မန္းဒိတ္ရွိသူေတြ ေၾကာက္ရြံ႕ ေနာက္တြန္႔ေနသေရြ႕ ခံေပဦးေတာ့ ျမန္မာျပည္ သူေတြ …

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ က်င္းပျပဳလုပ္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားေတြကို က်ေနာ္ မတက္ျဖစ္တာ ၾကာ ၿပီ။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္လုေနရတာရယ္၊ သြားတက္ရင္ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ အေျပာ အဆိုေတြပဲ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ နားေထာင္ရတာရယ္၊ အားကုန္ၿပီး ျပန္လာရတဲ့ အခမ္းအနားေတြက ခပ္မ်ားမ်ားမို႔ ရယ္ မတက္ျဖစ္ေတာ့တာပါ။ ဘာေတြ အားကုန္တာလဲဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕က အခမ္းအနားမွာ မိုက္ခြက္ႀကီး လက္ ထဲေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတြကိုပဲ လြမ္းဋီကာခ်ဲ႕ၿပီး ငိုသံပါႀကီးေတြနဲ႔ ေဟာၾကေျပာ ၾကလြန္းလို႔ပါ။ က်ေနာ္ကလည္း နာမည္မွာ ‘လြဏ္း’ ပါတဲ့အျပင္ “လြမ္းခန္းေတြေရာက္ရင္ xxx လူသားေတြ မ်က္ရည္၀ဲတယ္ xxx ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းလို (အသည္းကလည္း ခပ္ငယ္ငယ္ဆိုေတာ့ …) အဲသလို ငိုတာ ယိုတာ ႏွပ္ထြက္တာေတြဆို သိပ္ခံစား၀ံ့ ၾကည့္၀ံ့တာမဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း အလြမ္းသယ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုမဟုတ္ေသးဘူး။ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕ ၀တၳဳေခါင္းစီးလို “ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲပါ” ဆိုတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ကို ေရာက္ တဲ့အခါက်မွေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွပဲ က်ေနာ္လည္း ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ စားျမံဳ႕ျပန္ရင္း လြမ္းသင့္တာ လြမ္းမယ္ေပါ့၊ ငိုသင့္တာ ငိုမယ္ေပါ့၊ ႏွပ္ထြက္သင့္တာ ႏွပ္ထြက္မယ္ေပါ့၊ ရင္ဘတ္စည္တီးသင့္တာ တီးမယ္ ေပါ့၊ အမွ်ေ၀သင့္တာ ေ၀မယ္ေပါ့။ အဲသလို စိတ္ကူးထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္က တိုက္ပြဲကာလ၊ ေတာ္ လွန္ေရးကာလဆိုေတာ့ သိပ္ၿပီး အလြမ္းမသယ္ခ်င္ဘူးေလ။ ရဲစိတ္ရဲမာန္ပဲ တက္ႂကြခ်င္တာေပါ့။ တိုက္ရခိုက္ ရဦးမယ့္ ကာလမဟုတ္လား။ အလြမ္းသယ္လြန္းၿပီး အားကုန္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲေလ .. ေနာ့။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ အငိုမင္းသားေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ အခမ္းအနားေတြကို ယာယီေရွာင္တိမ္းရင္း က်ေနာ္ တိတ္တိတ္ပုန္း အားေမြး ေနမိတယ္ဆိုပါေတာ့ …။

ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ မတ္လ (၁၃) ရက္မွာ က်င္းပတဲ့ ဖုန္းေမာ္ေန႔ အခမ္းအနားကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေရာက္သြား တယ္။ ေရာက္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ (ကို) ဖုန္းေမာ္ဆိုတာက ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ အလွည့္အ ေျပာင္းႀကီးတခုျဖစ္တဲ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး ျမစ္ဖ်ားခံရာ ကနဦးတိုက္ပြဲမွာ အသက္ေပးလွဴသြားခဲ့တဲ့ သက္တူရြယ္တူ (ႀကီးနည္းနည္း ငယ္နည္းနည္းပဲထင္ရဲ႕) ေခတ္ၿပိဳင္ပုဂၢိဳလ္တဦးမို႔ သူ႔ကို ဂုဏ္ျပဳလိုတာက တေၾကာင္း၊ ဖုန္းေမာ္ေန႔ အခမ္းအနားကို ဦးစီးက်င္းပတဲ့ ‘ကိုသံဒုတ္၊ မန္းစိန္ဟန္၊ ကိုမင္းေဇာ္’ တည္းဟူေသာ အာရ္အိုင္တီေက်ာင္းသားေဟာင္း ဟဲဗီး၀ိတ္သံုးဦးနဲ႔ကလည္း မ်က္ႏွာနာေနတာရယ္ေၾကာင့္ တေၾကာင္းေပါ့။ ဘယ္လို မ်က္ႏွာနာတာလဲဆိုေတာ့ အဆိုပါ ဟဲဗီး၀ိတ္ ပုဂၢိဳလ္သံုးဦးစလံုးနဲ႔က တႏွစ္မွာ တလ၊ တလမွာ တ ရက္ဆိုသလို ႏွစ္စဥ္ ဧပရယ္လ္ဖူးလ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ခ်ိန္းဆိုေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး သူေသကိုယ္ေၾက ထိုးသတ္ျဖစ္တာ ရယ္၊ ထိုးသတ္ျဖစ္တိုင္းလည္း က်ေနာ္ကပဲ သူတို႔ကို ထုေထာင္းခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေရ မ်ားတာရယ္ေၾကာင့္ (အဟဲ) မ်က္ႏွာနာၿပီး သြားတက္ျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့ …။

ကံေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္။ သြားတက္ျဖစ္တဲ့ ဖုန္းေမာ္ေန႔ အခမ္းအနားမွာ အလြမ္းသယ္သူႀကီးေတြနဲ႔ မဆံုစည္းလိုက္ရဘူး။ အခမ္းအနား အာဂ်င္ဒါဆြဲတဲ့ ဟဲဗီး၀ိတ္ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတာ္တယ္ေျပာရမယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ က်ဆံုးသြားေလသူ (ကို) ဖုန္းေမာ္အတြက္ ေရစက္ခ် တရားနာ၊ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ ေန႔ လည္စာ ေကြၽးတာဆိုေတာ့ အခါတိုင္း အခမ္းအနားေတြလို မိုက္ခြက္ႀကီးေတြကိုင္ၿပီး အလြမ္းသယ္ခ်င္သူေတြ သယ္ခ်ိန္မရလိုက္ဘူးဆိုပါေတာ့။ အဲ .. ေန႔လည္စာ ေကြၽးၿပီးေတာ့မွ အစီအစဥ္က ေကာင္းေတာ့တာပဲလို႔ ေျပာ ရမယ္။

ဘယ္လိုေကာင္းတာလဲဆိုေတာ့ ခါတိုင္းအခမ္းအနားေတြလို မိုက္ကိုင္ေနက် အလြမ္းသယ္ေနက် ပုဂၢိဳလ္ေတြ က အလွည့္က် အာတဲ့ အစီအစဥ္မဟုတ္ဘဲ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးတဲ့ အစီအစဥ္မို႔လို႔ပါပဲ။ အစကေတာ့ ထမင္းစားၿပီး အေျခအ ေနမေကာင္းရင္ အိမ္ကို ျပန္ေျပးၿပီး ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြ ျပန္တင္မလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဖရီးဒစ္စကပ္ရွင္ ဆိုတာနဲ႔ ဓာတ္ပံုေလွ်ာက္႐ိုက္ေနရာကေန မ်က္လံုးက်ယ္ နားရြက္ေထာင္သြားၿပီး မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ဟုိလူေျပာ ဒီလူ ေျပာတာကို နားစြင့္ေနျဖစ္ေတာ့တယ္။

ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းအရာကေတာ့ နအဖက ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ဥပေဒနဲ႔ ရက္ေပါင္း (၆၀) အတြင္း ပါတီေတြ မွတ္ပံုတင္ရမယ္ဆိုတဲ့အေပၚ အေျခခံၿပီးေဆြးေႏြးၾကတာပါ့။ အဲဒီအေပၚမွာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲအေျခအေန ဘယ္လိုျဖစ္လာႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္လိုထင္လဲ၊ ဘာေတြလုပ္ၾကမလဲဆို တာေတြကို မိုက္ေတာင္းၿပီး တေယာက္တလွည့္စီ ကိုယ္ထင္ရာျမင္ရာ ထေျပာၾကတာေပါ့။

ေျပာၾကဆိုၾကရင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခြင့္ရေၾကးေဟ့ဆို ၀မ္းတြင္းပါ ပိုးက ထႂကြလာတာေၾကာင့္ က် ေနာ္လည္း မိုက္အားမယ့္ အခ်ိန္ကို အသာေလး ေစာင့္ေနမိတယ္။ အားၿပီဆိုတာနဲ႔ အခမ္းအနားမွဴးႀကီး ကိုသံ ဒုတ္ဆီကေန မိုက္ကို အျမန္ေျပးဆြဲလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကို အစခ်ီ ပါေတာ့တယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ဆိုလုိရင္းကို ျပန္ေျပာျပရရင္ (အတိအက်ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး) …

“က်ေနာ္အေနနဲ႔ ဒီကေန႔အခ်ိန္ကာလမွာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲကို အဆံုးသတ္ႏိုင္စရာ နည္းလမ္းႏွစ္ခု ပဲ ျမင္မိပါတယ္။ တလမ္းက လူထုအံုႂကြမႈနဲ႔ အဆံုးသတ္ႏိုင္ဖို႔ရယ္၊ ေနာက္တလမ္းက တပ္တြင္းပုန္ကန္မႈနဲ႔ လူ ထုအံုႂကြမႈေပါင္းစပ္ၿပီး တိုက္ပြဲကို အဆံုးသတ္ဖို႔ရယ္ ဒီႏွစ္လမ္းပဲ ျမင္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပ္တြင္းပုန္ကန္မႈ ဆိုတာက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ နည္းနည္းအလွမ္းေ၀းတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ နီးစပ္တဲ့ လူထုအံုႂကြမႈအေၾကာင္းကိုပဲ အဓိကထား ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္သူလူထုကို လမ္းေပၚ ‘ေ၀ါကနဲ’ ဆင္းလာေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာမွာ လူပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔ေျပာပါဆိုရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ အဖြဲ႔အစည္းအေနနဲ႔ေျပာပါဆိုရင္ NLD ပါတီပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ အဖြဲ႔ (၁၀၀) ေပါင္းၿပီး ေၾကညာခ်က္ထုတ္ လမ္းေပၚထြက္ေအာင္လုပ္လည္း လူထု က လမ္းေပၚထြက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔ အစီအစဥ္မွာ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးၾကသူေတြအေနနဲ႔ လူထု တိုက္ပြဲ ေပၚေပါက္ေရးအတြက္ အဓိက ပဲ့ကိုင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ NLD ပါတီကို ေကာင္းမြန္ တဲ့ တုိက္ပြဲနည္းနာေတြ (ဆရာလုပ္တာ မဟုတ္ပါဘဲ) တညီတညာတည္း၊ တသံတည္း တိုက္တြန္းအၾကံျပဳႏိုင္ ေအာင္ ေဆြးေႏြးေပးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုပါတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔တိုက္ပြဲအတြက္ ပိုလည္းအက်ဳိးရွိမယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္” ဆိုတဲ့သေဘာ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္မိပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေဆြးေႏြးၾကရင္း မအိေရႊစင္ အလွည့္မွာ သူမက “က်မအေနနဲ႔ကေတာ့ NLD ကို ရက္ေပါင္း (၆၀) အတြင္းမွာ အျမန္ဆံုး အစိုးရဖြဲ႔ေစခ်င္ပါတယ္” ဆိုတဲ့ တိုက္ပြဲနည္းနာကို အဆိုျပဳပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ က် ေနာ္လည္း မိုက္ခြက္ကို အလ်င္အျမန္ ျဖတ္ယူလိုက္ရင္း “ခုနက မအိေရႊစင္ ေျပာတာကို က်ေနာ္ သေဘာတူပါ တယ္၊ နအဖက ရက္ေပါင္း (၆၀) အတြင္း ပါတီမွတ္ပံုတင္ရမယ္ဆိုတာ အန္အယ္လ္ဒီအပါအ၀င္ ျပည္သူ႔လႊတ္ ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြရဲ႕ ၉၀ မန္းဒိတ္ကို ေနာက္ဆံုးပိတ္ စိန္ေခၚလိုက္တာပဲလို႔ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။ အဲ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ခါမွာ အန္အယ္လ္ဒီပါတီအေနနဲ႔ နအဖကို ၉၀ မန္းဒိတ္နဲ႔ အစိုးရဖြဲ႔ ခ်ဲလင့္ခ်္ေခၚၿပီး အ လ်င္အျမန္ တိုက္ပြဲ၀င္မွ ျဖစ္ပါေတာ့မယ္။ ဒီနည္းက အျမန္ဆံုးပဲ၊ ဒါမွလည္း လူထုပါလာမွာပါ။ ၉၀ မန္းဒိတ္ဆို တဲ့ လက္နက္ႀကီးနဲ႔သာထု၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာ္တိုမစ္တစ္ ေျမာင္းထဲေရာက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အဆံုး သတ္တိုက္ပြဲ ေသခ်ာေပါက္ေအာင္ျမင္မွာပါ။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ရက္ (၆၀) ေက်ာ္ရင္ အကုန္ဒုကၡမ်ားကုန္ပါ လိမ့္မယ္။ ဒီအၾကံျပဳခ်က္အေပၚ အျခားလူေတြလည္း ၀ိုင္းၿပီး ေဆြးေႏြးေပးၾကေစလိုပါတယ္” ဟု တိုက္တြန္း ေျပာဆိုလိုက္မိတယ္။

အဲဒီေနာက္ အႀကိတ္အနယ္ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးအၾကံျပဳၾကရင္း အခမ္းအနားၿပီးခ်ိန္ ညေန (၅) နာရီေလာက္မွာ အခမ္းအနားတက္ေရာက္လာတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးက ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ က်ေနာ့္လို တသီးပုဂၢလသမားေတြ အ မ်ားစုရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ဖုန္းေမာ္ေန႔ စတိတ္မန္႔တေစာင္ကို ထူးထူးျခားျခား ထုတ္ျပန္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆိုပါ ေတာ့။ အဲဒီထဲမွာ (အဲဒီေန႔က တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးတဲ့ ၉၀ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးခြန္ျမင့္ထြန္း စာေခ်ာစီေပးတဲ့) “လက္ရွိႏုိင္ငံေရးအေျခအေနအရ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႏွင့္ ေရြးေကာက္ပြဲအႏိုင္ရ တုိင္းရင္းသားပါတီမ်ား ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားျပဳေကာ္မတီ (CRPP) ကို လည္း ေကာင္း (သို႔မဟုတ္) တာ၀န္သိသည့္ တာ၀န္ရွိသည့္ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ ပါတီစံုအေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲမွ ေရြး ခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ျခင္းခံရသည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကိုလည္းေကာင္း ျပည္သူ႔အစိုးရတရပ္ အျမန္ဆံုးဖြဲ႔စည္းရန္ တိုက္တြန္းေၾကာင္း၊ ေပၚေပါက္လာမည့္ ျပည္သူ႔အစိုးရကို တခဲနက္ ေထာက္ခံအားေပး မည္ျဖစ္ေၾကာင္း” ဆိုတဲ့ အၾကံျပဳတိုက္တြန္းတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကိုလည္း ထည့္သြင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိန္လံုး ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ရွိေနခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးစ ႏွစ္ဦးစကေတာ့ ပြဲအၿပီး အမွတ္တရ စုေပါင္းဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ (ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိ) ကုပ္ကုပ္ကေလး ဆင္းေျပးသြားတာေတြ႔ရတယ္။

အဲဒီ ျပည္သူ႔အစိုးရ အျမန္ဆံုးဖြဲ႔စည္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေနာက္တေန႔ က်င္းပတဲ့ MPU (Members of Parlia- ment Union) ရွင္းလင္းပြဲမွာလည္း MPU အဖြဲ႔က ေထာက္ခံေၾကာင္းနဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ ၀င္ အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးအေနနဲ႔လည္း တိုက္တြန္းေထာက္ခံၾကေစလိုေၾကာင္း ေမတၱာရပ္ခံပန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မ်ားမၾကာမီက က်င္းပခဲ့တဲ့ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမက ဗီြအိုင္ပီဆိုသူ မ်ား တက္ေရာက္တဲ့ ဗဲရီးအင္ေပါ့တဲန္႔ အစည္းအေ၀းႀကီးမွာ အဲဒီဖုန္းေမာ္ေန႔ စတိတ္မန္႔က ျပည္သူ႔အစိုးရ အ ျမန္ဆံုးဖြဲ႔စည္းေရး တုိက္တြန္းခ်က္ဟာ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္၊ အန္အယ္လ္ဒီကို အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ေရာက္ ေအာင္လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ မေက်လည္တဲ့သေဘာ ပြစိပြစိအသံေတြ ထြက္ေပၚခဲ့တယ္လို႔ တဆင့္စကား တဆင့္ နားနဲ႔ ျပန္ၾကားရေလရဲ႕ (အဲဒီလိုၾကားရေတာ့ ေၾသာ္ … အက်ဥ္းအက်ပ္ကို မျဖတ္ဘဲ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ေတာ္ လွန္ေရးေတြမ်ား ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါလိမ့္လို႔ ျပန္လွန္ေတြးေတာေနမိတယ္)။

လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြဆိုတဲ့အတိုင္း ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြ ကြဲျပားျခားနားတတ္တာဟာ သဘာ၀က်ပါ တယ္။ အျပစ္ဆိုစရာ လံုး၀မရွိပါဘူး။ ေထာက္ခံတဲ့သူ ေထာက္ခံႏိုင္သလို သေဘာမတူခ်င္သူလည္း သေဘာ မတူပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ စဥ္းစားျဖစ္တာက ဒီကေန႔ လက္ရွိျဖစ္တည္ေနတဲ့ (ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္ အတည္း အႀကီးအက်ယ္ဆိုက္ေနတဲ့) အေနအထားကေန အၿပီးသတ္ေအာင္ပြဲရတဲ့အထိေအာင္ ဘယ္လိုနည္း လမ္းရွာမလဲဆိုတဲ့ တိုက္ပြဲနည္းနာကို စဥ္းစားၾကည့္တာပါ (ပ႐ိုပိုဇယ္ထုပ္ပိုက္ၿပီး ကမၻာ့တပတ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆန္႔က်င္သပိတ္ေမွာက္ေရး ကမ္ပိန္းထု႐ံုအဆင့္ေလာက္ ခပ္တိမ္တိမ္ပဲ က်ေနာ္ စဥ္းစားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အ ၿပီးသတ္ ေအာင္ပြဲရတဲ့အထိေအာင္ ဘယ္လိုနည္းလမ္းရွာမလဲဆိုတဲ့ တိုက္ပြဲနည္းနာကို ဆက္ေဆြးေႏြးစရာ အ ေၾကာင္းမရွိဘူးေပါ့)။

က်ေနာ္ကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ဆန္႔က်င္႐ံု၊ ကန္႔ကြက္႐ႈတ္ခ်႐ံု၊ အသိအမွတ္မျပဳ႐ံုေလာက္နဲ႔ ေတာ့ အဆံုးသတ္ေအာင္ပြဲဆီကို လွမ္းႏိုင္မယ္လို႔ မထင္ေရးခ် မထင္ပါ။ ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္ဆန္႔ က်င္႐ံု၊ ကန္႔ကြက္႐ႈတ္ခ်႐ံု၊ အသိအမွတ္မျပဳ႐ံုေလာက္အဆင့္ဆိုတာက ေဘာလံုးစကားနဲ႔ေျပာရင္ ခံစစ္နဲ႔ ပိတ္ ကစားတဲ့အဆင့္ပါပဲ။ ဂိုးမေပးရ႐ံုပဲ ရွိမယ္၊ ဂိုးေတာ့ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဂိုးမရႏိုင္တဲ့အျပင္ မထင္ရင္ မထင္သလို အ ႏိုင္က်င့္ ယုတ္ပတ္တတ္တဲ့ နအဖအသင္းသားေတြ လူခ်ကစားလို႔ ကိုယ့္ဘက္သားေတြ ပိုပိုၿပီး က်ဳိးကန္းဒဏ္ ရာရဖို႔ပဲရွိပါတယ္ (အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာလည္း နအဖ လူယုတ္မာေတြ လူခ်ကစားလို႔ ကိုယ့္ဘက္သားေတြ ေထာ့နင္းေထာ့နင္း၊ ကြတကြတ ျဖစ္ေနၾကတာ အားလံုးအျမင္ပဲမဟုတ္ပါလား)။

အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားအသင္းရဲ႕ အေနအထားက ဂိုးရမွ ျဖစ္မွာပါ။ ဂိုးရမွ ႏိုင္မွာပါ (ေအာင္ပြဲရမွာပါ)။ အဲဒီေတာ့ ဂိုးရဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္ဘက္ကေန နအဖအသင္းဘက္ကို တန္ျပန္တိုက္စစ္ဖြင့္ၿပီး အ ရဲစြန္႔ အနာခံကစားမွ ရမွာပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားအသင္းဘက္က တန္ျပန္တိုက္စစ္ ဖြင့္ ကစားဖို႔ အေကာင္းဆံုး ကစားကြက္ႀကီး ရွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီကစားကြက္ႀကီးက ဒိတ္လည္းမေအာက္ေသး ပါဘူး။ အဲဒီအေကာင္းဆံုး နည္းဗ်ဴဟာႀကီးကေတာ့ ျပည္သူက အာဏာကုန္အပ္ႏွင္းထားတဲ့ ၉၀ မန္းဒိတ္ႀကီးနဲ႔ ခ်ဲလင့္ခ်္ေခၚ (အစိုးရဖြဲ႔) တဲ့ နည္းဗ်ဴဟာပါပဲ။ ေပၚတင္လုပ္ရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ျဖစ္လို႔၊ ေပၚတင္လုပ္မွလည္းျဖစ္ မွာမို႔လို႔ (လုပ္ခြင့္လည္း အျပည့္အ၀ရွိလို႔) ေပၚတင္ပဲ ေျပာရေတာ့တာပါ။

အဲဒီမန္းဒိတ္ႀကီးကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ အသံုးခ် တိုက္စစ္ဆင္ရဲတဲ့ နည္းဗ်ဴးဟာနဲ႔မွ က်ေနာ္တို႔ ဂိုးသြင္းႏိုင္မယ့္ အေနအ ထား ျဖစ္တည္လာမွာပါ။ အဲဒီအခါက်မွလည္း ေအာင္ပြဲဆိုတဲ့ရလဒ္ ျဖစ္ေပၚလာမွာပါ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေပၚလာဖို႔အ တြက္ကေတာ့ ၉၀ မန္းဒိတ္ အပ္ႏွင္းခံထားရတဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားျပဳေကာ္မတီက ပုဂၢဳိလ္ေတြ အပါ အ၀င္ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနၾကတဲ့ (အထူးသျဖင့္ ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့) ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ က်ဥ္တုပ္ခံ၀ံ့ မခံ၀ံ့ (ဒီစကားကေတာ့ ဖုန္းေမာ္ေန႔ ေဆြးေႏြးပြဲမွာ ဒီေအဘီအဖြဲ႔က ဆရာ ေဒါက္တာေက်ာ္ၫြန္႔ ေဆြးေႏြးတဲ့အထဲမွာ ပါတာပါ) ဆိုတာက အခရာက်ပါတယ္။

ျပည္သူက မန္းဒိတ္အပ္ႏွင္းထားတဲ့သူေတြ က်ဥ္တုပ္မခံ၀ံ့လို႔ေတာ့ မရပါဘူး။ က်ဥ္တုပ္ခံၿပီးေတာ့ကို ေျဗာင္ ေျပာ ေျဗာင္ခ်ဲလင့္ခ်္ေခၚၿပီး “ျပည္သူကေပးတဲ့ မန္းဒိတ္နဲ႔ အစိုးရဖြဲ႔တယ္ေဟ့” ဆိုတဲ့ ေက့စ္ (Case) တခုကို တိုင္းသိျပည္သိ ကမၻာ့သိ ဖြင့္ခ်လိုက္ရမွာပါ (ဒါဟာ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေကာင္အထည္မရွိ တာကို အ႐ူးေခ်းပန္း ထလုပ္တဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ လူထုက သူတို႔လက္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္မဲထည့္ၿပီး အပ္ႏွင္းခဲ့တဲ့ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အသံုးခ်တာပါ)။ နအဖကိုလည္း ခြင့္ေတာင္းေနစရာမလိုဘဲ ျပည္သူလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ေတြ မျဖစ္မေန လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ ေနာက္ဆံုးပိတ္ တိုက္ကြက္ပါ။ အဲသလို ကမၻာသိ၊ ျမန္မာသိ ေက့စ္ (Case) ႀကီးတခုကို ဖြင့္ခ်လိုက္ၿပီးမွ ႏိုင္ငံတကာဖိအား၊ ျပည္တြင္းျပည္ပဖိအားနဲ႔ အဲဒီေက့စ္(Case) ကို ၀ိုင္း၀န္းေျဖရွင္း ၾကမယ္ဆိုရင္ နအဖ စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအိပ္မက္ ေအာ္တိုမစ္တစ္ ေျမာင္းထဲက်သြားၿပီး နအဖ စစ္ဗိုလ္ေတြ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို မျဖစ္မေန ေျခသလံုးဖက္လာရမွာပါ။ အဲဒါမွ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေတြ လြတ္ေျမာက္လာမွာပါ။ အဲဒါမွ နအဖ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ မတရား ရယူထားတဲ့ အာဏာ ျပည္သူလူ ထုလက္ထဲကို ျပန္ေရာက္လာမွာပါ။

အဲသလိုမဟုတ္ဘဲ ျပည္သူက မန္းဒိတ္အပ္ႏွင္းထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေၾကာက္ရြံ႕ေနာက္တြန္႔ေန (က်ဥ္တုပ္မခံ၀ံ့) လို႔ကေတာ့ ရက္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္တာနဲ႔ က်န္ရွိေနတဲ့ ၉၀ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြအားလံုး သ မိုင္းေကြးၾကမွာျဖစ္သလို က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြလည္း စစ္ဖိနပ္နဲ႔ နင္းတဲ့ဒဏ္ ၀ဋ္ရွိသေရြ႕ ဆက္ခံၾကေပဦးဆိုတဲ့ကိန္း ဆိုက္ေရာက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ သတိေပးေခါင္းေလာင္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ထိုး လိုက္ရပါတယ္။

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ