ေတာနက္တဲ့ ၿမိဳ႕

ေတာနက္တဲ့ ၿမိဳ႕
ကိုလတ္

တနဂၤေႏြဆို
မ်က္ကြင္းညိဳညိဳ ပိုးဟပ္ျဖဴမ်ား
ေစ်းထဲမွာ တိုးႀကိတ္ေ႐ြ႕လ်ား ...။

“တမ်ဳိး ငါးဘတ္
ငါးမ်ဳိး ႏွစ္ဆယ္
ေ႐ြးမယ္ ၀ယ္မယ္
ခ်က္မယ္ ျပဳတ္မယ္
ေခြၽတာစားရင္
တပတ္စာေတာ့ ဖူလံုတယ္” တဲ့ ...။

အေဖအေမအတြက္ ေဆးဖိုး၀ါးခ
ေမာင္ညီမေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းလခ
အကိုအမေတြအတြက္ ၀တ္ေကာင္းစားလွ
ဘတ္နဲ႔ က်ပ္ေတြ လဲလွယ္ၾက ...။

ေရၾကည္ရာလား
ျမက္ႏုရာလား မစဥ္းစားအား
လက္မွတ္ပါလား
ေ႐ႊေခါင္းေတြ ပတ္ေနလား
ဒါကိုပဲ သူတို႔စဥ္းစား
သိမ္ငယ္ညိႇဳးခ်ဳံး မ်က္ႏွာမ်ား
က်ီးလန္႔စာစား အၾကည့္မ်ား ...။

အေျခအေနေပးရင္
ဘန္ေကာက္အထိ ေလွ်ာက္သူေလွ်ာက္
ကံမေကာင္းရင္
ႏွစ္ထပ္အခ်ဳပ္ ေရာက္သူေရာက္
မိုးေမွာင္က်ၿပီဆိုရင္ေတာ့
အရွက္နဲ႔ သိကၡာ ေမွာက္သူေမွာက္
အသက္နဲ႔ လိပ္ျပာ ေပ်ာက္သူေပ်ာက္ ...။

“က်ေနာ့္ မိန္းမ
ဟုိတည အလုပ္ကအျပန္
လမ္းမွာ ႐ုတ္တရက္ ဆံုးပါးသြားလို႔
ရက္လည္ ဆြမ္းသြတ္
လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့ေပးပါ”
အက်ဳိးအေၾကာင္း မေမးသာ
မ်က္ရည္မဲ့မဲ့ ဖိတ္ၾကားစာ ...။

တေယာက္ကို တေယာက္
(တကယ့္ကို)
မ႐ွဴႏိုင္ မကယ္ႏိုင္
ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြလို
လက္တဖ်စ္စာ ဘ၀ေတြ ...။ ။

ကိုလတ္