ဘာသံေတြလဲဗ်ာ

လစ္တမတ္စကၠဴ

ခုတေလာ အသံေတြက တညံညံ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ စိတ္တုိင္းမက်လို႔ ျဖစ္တာလား၊ အားမရလို႔ ျဖစ္တာလား၊ ေအာင္ပြဲျမန္ျမန္မရေသးတဲ့အတြက္ ျဖစ္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဖြခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ တညံညံ ျဖစ္ ၾကတာလား၊ ဘာလဲဆိုတာေတာ့ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ တခ်ဳိ႕အသံေတြက လြတ္လပ္စြာ ေျပာေရးဆိုခြင့္ဆိုတဲ့ ေဘာင္အတြင္းက ေျပာၾကတာ ျဖစ္ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကိုယ့္တပ္ကိုယ္နင္းသလိုမ်ဳိး ျဖစ္လာေနသလား လို႔ အေတြးေတာင္ ဝင္မိပါတယ္။

ေနာ္ေဝမွာေနတဲ့ ‘ဖိုးသာေအာင္’ ဆိုတဲ့ လူတဦးကလည္း သူ႔ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ေဆာင္းပါးတပုဒ္ အ ေနနဲ႔ ထုတ္ေျပာလာတာလည္း ေတြ႔ရသလို၊ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္ထဲမွာလည္း ‘အက္ဆစ္’ ဆိုတဲ့ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ေဒၚစုနဲ႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အသံုးမက်ဖူးလို႔ ေျပာထားတာေတြ ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အင္မတန္ ႏြမ္းနယ္ရပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလူေတြ ေျပာတာက သူတို႔ခံစားခ်က္။ တုိင္းတာတြက္ခ်က္မႈေတြ ျဖစ္လို႔ သူတို႔ရဲ႕အခြင့္အေရးအရ ေျပာခြင့္ရိွပါတယ္။ ဒါမ်ဳိး မေျပာရဘူး၊ မတင္ျပရဖူးလို႔ လူတဖက္သားကို စီရင္ခ်က္ ျခဖို႔ဆိုတာကလည္း မေကာင္းပါ။ က်ေနာ္တို႔က က်ေနာ္တို႔ကိုယ္ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကရက္ေတြလို႔ ေျပာေနတာမို႔ လား။ ဒီမိုကရက္တေယာက္က ကိုယ္သာ ဒီလိုမ်ဳိးေျပာမယ္၊ တျခားလူဆို ဒီလိုမ်ဳိး ေျပာခြင့္မရိွဆိုၿပီး ကန္႔ သတ္လို႔မွ မေကာင္းတာကိုးဗ်ာ့၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။

ေနာ္ေဝက ဖိုးသာေအာင္ ဆိုတဲ့လူကေတာ့ လက္ဝဲအုပ္စုနဲ႔ ျပည္ပေရာက္ အတုိက္ခံေတြကို အေတာ္ေလး ေဆာ္ထားပါတယ္။ လူေကာင္းလူဆိုး ခြဲတဲ့ေနရာမွာ တိတိက်က် ခြဲေျပာဖို႔ လိုတယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။ ျပည္ပ ဆိုၿပီး လံုးေျပာလုိက္ေတာ့ ဖိုးသာေအာင္လည္း ေနာ္ေဝမွာ ေနတာပဲေလ။ သူလည္း ျပည္ပထဲက တဦးမဟုတ္ ဘူးလားဆိုတာ ျပန္ၿပီးေထာက္ျပလိုပါတယ္။ ထုိင္းလူမ်ဳိးေတြက ဗမာဆိုရင္ မယံုရဘူး၊ လစ္ရင္ခိုးတယ္ တုိက္ တယ္၊ ေအာက္တန္းက်တယ္၊ အလုပ္ၾကမ္းသမားနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာအဆင့္မွာပဲ ရိွတယ္လို႔ လံုးေျပာတာမ်ဳိးကို ဗမာလူမ်ဳိးအမ်ားစုက လက္ခံလိမ့္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဉာဏ္ပညာအဆင့္အတန္း ျမင့္မားတဲ့ တျခားႏုိင္ငံက လူ မ်ဳိးေတြကလည္း ထုိင္းေတြ အေျပာသက္သက္ကိုေတာ့ လက္ခံမယ္လိမ့္လို႔လည္း မထင္ပါဘူး။ အဲသလိုပါပဲ ဖိုးသာေအာင္ ေျပာေနတဲ့ ျပည္ပေရာက္ အုပ္စုဆိုတာေတြမွာလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ သူေတြရိွ သလို သူခိုးေတြ၊ ငတိုေတြ၊ အခြင့္အေရးသမားေတြရိွတာလည္း ဟုတ္တယ္။ သို႔ေသာ္ သတင္းအခ်က္အ လက္မွန္မွန္ကို သိတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူေတြက အခြင့္အေရးသမား၊ ဘယ္သူေတြက မွန္မွန္ကန္ကန္ လုပ္ ကုိင္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေရာ ဖိုးသာေအာင္က မေရးသင့္ဘူးလား။ အင္တာနက္ကေန ေရးၾကတာပဲ။ မ်က္ႏွာ ပူစရာ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။ ဖိုးသာေအာင္ကိုယ္တုိင္ေကာ ေနာ္ေဝမွာ ျမန္မာ့အေရးအတြက္ ဘာေတြလုပ္ေန သလဲ၊ ေနာ္ေဝမေရာက္ခင္ကေရာ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သတံုးဆိုတာ အမ်ားသူငါ သိေအာင္ သူကိုယ္တုိင္က မိတ္မ ဆက္သင့္ဖူးလား၊ ဖိုးသာေအာင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

‘အက္ဆစ္’ ကိစၥကေတာ့ ေနာက္တပုိင္းပါ။ မၾကာေသးခင္ ကာလမ်ားကလည္း သူ႔ရဲ့ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြဘေလာ့ဂ္မွာ ဖတ္လုိက္ရပါေသးတယ္။ အခုေဆာင္းပါးနဲ႔ သိပ္မကြာလွပါဘူး။ အက္ဆစ္ ဆိုတဲ့ သူက သူမေသခင္မွာ ေအာင္ပြဲကို ျမင္ခ်င္လို႔ထင္ပါရဲ႕။ ေဒၚစုကို ေျပာထားလုိက္တာမ်ား ရစရာေတာင္ မရိွေတာ့ပါဘူး။ သို႔ေသာ္ အက္ဆစ္မွာလည္း လူတဦးအေနနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုေဝဖန္ပုိင္ခြင့္ရိွေတာ့ သူ လည္း ေျပာပါေစလို႔သာပဲ ဆိုရမွာပါ၊ က်ေနာ့္အျမင္အရ ေျပာရရင္ေတာ့ အက္ဆစ္ရဲ႕အာသီသက သူအရြယ္ ေကာင္းတုန္း တုိင္းျပည္ကို ေအာင္ပြဲနဲ႔အတူျပန္ ျပည္သူေတြက သေျပပန္းေတြ ကမ္း၊ အဲသလိုမ်ဳိး အရသာကို မခံစားလုိက္ရမွာစိုးလို႔ ေျပာတဲ့သေဘာနဲ႔ တူပါတယ္။ တျခားေထြလီကာလီေတာ့ ရိွဟန္မတူပါဘူး။ ခပ္႐ိုး႐ိုးပဲ ေျပာတာလို႔ တြက္လို႔ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေဆာင္းပါးကို ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေရးအ သားစတုိင္၊ ႏုိင္ငံေရးအတြက္အခ်က္၊ အနာဂတ္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ စတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူကိုယ္တုိင္လည္း ခ်က္က်လက္က် နားလည္ဟန္ေတာ့ မတူဘူး။ တက်ပ္ တမတ္ဆိုတဲ့ စကားပံုအတုိင္း လုပ္တာလည္း ျဖစ္ ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ နာမည္ႀကီးခ်င္တာလည္း ပါဟန္တူပါတယ္။ တက်ပ္ တမတ္ ဆိုတာက ဒီလိုဗ်။ နာ မည္လည္းမႀကီး လူအမ်ားကလည္း လံုးလံုးမသိတဲ့ လူတဦးဟာ တက်ပ္ဖိုးေလာက္ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ လူကို တက္ဆဲရင္၊ တက္ေဝဖန္ရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔အေနနဲ႔လည္း တမတ္ဖိုးေလာက္ လူသိခံလာရတယ္ဆိုတဲ့ နည္းေဟာင္းႀကီးက ရိွထားတာကိုး။ ႐ိုးလြန္းပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္း၊ ေဒသတြင္း ႏုိင္ငံေရးသမုိင္း၊ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးသမိုင္းေတြကို တီးမိေခါက္မိဟန္လည္း ရိွပံုမေပၚပါဘူး။ သူ႔လိုအင္ဆႏၵေတြခ်ည္းပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပာေနေတာ့တာကိုး ဗ်။ ဘာနဲ႔တူသတုန္းဆိုေတာ့ မိဘရဲ႕အခက္အခဲကို နားမလည္တဲ့ သားငယ္လိုပဲ၊ ေက်ာင္းကို ေမာ္ေတာ္ကား ေလးနဲ႔ တက္ခ်င္ေတာ့ ကားဝယ္ေပးဖို႔ တဆာဆာ ပူစာေနတဲ့ သားဆိုးတေယာက္လိုပဲလို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါ တယ္။

ျမန္မာ့သမုိင္းကိုပဲ ျပန္ၾကည့္ေလဗ်ာ။ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ဝုိင္အမ္စီေအအဖြဲ႔ကို အတုယူၿပီး ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ ဝုိင္အမ္ဘီ ေအက ေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ကို အျပဳတ္မတုိက္ႏုိင္ဘဲ ႏွစ္ခ်မ္းေတာင္ ကြဲခဲ့ေသးတယ္ မ ဟုတ္လား။ အဲတာေၾကာင့္ သူတို႔ကို အျပစ္တင္ရမလား။ ေျပာရရင္ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူတဲ့ ေနာက္ပုိင္း သူ တို႔က ကမၻာႀကီးရဲ႕ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံေရးကို အဲဒီအခ်ိန္ကမွ စၿပီး ျမည္းစမ္းဖူးတာမဟုတ္လား။ အားနည္းခ်က္ ေတြေတာ့ ရိွေတာ့မေပါ့။

ဝန္းသိုေစာ္ဘြားႀကီး ဦးေအာင္ျမတ္ အဂၤလိပ္ေတြကို ခံတုိက္ရင္း မႏုိင္ႏုိင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး တ႐ုတ္ျပည္ထဲ ဝင္သြားၿပီး ခိုလံုရတယ္မဟုတ္လား။ အဲတာကို အဂၤလိပ္ကို ႏုိင္ေအာင္ မတုိက္ႏုိင္ရေကာင္းလား။ ဗမာ့ေျမ ေပၚက အၿပီးေမာင္းထုတ္ႏုိင္ေအာင္ မႀကိဳးစားရေကာင္းလားဆိုၿပီး ဦးေအာင္ျမတ္ကို အျပစ္တင္ရင္ တရား လား။ မတရားဘူးလားဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီကာလက ဦးေအာင္ျမတ္ရဲ႕ ေတာ္လွန္ ေရးတပ္မွာ လက္နက္တပ္ဆင္မႈနဲ႔ အဂၤလိပ္တပ္ လက္နက္တပ္ဆင္မႈက တူမတဲ့လားဗ်ာ။ ေရရွည္မွာ ဦး ေအာင္ျမတ္ ဘယ္လိုၾကံ႕ၾကံ႕ခံႏုိင္မလဲ။ တပ္ပ်က္ေတာ့တာေပါ့။

အဲသလိုပဲ ဂဠဳန္ဆရာစံဟာ တုိင္းျပည္တဝွမ္းလံုးမွာရိွတဲ့ လယ္သမားေတြဆီက ေထာက္ခံမႈ အျပည့္အဝရရဲ႕ သားနဲ႔ ဖိႏိွပ္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္အစိုးရကို အျပဳတ္မတုိက္ႏုိင္ရေကာင္းလားလို႔ အျပစ္တင္မယ္ဆိုရင္လည္း ႀကိဳး ေပးခံရလို႔ ဘဝတပါးေရာက္သြားတဲ့ သြားေလသူႀကီးက မင္း ဆင္းတုိက္ၾကည့္ေလလို႔ ေျပာမ်ားေျပာမလားမ သိ။ ဟိုက ေတာ္မီဂန္းလို ေအာ္တိုမက္တစ္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ဘက္က ခါးေတာင္းက်ဳိက္ ၿပီး လက္ဖြဲ႔ေလး လက္ေမာင္းမွာ ခ်ည္ၿပီး ဒါးလြတ္ကိုင္ တက္ရတာကိုး။ မတူတာကို ေျပာျပေနတာပါ။ ျဖစ္ႏုိင္ ရင္ေတာ့ အဲဒီ ၁၉၃ဝ ခုႏွစ္မွာပဲ အဂၤလိပ္အင္ပုိင္ယာႀကီးကို ဗမာ့ေျမေပၚက အၿပီးအပုိင္ ေမာင္းထုတ္ခ်င္တာ လူတုိင္းရဲ႕ဆႏၵလို႔ေတာင္ ေျပာႏုိင္ပါရဲ႕။

ေဒသတြင္း ႏုိင္ငံေရးကို ၾကည့္ပါဦး။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံဆိုတာ ဆာမူ႐ုိင္းတို႔ တုိင္းျပည္ပါ၊ အသက္ပဲ ေသခံတယ္၊ အ ရွက္နဲ႔ လူမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ တုိင္းျပည္တခုပါ။ သို႔ေသာ္လည္း အေမရိကန္ စစ္သေဘၤာေတြက အေျမာက္နဲ႔ခ်ိန္ ၿပီး စီးပြားေရးတံခါးဖြင့္ဆိုၿပီး ဖိအားေပးေတာ့ ဆာမူ႐ုိင္းေတြ ခံမတုိက္ေပါင္ဗ်ာ၊ တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္ရတယ္။ (သီေပါမင္းကေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သတၱိေကာင္းလြန္းလို႔လား၊ ဒံုးေဝးလြန္းလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာဆိုဘာမွ မသိတာလားမသိ။ အဂၤလိပ္ကို ခံေတာ့တုိက္ရွာပါတယ္။ ဂ်ပန္ဆာမူ႐ုိင္းေတြထက္ သာတယ္လို႔ ေျပာရင္ ေတာင္ ရမလားမသိ) အဲဒီကစၿပီး မီဂ်ီေခတ္ဆိုတာ ဂ်ပန္မွာ ေပၚလာတာပဲ။ ဗမာျပည္က မင္းတုန္းမင္းေခတ္ နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္အခ်ိန္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါေသးတယ္။ အဲတာေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္က ဆာမူ႐ုိင္းေတြကို အေမရိကန္ ခံမ တုိက္လို႔ဆိုၿပီး ဘယ္သူက အျပစ္တင္သလဲ။ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ အျပစ္တင္တယ္လို႔ မၾကားမိ ပါဘူး။ အမွန္ကေတာ့ ဆာမူ႐ုိင္းေတြက ခံတုိက္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ သို႔ေသာ္ ဆာမူ႐ုိင္းအုပ္စုေတြဟာ တႏုိင္ငံလံုး မွာ အကြဲကြဲအျပားျပား ျဖစ္ေနလို႔ပါ၊ မညီညြတ္ၾကပါဘူးတဲ့။ ဘုရင္ဆိုတာကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက နာမည္ ခံသက္သက္ ျဖစ္ေနတာကိုး။

အာဖရိကတုိက္ကို ၾကည့္ရင္လည္း မင္ဒဲလားဟာ ေထာင္ထဲမွာ (၂၇) ႏွစ္ေနခဲ့ရတယ္။ ဒီထက္ေစာၿပီး ေထာင္ က လြတ္ေအာင္လုပ္၊ လူျဖဴအုပ္စိုးသူေတြကို ျပန္ခံခ်၊ ႏွစ္တိုတိုအတြင္း လူမဲေတြလက္ထဲကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာ ဏာျပန္ေရာက္၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ထုတ္ေပါ့။ သို႔ေသာ္လည္း ထင္တုိင္းမွ ျဖစ္မလာတာ ဘယ္လိုလုပ္မ လဲ။ ထင္တုိင္းျဖစ္မလာတဲ့ အခ်ိန္ကာလမ်ားအတြင္းမွာ စုိက္လုိက္မတ္တတ္ လုပ္စရာရိွတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေန တာကိုက ေတာ္လွန္ေရးလို႔ ဆိုရမွာပါပဲ။ မင္ဒဲလား ေထာင္က်ေနခ်ိန္မွာ သူရဲ႕ေအအင္စီအဖြဲ႔က ေခါင္းေဆာင္ ေတြ ဘာလုပ္ေနတယ္ ထင္သတုန္း။ တခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေတြ၊ တခ်ဳိ႕က အလုပ္သမားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ တခ်ဳိ႕က သင္းအုပ္ဆရာေတြ။ တခ်ဳိ႕က လက္နက္ကုိင္နယ္ေျမေတြမွာ ... စတဲ့ ပုံစံေတြနဲ႔ လူထုအၾကားမွာ လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ေနတယ္။ ေအအင္စီဆိုတာ နာမည္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အဲ ဒီအခ်ိန္တုန္းက ပ်က္သြားၿပီလို႔ေတာင္ လူေတြက ထင္ေနၾကတာ။ ေတာ္လွန္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ဘဲ ဘာျဖစ္ လုိ႔ ေက်ာင္းဆရာေတြ လုပ္ေနတာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ သင္းအုပ္ဆရာေတြ၊ သမဂၢေခါင္းေဆာင္အလုပ္ေတြ လုပ္ ေနတာလဲလို႔ သူတို႔ကို လက္ညႇိဳးထုိးၿပီး အျပစ္တင္ရင္လည္း ရတာပါပဲ။

ဂ်ာမနီကေန အဂၤလန္ကို ထြက္ေျပးလာရတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ရဲ့ ဖခင္ႀကီး ကားလ္မတ္စ္ဟာလည္း အဂၤလန္ဟာ ဆိုးဝါးလြန္းတဲ့ အရင္းရွင္ေတြရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ ေနာင္မွာ အဖိႏိွပ္ခံတို႔ရဲ႕ ပထမဆံုး ေတာ္လွန္ေရးဟာ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ စျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္အထိ အဂၤလန္မွာ အလုပ္သမားေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးဟာ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အရင္းရွင္ေတြက သိပ္လွ်င္ ေတာ့ လက္နက္ကုိင္ (သို႔မဟုတ္) အၾကမ္းဖက္တဲ့ ပဋိပကၡအထိ အျဖစ္မခံဘဲ ညႇိႏိႈင္းေဆြးေႏြးတဲ့ နည္းေတြနဲ႔ အေလွ်ာ့အတင္းလုပ္ရင္း အလုပ္သမားေလာကနဲ႔ ဆက္ဆံလာတာ အခုအထိပါ။ သို႔ေသာ္ ကားလ္မတ္စ္ တြက္ခ်က္ခဲ့တဲ့ အဲဒီေတာ္လွန္ေရးမ်ဳိးဟာ ၁၉၁၇ က်မွ ႐ုရွားႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဂၤလန္မွာ အလုပ္သမား ေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး မျဖစ္ခဲ့လို႔ အဲဒီအခ်ိန္က အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ေတြကို အျပစ္တင္မ လား။ ဘယ္လိုအေျခအေနေတြေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရး မျဖစ္လုိက္ရသလဲ ဆိုတာကိုေကာ ထည့္သြင္း မစဥ္း စားသင့္ဘူးလား။

ကုိင္း ... ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ဘက္ပဲ ျပန္လွည့္ရမွာေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ဆိုတာ လူသံုးဆယ္ေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းခုလပ္မွာ တဦးေသေတာ့ (၂၉) ဦးပဲ ရိွေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီ လူ (၂၉) ေယာက္ဟာ ဂ်ပန္က သင္ေပးလုိက္တဲ့ စစ္ပညာနဲ႔ လက္နက္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ျပန္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။ နယ္စပ္မွာ လူစုလို႔ ေနာက္ထပ္ အေယာက္ (၃ဝဝ) ရတယ္ထား၊ အဲဒီ တပ္အင္အား (၃ဝဝ) ေလာက္ကို အဂၤလိပ္ စစ္ တပ္က ဘယ္မႈမလဲ။ မသာ ဘယ္ေစ်းေပါက္သလဲလို႔ေတာင္ ေမးလုိက္ဦးမယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တို႔အုပ္စုကို အဂၤလိပ္ စစ္တပ္က အသားကုန္ ေကၽြးလႊတ္လုိက္မွာေပါ့၊ ေနာက္ျဖစ္ႏုိင္ေျခကေတာ့ အဂၤလိပ္စစ္တပ္က ေကၽြးမလႊတ္ ခင္ ယိုးဒယားစစ္တပ္က အဂၤလိပ္ကို မ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အုပ္စုကို ေထာင္ဖမ္းၿပီး အဂၤလိပ္ လက္ထဲ အပ္လည္း ရတာပဲေလ။ အဲဒီေခတ္က လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုတာကလည္း ေခတ္မွ မစားေသးတာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔တပ္ေတြကို ျပည္သူေတြက ေထာက္ခံေနတယ္ဆိုဦးေတာ့ အဂၤလိပ္ကလည္း အဲသေလာက္နဲ႔ ေတာ့ အခ်ဥ္ဘယ္အျဖစ္ခံမလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ေနာက္မွာ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ပါလာတဲ့၊ စကၤာပူခံတပ္ကို သိမ္းလာတဲ့၊ မေလးရွားကို သိမ္းလာတဲ့ ဂ်ပန္တပ္အင္အားက သံုးသိန္းခြဲေလာက္ ပါလာလို႔ေပါ့။ အဲဒီ သံုး သိန္းခြဲေလာက္မွာလည္း ႐ိုး႐ိုးေျခလ်င္တပ္တင္ မဟုတ္ဘဲ အေျမာက္တပ္တို႔၊ စစ္အင္ဂ်င္နီယာတပ္တို႔၊ ေနာက္ဆံုး ဂ်ပန္ဘုရင့္ေလတပ္ပါ ပါလာခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေမ့ထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးမို႔လား။ အေျခအေန အ ခ်ိန္အခါကို နားလည္ႏုိင္ေအာင္ ေျပာျပတာပါ။

အဲတာေၾကာင့္ ေျပာရရင္ ေဒၚစုကို ဟိုလိုလုပ္သင့္တယ္၊ ဒီလိုလုပ္သင့္တယ္ ေျပာေနတဲ့ သူေတြနဲ႔ တခ်ီတ ေမာင္းေလာက္ေတာ့ အမ်ားသူငါ ေရွ႕မွာ တရားဝင္ စကားရည္လုသလို ၿပိဳင္ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အခုလို အင္ တာနက္ကေန နာမည္ဝွက္ေတြနဲ႔ ေရးေနရတာ အားမရပါဘူး။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ အက္ဆစ္လည္း နာ မည္ဝွက္ကို သံုးေနရတာ တခုခုကို ေထာက္ထားေနရလို႔ဆိုတာ ရိပ္မိပါတယ္။ တေခါက္တက်င္းေလာက္ ေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆံုျခင္ပါ ေသး တယ္၊

ေနာက္ဆံုးပိတ္ကေတာ့ ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြကိုလည္း တခုေလာက္ေတာ့ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ နာမည္ဝွက္ နဲ႔ ေရးလာတဲ့သူေတြကို လက္မခံနဲ႔လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕လည္း နာမည္ ဝွက္ေတြနဲ႔ ေရးမွျဖစ္မယ္ဆိုေတာ့ နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အစြန္းေရာက္တဲ့ ကိစၥေတြကို ပြင့္လင္းစြာ ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ တင္လာရင္ ေနာင္မွာ လက္သင့္ခံသင့္ မခံသင့္ဆိုတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါ တယ္။ ေဒါက္တာ့ စီေဘာက္မွာ တခ်ဳိ႕လူေတြက ဘယ္လိုေရးထားသလဲဆိုေတာ့ ‘ျမင့္ျမတ္ေသာ မ်ဳိးခ်စ္မ ဟာဗမာ’ (အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိ) ဆိုတဲ့ အမည္မ်ဳိးေတြနဲ႔ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ေတြကို ခ်ဳိးခ်ဳိးဖဲ့ဖဲ့ ကြန္မင့္ ေတြကို တင္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား တျခားသူေတြကလည္း နာဇီဝါဒ၊ ဖက္ဆစ္ဝါဒဟာ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ ျမင့္ျမတ္ျခင္းကို ပိုမိုတိုးတက္ေစတယ္၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္အမ်ဳိးသားေတြကို အဲဒီ ဝါဒေတြဟာ အက်ဳိးျပဳတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တင္လာရင္ လက္ခံမွာလား ဆိုတာကိုလည္း ေမး လိုပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဂ်ဴးဆန္႔က်င္ေရး ကိစၥမ်ဳိးေတြ တင္လာရင္ေကာ ေဒါက္တာ့ဘေလာ့ဂ္မွာ လက္ခံမွာ လား၊ လူတုိင္းဟာ သတင္းအင္ေဖာ္ေမးရွင္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္အျမင္ကို ကိုယ္လြတ္လပ္စြာ တင္ျပႏုိင္ဖို႔ လြတ္လပ္မႈ ရိွဖို႔လိုတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္ မကန္႔ကြက္ပါ။ အကယ္၍ ေဒါက္တာ့ဘေလာ့ဂ္မွာ ‘ျမင့္ျမတ္ေသာ မ်ဳိးခ်စ္မဟာဗမာ’ ဆိုတဲ့ သူမ်ားကို ဆက္ၿပီးလက္သင့္ခံမယ္ဆိုရင္ တျခားေသာ မဟာလူမ်ဳိး ေတြ၊ မဟာဘာသာဝါဒေတြ တက္ေရးၾကတာကိုလည္း လက္ခံဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ။

ေၾသာ္ ... ေနာက္တခုကေတာ့ ေဒါက္တာဘေလာ့ဂ္ထဲမွာပဲ ေဒါက္တာ ေျပာဖူးတယ္ေလ။ မွတ္မိလား၊ အခု ဗီြ အိုေအကို ေရာက္ေနတဲ့ ဦးေက်ာ္ဇံသာဟာ သတင္းေျပာရင္း တမင္မ်ား ဖြေနသလားဆိုၿပီး ေဒါက္တာ ေရး ထားတာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ဇံဖြ ဆိုၿပီး သူ႔ကို ေဒါက္တာ နာမည္ေပးခဲ့တာ မွတ္မိေသးလားဗ်၊ အက္ဆစ္ကိစၥကေတာ့ ေဒါက္တာ တမင္ဖြတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ က်ေနာ္ မွားရင္လည္း ေဆာရီးပါပဲ ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒီျပန္စာေလးကို ေဒါက္တာ့ဘေလာ့ဂ္မွာ ထည့္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က အက္ဆစ္နဲ႔ေတာ့ အမ်ဳိးမေတာ္မပါဘူး။ က်ေနာ့္နာမည္က ‘လစ္တမတ္စကၠဴ’ ပါ။ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

လစ္တမတ္စကၠဴ

(ဆရာ) လစ္တမတ္စကၠဴခင္ဗ်ား ...

လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္တဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြ ေရးသားတာကို က်ေနာ့္ရဲ႕ဘေလာ့ဂ္မွာ လံုး၀ခြင့္မျပဳပါ ဘူး။ စီေဘာက္မွာေရာ၊ ကြန္မင့္မွာပါ ေတြ႔ရင္ေတြ႔သလို ဖ်က္တာ၊ ဘန္းတာ အျမဲလုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္လည္း က်ေနာ္၊ မုန္႔လုပ္လည္း က်ေနာ္၊ စားပြဲထိုးလည္း က်ေနာ္၊ ပန္းကန္ေဆးလည္း က်ေနာ္ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားမို႔ မ်က္စိလွ်ံၿပီး မဖ်က္မိ၊ မဘန္းမိတာေလးေတြ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ နားလည္ခြင့္ လႊတ္ေစလိုပါတယ္ခင္ဗ်ား။ အက္ဆစ္ကိစၥ ဖြတယ္၊ မဖြဘူးဆိုတာကေတာ့ စာဖတ္သူေတြကသာ အဆံုးအ ျဖတ္ေပးရမယ့္ ကိစၥျဖစ္လို႔ က်ေနာ့္ဘက္က ဘာမွေျပာစရာမရွိေၾကာင္းပါ။ စာမူေရးသားေပးပို႔တဲ့အတြက္ အ ထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း ေက်းဇူးစကား ေျပာၾကားလိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား။

ေလးစားစြာျဖင့္ ...

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ