အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကိစၥ

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကိစၥ
ကမာပုလဲ

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ဆိုတာ
လူတေယာက္ကို
အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ပါသလား၊
ပသို႔ဆိုေစ
ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ
ခုဆို … အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အတြင္းမွာ
လေရာင္ကို ထံု႔ပိုင္းခံယူ ခံစားခဲ့ဖူးတယ္၊
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ငတ္မြတ္ေနတဲ့
ေတာ္လွန္ေရးစစ္စစ္ကို ေတာင့္တ
ေႏြဦးအဆက္ဆက္ကိုလည္း ရင္ခုန္ခဲ့ဖူးတယ္၊
ေျခေထာက္မွာ ရႊံ႕ႏြံနံ႔နဲ႔ ေျခဆီပုပ္နံ႔
လွ်ာေပၚမွာ ကြီနင္းေဆးျပားရနံ႔
ခုထိ မျပယ္ႏိုင္ေသးဘူး
ဒါေပမယ့္ ...
ကုန္းေပၚပစ္တင္ခံရတဲ့ ငါးေတြလို
႐ွဴရတဲ့ ေလကအစ …
တရား၀င္ခြင့္ကို ဆံုး႐ံႈးေနတဲ့ အခါသမယ
လည္ပတ္ေနတဲ့ ေသြးေတြဟာ
မေႏြးေတာ့ဘူး … ေအးခဲသြားခဲ့ၿပီ
မနီေစြးေတာ့ဘူး … စိမ္းရင့္ေရာင္စိုေနခဲ့ၿပီ။

အနီးအေ၀းကို ဆႏၵနဲ႔တိုင္းတာခဲ့မယ္ဆိုရင္
ဒီခရီးအတြက္
ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ဟာ
လက္နက္အခါခါခ်ရလိမ့္မယ္
၀ကၤပါထဲ …
ခပ္ပါးပါး ထြက္ေျပးေနရင္းနဲ႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသတီစရာလည္း ျဖစ္လာမယ္။

ဘ၀က ဘာလဲ
ေသျခင္းတရားက ဘာလဲ
သစၥာတရားဆိုတာကေတာ့
က်ေနာ္တို႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳေနရတဲ့ ေလထုနဲ႔
စကားလံုးေတြကိုယ္တိုင္က မထိုက္တန္ဘူးလို႔ ယံုတယ္။

သူရဲေကာင္းေတြက
သူရဲေကာင္းအလုပ္ကို လုပ္တယ္၊
သစၥာေဖာက္ေတြက
သစၥာေဖာက္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္တယ္
ရွင္းပါတယ္၊
ဒါေပမယ့္ ...
လူလိမ္ေတြအတြက္ေတာ့
ေခတ္က အသံုးတဲ့လြန္းေနတယ္ ေမေမ …။

ဘာရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး
တရားက်တယ္လို႔ ဆိုရေအာင္ကလည္း
ဒါ … ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္း
ဦးဗဂ်မ္း ေျပာခဲ့သလို
“ခ်စ္သူေတြ အသက္တိုၿပီး မုန္သူေတြ အသက္ရွည္ေနၾက” တာလည္း
မဆန္းဘူး၊
တရားမွ်တတဲ့ ဇာတ္သိမ္းခန္းဆိုတာ
တေန႔ … အခ်ိန္တန္ရင္ မလြဲမေသြ ဆိုက္ေရာက္လာမွာ
က်ေနာ္ ...
အခိုင္အမာကို ယံုၾကည္တယ္ ေမေမ။ ။

ကမာပုလဲ
၂၈၊ ၀၈၊ ၂၀၁၀။