ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ (သို႔မဟုတ္) ဆရာ၀န္ မလုပ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ (ပထမပိုင္း)

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ (သို႔မဟုတ္) ဆရာ၀န္ မလုပ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ

ရဲႏြယ္မိုး (ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္း)

ေမး ။ ။ ကဲ ဆရာလြဏ္းေရ ... ဗ်ဴးေတာ့မယ္ဗ်ာ။ ဆရာတို႔ ညီအစ္ ကို ေလးေယာက္စလံုး ဆရာ၀န္ေတြလို႔ သိရတယ္။ အဲေတာ့ ဆရာ တို႔ရဲ႕ ငယ္စဥ္ပညာေရးက ေတာ္ေတာ့္ကို ေကာင္းခဲ့ပံုပဲ။ ဘယ္လိုဆ ရာေတြ မိဘေတြနဲ႔ ငယ္ငယ္က သင္ယူခဲ့ရသလဲ။ ငယ္စဥ္ပညာေရးနဲ႔ ဆရာတို႔ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ေလးအေၾကာင္းေရာ အမွတ္တရ ေျပာျပပါ လား။

ေျဖ ။     ။ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္စလံုး ေဆးေက်ာင္းေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေလးေယာက္စလံုးေတာ့ ဆရာ၀န္မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အစ္ကိုႀကီးရယ္၊ က်ေနာ္ ရယ္၊ အငယ္ဆံုး ညီေလးရယ္ သံုးေယာက္ပဲ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ေအာက္က ညီ (ႏို႔ညႇာ) က မႏၱေလးေဆးေက်ာင္းတက္ေနရင္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) မွာ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္ ၇ ႏွစ္ခြဲက်သြားခဲ့တယ္။ ပုဒ္မ ၅ (ည) နဲ႔ပါ။ ေထာင္က ျပန္လြတ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ေဆးေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ရေပမယ့္ သူက က်ဴရွင္ ျပတဲ့ အလုပ္နဲ႔ အဆင္ေျပေနတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းျပန္မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ က်ဴရွင္ဆရာအျဖစ္နဲ႔ပဲ အသက္ေမြး ေနပါတယ္။

ညီအစ္ကို ေလးေယာက္စလံုး ေဆးေက်ာင္းေရာက္တာ ငယ္စဥ္ပညာေရးေကာင္းခဲ့တာေၾကာင့္လို႔ ယူဆမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီရဲ႕ အရင္းခံအေၾကာင္းတရားေတြထဲမွာ က်ေနာ့္အေမရဲ႕ ေမာင္းႏွင္မႈေက်းဇူးတရားက အဓိ ကက်တယ္လို႔ ျပန္ေတြးမိပါတယ္။ ငယ္စဥ္က ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ့္အေမက စည္းကမ္းအရမ္း ႀကီးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္စလံုး သူငယ္တန္းကေန ၇ တန္းအထိ ေက်ာင္းက တေန႔ တာ သင္ၾကားလိုက္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြအားလံုးကို အေမ့ဆီမွာ အလြတ္ျပန္ဆိုျပၿပီးမွ ညအိပ္ရာ၀င္ရပါတယ္။ ၈ တန္းေရာက္မွသာ အေမက လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ က်က္မွတ္ခြင့္ျပဳတာပါ။

က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ အေမက ေတာင္ငူၿမိဳ႕မွာ သခ်ၤာဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားျပသတဲ့ အလြတ္က်ဴရွင္ဆရာေတြပါ (အစိုးရေက်ာင္းဆရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး)။ အေမက ၅ တန္း၊ ၆ တန္း၊ ၇ တန္းကို သင္ျပၿပီး အေဖက ၈ တန္း၊ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္းကို သင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေမက တနာရီစာ က်ဴရွင္ခ်ိန္ကို တေန႔ မနက္ ၂ ခ်ိန္၊ ညေန ၃ ခ်ိန္ သင္ပါတယ္။ အေဖလည္း ထိုနည္းတူပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ အေဖက ညေနပိုင္း ၄ ခ်ိန္အထိ သင္ရ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြ အားလံုးလည္း သခ်ၤာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အေမနဲ႔ အေဖ့ဆီမွာပဲ က်ဴရွင္တက္ ရပါတယ္။

အေမက ညေနက်ဴရွင္ခ်ိန္ေတြၿပီးလို႔ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု စားေသာက္ထားတဲ့ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြအားလံုးကို ေဆးေၾကာ၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြ စာျပန္ခိုင္းတာပါပဲ။ ျပန္လို႔မၿပီးမခ်င္း သူလည္း မအိပ္ဘူး၊ က်ေနာ္တို႔လည္း မအိပ္ရဘူး၊ အဲဒီေလာက္ကို ေမာင္းတာ။ ေနာက္ၿပီး စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က်ရင္လည္း တပတ္စာ ဘာသာရပ္ေတြကို အေမ့ဆီမွာ အလြတ္ျပန္ရပါတယ္။ လပတ္စာ ေမးပြဲေတြ၊ အစမ္းစာေမးပြဲေတြ၊ အတန္းတင္စာေမးပြဲေတြ နီးၿပီးဆိုရင္ေတာ့ သင္ၿပီးသမွ် စာေတြအားလံုး အ လြတ္ျပန္ေပေတာ့ပဲ။

အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ငယ္ငယ္ကဆို ကေလးသဘာ၀ ေဆာ့ခ်င္ျပဳခ်င္တာေတာင္ စာမရေသးရင္ မေဆာ့ရဲတာ ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ကေလးဘ၀မွာ ကစားခ်ိန္နည္းပါးခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမ့ ကို ေၾကာက္ရတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ မကစားရဲ၊ မေပ်ာ္ရဲခဲ့တာပါ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ အေမက စာမရလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ညီအစ္ကိုခ်င္း ရန္ျဖစ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ႐ုိက္လို႔ အေဖ့ဆီ ေျပးကပ္ရင္ အေဖ ႐ုိက္တာကိုပါ ခံရတယ္။ အဲလိုပဲ အေဖ႐ိုက္လို႔ အေမ့ဆီ ေျပးကပ္ရင္လည္း အေမကပါ ႐ုိက္လႊတ္လိုက္တယ္။ တခါတရံ ညီအစ္ကိုခ်င္း ရန္ျဖစ္လို႔ စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ပါးစပ္ကေန ဖ႐ုႆ၀ါစာေတြ ဆဲဆိုမိတာကို အေမ ၾကားသြားလို႔ကေတာ့ လိမ္ဆြဲခ်က္က ပါးျပတ္ထြက္မတတ္ပဲ။

ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြ အျခားဘယ္သူနဲ႔ပဲ ရန္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္က မွားမွား မွန္မွန္ အေဖနဲ႔ အေမ သိလို႔ကေတာ့ ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ပုဒ္မနဲ႔ကို က်ေနာ္တို႔ကို ေဆာ္ပေလာ္တီးေတာ့တာပဲ။ ေျပာရရင္ အေဖေရာ အေမေရာ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြကို လံုး၀အလိုမလိုက္ဘူး။ တစ္ခ်က္ကေလးမွ မ်က္ႏွာသာမေပးဘူး။ သားေယာက်္ားေလးေတြခ်ည္းမို႔ ပ်က္စီးကုန္မွာစိုးတာလည္း ပါမယ္ထင္တယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ့္အေမက ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္ႀကီးသလဲဆို ေက်ာင္းက စာေမးပြဲ report card ေတြ ေပးလိုက္လို႔ ပထမအဆင့္ ရတယ္ဆိုမွ report card က အုပ္ထိန္းသူေနရာမွာ သူကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ထိုးေပးတယ္။ ပထ မ မဟုတ္ဘဲ ဒုတိယ၊ တတိယဆိုရင္ေတာ့ သူ လံုး၀လက္မွတ္ထိုးမေပးဘူး။ အဲဒီအခါက်ရင္ report card ေက်ာင္းကို ျပန္အပ္ဖို႔ အေဖ့ကို တိတ္တိတ္ကေလး ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးေတာ့ပဲ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းရတယ္။

ေက်ာင္းသင္ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေတြအားလံုး သူငယ္တန္းကေန ၄ တန္းအထိ ေတာင္ငူဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္း (TTC) ရဲ႕ တြဲဘက္မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ ပညာသင္ ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ၅ တန္းကေန ၁၀ တန္းအထိကိုေတာ့ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္း (အ. ထ.က ၁) မွာ သင္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ (၁၉၇၅-၈၅) မွာ မူလတန္းကေန အထက္တန္းအထိ ပ ညာသင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာေတြရဲ႕ ၈၀ ရာခိုင္ႏွႈန္းေက်ာ္ေလာက္က စည္းကမ္းပိုင္းေရာ စာအသင္အျပေရာ ေကာင္းမြန္ၾကပါတယ္။ ဆရာေတြအားလံုး ကိုယ္သင္ၾကားတဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြမ္းက်င္ႏိုင္နင္း ၾကတယ္။

ဆရာေတြရတဲ့ လစာကလည္း အဲဒီေခတ္ အဲဒီအေျခအေနမွာ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေလာက္ ေလာက္ငင ရွိေသးတဲ့အခါက်ေတာ့ ေစတနာပါပါနဲ႔ အျပည့္အ၀ အာ႐ံုစိုက္သင္ၾကားေပးတာကို က်ေနာ္တို႔ ခံ ယူဆည္းပူးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါက ပညာေရးေလာကအတြင္းမွာ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြကလည္း မရွိသေလာက္နည္းပါးေတာ့ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ စာေမးပြဲရလဒ္ေတြဟာလည္း စစ္မွန္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ငူၿမိဳ႕က ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈႀကီးမားတဲ့ ၿမိဳ႕လို႔ ေျပာရပါမယ္။ အ ထက္တန္းေက်ာင္း ၇ ေက်ာင္းရွိၿပီး၊ ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးမွာ ၆ ဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ဆိုတာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာပဲ ထြက္ေပၚေသးတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၈၂ နဲ႔ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္မွာ ေတာင္ငူၿမိဳ႕မွာ ေျခာက္ဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ ၂ ဦး ႏွစ္ႏွစ္ ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၂ မွာ ေတာင္ငူ အ.ထ.က (၄) က ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးရွင္တဦး ထြက္ ေပၚၿပီး ၁၉၈၃ မွာ အ.ထ.က (၁) က က်ေနာ့္အစ္ကိုႀကီး ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးထြက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က ရန္ကုန္-မႏၱေလး ရထားလမ္း၊ ကားလမ္းေပၚမွာ တည္ရွိၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ဘက္ကိုလည္း ကားလမ္းေပါက္တဲ့ လမ္းဆံုၿမိဳ႕လိုျဖစ္ေနေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြလည္း ေကာင္းမြန္တဲ့ၿမိဳ႕လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

ေမး ။     ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တာလား။ တျခားညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ေကာ လက္ရွိ ဆရာ၀န္ေတြ လုပ္ေနၾကသလား။ ဘယ္လုိကေန စာဖတ္၀ါသနာပါခဲ့တာလဲ။

ေျဖ ။     ။ ငယ္ငယ္က ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စဥ္းစားခ်က္မ်ဳိးေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ၁၀ တန္းအထိ က အေမ့ရဲ႕ တရစပ္ေမာင္းႏွင္မႈေအာက္မွာ စာၿပီးရင္ စာေနရတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ အားလပ္ ခ်ိန္နည္းနည္းရရင္ေတာ့ ညီအစ္ကိုခ်င္း ေဆာ့ကစားတာထက္ အေဖ ၀ယ္လာေပးတဲ့ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ လွပ၊ တို႔ေက်ာင္းသား၊ မိုးေသာက္ပန္း … စာေစာင္ေတြကို အလုအယက္ဖတ္ၾက၊ တခါတေလ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဖတ္ရ ေအာင္ လုယက္ၾကရင္း ရန္ျဖစ္လို႔ အ႐ုိက္ခံရေပါ့။

၆ တန္း၊ ၇ တန္း ေလာက္ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေဖ လစဥ္၀ယ္သိမ္းထားတဲ့ မဂၢဇင္းပံုကို ဖြၿပီး ကိုယ္ဖတ္ ခ်င္တာ ရွာဖတ္ၾကတယ္။ အဓိကကေတာ့ မဂၢဇင္းေတြမွာပါတဲ့ ကာတြန္းေတြကို ရွာဖတ္ၾကတာေပါ့။ နည္း နည္းၾကာလာေတာ့မွ ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၳဳေတြ စမ္းၿပီး ဖတ္တတ္လာတယ္။ ၉ တန္း၊ ၁၀ တန္း ေလာက္မွာေတာ့ ေဆာင္းပါးေတြပါ ရွာဖတ္တတ္လာၿပီး အေဖ့စာအုပ္စင္မွာရွိတဲ့ လူထုေဒၚအမာ၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ ေအာင္၊ သခင္ျမသန္း၊ ျမသန္းတင့္တို႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ဟိုျမည္းဒီစမ္းတဲ့အဆင့္ ေရာက္လာတယ္။

ငယ္ငယ္က က်ေနာ္တို႔ မိသားစု ငွားေနတဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္မွာ ဘုရားစင္ရွိေပမယ့္ ဘုရားစင္မွာ ဘုရားမေတြ႔ရ ဘဲ အေဖ လစဥ္၀ယ္ၿပီး စုေဆာင္းထားတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ အထပ္လိုက္ သိမ္းထားတာကိုပဲ ေတြ႔ရတယ္။ က ေလးဘ၀က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ဘုရားစင္ေပၚတက္ မဂၢဇင္းပံုေပၚ ထုိင္ၿပီး ကာတြန္းေတြ ရွာဖတ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီေန႔အထိလည္း ဘုရားစင္မွာ ဘုရား႐ုပ္တုထားၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ မကိုးကြယ္တာလဲလို႔ အေဖ့ကို က်ေနာ္ တခါမွ မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ့္အေဖ ဘုရားရွိခိုးတာလည္း က်ေနာ္ တခါမွမေတြ႔ဖူးခဲ့ဘူး။ အေဖက သူ စုေဆာင္း ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဘာဖတ္ပါ ညာဖတ္ပါဆိုၿပီး ဂိုက္လိုင္းေပးတာမ်ဳိးလည္း မရွိဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ဖတ္ ခ်င္တာ ေမႊေႏွာက္ရွာဖတ္ရင္းနဲ႔ပဲ ျပင္ပစာေပဖတ္႐ႈတာကို ၀ါသနာပါလာခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းစာအျပင္ ျပင္ပစာေပေလ့လာဖတ္႐ႈတာကို ၀ါသနာပါလာရတဲ့ အရင္းခံအေၾကာင္းတရားကို ေျပာပါဆုိရင္ေတာ့ အဓိက အေဖ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ေပါ့။

အေဖ့ရဲ႕ ေလာဘတႀကီး စာအုပ္စုေဆာင္းမႈေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔အိမ္က စာၾကည့္တိုက္တခုလို ျဖစ္ေနတယ္။ မဂၢဇင္းဆိုရင္ ၁၉၄၇ ေလာက္ကထုတ္တဲ့ ႐ႈမ၀လို မဂၢဇင္းမ်ဳိးကအစ မဆလေခတ္တေလွ်ာက္ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီ၊ ေသြးေသာက္၊ စႏၵာ၊ မိုးေ၀၊ စစ္ျပန္၊ သေျပ၊ ေပဖူးလႊာ၊ ပန္၊ ခ်ယ္ရီ၊ မေဟသီ၊ ျမတ္ေလး၊ ဒ ဂုန္ … မဂၢဇင္းေတြဆို အိမ္မွာ စီးရီးလိုက္ကို ရွိတယ္။

သတင္းစာဆိုလည္း လူထု၊ ဟံသာ၀တီ၊ ဗိုလ္တေထာင္၊ သတင္းဂ်ာနယ္ကအစ မဆလေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ ထုတ္တဲ့ ေၾကးမံု၊ လုပ္သားတို႔အထိ အေဖက တစ္လခ်င္းကို ေပါင္းခ်ဳပ္ၿပီး သိမ္းထားတာ။ ၁၉၈၅ မွာ အိမ္အ သစ္ကိုေျပာင္းၿပီး စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္နဲ႔ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ဖြင့္လိုက္ေတာ့မွပဲ အေဖ့ရဲ႕ သဲႀကီးမဲႀကီး စာအုပ္စု ေဆာင္းမႈ ရပ္ဆိုင္းသြားခဲ့တာ။

အဲသလို ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမ့ရဲ႕ ေမာင္းႏွင္မႈ၊ ျပင္ပစာေပေလ့လာဖတ္႐ႈမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေဖ့ရဲ႕ စာအုပ္ပံုေတြထဲမွာ ၀ဲလည္ေနရင္း ၁၉၈၃ ခုႏွစ္မွာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား က်ေနာ့္အစ္ကိုႀကီးက အတန္း တင္စာေမးပြဲမွာ ၆ ဘာသာဂုဏ္ထူးထြက္ပါေလေရာ။ အဲဒီႏွစ္မွာ ၆ ဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္က ရန္ကုန္မွာ ၈ ေယာက္နဲ႔ နယ္အားလံုးမွာ အစ္ကိုႀကီးတေယာက္တည္း၊ စုစုေပါင္း ၉ ေယာက္ေပါ့။ အစ္ကိုႀကီးက အဲသလို ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးထြက္ၿပီး ေဆးေက်ာင္းေရာက္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ့္အေမရဲ႕ ေမာင္းႏွင္မႈေတြက ေနာက္ကေန ႏွစ္ႏွစ္ႀကီး ႏွစ္ႏွစ္ငယ္ ကပ္ပါလာတဲ့ က်ေနာ့္အေပၚ စုျပံဳေရာက္လာေတာ့တာေပါ့။

က်ေနာ့္ကိုလည္း ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးထြက္ေရး ဖိအားမ်ဳိးစံုေပးေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလတ္ေကာင္ဆိုတဲ့ အတုိင္း လစ္ရင္လစ္သလို လတ္လ်ားလတ္လ်ား ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္လုပ္တာကို ၀ါသနာပါတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ အေမ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းေမာင္း၊ ဘယ္လုိပဲ ေမာင္းေမာင္း အစ္ကိုႀကီးေျခရာကို ဆက္မနင္းႏိုင္ဘဲ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခါမွာ ၅ ဘာသာဂုဏ္ထူးပဲပါခဲ့တယ္။ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးမထြက္ခဲ့ဘူး။ က် ေနာ္ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္ကဆို ေတာင္ငူမွာတင္ ၆ ဘာသာဂုဏ္ထူး ၄ ေယာက္ပါတယ္။ တႏိုင္ငံလံုး အ တိုင္းအတာနဲ႔ဆို ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးရွင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာတဲ့ ႏွစ္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ရတဲ့ အမွတ္ကလည္း ေဆးတကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ကို မီတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ငါ ဘာ ၀ါသနာပါတာပါလိမ့္လို႔ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္အစ္ကိုႀကီး ေရွ႕ကသြားႏွင့္တဲ့အတိုင္း ေဆးေက်ာင္းကိုပဲ ခရီးႏွင္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ အလိုက္သင့္ ေမာင္ဘဦးလို႔ပဲ ေျပာရမလား၊ ေရာေရာေယာင္ ေယာင္ ေမာင္ဘေမာင္လို႔ပဲ ကင္ပြန္းတပ္ရမလား ဆိုတဲ့အေနအထားေပါ့။

ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ရၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ က်ေနာ္က ဆရာ၀န္အလုပ္ကို ဖင္ပူေအာင္ မလုပ္လိုက္ရဘဲ မဂၢဇင္းအယ္ဒီ တာဘ၀ကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ ညီအငယ္ဆံုးကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ အစိုးရအမႈ ထမ္းဘ၀နဲ႔ ဆရာ၀န္အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေနၾကတယ္။ အစ္ကိုႀကီးက ႏွလံုးအထူးကုဆရာ၀န္၊ ညီအငယ္ဆံုး က ေမ့ေဆးဆရာ၀န္ပါ။

(ဆက္လက္ဖတ္႐ႈပါရန္ …)
(ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္း၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ...)