စစ္သခ်ဳႋင္း၊ သခင္အုန္းျမင့္ႏွင့္ ေဆာက္လက္စအေတြးမ်ား

စစ္သခ်ဳႋင္း၊ သခင္အုန္းျမင့္ႏွင့္ ေဆာက္လက္စအေတြးမ်ား
မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ
ပံုတူ - ပန္းခ်ီမင္းေက်ာ္ခိုင္

“လူထုကေန ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္လိုက္တဲ့ အစိုးရတရပ္ရပ္ ေပၚလာၿပီဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒီအစိုးရကေန ခင္ ဗ်ားတို႔ၿမိဳ႕ကေလးအတြက္ အရင္ဆံုး လုပ္ေပးေစခ်င္တာက ဘာမ်ားလဲဗ်” တဲ့။

အခြံခြၽတ္ၿပီးသား ေျမပဲဆံေလွာ္မ်ားအား ပလပ္စတစ္အိတ္မ်ားတြင္ ထည့္ကာ ေက်ာက္တံုးငယ္တတံုးျဖင့္ တ ဒိုင္းဒိုင္း ထုေခ်ေနရင္းက အခန္းတြင္းမွ လွမ္းေမးလိုက္သည့္ သူ႔အေမးကို ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ ျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့။ အျပင္ဘက္ကေန သံတိုင္မ်ားကို ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ကိုင္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း သူလုပ္ေနပံုကိုသာ ၾကည့္ေနမိသည္။

“အဘ ေျမပဲဆံေတြက မ်ားလွခ်ည္လား၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ” ဟုသာ ေမးလိုက္ျဖစ္သည္။

သူ႔အခန္းေဖာ္က “ေထာင္ဝင္စာ အားနည္းတဲ့ အခန္းေတြကို ေဝဖို႔ေလ” လို႔ ျပန္ေျဖၿပီး ေထာင္ဝင္စာအိတ္ထဲက ပုဇြန္ေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ႏွင့္ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ထုပ္မ်ား ခ်ေပးလိုက္သည္ကို ျမင္၏။ သူက အထုပ္ ေသးေသးထဲက အေၾကာ္မ်ားကို အထုတ္ႀကီးႀကီးတထုပ္ထဲ ေပါင္းလိုက္သည္။ ဒီ့ေနာက္ အခုန ေထာင္းထား ၿပီးသား ေျမပဲဆံရွစ္စိတ္ကြဲမ်ားႏွင့္ သမေအာင္ အထုပ္ကို ဟိုလွည့္သည္လွည့္ ေမႊေနေတာ့သည္။

“ဒီအတိုင္းဆိုရင္ မေဝေလာက္ဘူးေလဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္က အငံအစပ္ကိုလည္း ေရွာင္ေတာ့ သူမ်ားေတြ ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဆိုေတာ့ ကိုေအးေငြပါတဲ့ ငါးပိေက်ာ္ေလးက အငံလည္းေလးတယ္၊ အစပ္လည္းျပင္း တယ္ဗ်။ သူ႔ငါးပိေက်ာ္ေလးရယ္၊ က်ေနာ္ပါတဲ့ အေၾကာ္ေတြရယ္အျပင္ ေျမပဲဆံရယ္ပါ ေရာသမလိုက္ေတာ့ ပြားလည္းပြား၊ အရသာလည္းရွိ၊ မ်ားမ်ားလည္း ေဝႏိုင္တာေပါ့ဗ်ာ။”

“အခန္း သံုး တက္ထားမယ္” အေစာင့္ဝါဒါ၏ သတိေပးသံေၾကာင့္ အခန္းျပန္တက္ခဲ့ရသည္။ ထိုေန႔က သူ႔အ ေမးကို မေျဖျဖစ္ခဲ့။

ကိုထင္ေအာင္က ဗာဒံရြက္ေပၚ တံျမက္စည္းတံေခ်ာင္းျဖင့္ တခုခု ေရးျခစ္ေနသည္။ အဘ ဦးေမာင္ႀကီးက ရင္ က်ပ္ပန္းနာထသျဖင့္ သူ႔႐ွဴေဆးဗူးကေလး ထုတ္ၿပီး ႐ွဴေန၏။ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုမိုးဝင္းက ေျခရင္းဘက္နားမွာ ထိုင္ရင္း စကားေျပာေနခ်ိန္။ အခန္းေပါက္ဝတြင္ ထိုင္ကာ လက္ဖဝါးႏွင့္ လက္ေခ်ာင္းႂကြက္သားမ်ား သန္မာ ေစရန္ဆိုၿပီး သံပုရာသီးခန္႔ သစ္သားလံုးေလး (၂) လံုးကို လက္ထဲတြင္ ဟိုေျပာင္းသည္ေရႊ႕ လႈပ္ကာလႈပ္ကာ ေလ့ က်င့္ခန္းလုပ္ေနသည့္ အဘ ဦးစိုးဝင္း (ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ေဇယ်၏ ညီအငယ္ဆံုး) က “ေျပာပါဦး ကို မ်ိဳးျမင့္ရဲ႕” ဟု က်ေနာ္ ေျပာလက္စ စကားဆက္ကို ျပန္ေကာက္ရင္း ေထာက္ေပးလိုက္သည္။

“ေရခ်ိဳးခ်တုန္းက အဘ ဦးအုန္းျမင့္ေတာင္ က်ေနာ့္ကို ေမးေနေသးတယ္ အဘရဲ႕”

“ခင္ဗ်ားက ဘာျပန္ေျဖလိုက္လဲ”

“ဘာမွေတာင္ မေျဖလိုက္ရပါဘူး အဘရာ”

“ခင္ဗ်ားကေရာ ဘာလုပ္ေပးေစခ်င္တုန္းဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ”

“က်ေနာ္လား အဘ၊ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲေတြ မွာ က်ဆံုးသြားၾကတဲ့ တပ္မေတာ္သားေတြအတြက္ စစ္သခ်ဳႋင္းတခုေလာက္ေတာ့ သတ္သတ္ေဆာက္ေပး ေစခ်င္တယ္”

အဘ ဦးေမာင္ႀကီးက မသိမသာတခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ ဘာမွဝင္မေျပာေသး။ ကိုထင္ေအာင္ႏွင့္ ကိုမိုးဝင္း က ၿငိမ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဘ ဦးေမာင္ႀကီးက “တပ္မေတာ္သားေတြအတြက္ပဲလား၊ က်န္တဲ့ တပ္မ ေတာ္သားမဟုတ္တဲ့ အသက္ေပးခဲ့ၾကသူေတြအတြက္ေရာ ...” တဲ့။

“အဲဒါကေတာ့ အဘရာ လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းသလို လုပ္လည္းလုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အခုေျပာ တာက က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စစ္သားျဖစ္ခဲ့ဖူးတာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္စိတ္အခံက ေပၚလာတဲ့ အေတြး ရယ္ေၾကာင့္ တပ္မေတာ္သားေတြအတြက္ သတ္သတ္လို႔ ေျပာမိတာပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အားလံုးအ တြက္ လုပ္ေပးရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ တပ္မေတာ္သားေတြအတြက္ သတ္သတ္ကို လုပ္ေပးေစ ခ်င္ပါတယ္”

အခန္းတြင္းမွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ဘယ္သူမွ ဘာမွဆက္မေျပာၾကေတာ့။ က်ေနာ့္အေတြးမ်ားကသာ က် ေနာ့္ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ရြက္လႊင့္ေနေတာ့သည္။

ဘယ္သူက စ,ေခၚလို႔ သည္ေနရာ စစ္သခ်ဳႋင္းလို႔ တြင္ခဲ့သ လဲေတာ့မသိပါ။ က်ေနာ္ လူလားေျမာက္ခ်ိန္မွစၿပီး အမ်ားနည္းတူသာေခၚ၏။ တကယ္က ၿဗိတိသွ်ဓနသဟာ ယ စစ္သည္မ်ား၏ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ဂူဗိမာန္။ သည္ ေျမကို ျမန္မာျပည္ကမပိုင္၊ သည္ေျမအတြက္အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားကို ၿဗိတိသွ်ဓနသ ဟာယအဖြဲ႔က လစာေငြ အေထာက္အပံ့ ေပးထား၏။ က်ေနာ္တို႔ျပည္က သူတို႔ေျမျဖစ္၏။ စုစုေပါင္း ေျမဧက အ က်ယ္က (၂၀) ေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။ တဝင္းလံုးကို အနက္ေရာင္ ပလပ္စတစ္အုပ္ သံဇကာအေပ်ာ့ အ ကြက္စိတ္ကေလးမ်ားျဖင့္ စည္း႐ိုးကာထား၏။ စည္း႐ိုးအတြင္းမွ စည္း႐ိုးႏွင့္အညီ ပုဏၰရိတ္ပန္းေရာင္စံုတို႔ စိုက္ေပးထားၿပီး ပန္းမ်ားကလည္း အျမဲလိုလို ပြင့္ေနတတ္သည္။ အသီးသီးခ်ိန္က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ပန္းသီး ဟုေခၚသည့္ ပုဏၰရိတ္သီးေလးမ်ား နီနီဝါဝါ။ က်ေနာ္တို႔ကေလးမ်ားက ထိုအသီးေလးမ်ား ခူးစားရသည္ကို ႀကိဳက္၏။

ဝင္ဝင္ခ်င္း အရင္ဆံုးေတြ႔ရမည္ကေတာ့ လူႏွစ္ရပ္ခန္႔ ျမင့္သည့္ ေက်ာက္သားဂူႀကီး၊ အေပၚဘက္တြင္ အရာရွိ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာမ်ားႏွင့္ ဓားရွည္ႀကီးေျမႇာက္ကာ စစ္ခ်ီရန္ အမိန္႔ေပးေနဟန္ ေၾကးဝါျမင္းစီး႐ုပ္တု၊ ေအာက္မွာ ထိုသူ၏အမည္ႏွင့္ ရာထူးအဆင့္အပါအဝင္ အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕ ထြင္းထားသည့္ ေၾကးဝါျပားႀကီးကပ္လ်က္။ ထိုေနရာလြန္သည္ႏွင့္ ဝင္းႀကီးတဝင္းလံုး အျမဲတမ္းလိုလို အလိုအေလ်ာက္ ပန္းေပးသည့္ ေရပန္းမ်ား၊ တယု တယေမြးကာ ျမက္ရိတ္စက္ျဖင့္ တိတိက်က် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖတ္ထားရိတ္ထားသည့္ အျမဲစိမ္းျမက္္ခင္း၊ ျမက္ ခင္းမ်ားအၾကားမွ ေက်ာက္ျပားခင္း လူသြားလမ္းကေလးမ်ား။ လမ္းေဘးဝဲယာတြင္ ေရာင္စံုပန္းပင္ငယ္က ေလးမ်ား။ ျမန္မာျပည္တြင္ ရွိသမွ် ရြက္လွပန္းႏွင့္ ပန္းေပါင္းစံု သည္ေနရာမွာ ရွိသည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ပန္းမ်ိဳးစံုသည္။ ထိုလူသြားလမ္းေလးမ်ား၊ ထိုေရာင္စံုပန္းခင္းမ်ား၊ ထိုျမက္ခင္းစိမ္းမ်ားၾကားတြင္ တထြာခန္႔ ျမင့္ၿပီး တေပ တေပခြဲပတ္လည္ ေက်ာက္တံုးကေလးမ်ား အစီအရီ။ ဘယ္ေထာင့္ကေန ၾကည့္ၾကည့္ အတန္း တန္းလိုက္ အတန္းလိုက္၊ ေဒါင္လိုက္ အလ်ားလိုက္ အားလံုးကြက္တိ။

စုစုေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ၊ မ်ားေတာ့ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္ဟုပဲ ေျပာႏိုင္ေတာ့ သည္။ ထိုေက်ာက္တံုးေလး တတံုးခ်င္းစီ၏ အေပၚဘက္မ်က္ႏွာတြင္ လက္မဝက္ခန္႔ထူသည့္ ေၾကးဝါျပား မ်ားကို မူလီႏွင့္ စုပ္ထား၏။ ေက်ာက္တံုးတတံုးသည္ လူတေယာက္ခ်င္းစီ၏ အထိမ္းအမွတ္ ဂူငယ္ေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ ေၾကးဝါျပားမ်ားအေပၚမွာ အမည္၊ အသက္၊ ရာထူးအဆင့္၊ တပ္အမွတ္၊ တပ္ဆံဆိပ္၊ က်ဆံုးသည့္ ေန႔ (တခ်ိဳ႕ေက်ာက္တံုးေလးမ်ားဆိုလွ်င္ က်ဆံုးသည့္ တိုက္ပြဲႏွင့္ ေနရာကိုပါ ေရးထြင္းထားသည္)။ ထိုအရာ မ်ားကို ၾကည့္ကာ သူက ဘာလူမ်ိဳး၊ ဘယ္တိုင္းျပည္က ... စသျဖင့္ သိခြင့္ရသည္။

က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ တပ္သားအမ်ားစုမွာ အိႏၵိယတိုက္သားမ်ား၊ (ပန္ခ်ာပီဟု က်ေနာ္တို႔ေခၚ သည့္ ပန္ဂ်ပ္ဘ္နယ္သားမ်ား) နီေပါလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အာဖရိကတိုက္သားမ်ားျဖစ္သည္။ အရာရွိႏွင့္ အၾကပ္မ်ား မွာ ၿဗိတိသွ်မ်ားျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရမည္။ အေဆာက္အဦး ဗိသုကာပံုစံမ်ားကလည္း ျမန္မာမဆန္၊ အမိုးမရွိ အ ကာမရွိ၊ ပကတိဟင္းလင္းျပင္ထဲတြင္ ေက်ာက္သားေက်ာက္တိုင္ခ်ည္းသက္သက္။ ေရာမေခတ္ကလိုလို။ ဝိ တိုရိယေခတ္က လက္ရာေတြလိုလို ဘာမွန္းေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမသိ။ ၾကည့္ရသည္မွာ အျမင္ဆန္းေန သည္။ လွသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြရက္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ေတာ္ေတာ္ေလး လာတတ္သည္။ သူတို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာ အုတ္ဂူမ်ားကို ကက္တေလာက္တြင္ ရွာၿပီး ပန္းျခင္း၊ ပန္းေခြေတြ ခ်မည္။ ဖေယာင္းတိုင္ တုတ္ တုတ္ႀကီးေတြကို ဂူေလးေတြေပၚတြင္ ထြန္းမည္။ ၿပီးေတာ့ ဂူေလးေတြေရွ႕တြင္ ဒူးတုပ္ထိုင္ၿပီး ၿငိမ္သက္တိတ္ ဆိတ္စြာ ဆုေတာင္းပတၳနာျပဳမည္။

က်ေနာ္တို႔က ယင္းသို႔အခ်ိန္မ်ိဳးမ်ားတြင္ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္ေအာင္သြားသည္။ ေဘးကေန ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ ရင္း အဂၤလိပ္ႀကီးေတြက ေခ်ာကလက္တို႔ သၾကားလံုးတို႔ ေပးတတ္သည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ စာအုပ္လွလွ၊ ပို႔စ ကတ္လွလွ၊ ေရာင္စံုခဲတန္မ်ား ေပးေပးသြားတတ္သည္ကိုး။ က်ေနာ္တို႔က ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ တခါတေလ ေရာက္ လာတတ္သည့္ ဧည့္သည္ေဆာင္သည္မ်ားကို ထိုေနရာသို႔ ေခၚေခၚၿပီး ျပရသည္မွာအေမာ။ လွလည္းလွသည္ ကိုး။ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္တြင္ အလွဆံုးဆိုသည့္ ပန္းျခံေတြထက္ လွသည့္ေနရာျဖစ္မည္ဟု က်ေနာ္တို႔က ထင္သည္။ တခ်ိဳ႕ကဆို က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕သားေတြက “ဧည့္သည္လာရင္ သခ်ဳႋင္းကုန္းကို လိုက္ပို႔တတ္သူေတြ” ဟု ရယ္စရာအျဖစ္ေတာင္ ေျပာစမွတ္တြင္သည္။

ခဏတျဖဳတ္ထိုင္ရန္ လုပ္ေပးထားသည့္ ေနရာေလးတခ်ိဳ႕မွာသာ ေက်ာက္မ်က္ႏွာၾကက္အမိုးကို ေတြ႔ရမည္။ ထိုင္ခံုကေလးေတြေရာ အမိုးကို ေထာက္ထားသည့္ တိုင္လံုးႀကီးေတြေရာက ေက်ာက္သားအစစ္၊ အဂၤေတ ေလာင္းထားသည္မဟုတ္။ ထိုအတိုင္းဆက္သြားလွ်င္ တဝင္းလံုး၏ အလည္တည့္တည့္ေနရာ ေရာက္မည္။ ပင္မအေဆာက္အဦးႀကီးကို ေရာက္မည္။ လူ႔ရင္စို႔သာသာခန္႔ျမင့္ၿပီး အလ်ားေပ (၉၀၀) ခန္႔ရွိမည့္ ေက်ာက္ သားၾကမ္းခင္းခံုႀကီးေပၚတြင္ လူ (၂) ဖက္စာခန္႔ လံုးပတ္ရွိၿပီး ေပ (၈၀-၉၀) ခန္႔ ျမင့္သည့္ ေက်ာက္သားအစစ္ ေက်ာက္တိုင္လံုးႀကီးမ်ား ထူထားသည္။ အလယ္ဗဟိုက ေက်ာက္သားတိုင္လံုးႀကီးမ်ားက ပိုလည္းႀကီးၿပီး ပို လည္းျမင့္သည္။ ဝင္းတခုလံုး ရွိသမွ် ေက်ာက္သားေက်ာက္ဆိုင္တို႔၏ မူလအေရာင္ကို အျခားဘာမွ မစြန္း ထင္းရေအာင္လည္း ခြၽတ္ေဆးမ်ားျဖင့္ မျပတ္တိုက္ခြၽတ္ထားပံုရသည္။ အလယ္ဗဟိုခ်က္ေနရာက ေက်ာက္ သားတိုင္လံုးႀကီးမ်ားရွိရာ ပင္မအေဆာက္အဦး၏ အလယ္တည့္တည့္ေရာက္လွ်င္ လူတိုင္း အလိုလိုရပ္မိ လ်က္သားျဖစ္ျဖစ္သြားၿပီး ဘာေၾကာင့္ အေပၚတည့္တည့္ကို ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္သြားတာလဲ မေျပာတတ္ပါ။ တစံု တခုကၫိႉ႔လိုက္ဖမ္းစားလိုက္သလိုလို။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ လူတိုင္းရပ္မိသည္။ ေက်ာက္တိုင္ႀကီးမ်ား၏ ေအာက္ ေျခမွစၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေမာ့ေမာ့ၿပီးၾကည့္သြားလိုက္သည္မွာ ဇက္လန္သြားသည္အထိပင္ျဖစ္သည္။

ေက်ာက္တိုင္လံုးႀကီးမ်ားအဆံုး တိုင္ေတြထိပ္မွာ တင္ထားသည္ကေတာ့ ေက်ာက္လက္ေကာက္ႀကီးလို႔ပဲ ေျပာရမည္ထင္သည္။ ေက်ာက္သားကြင္းႀကီး။ အလယ္မွာ ဘာမွမရွိ ေကာင္းကင္ႀကီးတခုလံုး ဟာလာဟင္း လင္း။ လူက ေလထဲေရာက္သြား လြင့္ပါသြားတာလိုလို။ ေကာင္းကင္ႀကီးတခုလံုးက ကိုယ့္အေပၚ ၿပိဳက်လာ တာလိုလို ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံစားမႈကို လူတိုင္းရတတ္သည္။ ထိုေက်ာက္သားလက္ေကာက္ကြင္းႀကီး၏ အ တြင္းဘက္တြင္ ေက်ာက္သားကို ထြင္းၿပီး ဘာသာစကား (၆) မ်ိဳးျဖင့္ (အဂၤလိပ္လို၊ အာရဗီလို၊ ဟိႏၵီလို၊ ဟီဘ ႐ူးလို၊ တမီလ္လို၊ ျမန္မာလို) သံုးေၾကာင္းပါ စာပိုဒ္တပိုဒ္ကို ေတြ႔ရမည္။ လူတိုင္းဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ခိုင္းခံထား ရသလို ဖတ္ၾကည့္ၾက၏။ ျမန္မာလိုေတာ့ “သူတို႔သည္ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးအတြက္ အသက္စြန္႔လွဴသြားၾက ေသာ သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္၏” တဲ့။

ထိုစာသားမ်ားကို ဖတ္ရတိုင္း က်ေနာ္ အလြန္သေဘာက်၏။ ေသသြားသည့္တိုင္ေအာင္ တန္ဖိုးထား ဂုဏ္ျပဳ ထိုက္သူအား တန္ဖိုးထား ဂုဏ္ျပဳတတ္သည့္ အေလ့ကိုလည္း ေထာမနာျပဳ၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုေနရာ၌ ယခု သူ တို႔၏ သူရဲေကာင္းမ်ားအျဖစ္ တန္ဖိုးထားဂုဏ္ျပဳခံမ်ားမွာ က်ေနာ္တို႔၏ သူရဲေကာင္းမ်ား မဟုတ္ၾက။ အတိတ္ က က်ေနာ္တို႔ေျမကိုလု၊ က်ေနာ္တို႔အား ဗိုလ္က်အႏိုင္က်င့္ ကြၽန္ဇာတ္သြင္းခဲ့သည့္ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔၏ လက္ ပါးေစမ်ား။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္၏ မ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား၊ အညတရ သူရဲေကာင္း မ်ားကို သတ္ခဲ့သည့္ လူသတ္သမားမ်ား။ ယခုေတာ့ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ေျမေပၚတြင္ သူတို႔ျပည္အတြက္ သူ ရဲေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ထည္ထည္ဝါဝါ၊ ခံ့ခံ့ညားညား။ က်ေနာ္တို႔သူရဲေကာင္းေတြအတြက္ က်ေနာ္တို႔ျပည္က က်ေနာ္တို႔ေျမမွာ ဘာမွမရွိ။

သူက က်ေနာ့္စကားဆံုေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေပး၏။ စကားဆံုးေတာ့မွ “တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အစိုး ရကို ေဆး႐ံုေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ လမ္းတံတားေတြ၊ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေတြ လုပ္ေပးဖို႔ အရင္ေတာင္းမယ္ထင္ တယ္။ အဲဒါေတြကလည္း တကယ့္လက္ငင္း လိုအပ္ခ်က္ေတြေလ။ ေတာင္းလည္းေတာင္းရမွာပါပဲ။ ခင္ဗ်ား က စစ္သားေတြအတြက္ စစ္သခ်ဳႋင္းေဆာက္ေပးဖို႔ အရင္ဆံုးေတာင္းမယ္ဆိုေတာ့ “က်ေနာ္က ႐ုတ္တရက္ ခင္ဗ်ားကို လူထူးလူဆန္းလို႔ ထင္လိုက္တာ” ဟုဆိုၿပီး ...

“လြတ္လပ္ေရးရၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ အခု ခင္ဗ်ားရတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳးရွိခဲ့ၾကတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္္ေတြကေနၿပီး အဲဒီတုန္း က အာဏာရ ဖဆပလအစိုးရကို တဦးခ်င္းအေနနဲ႔ေရာ စုေပါင္းၿပီးေတာ့ေရာ ဗမာျပည္မွာ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ ေရးနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးမွာ အသက္ေပးလွဴသြားခဲ့ၾကရသူ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢဳိလ္ေတြအတြက္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဂူဗိမာန္တခု ေဆာက္ခ်င္ေၾကာင္း တင္ျပအသိေပးခဲ့ၾကတယ္။ အစိုးရက ဘယ္လိုအေၾကာင္းေနာက္ခံရွိလို႔လဲ ေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။ အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ လုပ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီအတိုင္းေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ တခုခုေတာ့ လုပ္ၾကမွျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး တိုင္ပင္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အၾကံရတာက လူထုကို တိုင္းျပည္အဝွမ္း ခ်ျပမယ္။ လူထုက လက္ခံလို႔ ေငြေၾကးလုပ္အား ဝိုင္းဝန္းထည့္ဝင္လာရင္ အဲဒါနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကမယ္ေပါ့ေလ။ တိုင္းျပည္အေျခ အေနကလည္း သိတဲ့အတိုင္းဗ်ာ။ အမ်ိဳးသားညီၫြတ္ေရး အစည္းေျပစအခ်ိန္။ ေနရာတိုင္းမွာ ေသနတ္သံေတြ က တညံညံနဲ႔။ က်ေနာ္တို႔ရည္မွန္းခ်က္ကို ေပါက္ေအာင္ေဆာင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး အခက္အခဲေတြ ရွိေန တယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အခုေဘာင္ဒရီလမ္းက စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ တည္းခိုေရးစခန္းဆိုၿပီး စစ္ေထာက္လွမ္း ေရးစခန္း လုပ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ေျမေပးမယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ဆက္လုပ္သူေတြေတာ့ ဆက္လုပ္ ၾကတယ္ဗ်။ က်ေနာ္က နည္းနည္းေဝးသြားတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားနဲ႔ တခန္းတည္းေနတဲ့ ကိုစိုးဝင္းတို႔က အဲဒီကိစၥ မွာ က်ေနာ့္ထက္ပိုၿပီး ထဲထဲဝင္ဝင္ လုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့တာဗ်။ သူ ပိုသိတယ္။ ခင္ဗ်ား သူ႔ကို ေမးၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ေလး ျပည့္ျပည့္စံုစံု သိရႏိုင္တယ္”

ေနာက္ေန႔က်မွ အဘ ဦးစိုးဝင္းကို ေမးမည္ဟု အားခဲၿပီး အခန္းျပန္တက္ခဲ့သည္။ ေထာင္တြင္းအေျခအေနမ်ား ကလည္း မၿငိမ္မသက္။ ျပင္ပႏိုင္ငံေရးကလည္း ေရြးေကာက္ပြဲအသံေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ။ သတင္းေတြက လည္း တေန႔တမ်ိဳးဆိုသလို ျဖစ္ေန၏။ ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအား စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက အတိအလင္း ဝင္စြက္ ဖက္မႈေတြကလည္း လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္လြန္းလာသည္။ အဘ ဦးစိုးဝင္း က်န္းမာေရးကလည္း သိပ္ေတာ့ဟန္မ က်လွ။ အဘ ဦးစိုးဝင္း ေထာင္ေဆး႐ံုတင္လိုက္ရသည္။ က်ေနာ္ ေမးမယ္ ေမးမယ္နဲ႔ မေမးျဖစ္ေတာ့။

ေနာက္ ေတာ့ သိပ္မၾကာလိုက္ ၁၉၉၀ ခု စက္တင္ဘာ (၂၅) ႀကီး ျဖစ္လာသည္။ က်ေနာ္လည္း ႀကိဳးတိုက္ ေရာက္သြားသည္။ ေထာင္တြင္းျပစ္ဒဏ္ေစ့ေတာ့ (၄) တိုက္ ျပန္ပို႔သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာင္ငူေထာင္ အပို႔ခံ ရသည္။ အဘ ဦးစိုးဝင္း ဆံုးသြားသည္ကို ၾကားသည္။ အဘ ဦးအုန္းျမင့္ ဘယ္ေထာင္ေရာက္သြားလဲ က်ေနာ္ ျပန္မမွတ္မိေတာ့။ အျပင္ေရာက္မွ ေတြ႔ၿပီး ေမးတာေပါ့ေလ ဆိုသည့္စိတ္ႏွင့္ ေနခဲ့သည္။ အျပင္ျပန္ေရာက္ သည္။ (၂၉) ရက္ပဲခံသည္။ အထဲျပန္ေရာက္ျပန္သည္။ အင္းစိန္-သာယာဝတီ-အင္းစိန္ သံသရာလည္ေနခ်ိန္ မ်ား။

စူနီရမ္ပါ့ခ္ သရီး ဘီ သို႔ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေရာက္ခဲ့ေသာ္လည္း လက္ငင္းအေရးကိစၥမ်ားကသာ စကားဝိုင္းတြင္ ေနရာယူထားသည္။ အဘ ဦးအုန္းျမင့္ႏွင့္ အျပင္မွာ ခဏဆံုခ်ိန္ေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း ထိုအေၾကာင္း စကား ကမေရာက္။ လက္ရွိႏိုင္ငံေရးအေျခအေနမ်ား၊ အက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ အက်ဥ္းသားမိသားစုမ်ား ေထာက္ပံ့ေရး။ ေထာင္တြင္းအေျခအေနႏွင့္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား စုေဆာင္းေရး။

က်ေနာ္ ထိုင္းဘက္မထြက္ခင္ (၁၀) ရက္ခန္႔က အဘအိမ္သို႔ တေခါက္ေရာက္သည္။ ထိုတေခါက္သည္ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ျဖစ္မည္ဟုမထင္။ “လာေခၚရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လို႔ေပါ့ဗ်ာ” ဟု သူဆိုမွ ေႁမြအေရခြံ အိတ္ေဟာင္းတလံုးႏွင့္ အသင့္ထုတ္ထားသည့္ ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေလးမ်ား၊ အျမဲသံုးေနရသည့္ ေဆးဝါးမ်ား၊ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံ၊ သဘက္၊ ေစာင္ပါးေလးတထည္ အပါအဝင္ ပစၥည္းေလးမ်ားကို ၾကည့္မိသည္။ “အသက္ႀကီးပါၿပီ အဘရယ္ နားပါဦး” ဟု ေျပာမည့္ ႏႈတ္သည္ အလိုလို ဆြံ႔သြား၏။ စိတ္ထိခိုက္ရသည္။ ယခု ကား ထိခိုက္စရာစိတ္မက်န္ေအာင္ပင္ ထိခိုက္မိၿပီထင္၏။

မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ