ၾကယ္တလုံးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု

ၾကယ္တလုံးႏွင့္ ျပည္ေထာင္စု
ေဇာ္မင္း

ၾကယ္တလံုးဟု ဆိုလုိက္၍ ဟိုေခတ္တုန္းက ေပၚခဲ့ေသာ လူရႊင္ေတာ္ ၾကယ္တလံုးအေၾကာင္း ေျပာေနသည္ ဟု မထင္လုိက္ပါႏွင့္။ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ေျပာမလို႔ျဖစ္သည္။ ကိုယ္မၾကိဳက္တာကို မၾကိဳက္ေၾကာင္း ေျပာလို ၍ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံသားတုိင္း မိမိႏုိင္ငံ၏ အနာဂတ္ လွပတာကို ျမင္ခ်င္ၾကသည္သာျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အနာဂတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဘယ္လိုျမင္ခ်င္ပါသလဲဟု ဆိုလုိက္တိုင္း လူအမ်ားစု ျပည္သူအမ်ားစုထံ မွ ထြက္လာေသာ အေျဖကား လူမ်ဳိးတုိင္း လူမ်ဳိးတုိင္းအတြက္ တန္းတူညီမွ်မႈရိွေသာ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စု ဟုဆိုသည့္ တံု႔ျပန္ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ လွပေႏြးေထြးသည့္ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း တန္းကနဲ သိႏုိင္ေပသည္။ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္သည့္ သဘာဝဟုလည္း ထပ္မံဆိုျခင္သည္။

ျပည္ေထာင္စုဆိုသည့္ အသံုးအႏႈန္းကို အစိုးရ အဆက္ဆက္တုိင္းက အျမႇဳပ္ထြက္မတတ္ ေျပာခဲ့ၾကသည္။ လက္ရိွစစ္အစိုးရကလည္း သည္စကားလံုးကို ၾကံဳတုိင္း တြင္တြင္ေျပာေနဆဲ။ သို႔ေသာ္ ျပည္ေထာင္စုဆိုသည့္ စကားလံုးကိုသာ ေျပာသည္။ ဖက္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုဟု အျပည့္အစံု ေျပာျခင္းမရိွပါ။ တကယ့္ျပည္ေထာင္စု ကား ဘယ္ဆီမွာေနမွန္းမသိ။ ျပည္ေထာင္စုဆိုသည့္ အရသာကား ဘယ္လိုရိွမွန္းလည္း ဘယ္သူမွမသိ။ မသိ ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ဘယ္အစိုးရကမွ ျပည္ေထာင္စုဆိုသည့္ အေျခအေနကို စစ္ စစ္မွန္မွန္ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ခဲ့ၾက၍သာျဖစ္သည္။ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားျခင္းျဖင့္သာ အခ်ိန္တို႔ တစတစ ကုန္ဆံုးခဲ့ရသည္။ ေခတ္ႀကီးကား အတုတေထာင္၊ အေယာင္တသိန္း၊ အပလိန္းအနႏၱဟု ဆိုရေပေတာ့မည္။

မဆလ ဟုေခၚသည့္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အစိုးရလက္ထက္က တုိင္းသူျပည္သား တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားအားလံုးအတြက္ ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမၼတျမန္မာႏုိင္ငံကို ထူေထာင္ရပါသည္ဟု ဆိုခဲ့သည္။ ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီဆိုတာ အရင္းရွင္လူနည္းစုကိုသာ ကိုယ္စားျပဳေသာေၾကာင့္ဟု အေၾကာင္းျပခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ ထိုသို႔ ဆိုေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ျပည္သူေတြအေနျဖင့္ ေကာင္းမေကာင္း ႀကိဳက္မႀကိဳက္ ျပန္ေျပာခြင့္မရိွခဲ့။ မဆလ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအားလံုးကလည္း စစ္ဗိုလ္လက္ရိွႏွင့္ စစ္ဗိုလ္လူထြက္မ်ားသာျဖစ္သည္။ အသံုးအ ႏႈန္းကေတာ့ လွသည္။ ျပည္ေထာင္စုဆိုသည့္ စကားလည္းပါသည္။ အမ်ားေကာင္းစားေရးကို ကိုယ္စားျပဳ သည့္ ဆိုရွယ္လစ္ဆိုသည့္ အသံုးအႏႈန္းကလည္း ပါလုိက္ေသးသည္၊ အမ်ားဆိုေတာ့ လယ္သမား။ အလုပ္သ မားဆိုသည့္ လူမ်ားစုကိုလည္း သည္အသံုးအႏႈန္းက ကိုယ္စားျပဳသေယာင္ေယာင္ ဖန္တီးထားေသးသည္။

ထိုသို႔ အမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသလိုလို ဖန္တီးလိုက္သည့္အတြက္ မဆလ အစိုးရဘက္မွ မလုပ္ခ်င္ဘဲ ျပန္လုပ္ ေပးရသည့္အခ်က္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္အလံတြင္ ပါဝင္ေနေသာ သေကၤတမ်ားပင္ ျဖစ္သည္၊ ေတာင္သူလယ္ သမားမ်ားအတြက္ စပါးႏွံသေကၤတကို ထည့္သြင္းရသည္။ အလုပ္သမားလူတန္းစားအတြက္ ပင္နင္ယံႀကီးတ လံုးလည္း ပါခဲ့ရသည္။ တုိင္းႏွင့္ျပည္နယ္ (၁၄) ခုအတြက္ ၾကယ္ (၁၄) လံုးကို ထည့္သြင္းသတ္မွတ္ခဲ့ရသည္။ အနီေရာင္ႏွင့္ အျပာေရာင္ကိုလည္း ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ႏွင့္ ထည့္သြင္းခဲ့သည္ကိုေတာ့ ကာယကံရွင္အစိုးရသာ သိေပလိမ့္မည္။ ထိုေခတ္တေခတ္လံုး ျပည္သူတို႔ ပ်ာယာခတ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ေလာ။ တတိုင္းျပည္လံုးလည္း နီရဲေသာေသြးခင္းလမ္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ လူထုအံုႂကြမႊမ်ားႏွင့္ တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမ မ်ားအတြင္း လက္နက္အားကိုး၍ ႏိွမ္နင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေသြးေျမက်ခဲ့ရသည္ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။

ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အဲသည့္ အလံေတာ္ကို အေျချပဳ၍ သေဘာေလာက္ေတာ့ ေျပာလို႔ရေသးသည့္ အ ခ်က္ကေလးမ်ား ရိွပါေသးသည္။ ၾကယ္ (၁၄) လံုးသည္ ျပည္ေထာင္စုျဖစ္သည္။ သည္ၾကယ္ေလးကေတာ့ ဒို႔ခ်င္းျပည္နယ္၊ သည္ၾကယ္တလံုးကေတာ့ ဒို႔ရွမ္းျပည္၊ သည္တလံုးကေတာ့ ဒို႔ကရင္ျပည္နယ္အတြက္ စသ ျဖင့္ အျဖစ္သေဘာမ်ဳိး ေျပာလို႔ရႏုိင္ေသးသည္။ ၾကယ္ (၁၄) လံုးအတြင္းမွာဆိုရင္လည္း ထိပ္ဆံုးက ၾကယ္က ေတာ့ ေျမပံုအတုိင္း၊ နာရီလက္တံအတုိင္း တြက္ခ်က္မည္ဆိုပါက ဒို႔ကခ်င္ျပည္နယ္ဟုလည္း ဆိုႏုိင္ပါေသး သည္၊ လယ္သမားမ်ားကလည္း စပါးႏွံသည္ ဒို႔ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳတာေဟ့ဟု ဆိုႏုိင္ သလို အလုပ္သမားမ်ားကိုလည္း ေမ့မထာဘပဲ ပင္နင္ယံသေကၤတျဖင့္ ျပဆိုထားသည္ဟု အျဖစ္ေလာက္ ေတာ့ ေျပာႏုိင္ေသးသည္။ ျပည္ေထာင္စုစစ္တာ မစစ္တာကေတာ့ ထားလုိက္ပါေတာ့။ အဲသည့္ကာလ အေျခ အေနမ်ားဆီက အဆိုပါ ႏုိင္ငံေတာ္အလံကို ႏုိင္ငံတကာမွ လွမ္းၾကည့္လုိက္ျပန္လွ်င္လည္း ေၾသာ္ ... သူတို႔ဆီ မွာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားအား ကိုယ္စားျပဳထားတဲ့ သေကၤတကို အလံေတာ္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဖာ္ျပထား သားပဲဟုလည္း ထင္ေကာင္းထင္ႏုိင္စရာရိွသည္။ သို႔ေသာ္ အလံေတာ္တြင္ပါရိွေသာ သေကၤတမ်ားမွာ လိမ္ လည္လည့္ဖ်ား႐ံုအတြက္သာျဖစ္သည္။ တကယ့္ ျပည္ေထာင္စုအႏွစ္သာရသည္ မရိွ။ လက္ေတြ႔မွာက စစ္ ဗိုလ္မ်ားသာ အုပ္ခ်ဳပ္ထားသည္ကိုး။

ေခတ္ေတြ ထပ္ေျပာင္းခဲ့သည္မွာလည္း အမ်ားအသိပင္။ ယခု ႏုိင္ငံေတာ္ကို စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ မ်ားက ႏုိင္ငံေတာ္အလံအသစ္တခုကို တည္ထြင္ဖန္တီး၍ ေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံ၌ အတည္ျပဳခဲ့သည္။ ေညာင္ ႏွစ္ပင္ညီလာခံက (၁၄) ႏွစ္ၾကာအခ်ိန္ယူျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္၌ ကိုယ့္သေဘာကိုယ္ေဆာင္ ၍ အတည္ျပဳခဲ့ၾကသည္။ ႏုိင္ငံသားေတြမွာျဖင့္ ဘာမွန္းေတာင္ မသိလုိက္ရ။ ထိုအလံေတာ္အသစ္တြင္ အဝါ ေရာင္က အလ်ားလုိက္ အေပၚဆံုးတြင္ ရိွသည္။ အလယ္မွာက အစိမ္းေရာင္။ ေအာက္ဆံုးမွာကေတာ့ အနီ ေရာင္ျဖစ္သည္။ အလံေတာ္၏ အလယ္တည့္တည့္တြင္ အျဖဴေရာင္ ၾကယ္ႀကီးတလံုး ရိွေနသည္။ ဘယ္သူ ေတြႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ သူတို႔က အေႏွးႏွင့္အျမန္ အတည္ျပဳခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ရက္ပုိင္းအတြင္း က ထိုအလံေတာ္အသစ္ကို ႏုိင္ငံသားေတြကို အသိမေပးဘဲ ကုိယ့္သေဘာႏွင့္ကိုယ္လႊင့္တင္ခဲ့သည္။ ဆိုရွယ္ လစ္အစစ္မဟုတ္ေသာ အလံေတာ္ေဟာင္းကား နိတၳိတံသြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္မွန္မွန္ကို ကိုယ္စား မျပဳခဲ့ေသာ အလံေတာ္၏ေနရာတြင္ ေမာင့္သေဘာ အလံေတာ္သစ္တခု ထပ္မံေနရာယူခဲ့ေခ်ၿပီ။

မဆလေခတ္က မလႊဲမေရွာင္သာျဖစ္ခဲ့ရသည္မွာ ကိုယ့္႐ွဴးကုိယ္ပတ္သြားသျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ၾကယ္ (၁၄) လံုး အလံေတာ္တြင္ ထည့္သြင္းခဲ့ရေသးသည္။ ယခု နဝတ/နအဖေခတ္တြင္ လုပ္ခ်လိုက္ပံုကေတာ့ ေျပာင္က်လြန္းလွသည္။ သူတို႔၏ သေဘာထားတင္းမာမႈကိုလည္း အလံေတာ္ကို ၾကည့္၍သိႏုိင္သည္။ ျပည္ ေထာင္စုဆိုသည့္ အသံုးအႏႈန္းကိုလည္း ဆက္သံုးခ်င္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္ေထာင္စုသေဘာကို ထင္ ဟပ္ေစမည့္ သေကၤတကိုလည္း အလံေတာ္တြင္ ဘယ္လိုမွ ရွာေဖြလို႔မရ။ ၾကယ္ကား တလံုးတည္းသာပင္ျဖစ္ ေတာ့သည္၊ သူတို႔သည္ ျပည္ေထာင္စုကို ေၾကာက္ေသာသူမ်ားပါတကား။

ႏုိင္ငံေတာ္သည္ ထိုၾကယ္တလံုးသာ ျဖစ္သည္ဟုဆိုပါက တျပည္ေထာင္စနစ္ကို ရည္ရြယ္ရင္းသာ ျဖစ္သည္ ဟုဆိုႏုိင္သည္။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ဆိုသည့္သေဘာကိုလည္း မျခံဳငံုမိသည့္အျပင္ ႐ိုး႐ိုးျပည္ေထာင္စု အ သြင္ကိုေတာင္ မေဆာင္ေၾကာင္း ျမင္ႏုိင္သည္။ ဒါ့အျပင္ အစိမ္းေရာင္က အလယ္ဗဟိုမွာ ရိွေနသည့္အတြက္ အစိမ္းေရာင္ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ စစ္တပ္အေပၚမွာသာ မီွခိုေနရသလိုလည္း ျဖစ္ေနေသးသည္။ အစိမ္းေရာင္ ဆိုေတာ့ စစ္တပ္ကိုသာ ကိုယ္စားျပဳသည္ဟုလည္း သြယ္ဝိႈက္၍ ေျပာခ်င္ပံုရသည္။ အဝါေရာင္ကို ေရႊေျမဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္မည္ဆိုပါကလည္း ထိုေရႊမ်ားကို သူတို႔သာ ယူငင္သိမ္းပုိက္မည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲေပ။ အ ခုလည္း ရသမွ် ခါးၾကားလိမ္ထားၾကသည္မဟုတ္ေလာ။ အနီေရာင္ကေတာ့ ဆက္လက္ ေသြးခင္းေသာလမ္း ဟု နိမိတ္ဖတ္ရန္သာ က်န္ေတာ့သည္။ အေကာင္းတကြက္မွ မျမင္မိေသး။ တိုတိုေျပာရပါက ျမန္မာႏုိင္ငံကို စစ္တပ္က ဆက္လက္အုပ္ခ်ဳပ္ဦးမည္ဆိုေသာ သေဘာထားပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ စစ္ဗိုလ္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ႏွင့္ ဘာမ်ားကြာပါသနည္း။ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆိုသည္ကား ေဝးလြန္းလွေသာခရီးဟု ဆိုရေပမည္။

သေဘာကို သိျမင္ၿပီးသည့္သကာလ၌ မိမိတို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲဆိုတာ အခ်င္းခ်င္း ေမးခြန္းထုတ္ရန္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ဟိုလူသည္လူမ်ား၊ ဟုိအုပ္သည္အုပ္မ်ား၊ ဟိုပညာရိွသည္ပညာရိွမ်ား အေတာ္ေစာေစာကာ လက ထင္ထားသလို ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးသည္ နီးစပ္မလာႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေဝးသထက္ေဝးေတာ့မည္ ကို ျမင္ေနရသည္။ ႏုိင္ငံတကာမွာရိွေနသည့္ နည္းနာေပါင္းမ်ားစြာကို မတတ္ကြၽမ္းသည့္အတြက္၊ မသိရိွသည့္ အတြက္ ေဆြးေႏြးေရးစားပြဲသို႔ မေရာက္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ေနသည့္သူမ်ားလည္း ျပန္လည္သံုးသပ္ဖို႔ လိုေနၿပီဟု အၾကံေပးလိုသည္။ ယေန႔ ျမန္မာျပည္ျပႆနာသည္ နည္းနာျပႆနာ မဟုတ္ပါ။ ေစတနာျပႆ နာဟုသာ ျမင္မိသည္။ ေနာက္လာသည့္ ေမာင္ပုလဲ ဒိုင္းဝန္ထက္ကဲ ဆိုသည့္စကားပံုမွာ ေရွးလူမ်ား အလ ကား ထားရစ္ခဲ့သည္မဟုတ္။

အလံေတာ္အသစ္ကို အသက္သြင္းေရး လုပ္ေနရင္းျဖင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္အသစ္ကား တည္ၿပီးေလၿပီ။ ၿမိဳ႕ေတာ္အ သစ္ဟု မျမင္မိပါ။ ခံတပ္အသစ္ ေဆာက္လုပ္ျခင္းဟုသာ ျမင္မိသည္။ သူတို႔သည္လည္း သူ႔တို႔ အနာဂတ္အ တြက္ ျပင္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ သည္ခံတပ္ထဲကေန ဘာလာလာ ခံခ်မည္ ဆိုသည့္သေဘာလည္း ျဖစ္သည္ မွာ အထင္အရွားပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ယခင္ မဆလေခါင္းေဆာင္မ်ားတို႔တြင္ သည္လိုခံတပ္မ်ဳိး မရိွခဲ့။ ထို႔ ေၾကာင့္ အေျပာင္းအလဲကာလမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေသာအခါ ေျပးစရာ ေျမမရိွ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အၾကံတူ ေနာက္လူ သာ စျမဲဟုဆိုၾကသည္။ ပါလီမန္ထဲတြင္ ေနာင္မွာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တုိက္ယူမည္ ေနရာခ်ဲ႕ယူမည္ဟုဆိုသည့္ သူ မ်ားလည္း အခုကတည္းက အလံသစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘာတလံုးမွ် မေျပာႏုိင္ၾက၊ ေရငံုေနၾကသည္။ အခ်ိန္ ေကာင္းကို ေစာင့္ျခင္းေလာ သို႔မဟုတ္ ေၾကာက္၍ေလာ။

မိမိတို႔သည္လည္း မိမိတို႔လုပ္ရန္ရိွသည္မ်ားကို မတိမ္းမေစာင္းဘဲ ဆက္လုပ္ရန္သာလိုသည္။ လြတ္ေျမာက္ ေရးလုပ္ငန္းမ်ား မွန္သမွ်သည္ ျပည္သူ႔အားပါမွသာ ေမာင္းႏွင္အားကို ေကာင္းေစသည္။ ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားမ်ား အျပည့္အဝ ပူးေပါင္းမႈမရိွဘဲ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္သြားေသာ၊ လြတ္ေျမာက္သြားေသာ ႏုိင္ငံဆို သည္မွာ တခါမွ်မၾကားဖူးေသး။ ။

ေဇာ္မင္း
(၂၉) ရက္၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္
(ယခုေဆာင္းပါးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္က ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထပ္မံ၍ ျဖည့္စြက္ၿပီး ျပန္လည္ တင္ဆက္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။)