စစ္အုပ္စုရဲ႕ ‘ေအာင္ဆန္းဖိုဘီးယား’ နဲ႔ အယ္ဒီတာ့၀ဋ္ေႂကြး

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ
(ေခတ္ၿပိဳင္အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ...)

ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ စစ္အုပ္စုမွာ ‘ေအာင္ဆန္းဖိုဘီးယား’ ေခၚ ‘ေအာင္ဆန္းအေၾကာက္လြန္ေရာဂါ’ (ခြာခ်မရ ေလာက္ေအာင္) စြဲကပ္ေနတာကေတာ့ လြန္လြန္းတယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ။ သက္ရွိထင္ရွား မရွိေတာ့တဲ့ တပ္ မေတာ္ေက်းဇူးရွင္ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေက်းဇူးကန္းေန၊ ေၾကာက္လန္႔ေနၾကတာပါလိမ့္လို႔ တခါ တခါ စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေၾကာက္တာထက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕သမီး ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေၾကာက္တာက ခပ္မ်ားမ်ားဆိုတာ သြားေတြ႔ရတယ္။

ဗိုလ္ေန၀င္းလက္ထက္တုန္းကမွ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာဇာနည္ေန႔ဆို ျမန္မာ့အသံကျဖစ္ေစ၊ သက္ဆိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ က မီးရထားဘူတာ႐ံုမွာ ဆိုက္ထားတဲ့ ရထားေခါင္းတြဲကျဖစ္ေစ အေလးျပဳဖို႔ ဥၾသဆြဲဲတဲ့အသံ ၾကားရေသး တယ္။ သတင္းစာမ်က္ႏွာဖံုးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ႀကီးေတြရဲ႕ပံုေတြကို တခမ္းတနား ဂုဏ္ျပဳ ေဖာ္ျပေဖာ္ရေသးတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အာဇာနည္ႀကီးေတြကို တေလးတစား ဂုဏ္ျပဳက်င္းပတဲ့ အာဇာနည္ဗိမာန္ က အခမ္းအနားပံုေတြ ေနာက္တေန႔ ထုတ္ေ၀တဲ့ သတင္းစာေတြမွာ ေ၀ေ၀ဆာဆာ တင္ဆက္ေဖာ္ရေသး တယ္။

ျပည္သူေတြဆိုလည္း အာဇာနည္ဗိမာန္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လာေရာက္ဂါရ၀ျပဳခြင့္ရေသးတယ္။ ေက်ာင္း သူေက်ာင္းသားေတြဆိုလည္း အာဇာနည္ေန႔ေရာက္တုိင္း တာ၀ါလိန္းလမ္းမွာရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ႀကီး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပတိုက္) ကို သြားေရာက္ေလ့လာခြင့္ရေသးတယ္။ ေက်ာင္းသင္႐ိုးေတြမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း ေတြကို အေတာ္မ်ားမ်ား သင္ၾကားခြင့္ရေသးတယ္။ ေငြစကၠဴအရြက္တိုင္းကိုလည္း က်က္သေရမဂၤလာရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ပံုေတြနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳထုတ္ေ၀ေဖာ္ရေသးတယ္။ မဂၢဇင္းေတြ၊ စာေစာင္ေတြမွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းအေၾကာင္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္မွတ္ေလ့လာခြင့္ရေသးတယ္။

ဒါေတာင္ ဗိုလ္ေန၀င္းလည္း သူ႔ထက္ငယ္ရြယ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို သိပ္ၾကည္လွလို႔မဟုတ္ဘဲ (သိပ္႐ို ေသေလးစားလြန္းလွလို႔ မဟုတ္ဘဲ) သမိုင္းေၾကာင္းအရွိန္အ၀ါအရ မလြန္ဆန္ႏိုင္၊ မလြန္ဆန္ရဲလို႔သာ ခြင့္ျပဳခဲ့ တဲ့ အေနအထားပါ။ ေနာက္တခု ဗိုလ္ေန၀င္းေခတ္တုန္းက သူ႔ေအာက္ကလူေတြ ဘယ္ေလာက္ဖားသလဲဆို ဗိုလ္ေန၀င္းေတာင္ စစ္ျပန္စစ္မႈထမ္းေဟာင္းညီလာခံတခုမွာ မလံုမလဲနဲ႔ အမွားျပင္ဆင္ေပးခဲ့ရတဲ့ ျပံဳးခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ေလးကို အမွတ္ရမိေသးတယ္။

ဘာလဲဆုိေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္း ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးစဥ္အခ်ိန္တုန္းက ထံုးစံအတိုင္း ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔ေရးတဲ့ စာေရးသူ ေတြက တပ္မေတာ္ေန႔လိုမ်ဳိးနီးတဲ့အခါမွာဆို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဗိုလ္ေန၀င္းကို တပ္မေတာ္ရဲ႕ဖခင္ဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ ဖားယားေရးၾကတာကိုး။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဗိုလ္ေန၀င္း ဖတ္ မိရင္ အနားေခၚၿပီး ေျမႇာက္စားေလမလားဆိုတဲ့ ကေလးေတြးေလာက္နဲ႔ မဆင္မျခင္ ေလွ်ာက္ေရးတာျဖစ္မွာ ေပါ့။ ဒါကို ဗိုလ္ေန၀င္းကလည္း ဖတ္မိပံုေပၚတယ္။

တခါသားက်ေတာ့ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားက လႊင့္တဲ့ စစ္ျပန္စစ္မႈထမ္းေဟာင္းညီလာခံမွာ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုယ္ တိုင္ “က်ေနာ့္ကို တပ္မေတာ္ရဲ႕ဖခင္ဆိုၿပီး ေရးေရးေနက်တာ ေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္က တပ္မ ေတာ္ရဲ႕ဖခင္ မဟုတ္ပါဘူး။ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဖခင္စစ္စစ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပါ။ က်ေနာ္က ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ပေထြးသာ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္” လို႔ (စကားလံုးအတိအက်ေတာ့မဟုတ္) မိန္႔ခြန္းေျပာရင္း အရွက္ ေျပ အမွားျပင္ဆင္ေပးခဲ့တာေလး ၾကည့္လိုက္ရတာကို သတိရမိၿပီး ျပံဳးမိတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးေန၀င္းက သူ႔ ရဲ႕မသိစိတ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေပၚ မၾကည္မလင္ျဖစ္တာေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းခဲ့ တယ္ ဆိုတာကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။

ဗိုလ္သန္းေရႊက်ေတာ့ ဗိုလ္ေန၀င္းလို ဟန္ေဆာင္မေကာင္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေၾကာက္ရြံ႕တဲ့စိတ္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ တခုၿပီးတခု ပိတ္ပင္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေၾကာက္ရြံ႕တယ္ဆိုရာ မွာ အာဏာမစြန္႔ခ်င္တဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕သမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို ၿပိဳင္ဘက္လိုသေဘာထားၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕တာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္သူလူထုက ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ေလးစား အားကိုးအားထား ျပဳေနၾကတာကိုး။ ဒါကို အာဏာလက္ မလႊတ္ခ်င္တဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ စစ္အုပ္စုက မစၦရိယစိတ္ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို ေနာက္လာ ေနာက္သား မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ပိုသိေလ ျပည္သူလူထုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပိုစိတ္၀င္စားေလ၊ ပို ေထာက္ခံေလ၊ ပိုေလးစားၾကည္ညိဳေလျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္တာပါ။ အဲဒါလိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လည္း ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်ကို ပိတ္ဆို႔ဖို႔ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ စစ္အုပ္စုက မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ ႀကိဳးစားေနတာျဖစ္ပါတယ္။

ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ရဲ႕ ‘ေအာင္ဆန္းဖိုဘီးယား’ က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆိုးလာသလဲဆို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ သားသမီး ခ်င္းအတူတူ အာဇာနည္ေန႔အခမ္းအနားကို သူတို႔ထားရာေန၊ ေစရာသြား၊ ငုတ္တုပ္ထိုင္ဆိုထိုင္ အဲသလို ႀကိဳး ဆြဲရာကတဲ့ ေအာင္ဆန္းဦးဇနီးေမာင္ႏွံကိုေတာ့ အာဇာနည္ဗိမာန္မွာ က်င္းပတဲ့ အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္ ခြင့္ေပးၿပီး သမီးျဖစ္သူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေတာ့ စိတ္လိုလက္ရရွိရင္ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳလုိက္၊ စိတ္လို လက္ရမရွိရင္ ကေလးကလားဆန္ဆန္ မဖိတ္ၾကားဘဲေနလိုက္နဲ႔ လူႀကီးလူေကာင္းမဆန္တာကို ေတြ႔ရတယ္ (ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔က လူႀကီးလူေကာင္းမွ မဟုတ္တာ။ ၉၀ ရလဒ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မေပးတာပဲ ၾကည့္ပါ ေတာ့လား။ အဲဒီလိုလူကို လူႀကီးလူေကာင္းမဆန္ဘူးလို႔ ေျပာတာ ေျပာတဲ့သူရဲ႕အျပစ္ပဲလို႔ဆိုရင္လည္း ခံရမွာ ပါပဲ။ ေျပာမိၿပီကိုး)။

ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ရဲ႕ ‘ေအာင္ဆန္းဖိုဘီးယား’ က အဲသေလာက္တင္ ဘယ္ကဦးမလဲ။ ေငြစကၠဴေတြဆိုလည္း က်က္သေရမဂၤလာရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေတြေနရာမွာ ၾကံ႕ဖြ႔ံလာဘ္ေကာင္ ျခေသၤ့႐ုပ္ေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပ တိုက္ဆိုလည္း အခုေလာက္ဆို ဖုန္ဘယ္ႏွေပေလာက္ထူေနၿပီလဲမသိ။ အာဇာနည္ေန႔ဆို ျမန္မာ့အသံက ဆြဲ ေပးေနတဲ့ ဥၾသသံလည္း မဆြဲရတာၾကာလို႔ ဓာတ္ျပားမႈိတက္ေလာက္ၿပီထင္ရဲ႕။ အာဇာနည္ေန႔ထုတ္ နအဖပိုင္ သတင္းစာေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ႀကီးေတြရဲ႕ပံုေတြ ျမင္ေတြ႔ရဖို႔ေနေနသာသာ စာေပစိစစ္ေရးကို ျဖတ္ၿပီး ထုတ္ေ၀ခြင့္ရတဲ့ ပုဂၢလိက မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာေတာင္ အာဇာနည္ေန႔နဲ႔ ပတ္ သက္တာေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေရးမိသားမိရင္ ဆင္ဆာအျဖတ္ခံရပံုကေတာ့ ျမင္မေကာင္း ႐ႈမ ေကာင္း အပိုင္းပိုင္း အျပတ္ျပတ္ပဲဆိုပါေတာ့။

ၾကံဳတုန္း ‘ေအာင္ဆန္းဖိုဘီးယား’ ႀကီးလြန္းတဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔စစ္အုပ္စု အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ နအဖေခတ္ႀကီးမွာ (ဘယ္ ဘ၀၀ဋ္ေႂကြးေၾကာင့္မွန္းမသိ) ဆရာ၀န္ဘြဲ႔ရၿပီး အယ္ဒီတာျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳေလးကို ေ၀မွ်ခံ စားၾကည့္ဖို႔ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္ပါေသးတယ္။

ဒီလုိပါ။ က်ေနာ္ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာလုပ္တဲ့ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လထုတ္ ျမားနတ္ေမာင္မဂၤလာမဂၢဇင္းမွာ က် ေနာ္က “ဖတ္၍မကုန္ ယူ၍မခန္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစီးနဲ႔ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကား ေရးထား ပါတယ္ (မွတ္မွတ္ရရ မင္းသမီး ႏွင္း၀တ္ရည္ေသာင္း မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ပါ)။ အာဇာနည္ႀကီးေတြ က်ဆံုးတဲ့ ဇူလိုင္လ ထုတ္ဆိုေတာ့ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြဆီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းစကားတခုခုပါးခ်င္တဲ့ အာသီသ ေၾကာင့္လည္း အဲဒီတာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကားကို က်ေနာ္ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။

စကားလံုးအတိအက် မမွတ္မိေတာ့တဲ့ က်ေနာ့္တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကားရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္လာ ေနာက္သား မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား သမိုင္းကြင္းဆက္မျပတ္ဖို႔နဲ႔ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာ သက္ရွိထင္ရွား ဆက္ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆီက ဖတ္လို႔မကုန္ ယူလို႔မခန္းတဲ့ စာေပဗဟုသုတ ဟင္းေလး အိုးႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရမွာပဲဆိုတဲ့ ဆိုလိုရင္းပါ။

ၿဗိတိန္မွာဆိုရင္ ဒုတိယကမၻာစစ္ကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ နန္းရင္း၀န္ ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေနာက္လာေနာက္သား မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကို ‘ခ်ာခ်ီဆိုတာ ဘယ္သူလဲ’ လို႔ စစ္တမ္းေကာက္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ တခ်ဳိ႕က အဆိုေတာ္လို႔ ေျဖလိုေျဖ၊ တခ်ဳိ႕က ေဘာလံုးသမားလို႔ ေျပာလိုေျပာလို႔ သိရေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ ဆန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း မ်ဳိးဆက္သစ္ ျမန္မာလူငယ္ေတြ သမိုင္းကြင္းဆက္မျပတ္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတဲ့ သ တင္းစကားပါးခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ (အခုေတာင္ တခ်ဳိ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြဆို အာဇာနည္ေန႔ဆိုတာ သိလားလို႔ေမးရင္ အာဇာနည္ဆိုတာ အဆိုေတာ္ကို ေျပာတာလားလို႔ ျပန္ေမးကုန္ၾကၿပီလို႔ ၾကားရေတာ့ အ ေတာ့္ကို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစိတ္ျဖစ္မိပါတယ္)။

အဲသလိုနဲ႔ အဲဒီတာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကားပါတဲ့ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း နမူနာ (စာအုပ္မူၾကမ္း) ကို ဆင္ဆာအ စစ္အေဆးခံဖို႔ စာေပစိစစ္ေရး႐ံုးကို တင္လိုက္ေရာဆိုပါေတာ့။ စာေပစိစစ္ေရး႐ံုးက အရာရွိေတြ ပါ၀င္တဲ့ အ စည္းအေ၀းၿပီးတဲ့အခါမွာ သူတို႔ခုတ္ထစ္လွီးျဖတ္ထားတဲ့ အဲဒီဇူလိုင္လထုတ္ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းထဲက ျဖဳတ္ ပယ္၊ ျပင္ဆင္ရမယ့္ စာမ်က္ႏွာေတြကို ကမန္းကတန္း လွန္ေလွာၾကည့္႐ႈမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရးတဲ့ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကားကို ျဖဳတ္ပယ္၊ ျပင္ဆင္ခိုင္းတာ မေတြ႔ရေတာ့ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ၿပီး ျဖန္ခ်ိဖို႔အတြက္ အေခ်ာပံုႏွိပ္ေတာ့တာေပါ့။

ပံုႏွိပ္ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ဆီမွာ မဂၢဇင္းေတြကို အုပ္ (၅၀) စီ ႀကိဳးခ်ည္ၿပီး နယ္ေတြကို မီးရထား၊ ကားလမ္း ကတဆင့္ ျဖန္႔ခ်ိဖို႔ ထုပ္ပိုးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စာေပစိစစ္ေရး႐ံုးက ႐ံုးအုပ္ႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ဘြားကနဲ ေတြ႔လိုက္ရ ေတာ့တာပဲ။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားတယ္။ တခုခုေတာ့ ျဖစ္ ၿပီဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ခင္မင္ရင္းစြဲရွိတဲ့ ႐ံုးအုပ္ႀကီးကို ဘာကိစၥ လိုက္လာတာလဲ ကပ်ာကယာ ေမး လိုက္တဲ့အခါမွာ က်ေနာ္ေရးတဲ့ စာမ်က္ႏွာ (၄) က တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကားကို ျဖဳတ္ေပးဖို႔ ‘ကြပ္ကဲ’ က အ မိန္႔စာက်လာလို႔ လာေျပာတာတဲ့။ ျဖန္႔ၿပီးမွဆိုရင္ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္တက္မွာစိုးလို႔ ခ်က္ခ်င္းေျပးလာ တာတဲ့။ အခု ႐ံုးကို လိုက္ခဲ့ၿပီး ဦးစီးအရာရွိဆီမွာ အဲဒီစာမ်က္ႏွာကို ျဖဳတ္ပယ္ေပးမယ့္အေၾကာင္း လက္မွတ္ လိုက္ထိုးဦးလို႔ ေျပာတယ္။

မဂၢဇင္းစာအုပ္အစည္းေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕အေပ်ာ္ေတြ ဖုတ္ကနဲ ျပဳတ္က်ၿပီး အ႐ုပ္ ႀကိဳးျပတ္သလို စိတ္ဓာတ္အႀကီးအက်ယ္ က်သြားေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လက္ခုပ္ထဲက ေရျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္က ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္းေပါ့။ ႐ံုးအုပ္ႀကီးကို ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘဲ ေခတၱခဏ မွင္တက္မိ ေနၿပီးမွ ဓားစက္ျဖတ္လိုက္၊ စာအုပ္စည္းေတြ ႀကိဳးခ်ည္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ ကုလားေလးေတြကို အားလံုး ရပ္ဆိုင္း ထားဖို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ တကၠဆီငွားၿပီး ႐ံုးအုပ္ႀကီးနဲ႔အတူ စာေပစိစစ္ေရး႐ံုးကို လိုက္သြားရပါေတာ့ တယ္။

႐ံုးလည္းေရာက္ေရာ ဦးစီးအရာရွိ အမ်ဳိးသမီးက “ဆရာ့ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကားကို ႐ံုးအစည္းအေ၀းက ခြင့္ ျပဳေပမယ့္ ‘ကြပ္ကဲ’ က ခြင့္မျပဳလို႔ ျဖဳတ္ေပးရမယ္ဆရာ” တဲ့။ က်ေနာ္လည္း “ဟုတ္ကဲ့ပါ” ေပါ့။ အဲဒီက်မွ စာ ေပစိစစ္ေရးရဲ႕ အထက္မွာ က်ေနာ္ မျမင္ရတဲ့ ‘ကြပ္ကဲ’ ဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ရွိေနမွန္း သိရေတာ့တာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီ ‘ကြပ္ကဲ’ ဆိုတဲ့ ဌာနက စစ္မဟာဗ်ဴဟာေလ့လာေရးဌာနမွာ ႐ံုးစိုက္တယ္ဆိုလား ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး သိရတယ္။ အဲဒီ ‘ကြပ္ကဲ’ က လူေတြက ႏိုင္ငံေရးအရ သူတို႔စိတ္မခ်တဲ့ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ေတြကို အထူးေစာင့္ၾကည့္ စစ္ေဆးတဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြလို႔ဆိုတယ္ (သူတို႔ အထူးေစာင့္ၾကည့္တဲ့ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ဆရာတင္ေမာင္သန္းတို႔ ထုတ္တဲ့ သင့္ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရးမဂၢဇင္း၊ က်ေနာ္ အမည္ေျပာျပလို႔ မျဖစ္ေသးတဲ့ မဂၢဇင္းတေစာင္နဲ႔ က်ေနာ့္ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း ပါတယ္လို႔ ထင္ေၾကးနဲ႔လား၊ အေသအခ်ာလားမသိ ႐ံုးအုပ္ႀကီး ေျပာျပတာကို ၾကားရဖူး တယ္)။ ေအာ္ … အဲဒီေတာ့မွ ငါတို႔ကို ႏွိပ္စက္ေနတာ စာေပစိစစ္ေရးတင္မကဘဲ မျမင္ရတဲ့ တေစၦသရဲလို ‘ကြပ္ကဲ’ အဖြဲ႔လည္း ရွိပါေသးလားဆိုတာကို သိလိုက္ရတာျဖစ္တယ္။

ဦးစီးအရာရွိ အမ်ဳိးသမီးက သူ႔တာ၀န္၀တၱရားအတိုင္း “ဆရာ့ အယ္ဒီတာ့စကားကို ျဖဳတ္ရမယ္” လို႔ ေပါ့ေပါ့ ေလး ေျပာလိုက္ေပမယ့္ က်ေနာ္က စာအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ဆီမွာ စည္းေႏွာင္ၿပီးျဖစ္ေနတဲ့ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းေတြကို မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္၊ ကြၽမ္းပစ္ေတာ့မယ့္ အေနအထားကိုေတြးၿပီး ေခါင္းနပမ္းႀကီးေနမိတယ္။ ဦးစီးအရာရွိ ေျပာ တဲ့ “ျဖဳတ္ရမယ္” ဆိုတာက အဲဒီတာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကား ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဘယ္ဘက္အျခမ္းက စာမ်က္ႏွာ (၄) ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာျဖစ္ေစ၊ အျခားလြတ္လြတ္ကင္းကင္းရွိတဲ့ စာတပုဒ္နဲ႔ျဖစ္ေစ အစားထိုးဖို႔ ေျပာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ မဂၢဇင္းေတြက ခ်ဳပ္ၿပီး စည္းေႏွာင္ၿပီးတဲ့ အေျခအေနေတာင္ ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဦးစီးအရာရွိ ေျပာ သလို လုပ္ေပးဖို႔ဆိုတာ မဂၢဇင္းအုပ္ေရ (၅၀၀၀) ကို အစည္းေတြ ျပန္ေျဖ၊ တအုပ္ခ်င္း ကလစ္ေတြ ျပန္ျဖဳတ္၊ ၿပီးရင္ ျပင္ၿပီးျပန္႐ိုက္ထားတဲ့ စာရြက္ကို တအုပ္ခ်င္း ျပန္အစားထိုး၊ ျပန္ခ်ဳပ္၊ ဓားစက္နဲ႔ျပန္တိ၊ ၿပီးမွ ႀကိဳးနဲ႔ ျပန္ စည္းၿပီး ျဖန္႔တဲ့ဆီ ပို႔ရမွာဆိုေတာ့ လုပ္ရမယ့္အဆင့္ေတြကို ေတြးၿပီး က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပိန္ေနမိတာေပါ့။

ဦးစီးအရာရွိ စားပြဲေရွ႕မွာ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေတြၿပီး စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကား စာမ်က္ႏွာေနရာကို အစားထိုးဖို႔ မလြယ္ကူေတာ့တဲ့အေၾကာင္း၊ မဂၢဇင္းေတြကို ခ်ဳပ္ၿပီး၊ ျဖတ္ၿပီး၊ စည္းေႏွာင္ၿပီးျဖစ္ေနလို႔ အဲဒီစာမ်က္ႏွာပါတဲ့ စာရြက္ကို ျဖဲၿပီး ျဖဲထားတဲ့ စာ ရြက္အားလံုးကို ႐ံုးကို လာအပ္ဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း ဦးစီးအရာရွိ အမ်ဳိးသမီးကို က်ေနာ္ ေပၚတင္ ေျပာလိုက္ရေတာ့တယ္။

ဦးစီးအရာရွိက ပထမေတာ့ အဲလိုလုပ္လို႔မရဘူး ဘာညာနဲ႔ တင္းခံေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ့္အခက္ အခဲေတြကို ျပန္ရွင္းျပတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကားပါတဲ့ စာရြက္ကို ျဖဲၿပီး ျဖဲထားတဲ့ စာ ရြက္အားလံုး ႐ံုးကို လာပို႔ဖို႔ဆိုတာနဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖဳတ္ရမယ့္ စာမ်က္ႏွာကို အစားမထိုးဘဲ စာရြက္ျဖဲတာ ဒါ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ပါပဲဆိုတာကို ၫႊန္ၾကားေရးမွဴးဆီ အသနားခံစာတင္ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဟူးကနဲ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အသနားခံစာတင္ဖို႔ စာအျမန္စီၿပီး ႐ံုးပြဲ စားကို လက္ႏွိပ္စက္အျမန္႐ိုက္ခိုင္းလိုက္တယ္ (ဒီစာေရးေနရင္း စာေပစိစစ္ေရးမွာ ပထမနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ခြင့္ျပဳပါဆိုၿပီး အသနားခံစာ တင္ခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္း ဘယ္ႏွႀကိမ္ေတာင္ရွိခဲ့ပါလိမ့္လို႔ ျပန္ေရတြက္ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးေနမိတယ္)။ ႐ိုက္ၿပီးတာနဲ႔ အသနားခံစာမွာ လက္မွတ္ထိုး၊ ဦးစီးအရာရွိလက္ထဲ အျမန္ထည့္ၿပီး စာအုပ္ခ်ဳပ္ တဲ့ဆီ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္လစ္ေတာ့တာပဲ။

ေရာက္တာနဲ႔ အဲဒီေန႔ နယ္ေတြဆီ စာအုပ္ပို႔မယ့္ အစီအစဥ္ကို ရပ္ဆိုင္းခိုင္းလိုက္ရတယ္။ ေနာက္တေန႔မွာ ေတာ့ စာအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ဆီက အလုပ္သမားအားလံုး တျခားဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရဘဲ ႀကိဳးစည္းထားတဲ့ ျမားနတ္ ေမာင္မဂၢဇင္းအစည္းေတြကို ႀကိဳးျပန္ျဖည္၊ ျဖဳတ္ရမယ့္ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကား ပါတဲ့ စာရြက္ေတြကို ျဖဲနဲ႔ တက္ညီလက္ညီ လုပ္လိုက္ၾကတာ မြန္းလြဲေရာဆိုပါေတာ့။ ျဖဲလို႔ၿပီးတာနဲ႔ ျဖဲထားတဲ့ စာရြက္ေတြအားလံုးကို စည္းေႏွာင္ၿပီး စာေပစိစစ္ေရး႐ံုးကို သြားပို႔ရေသးတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ ညေနေစာင္းက်မွ နယ္ကိုပို႔မယ့္ မီးရထား၊ ကားေတြေပၚကို ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းအထုပ္ေတြ ေရာက္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့။

မဂၢဇင္းလည္း စာရြက္တရြက္ ျဖဲလိုက္ရေတာ့ တာ၀န္ခံအယ္ဒီတာစကား စာမ်က္ႏွာ (၄) နဲ႔ ေက်ာကပ္ေနတဲ့ မာတိကာစာမ်က္ႏွာတျခမ္း (စာမ်က္ႏွာ ၃) ျဖဲတဲ့အထဲ ပါသြားၿပီး ျပန္ျဖည္၊ ျပန္စည္းရတဲ့ မဂၢဇင္းေတြလည္း ရြဲပလဲကုန္ေရာဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလို အဂၤါမစံုမလင္၊ ရြဲရြဲျပဲျပဲနဲ႔ပဲ မင္းသမီး ႏွင္း၀တ္ရည္ေသာင္း မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လထုတ္ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို ျဖန္ခ်ိခဲ့ရတယ္ဆိုပါေတာ့။ အခုလိုအျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရ တာဟာ အဓိက ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ‘ေအာင္ဆန္းဖိုဘီးယား’ ေၾကာင့္လို႔ပဲ ထင္မိရဲ႕။

အဲဒီလိုမ်ဳိး ဒုကၡအလီလီၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အယ္ဒီတာ့၀ဋ္ေႂကြးေတြအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိတဲ့အခါတိုင္း “ငါ ဆရာ၀န္ မလုပ္ဘဲ အယ္ဒီတာ လုပ္ခဲ့မိတာ မွားၿပီးလား” ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိး ရံဖန္ရံခါ ေပၚလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္အ ေရာင္းဆိုင္ေတြမွာ တင္ထားတဲ့ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းေလးေတြကို ျမင္ရ၊ အားေပးတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြဆီ က ေက်နပ္ႏွစ္သက္တဲ့ တံု႔ျပန္သံေတြ ၾကားရျပန္ေတာ့ ထန္းရည္အမူးသမားလို အမူးေျပလိုက္ ထန္းပင္ကို ျပန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီလို စစ္အုပ္စုရဲ႕ မီဒီယာထိန္းခ်ဳပ္မႈ အ႐ူးသိုင္းကြက္ထဲမွာ အယ္ ဒီတာ့၀ဋ္ေႂကြး (စာေပစိစစ္ေရးဌာနရဲ႕ အထုအေထာင္း) မ်ဳိးစံုကို ခံယူရင္း (၁၀) ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ႐ူး႐ူးမိုက္ မိုက္ ျဖတ္သန္းကာ ပီတိစား အားရွိခဲ့မိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အံအားတသင့္ျဖစ္ ေနမိေတာ့တယ္။ ။

မွတ္ခ်က္ ။ ။ phobia (ဖိုဘီးယား) = ေၾကာက္စိတ္လြန္ကဲမႈ

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ