျပတာ မ်ဳိး ရွိခဲ့တယ္။ ဒီလုိတင္ျပရာမွာလည္း တင္ျပသူကုိ သီးျခားေခၚယူေတြ႔ဆုံၿပီး ေနာင္ ရင္းလုိက္၊ ခြဲလုိက္ေဆြး ေႏြးပြဲေတြမွာ ဒီလုိေဆြးေႏြးေျပာဆုိတာမ်ဳိး မလုပ္ဖုိ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ အက်ပ္ကုိင္တာမ်ဳိးေတြ လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ တင္ျပေဆြးေႏြးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြဟာ တပ္တြင္းစစ္ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္မႈကုိလည္း ခံၾကရတယ္။
ဒီေန႔ ခြဲလုိက္ ရင္းလုိက္ အစုအေ၀းနဲ႔ အေရးဆုိလာတာေတြဟာ တပ္တြင္းမွာ ဒါဘာေဆြးေႏြးပြဲမရွိတာ၊ ဒါမွမ ဟုတ္ လုိအပ္သေလာက္ လြတ္လပ္စြာေျပာဆုိခြင့္ရွိတဲ့ ဒါဘာေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္မေပးတာကုိ ျပတယ္။ ဒါမွမ ဟုတ္ သူတုိ႔အတြက္ ဘာအက်ဳိးသက္ေရာက္မႈမွမရွိတဲ့ ဒါဘာေဆြးေႏြးပြဲေတြအေပၚ ယုံၾကည္မႈမဲ့ရာက ထြက္ ေပၚလာတဲ့၊ အတုိင္းအတာတခုအထိ အမ်ားလကၡဏာေဆာင္တဲ့ ေအာက္ေျခအၾကပ္တပ္သားမ်ားရဲ႕ အေရး ဆုိနည္း သဏၭာန္သစ္ျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္္တည္းမွာ နအဖအေနနဲ႔ တပ္ကုိ ပုိင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ကုိင္ေရးအတြက္ အခက္ အခဲေတြရွိလာေနၿပီ ဆုိတာကုိျပတဲ့ ေရွးဦးေဖာ္ျပခ်က္လည္း ျဖစ္တယ္။
ဒီလုိ တပ္တြင္းေအာက္ေျခ အၾကပ္တပ္သားမ်ားရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး အာမခံခ်က္မဲ့မႈေၾကာင့္ တပ္တြင္း မတည္ ၿငိမ္မႈေတြျဖစ္လာတဲ့အခါ တပ္ကို အနီးကပ္ ကြပ္ကဲရတဲ့ စု ရင္း ခြဲ စတဲ့ ေအာက္ေျခအရာရွိေတြမွာလည္း အ ခက္အခဲေတြ ၾကံဳလာရတယ္။ တပ္တြင္း စားဝတ္ေနေရးျပႆနာေတြကို ဆိုင္ရာသို႔ တင္ျပေပးေပမယ့္လည္း ထိေရာက္တဲ့ အေရးယူေဆာင္ရြက္ေပးမႈမ်ိဳးေတြ မရွိဘူး။ ေအာက္ေျခ အၾကပ္တပ္သားေတြရဲ႕ စည္းကမ္းခ်ိဳး ေဖာက္မႈ (ဥပမာ … ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုး ေလာင္းကစားမႈ၊ ခြင့္မဲ့ တပ္ျပင္ထြက္မႈ၊ အမိန္႔မနာခံမႈ၊ မူးယစ္ရမ္းကားမႈ) မ်ားကို ေတြ႔တဲ့တိုင္ အမိန္႔စည္းကမ္းနဲ႔ အေရးယူဖို႔ ဝန္ေလးေနၾကတယ္။ မသိေယာင္၊ မျမင္ေယာင္ေဆာင္ ေနရတာမ်ဳိးေတြ ရွိလာတယ္။
အမိန္႔စည္းကမ္းနဲ႔ အက်ပ္ကိုင္မယ္ဆိုရင္လည္း အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ တုန္႔ျပန္မႈမ်ဳိး ခံရမွာကို စိုးရိမ္လာၾကတယ္။ လက္နက္ေတြ ကိုယ္စီကိုင္ထားတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို ကြပ္ကဲရတယ္ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး။ ေျပာခ်င္တာက လက္ရွိနအဖတပ္မွာ တပ္ရဲ႕အသက္ျဖစ္တဲ့ အဆင့္ဆင့္ အမိန္႔ေပးကြပ္ကဲမႈစနစ္နဲ႔ စစ္စည္းကမ္းဥပေဒဆို တာေတြဟာ သိသိသာသာ ယ္ိုယြင္းလာေနၿပီဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုျဖစ္တယ္။
စစ္တပ္တတပ္ကို အဓိက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ အခ်က္ေတြက ဘာေတြလဲ။ အက်ယ္ခ်ဲ႕ရင္ အမ်ားႀကီး ေျပာစရာ ရွိေပမယ့္ အဓိကအားျဖင့္ ၃ ခ်က္ပဲရွိတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ (၁) အဆင့္ဆင့္အမိန္႔ေပးကြပ္ကဲမႈနဲ႔ အမိန္႔နာခံမႈ၊ (၂) စစ္စည္းကမ္းဥပေဒ (၃) စစ္မႈထမ္းမ်ားရဲ႕စားဝတ္ေနေရး အာမခံခ်က္ရွိေရး (အထူးသျဖင့္ ေအာက္ေျခအ ရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားမ်ား) တို႔ပဲျဖစ္တယ္။ စစ္မႈထမ္းမ်ားရဲ႕စားဝတ္ေနေရး အာမခံခ်က္ရွိေရးဟာ အဆင့္ဆင့္ အမိန္႔ေပးကြပ္ကဲမႈနဲ႔ အမိန္႔နာခံမႈ၊ စစ္စည္းကမ္းဥပေဒ စတာေတြကို အာမခံႏိုင္ဖို႔ တိုက္႐ိုက္အ က်ိိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္။
ဆိုလိုတာက ထမင္းမဝဘဲ၊ စားဝတ္ေနေရး ထိုက္သင့္သလို အာမ,မခံဘဲ ဘယ္စစ္ဗိုလ္၊ စစ္သားမွ စစ္မတိုက္ ခ်င္ဘူး၊ အမိန္႔မနာခံခ်င္ဘူး၊ စစ္စည္းကမ္းဥပေဒကို မလိုက္နာခ်င္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္ အရမဟုတ္ဘဲ ဝမ္းေရးအတြက္ စစ္မႈထမ္းရတဲ့ နအဖတပ္လို အခစားတပ္မ်ဳိးအတြက္ ဒီအခ်က္ဟာ ပိုမွန္ တယ္။ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာႏုိင္တယ္။
၁၉၆၂ ခုနွစ္ မတိုင္မီ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ အစိုးရလက္ထက္ကဆိုရင္ တပ္တြင္းေအာက္ေျခ အရာရိွ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားမ်ားရဲ႕ စားဝတ္ေနေရးဟာ အပ်ံစားႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ လက္ရွိ နအဖအစိုးရထက္ေတာ့ သာတယ္ ဆိုတာေသခ်ာတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေအာက္ေျခစစ္မႈထမ္းေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕သားမယားေတြ တပ္အျပင္ ထြက္ၿပီး ထင္းခုတ္၊ မီးေသြးဖုတ္၊ အုတ္္ဖုတ္၊ ပန္းရံလုပ္ စတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ဝင္ေငြရွာရတာမ်ဳိးေတြ မရွိခဲ့ ဘူး။ တပ္သားတေယာက္ လစာ (၈၂) က်ပ္ (လို႔မွတ္မိေနတယ္) သာျဖစ္ေပမယ့္ အထုိက္အေလ်ာက္ အ သက္ရႈေခ်ာင္တယ္။ ဒီေန႔လို ယူနီေဖာင္း ဝယ္ဝတ္ရတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ သက္တမ္းအလိုက္ ေစာင္၊ ျခင္ ေထာင္၊ ယူနီေဖာင္း၊ ဖိနပ္ စတာေတြကို အခ်ိန္မွန္ လဲေပးတာ ရွိတယ္။
ရွမ္းျပည္လို ေအးတဲ့ေဒသေတြမွာ တာဝန္ယူရတဲ့ တပ္ေတြဆိုရင္ Battle Blouse ဆိုတဲ့ အေႏြးထည္ဝတ္စံု၊ အထူးရိကၡာအျဖစ္ Army Rum စတာေတြေတာင္ ထုတ္ေပးတယ္။ အဲဒီတုန္းက တပ္က ထြက္ရင္ ထမင္း ငတ္လိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ စုိးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ဳိးေတြေတာင္ ေအာက္ေျခ အၾကပ္ တပ္သားေတြအတြင္းမွာ ရွိခဲ့တာ အမွန္ပဲ။ အဲဒီကာလက မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ စစ္မႈထမ္းသူက မ်ားတယ္။ စစ္မႈထမ္းသက္ျပည့္ရင္ ထြက္ခြင့္ရၿပီး အေတာ္မ်ားမ်ားက ပင္စင္နဲ႔ အနားယူတတ္ၾကတယ္။ အမႈထမ္းေနစဥ္မွာလည္း အေရးေပၚခြင့္ (၁၀) ရက္၊ ရက္ရွည္ခြင့္ (၁) လ ႏွစ္စဥ္ ခံစားခြင့္ရွိတယ္။
ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီေခတ္ကာလ စစ္သည္ေတြဟာ အသက္ (၁၈) ႏွစ္ျပည့္ၿပီး ေပမီေဒါက္မီေတြ မ်ားတယ္။ ဒီ ေန႔ကာလလုိ ေပမမီ ေဒါက္မမီ၊ အသက္မျပည့္တဲ့ ကေလးစစ္သားရယ္လုိ မေတြ႔ဖူးသေလာက္ဘဲ။ ဒီေန႔ကာ လလုိ စစ္ေျပးေတြလည္း မမ်ားဘူး။ ဆုိလုိတာက တပ္တြင္းေအာက္ေျခ စစ္မႈထမ္းမ်ားရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး အာ မခံခ်က္ သင့္မသင့္၊ ေကာင္းမေကာင္း ဆုိတဲ့အခ်က္ဟာ အဆင့္ဆင့္ အမိန္႔ေပးကြပ္ကဲမႈနဲ႔ အမိန္႔နာခံမႈ၊ စစ္ စည္းကမ္းဥပေဒ ဆုိတာေတြကုိ တုိက္႐ုိက္အေထာက္အကူျပဳတယ္ဆုိတာပဲျဖစ္တယ္။
ဒီေန႔ေတာ့ “တပ္ကထြက္ရင္ ထမင္းငတ္လိမ့္မယ္” ဆုိတဲ့ ၁၉၆၂ မတုိင္မီက ေအာက္ေျခ အၾကပ္တပ္သား မ်ားရဲ႕ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈေနရာမွာ စစ္သားဘ၀ထက္ သာမန္အရပ္သားဘ၀နဲ႔ လုပ္ကုိင္စားရတာကမွ အ သက္ရႈေခ်ာင္ႏုိင္ေသးတယ္ဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚ အစားထုိးလာတယ္၊ လႊမ္းမုိးလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တပ္ေျပးေတြ တေန႔တျခား မ်ားျပားလာတာ၊ ခြဲလုိက္ ရင္းလုိက္ စုေပါင္းၿပီး ထြက္စာတင္တာ၊ စား၀တ္ေနေရး မျပည့္စုံလုိ႔ ခဲြလုိက္ရင္းလုိက္ စုေငြေတြ ျပန္ထုတ္ေပးဖုိ႔ အေရးဆုိလာၾကတာျဖစ္တယ္။
ဒါေတြက ဘာကိုေဖာ္ျပေနသလဲဆိုရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဒဏ္ကို ျပည္သူေတြသာမက တပ္မေတာ္သားေတြ ပါ ေကာ့ေနေအာင္ ခံေနရတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုပဲျဖစ္တယ္။ တပ္မေတာ္သားေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြ မပူးေပါင္း ႏုိင္ရင္ တတိုင္းျပည္လံုး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ အလြယ္နဲ႔ သိႏုိင္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္နိုင္ငံေရးအင္အားစုကမွ တပ္မေတာ္ကို ျပည္သူေတြနဲ႔ လက္တြဲလာႏုိင္ေအာင္ မ စည္း႐ုံးၾကေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တပ္တြင္းလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ တဦးခ်င္း လြတ္ေျမာက္ေရး၊ က်ဲကြဲတဲ့ အလို ေလ်ာက္လႈပ္ရွားမႈအဆင့္မွာပဲ ရပ္တန္႔သလို ျဖစ္ေနရတယ္။
လက္ရွိအေျခအေနအရ စစ္သားတေယာက္အဖို႔ နအဖ အမိန္႔ေပးဌာနေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေရးဆိုတာ အ ေတာ္ခက္ခဲတယ္။ ၁၉၉၀ ခုနွစ္ မတိုင္မီကဆိုရင္ တပ္က ထြက္ေျပးဖို႔ဆိုတာ ဒီေလာက္မခက္ဘူး။ တိုင္းျပည္ အႏွံ႔ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ေတြ အမ်ားအျပားရွိတယ္။ လက္နက္ယူၿပီး လူကို သတ္ပစ္မယ့္ အဖြဲ႔အ စည္းမ်ိဳး မဟုတ္လို႔ ယူဆရရင္ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ခိုလႈံလို႔ရတယ္။ တပ္တြင္းယူဂ်ီနဲ႔ ခ်ိတ္ေနရင္ ေတာ့ ယူဂ်ီကတဆင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် သြားနိုင္တယ္။
ဒီေန႔ကာလမွာေတာ့ တျပည္လံုးလိုလို အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြကလည္း နအ ဖအစိုးရကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ သူတို႔အေျခအေနအရ တပ္ေျပးေတြကို လက္ခံဖို႔က်ေတာ့ ဝန္ေလးေနၾကတယ္။ နယ္စပ္က လက္နက္ကိုင္တိုက္ဆဲ လူမ်ဳိးစုအဖြဲ႔အစည္းေတြထံ ခိုလႈံဖို႔က်ေတာ့လည္း သူတို႔ရဲ႕ အသက္အာမခံ ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သို႔ေလာ သို႔ေလာ သံသယေတြ ရွိေနၾကဆဲျဖစ္တယ္။ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြကို ေျပးျပန္ ေတာ့လည္း အဲဒီႏုိင္ငံေတြက တပ္ေျပးမွန္းသိတာနဲ႔ ဖမ္းၿပီး နအဖလက္ ျပန္အပ္ၾကတယ္။ ဒီလို အဘက္ဘက္ အေျခအေနေတြက နအဖနဲ႔ လမ္းခြဲခ်င္တဲ့ အရာရွိ အရာခံ၊ အၾကပ္ တပ္သားေတြအဖို႔ ထြက္ေပါက္ပိတ္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလို ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနလို႔ပဲ စစ္အုပ္စုက တပ္ကိုလိုသလို ကိုင္တြယ္အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အ လမ္းတရပ္ ရေနတာလို႔ ဆိုႏုိင္တယ္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရင္ လက္ရွိစစ္အုပ္စုရဲ႕တပ္တြင္းမွာ ေအာက္ေျခ အရာရွိ အရာခံ၊ အၾကပ္ တပ္သားမ်ားရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး အာမခံခ်က္မဲ့မႈက တပ္ရဲ႕အသက္ျဖစ္တဲ့ အဆင့္ဆင့္ အမိန္႔ေပးကြပ္ကဲမႈ၊ အမိန္႔နာခံမႈစနစ္နဲ႔ စစ္စည္းကမ္းဥပေဒ လိုက္နာေရးဆိုတာေတြကို တုိက္စားပစ္ေနၿပီ။ လက္ရိွ နအဖစစ္အစိုးရ (ေနာက္တက္မဲ့ ႐ုပ္ေသးအစိုးရ အပါအဝင္) ဟာ တပ္ေအာက္ေျခထုရဲ႕ စားဝတ္ေနေရး၊ အာမခံခ်က္ရွိေရး၊ တပ္တြင္းအထက္ ေအာက္ရပိုင္ခြင့္ ကြာဟမႈ တတ္ႏုိင္သမွ် က်ဥ္းေအာင္ထိန္းညိႇေရးဆိုတဲ့ တပ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို လုပ္ႏုိင္ စြမ္းမရွိဘူး။ တကယ္က တပ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုတာ ဒီမိုကေရစီအရပ္သားအစိုးရရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ သာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္တာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။
ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို ထင္ရာစိုင္းခြင့္မေပးဘဲ ဒီမိုကေရစီအရပ္သားအစိုးရရဲ႕ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန ထိန္းကြပ္မႈေအာက္မွာ ထားႏုိင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးမွာသာ လုပ္ႏိုင္တာျဖစ္တယ္။ လိုအပ္လာရင္ ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ကို အေရးယူအျပစ္ေပးတာ၊ ထုတ္ပယ္တာ၊ အျမင့္ဆုံး ေသဒဏ္ေပးတာမ်ဳိးေတြ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအ ေနမ်ဳိးမွာသာ လုပ္ႏုိင္တာလို႔ ယူဆတယ္။ တပ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဆိုတာ ဒီမိုကေရစီလုပ္ဟန္တမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး ဒီေန႔လို ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္က ထင္ရာစိုင္းခြင့္ရွိတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္ႏိုင္စရာမ ျမင္ဘူး။ တပ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး မလုပ္ႏုိင္တာနဲ႔အမွ် နအဖတပ္တြင္း အမိန္႔ေပး/အမိန္႔နာခံစနစ္နဲ႔ စစ္စည္း ကမ္းဥပေဒဆုိတာဟာလည္း အေႏွးနဲ႔အျမန္ ဦးနင္းပဲ့ေထာင္ ျဖစ္လာဖို႔မ်ားတယ္။ စစ္အုပ္စုတြင္း ဂိုဏ္းတိုက္ပြဲ ေတြကလည္း ဒီအေျခအေနကို မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ ျဖစ္ေစမွာ ေသခ်ာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ နအဖတပ္တြင္း လက္ရွိျဖစ္ပြားေနတဲ့ ေအာက္ေျခ အၾကပ္ တပ္သားမ်ားရဲ႕ “စီးပြားေရးတိုက္ပြဲ” သဏၭာန္လႈပ္ရွားမႈေတြကို “ႏုိင္ငံေရးတိုက္ပြဲ” သဏၭာန္ေဆာင္လာေအာင္ တပ္ရင္း တပ္ဖြဲ႔ေတြရဲ႕ သီးျခားလႈပ္ ရွားမႈ လကၡဏာကို တပ္မေတာ္တရပ္လုံုး လကၡဏာေဆာင္လာေအာင္၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕သီးျခားလႈပ္ရွားမႈကို လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္ေအာင္ တိုင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္ အင္အားစုမွန္သမွ်က ႀကိဳးပမ္းဖို႔ အခ်ိန္ တန္ၿပီလို႔ ယူဆမိရပါတယ္။ ။
တပ္မေတာ္တပ္သားေဟာင္းတဦး
Posts
4 comments:
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ ့ေဆာင္းပါးေလးပါ တပ္မိသားစုအတြင္း ျဖစ္ပ်က္ေနတာေလးေတြ က တစ္ကယ့္ အမွန္တရား ေတြခ်ည္းပါပဲ
I think we should have an organization to support Army deserters. All soldiers are our people as well. While top leaders and their associates are ultra rich in our country our soldiers are getting poorer. They have no opportunities, can die in the battle. They have no future for their families too. But Army top leaders have unlimited opportunities such as over 1000 times soldier income, gifts from business people, cars, body guards, and so on. I can't understand why soldiers don't revolutionized. They have nothing to lose. Their lives have no hope. They have no dignity under this regime. They have no future. Instead of no future and dignity they should start revolution.
They will be heroes, all people will be proud of them, their future generation will get opportunities like other soldiers in other countries. Let's organize revolution in the Army and save our country. People in our country and globe will cheer you all.
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ..၊ ဖတ္ရတာအရမ္းအရသာရိွတာပဲ တပိုဒ္ကို၂ၾကိမ္ေလာက္ၿပန္ၿပန္ဖတ္သြားမိတယ္။
ကိုယ္ကို္ယ္တိုင္လဲ ေခာတ္ေတြကိုၿဖတ္သန္းခဲ့ဖူးေတာ့ ဖ်ီးၿဖန္းေရးထားတာ တခုမွမပါတာေတြ႕ရတယ္။
ေကာင္းလုိက္တဲ့ ေဆာင္းပါး။ ဆရာေရ ဒါမ်ိဳးေလးေတြမ်ားမ်ား တင္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စစ္သားေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ရုိးသားႀကပါတယ္။ (အာဏာရွင္ စစ္ေခါင္းေဆာင္တစ္စုမပါ)
ေဆာင္းပါးကုိႀကည့္ပါ ဘာမွ အပုိ အလုိ တစ္ခုမရွိဘူး။ ရုိးသားျဖဴစင္မွဳ အျပည့္ေတြ႔ရတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ ကုိ တကယ္ေလးစားပါတယ္၊ အခက္အခဲေတြရွိေနရင္လည္းကူညီခ်င္ပါတယ္။ အေပၚက စုိးေျပာသလုိ တပ္မေတာ္သား ဘက္ေျပာင္းေတြကုိ ကူညီဖုိ႔ အဖြဲ႔အစည္း ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ဆရာလြဏ္းေရ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိ စလုပ္လုိက္ပါလား၊ လူထု တုိက္ပြဲဘာညာ (ေစာ္ကားတာမဟုတ္ဘူးေနာ္)လုပ္ျပီး ဘာမွ မျဖစ္ေျမာက္လာတာထက္စာရင္ ဒီဟာ ပုိေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိမယ္ထင္တယ္။
Post a Comment