“သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္” ရဲ႕ စကားလံုးသခင္သို႔ ...

“သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္” ရဲ႕ စကားလံုးသခင္သို႔ ...
သံခဲ

“သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္” ...။

က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ဒီစကားလံုး ပထမဆံုး စေျပာတာက ဆရာႀကီး ဦးတင္မိုး(ဆရာဂ်မ္း)။ ေျပာတဲ့ေနရာက ဆရာ သာမည ေခၚ ကိုခင္ေမာင္စိုးရဲ႕ ခ်င္းမိုင္ ေနမာေဟမင္၊ ဆရာဂ်မ္းအေခၚ ေဟမာေန၀င္းလမ္းရဲ႕ တိုက္ခန္းမွာ။ အခ်ိန္က ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ထဲက ေန႔တေန႔ရဲ႕ ညေန ၇း၃၀၊ ၈း၀၀ နာရီေလာက္ျဖစ္မယ္။

ထိုေန႔ကား ဆရာ့ကို မဲေဆာက္မွ ခ်င္းမိုင္သို႔ က်ေနာ္ ျပန္ေခၚလာတဲ့ေန႔။ ဒါဟာ ဆရာ့အတြက္ မဲေဆာက္ ေနာက္ဆံုးခရီးစဥ္လည္းျဖစ္တယ္။

ဒီဗီဘီ႐ံုးက ဆရာ့ကို တီဗီမွတ္တမ္း႐ိုက္ၿပီး အျပန္။ အင္တာဗ်ဴးတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း ဆရာရဲ႕ ေထာင္တြင္း အေတြ႔အၾကံဳမ်ား။ ဆရာေျပာခ်င္တာ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေျပာႏိုင္ဖို႔ ဧည့္ခန္း ဆက္တီေပၚမွာ သက္ ေသာင့္သက္သာထိုင္ရင္း ဒီဗီဘီ တီဗီ၀ိုင္းေတာ္သားေတြက ႐ိုက္ကူးေပးခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာက ေဆးလိပ္ကိုဖြာ ရင္း ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလိုက္၊ ခဏနားလိုက္၊ သတိရတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာလိုက္နဲ႔။ က်ေနာ္က ေတာ့ တီဗီကင္မရာျမင္ကြင္းထဲမေရာက္တဲ့ ေဘးတေနရာမွာ ထိုင္ရင္း ဆရာ့စကားေတြကို နားေထာင္ကာ ဆ ရာနဲ႔အတူ ဆရာ့ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းထဲ ေမ်ာ၀င္ခံစားေနတယ္။

တီဗီအင္တာဗ်ဴးခ်ိန္ တနာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေဘာ္ေမာင္တူးက အထဲကေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္တေယာက္နဲ႔ စကားေျပာဖို႔ တယ္လီဖုန္းခ်ိတ္ေပးေတာ့ ဆရာက ၀မ္းပန္းတသာ အထဲကို ႏႈတ္ ခြန္းဆက္တယ္။ ဆရာက က်ေနာ့္ကိုပါ ထိုေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္နဲ႔ စကားေျပာခိုင္းတယ္။ ႏႈတ္ဆက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒီဗီဘီ၀ိုင္းေတာ္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းစားဖို႔ေျပာေသာ္လည္း ဆရာက မဆာေသး။ က်ေနာ့္ကို ဆရာသာမညအခန္း သြားစို႔လို႔ ေျပာလို႔ ဆရာ့ကို ဆိုင္ကယ္ေနာက္က ေခၚလာခဲ့တယ္။ ဒီဗီဘီ႐ံုးရွိ ရာ သံေ၀ဂဟု အမည္ေပးထားသည့္ ေနရာမွ က်ံဳးဘက္ထြက္ၿပီး မႏၱေလးအလြမ္းေျပ က်ံဳးေဘး အတြင္းပတ္ လမ္းအတိုင္း ဆရာ့ကို ေျဖးေျဖးေမာင္းပို႔ေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဆရာကား လြယ္အိတ္တလံုးနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ ေနာက္မွ ...။

ဒီလိုနဲ႔ ဆရာသာမညအခန္းသို႔ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္။ ဆရာသာမညက ေရခဲေသတၱာ ထဲမွ ေရေအးဘူး ထုတ္ေပးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား တဂြတ္ဂြတ္နဲ႔ ေသာက္လိုက္ၾကတာ ကုန္သ ေလာက္နီးပါး ျဖစ္သြားေတာ့ ...။

‘ဟင္း ... ေသာက္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ’ ဟု ဆရာက ေျပာရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚရွိ ေနာက္မွီခံုေလးေပၚ သူ႔ခႏၡာ ကိုယ္ႀကီးကို မွီရင္း လက္တဘက္က လြယ္အိတ္ထဲက ေဆးလိပ္ဘူးကို ႏိႈက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ထံုးစံအတိုင္း မာလ္ဘို႐ိုလိုက္ အျဖဴေရာင္ စီးကရက္ေလးကို မက္မက္ေမာေမာ ရွိဳက္ရင္း အေမာေျဖေနရွာတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာသာမညကေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ ကရြတ္ကင္းေလွ်ာက္ စကားေျပာေနၾကရင္း ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနဆီေရာက္သြားတယ္။ ဒီပဲယင္း၊ လမ္းျပေျမပံု (၇) ခ်က္၊ အမ်ိဳးသားညီလာခံ၊ ယေန႔ စီပြားေရး၊ ပညာေရး ... စသျဖင့္ ဘာရယ္လို႔မဟုတ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဆရာ ဆရာဂ်မ္း ေခၚ ဆရာတင္မိုးက ေဆးလိပ္ကို ျပာခြက္ထဲထည့္ရင္း ...

‘ေဟ့ေကာင္ ... ရဲေဘာ္သံခဲ’

ဆရာက က်ေနာ့္ကို တခါတရံ ရဲေဘာ္သံခဲ၊ တခါတေလ ေမာင္သံခဲ၊ တခါတခါမွာေတာ့ ဗိုလ္သံခဲဟု ၾကံဳသလို ေခၚတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရဲေဘာ္သံခဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ ေခၚတတ္တာကို ရင္းႏွီးေနတဲ့အတြက္ သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔လို လူငယ္ေတြကို ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို သေဘာထားတဲ့ ဆရာရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို ျပတယ္လို႔ က်ေနာ္က ယူဆတယ္။ က်ေနာ္သာမဟုတ္ အျခား က်ေနာ္တို႔လို သူ႔ တူသားေနာင္အရြယ္အားလံုး ကိုလည္း တခါတေလ ရဲေဘာ္ကို နာမည္ေရွ႕က တပ္ေခၚတတ္ေသးတယ္။ လူေတြနဲ႔ ၀ိုင္းဖြဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ေတြမွာ ရဲေဘာ္တို႔လို႔ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာလည္း ဆရာ သံုးေလ့ရွိတယ္။

‘ဗိုလ္’ ကို နာမည္ေရွ႕က တပ္ေခၚတာကေတာ့ စခ်င္ ေနာက္ခ်င္တာပါသလို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေခၚတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က မလုပ္ပါနဲ႔။ ဒီ ဗိုလ္ႀကီး တပ္တပ္ မေခၚပါနဲ႔၊ ရွက္လြန္းလို႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ ဗိုလ္မရွိပါဘူး။ ရဲေဘာ္ပဲ ရွိပါတယ္ ဆရာရယ္လို႔ ခပ္ေသာေသာကေလး ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီလိုက် ေတာ့ ဆရာက တဟဲဟဲနဲ႔ ...။

“ဒီမွာ ဒီမွာ ရဲေဘာ္သံခဲ” ဆရာက ကိုယ္ကို ေရွ႕နည္းနည္းတိုးရင္း ...
“မင္း ... အိုစမာဘင္ကို သိလားကြ”
“ဟာ ... ဆရာကလည္း သိတာေပါ့ဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း” ဆိုၿပီး က်ေနာ္က ေျပာရင္း ဆရာေမာင္သာမညနဲ႔အ တူဆရာ ဘာေျပာမလဲဆိုတာ သိခ်င္တာေရာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သလို က်ေနာ္တို႔လို ရင္းႏွီးေနတဲ့သူေတြကို စေတာ့ ေနာက္ေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာရွိတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ မျပံဳးတျပံဳး၊ မခ်ဳိမခ်ဥ္ ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာ လျပည့္၀န္းႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ေနမိပါတယ္။

“ေအး ... အိုစမာဘင္လို မင္းတို႔ဆီမွာ လက္နက္ေတြမရွိဘူးလား” ဆရာက ျပံဳးသလိုမွ ခပ္တည္တည္နဲ႔ က် ေနာ့္ကို ၾကည့္ရင္း ေမးပါေတာ့တယ္။

“ဟာ ...၊ ဆရာကလည္း က်ေနာ္တို႔ဆီက လက္နက္ေတြနဲ႔ အိုစမာဘင္ရဲ႕ လက္နက္နဲ႔ ႏိႈင္းစရာဗ်ာ”

က်ေနာ့္အေျဖကို ဆရာ မေစာင့္ပါ။

“ဒီေကာင္ေတြက စကားေျပာလို႔ မရဘူးကြ။ လူစကားမသိတဲ့ အေလဏေတာေကာင္ေတြ။ ဒီေကာင္ေတြရွိေန သမွ် အားလံုးကို ဒုကၡေပးမယ့္ေကာင္ေတြ။ ဒါေၾကာင့္ ရဲေဘာ္သံခဲတို႔ ဒီေကာင္ေတြကို မစ္ရွင္တခုဖြဲ႔ၿပီး သူေသ၊ ကိုယ္ေၾကတိုက္ရမွာကြ” လို႔ ဆရာက ေျပာပါတယ္။

“ဆရာကေတာ့ လုပ္ၿပီဗ်ာ။ ကဲ မစ္ရွင္ဖြဲ႔မယ္။ အဲဒီမစ္ရွင္နာမည္ ဆရာေပးဗ်ာ” လို႔ က်ေနာ္က ျပန္ေနာက္ရင္း ဆရာ့ကို ေျပာေနတုန္းမွာ ...

“ေဟ့ ... ေဟ့ ... ေနဦးကြ။ မင္းတို႔ေတာ့ ေသလို႔မျဖစ္ဘူး။ ေၾကဖို႔လည္း မလိုဘူး။ ရွင္ဖို႔လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ မစ္ရွင္ကို ‘သူေသ၊ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္’ လို႔ နာမည္ေပးကြာ” လို႔ ဆရာက ေျပာလည္းၿပီးေရာ ကဲ ... ဘယ္လို လဲ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး “သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္၊ သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္” ဆိုၿပီး တေယာက္တည္း ရြတ္ျပေနပါေသးတယ္။ အဲဒါ အင္မတန္မွ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ တိုင္းျပည္ နဲ႔ လူမ်ိဳးသာမက လူသားအားလံုးကို ခ်စ္တဲ့ ျပည္သူ႔စာဆို၊ ကဗ်ာဆရာႀကီးရဲ႕ရင္တြင္းက ထြက္လာတဲ့ နာက်င္ ခံခက္ ခံစားရမႈမ်ားရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈလို႔ပဲ ဆိုခ်င္တယ္။

က်ေနာ့္မွာ ဆရာ့ရဲ႕ဒီစကားလံုးကို နားထဲသာမက အသည္းထဲထိ စြဲသြားခဲ့တယ္။ ဆရာမရွိတဲ့ေနာက္ ဆရာ့ကို အမွတ္တရ ေျပာၾကတဲ့ ၀ိုင္းေတြမွာ ဒီ ‘သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္’ ဆိုတဲ့ စကားကို ေဖာက္သည္ခ်မိပါေတာ့ တယ္။

အဲဒီညေနက ဆရာဂ်မ္းနဲ႔ ဆရာသာမညတို႔ အျခားအေၾကာင္းအရာေတြ၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာေန ၾကေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္။ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ေဘးကေန နားေထာင္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ဦး၊ က်ေနာ္တို႔အေခၚ ကိုဦး၊ ကဗ်ာနဲ႔ သံခ်ပ္ေရးေတာ့ ျမတ္ထက္၊ မီဒီယာ အင္ တာဗ်ဴးသမားေတြေခၚေတာ့ ဆရာျမတ္ထက္ က်ေနာ့္တို႔ဘက္လာလည္တဲ့အေခါက္။ က်ေနာ္၊ ကိုလြမ္းဏီ၊ ကို လြဏ္းေဆြတို႔နဲ႔ စုဖြဲ႔ၾကရင္း ၀ိုင္းေကာင္းလို႔ ညဥ့္နက္သြားခဲ့တဲ့ တရက္။ က်ေနာ့္အိမ္ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ သူလိုက္ အိပ္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားဆက္ေျပာၾကရင္း ဆရာဂ်မ္း၊ ဆရာစြမ္း၊ ဆရာဦး၀င္းေဖတို႔အေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္။

“မင္း ... ကံေကာင္းတယ္ကြာ။ ဒီလိုဆရာေတြနဲ႔အတူ ခရီးသြားခြင့္၊ သူတို႔ကို ျပဳစုခြင့္၊ သူတို႔စကားေတြကို နား ေထာင္ခြင့္ရတာ အရမ္းကံေကာင္းတယ္” လူက ၀ တဲ့အတြက္ စြပ္က်ယ္ဂ်ိဳင္းျပတ္ အျဖဴေလးေပၚက ကသည္း တဘက္ပါးေလးကို ကိုင္းရင္း နဖူးက ေခြၽးကို သုတ္ရင္းနဲ႔ ... ဆရာတင္မိုးကို တမ္းတရင္း ညည္းေျပာေလး ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္က သူ႔ကို ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက မတရားမင္းမူေနပံု၊ ဆရာခ်စ္ေသာ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေထာင္က်ေနတာ မခံမရပ္ႏိုင္ပံု၊ စုတ္ျပတ္ငတ္မြတ္ေန တဲ့ ျပည္သူေတြဘ၀ကို မၾကည့္စိမ့္ႏိုင္ပံုေတြေၾကာင့္ ရင္ထဲက ေ၀ဒနာေတြ အန္လႊတ္ရင္း “ သူေသ၊ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္” ဆိုတဲ့ စကားအေၾကာင္း ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

သံခ်ပ္ေရးဆရာ ျမတ္ထက္။ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုမွာ မႏၱေလး ဘုရားႀကီးတိုက္က ဂဠဳန္နီ သပိတ္ တပ္ဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္တဦး၊ ဆရာ၀န္။ ၁၉၈၈ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီးေတာ့ အိႏၵိယ-ျမန္မာနယ္စပ္စခန္းသို႔ က နဦးေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ သူ၊ စခန္းတည္ေထာင္သူေတြထဲက တေယာက္။ က်ေနာ္နဲ႔က (၁၀) ႏွစ္နီးပါး တစခန္းထဲ တေဒသထဲ အတူတကြ ေတာ္လွန္ေရးခရီး ျဖတ္ခဲ့ၾကသူေတြ၊ ဒီေန႔ထိလည္း တာ၀န္ကိုယ္စီနဲ႔ တဖြဲ႔တည္း တ မိုးတည္းေအာက္မွာ က်န္ရွိေနၾကတုန္း။ ဒါေပမယ့္ သူက ႏွစ္စဥ္ သႀကၤန္ေရာက္ရင္ သံခ်ပ္ေရးတာ သူ႔အလုပ္။ ဟာသဓာတ္ခံလည္းရွိ ကဗ်ာလည္းေရးတဲ့သူဆိုေတာ့ စကားလံုးေတြသံုးတဲ့ေနရာမွာ ထိတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသ မားတဦးလည္း ျဖစ္ေနေတာ့ အေျခအေနကို ျခံဳငံုၿပီး ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ထိထိမိမိနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ျပတယ္။ သ ေရာ္တဲ့ေနရာမွာလည္း ပီျပင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သံခ်ပ္ေတြက ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ ႏွစ္ခုစလံုးမွာ ေပါက္တယ္။ လူႀကိဳက္မ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္အစိုးရကေတာ့ အင္မတန္ေၾကာက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ သံခ်ပ္ရာသီေရာက္တိုင္း ေနာက္ထပ္ အလုပ္မ်ားသူကေတာ့ စီစဥ္သူ ေက်ာက္မဲေက်ာ္ႀကီး၊ က် ေနာ္တို႔အေခၚ ကိုေက်ာ္ႀကီး။ လူတိုင္းကို သမမွ်တေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့ သည္းခံမႈစြမ္းရည္ျမင့္ေတာ့ သံခ်ပ္သြင္း ခ်ိန္ဆို အိႏၵိယေရာက္ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးနီးပါး ပါ၀င္ရေလ့ရွိတယ္။ ဒါသည္လည္း မဇၩိမေဒသဘက္က စု စည္းမႈတခုလို႔ ဆိုရမယ္။

တိုင္သူကတိုင္ ေဖာက္သူကေဖာက္၊ ေနာက္က လိုက္သူကလိုက္၊ ကာရာအိုေကနဲ႔ သီခ်င္းက်င့္သူက က်င့္။
ကေလး၊ လူႀကီး။ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ နီးစပ္ရာ လာၾက ေအာ္ၾကေပါ့။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ သံခ်ပ္ကို က်ေနာ္တို႔မိသားစု ရွိေနတဲ့ မီဇိုရမ္ အိုင္ေဇာမွာ အသံသြင္းျဖစ္တယ္။ ကိုေက်ာ္ႀကီးရဲ႕ စည္း႐ံုးေရးေကာင္းတာေရာ၊ ၀မ္းတြင္းပိုးက လည္းရွိေနေတာ့ အဲဒီသံခ်ပ္ထဲမွာ အတိုင္ေဖာက္တပုဒ္ ကိုယ္တိုင္ ၀င္ဟဲခြင့္ၾကံဳသလို။ လက္တြဲေဖာ္ မိန္းမ ေတာင္ သမီး လသားကေလး ႏို႔တိုက္ရင္း ျမန္မာသံ အမ်ိဳးသမီးအဆိုမရွိလို႔ သီခ်င္းတပုဒ္ ၀င္ႏႊဲခဲ့ၾကေသး တယ္။ လူတိုင္း သံခ်ပ္ေရစက္နဲ႔ မကင္းတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။

အခုေတာ့ ...

က်ေနာ္တို႔အားလံုးခ်စ္ေသာ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဦးတင္မိုး၊ ဆရာဂ်မ္းလည္း ကြယ္လြန္ခဲ့ပါၿပီ။ သူ႔ကို မေမ့ႏိုင္ပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေမ့ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။

သို႔ေသာ္ သံခ်ပ္ေရးဆရာ ျမတ္ထက္မွာ “သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္” ၂၀၁၀ သံခ်ပ္ကို ေရးရင္း ဦးေႏွာက္ ေသြးေၾကာေပါက္သြားခဲ့၊ ေလျဖတ္သြားခဲ့တယ္။ စီစဥ္သူ ေက်ာက္မဲေက်ာ္ႀကီး (ကိုေက်ာ္ႀကီး) က က်န္ရွိေန တဲ့အပိုင္းေတြကို လက္လွမ္းမီရာ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အကူအညီယူရင္း “သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္” သံခ်ပ္ကို အၿပီးသတ္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သံခ်ပ္ဆရာ ျမတ္ထက္ (ကိုဦး) ၂ လေက်ာ္၊ ၃ လနီးပါး အတြင္းလူနာအျဖစ္ အင္ဖားေဆး႐ံု တက္ခဲ့ရ တယ္။ စကားေျပာႏိုင္ၿပီဆိုလို႔ သူ႔ရဲ႕ “သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္” သံခ်ပ္ကို အင္တာနက္က (၂၉၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၀) ရရခ်င္း ဖုန္းဆက္မိတယ္။ သူ႔သား အႁမႊာပူးထဲက အငယ္ေကာင္ ဖုန္းကိုင္ပါတယ္။

“ဦးသံခဲပါ။ သား ေဖေဖနဲ႔ စကားေျပာမလို႔၊ ေခၚေပးပါ” ဆိုေတာ့ ကိုဦးနဲ႔ စကားေျပာခြင့္ရတယ္။

“ေအး သံခဲ ေျပာ” အသံက နည္းနည္းတိုးေပမယ့္ ရင္းႏွီးမႈက ေပၚလြင္ပါတယ္။ ပထမ က်န္းမာေရးအေျခအ ေန၊မိသားစု ... စတဲ့ ေထြရာေလးပါးေျပာၾကတယ္။ အေကာင္းပကတိ မျဖစ္ေသးေသာ္လည္း ပီပီသသ ေျပာ ႏိုင္တယ္။ စကားေတာ့ ေျပာႏိုင္ၿပီ ေျခ၊ လက္ ေကာင္းေကာင္းလႈပ္မရလို႔ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနရတယ္။

က်ေနာ္က “ကိုဦး က်ေနာ္ အခု သံခ်ပ္ေခါင္းစဥ္ ‘သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္’ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာတပုဒ္ေရးမလို႔။ ဆရာဂ်မ္းကိုလည္း ဂုဏ္ျပဳခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားကိုလည္း ဂုဏ္ျပဳခ်င္လို႔။ အဲဒါေရးၿပီး ပို႔လိုက္ မယ္” ဆိုေတာ့ ...

“ေအး ... ေကာင္းတယ္ကြာ။ ေရးပါ ေရးပါ” လို႔ ေျဖတယ္။

က်ေနာ္ တယ္လီဖုန္းခ်ၿပီးတာနဲ႔ ‘ငါ စိတ္ထဲရွိတုန္း အခ်ိန္ရတုန္း အျမန္ခ်ေရးမွျဖစ္မယ္။ ေတာ္ၾကာ ေန႔ေရႊ႕၊ ည ေရႊ႕ ဖင္ေလးေနရင္ ဘာမွ လုပ္ျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး’ ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဒီစာကို ေရးရပါေတာ့တယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔တေတြ ဘ၀ေတြကို ျငမ္းခင္းအျဖစ္ သေဘာထားရင္း “သူေသ ကိုယ္ေၾက” တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း မေသေသးပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔လည္း မေၾကေသးပါဘူး။ ရွင္လ်က္ပါပဲ။ သူေသ၊ ကိုယ္ရွင္ ျဖစ္ဖို႔ တိုက္ပြဲ၀င္ဆဲဆိုတာ ဆရာဂ်မ္း သိေစခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး အခုလို ၂၀၁၀ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကာလႀကီးမွာ ဆရာေပးမယ့္ မစ္ရွင္ရဲ႕ နာမည္ကို က်ေနာ္ ဉာဏ္မီသ ေလာက္ စိတ္ကူးနဲ႔ စကားလံုးေတြကို ရြတ္ေအာ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဆရာ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပခဲ့တဲ့ “သူေသ၊ ကိုယ္ ရွင္ တိုက္ပြဲ၀င္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို မယွဥ္သာပါေၾကာင္း ႐ိုးသားစြာ ၀န္ခံခ်င္ပါတယ္။

သူေသ ကိုယ္ရွင္ တိုက္ပြဲတဲ့လား ဆရာ ...။

စကားလံုးသခင္ ဆရာရွင္ကား ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။
စကားလံုးကို အသံုးျပဳတဲ့ သံခ်ပ္ဆရာ ျမတ္ထက္ကား နလန္ထစ ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲ၀င္ဆဲျဖစ္တယ္။
တိုင္တယ္ အေျပာခံ စာေရးသူ က်ေနာ္ ရဲေဘာ္သံခဲကား ရွင္လ်က္နဲ႔ မေၾက၊ မေသေအာင္ ႀကိဳးစားတိုက္ပြဲ၀င္ ေနရပါတယ္။

သံခဲ
၂၀၁၀ ခုႏွစ္ မတ္လ ၃၀ ရက္