ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ လူရႊင္ေတာ္ ဇာဂနာ၏ (၄၉) ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔အ မွတ္တရ (ဦးၫြတ္ဂုဏ္ျပဳျခင္း အစီအစဥ္)

ပုရြက္ဆိတ္နဲ႔ ပ႐ုတ္ဆီ
ဇာဂနာ

အၿငိမ့္ခန္းေရးေနရင္းက သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း သတိရမိတာေလးရိွလို႔ ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္လာပါ တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၈ ေအာက္တုိဘာလမွာ အဖမ္းခံခဲ့ရတုန္းကေပါ့။ေထာင္ထဲမွာ အခန္းေဖာ္လည္းမရိွ၊ အျပင္လည္း မထြက္ရ၊ လူစကား ေမ့သြားမွာစိုးလို႔ အခန္းထဲေရာက္လာတဲ့ ႂကြက္ေတြ၊ ပိုးဟပ္ေတြ၊ အိမ္ေျမႇာင္ ေတြ၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြနဲ႔ စကားလိုက္ေျပာေနရတာ။သူတို႔က ျပန္မေျပာေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ဇြတ္ လိုက္ေျပာ ေနရတာ။

တေျဖးေျဖးေနရင္းနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ရစရာလည္း တစက္မွ မရိွဘူး။ စဥ္းစားေလ၊ ဘယ့္နဲ႔ .. ကိုယ့္မွာ စားစရာ ရွားပါးရတဲ့အထဲ ငါးေျခာက္ဖတ္ေလးတဖတ္ေလာက္ သိမ္းထားတာ ဒီပုရြက္ဆိတ္ေတြက ၀ိုင္းခဲၾကတယ္ေလ။ ေထာင္ကေပးတဲ့ ၾကက္သားဖတ္ေလး မနက္စာ ညေနစာ တ၀က္စီ ခဲြထားတာ၊ ေန႔လည္အိပ္ေနတုန္း ဒီအေကာင္ေတြက ၀ိုင္းအံုၿပီး သမၾကျပန္ပါေရာ။ ဒီေတာ့ ၾကည့္မရတာ အ ဆန္းလားဗ်ာ။ သင္းတို႔ကို ႏိွမ္ႏွင္းမွ ရမယ္ေပါ့။

ဒါနဲ႔ အဆင္သင့္ရိွေနတဲ့ ပ႐ုတ္ဆီနဲ႔ အဲဒီပုရြက္ဆိတ္ေတြကို စည္း၀ိုင္းထားလိုက္တာ၊ အဲဒီေကာင္ေတြ ပထမ ေတာ့ ငါးေျခာက္ဖတ္ မဲေနရာကေန ၿပီးလို႔ လွည့္ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့မွ ပ႐ုတ္ဆီေတြ႔ၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္၊ အထဲ မွာတင္ ပတ္ေျပးေနေတာ့တာ၊ ပ႐ုတ္ဆီစည္း၀ိုင္းထဲက ထြက္ဖို႔ကို မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး အခ်င္းခ်င္း ျပန္ကိုက္ရင္းနဲ႔ အကုန္လံုး အမႈန္႔ေလးေတြ ျဖစ္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ တရက္လည္းမဟုတ္ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ စမ္းသပ္ခဲ့တာ အႀကိမ္တိုင္းအခါတိုင္း ပုရြက္ဆိတ္ေတြဟာ ပ႐ုတ္ဆီစက္၀ိုင္း ထဲက ထြက္ဖို႔တခါမွ မစဥ္းစားဘဲ အခ်င္းခ်င္းကိုက္ရင္း အမႈန္႔ဘ၀နဲ႔ပဲ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့တာပါပဲ။

အဲဒါကို အမ်ားလည္း စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္လို႔ တင္ျပလိုက္ရတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ခု ပ႐ုတ္ဆီ အ၀ိုင္းခံေနရ တာပါ။ သတိျပဳမိရင္ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။

ေရေႏြးနဲ႔ဖား
ဇာဂနာ

ၾကားေပါက္ေလးတခု ေတြးမိတာေလး ေရးပါရေစ။ က်ေနာ္တို႔ ေဆးေက်ာင္း ေရာက္ခါစက ဖားခဲြရပါတယ္။ ဦးထြန္းေမာင္ဆိုတဲ့ ကုလားႀကီးဆီကေန ဖား အရွင္ (၃) ေကာင္ကို တရာနဲ႔ ၀ယ္ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဖားေတြကို ပံုမပ်က္ ေအာင္ ကြၽက္ကြၽက္ဆူေနတဲ့ ေရေႏြးအိုးထဲ ထည့္ၿပီး သတ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ တို႔က ဘာသိမလဲ။ ဖားေတြကို ေရေႏြးအိုးႀကီးထဲ ပစ္ထဲ့လိုက္တာ ကိုယ္ေတာ္ ေခ်ာေတြက ဆတ္ကနဲ ေရေႏြးကို ေျခေထာက္နဲ႔ တခ်က္ပဲထိၿပီး ခုန္ထြက္ သြားလိုက္တာ (၃) ေကာင္လံုး လြတ္သြားေရာ။

ကုလားႀကီးက ရီသေလ့။ ဒီလိုသတ္ရတယ္ကြတဲ့ ဆိုၿပီး ေရေအးေတြ ထည့္ ၿပီး ဖားကို ေရေအးဇလံုထဲ ထည့္လိုက္တာ ေ႐ႊဖားေလးေတြက ေရေအးကန္ထဲ ေပ်ာ္လို႔ ကူးခတ္ေနလိုက္တာ။ ဒီမွာတင္ ကုလားႀကီးက အပူခ်ိန္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း တရစ္ခ်င္း တိုးလာလိုက္တာ (၅) ဒီဂရီေလာက္ တိုးေတာ့ လည္း ဖားေလးမ်ား ကူးခတ္ဆဲ ေနာက္ထပ္ (၅) ဒီဂရီ ထပ္တိုးလည္း သေကာင့္ဖားေတြက ေနသာေသးတယ္ ဆိုၿပီး ကူးခတ္ဆဲပဲ။ အပူခ်ိန္ (၆၀) ဒီဂရီေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ ဖားေတြ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ (၈၀) ဒီဂရီ ေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ အားလံုး ဂန္႔ ဂန္႔ ဂန္႔ ဂန္႔။

က်ေနာ္တို႔လည္း ခုေတာ့ ဒီ၀ဋ္ေတြလည္ပါၿပီ။ တရစ္ခ်င္း တရစ္ခ်င္း က်ပ္လာၿပီ။ ငါတုိ႔ေတာ့ ေနလို႔ရေသး တယ္ ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူးဆိုၿပီး ဆက္ၿပီးကူးမွာလား။ ခုန္ထြက္မွာလား။ အပူခ်ိန္ျမႇင့္ေနတဲ့ လက္ကို ေျပးကိုက္ ၾကမလား။ မ်က္ႏွာကို ခုန္အုပ္ၾကမလား။ တခုခုေတာ့ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့မွာပဲ။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္လည္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေရေႏြးအိုးထဲ ေသရတာ သိပ္မတန္လွေပဘူး။

စစ္ေခြးတိုက္မွာ ဇာဂနာ့ တေန႔တာ
ဇာဂနာ

စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ အလုပ္ကလဲြလို႔ ဘာမွ လုပ္စရာမရိွတဲ့ ေနရာပါဗ်ာ။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေန႐ံု ကလဲြလို႔ ဘာမွလုပ္စရာမရိွ။ စကားေျပာေဖာ္ မရိွ။ မိခင္ဘာသာစကားေတာင္ ေမ့သြားမွာစိုးလို႔ စမ္းၿပီးေျပာေျပာ ၾကည့္ေနရတာ။ အီအီးပါလို႔ကလည္း မေျဖာင့္၊ ႐ွဴ႐ွဴးပန္းလို႔ကလည္း အဆင္မေျပ။ ဒန္ပန္းကန္ျပားသာသာ မိလႅာခြက္ထဲ အီအီးေရာ ႐ွဴ႐ွဴးေရာ ပါလည္းပါ ပန္းလည္းပန္း လုပ္ရတာကိုး။ အီးႏွစ္တံုးေလာက္ဆို ေပါက္ၿပီး သား ရွဴရွဴးေတြက ဖင္ျပန္စင္ေနၿပီ။ ကိုယ့္႐ွဴ႐ွဴး ကိုယ္႐ြံေနလို႔ မျဖစ္ပါဖူးေလလို႔သာ သေဘာပိုက္ရပါေတာ့ တယ္။ ပါလိုက္ဦးဟ ... ပန္းလိုက္ဦးဟ။

အီအီးနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ မန္မန္က်ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပသားခမ်။ စာထဲေပထဲမွာေတာ့ ေရာင္စံုသူ ပုန္ပဲ ၾကားဖူးတာ၊ ခုေတာ့ ေရာင္စံုထမင္းဆိုတာ ေတြ႔ေနပါၿပီ။ အမယ္ ... ဒါေတာင္ စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္ စိတ္ဆိုးလို႔ မ်ား ထမင္းလံုးနဲ႔ ေကာက္ေပါက္လိုက္ရင္ နဖူးကဲြသြားမွာ ဘာမွတ္ေနလဲ။ ကိုယ့္မွာက စားစရာဆိုလို႔ ပါးစပ္တခု ပဲ ပါတာဆိုေတာ့ ေထာင္ကေကြၽးတဲ့ ဟင္းပဲ အေကာင္းအကန္း လုပ္စားရတာပ။

စစ္ေခြးတိုက္မွာ ပိုင္ဆိုင္သမွ် ...

မနက္ ပဲဟင္းတဲ့။ ကိုယ္ေပ်ာက္ပဲ။ လူႀကီးအငိုတိတ္ေအာင္ အရိပ္အေရာင္ မျမင္ရတဲ့ ပဲဆိုမွ ပဲဟင္းပါ ခမ်။ ည ေနက်ေတာ့ တာလေပါဟင္း။ ေထာင္စည္း႐ိုးနားမွာ သန္႔ရွင္းေရးေကာင္းေနပံုရတယ္။ ဘာပင္ ဘာ႐ြက္မွန္းမ သိတဲ့ အေလ့က်ေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါရဲ႕။ ေတြ႔ရာအ႐ြက္ ထည့္လို႔သာ ခ်က္ထားတဲ့ တာလေပါနဲ႔ မၾကာေမွ်ာၿပီး ရင္ပဲ လာပေကာလို႔သာ ေရရြတ္လိုက္ပါေတာ့။ ဂြီ ဂြီ ဂြမ္ ဂြမ္ အသံေတြေပးလို႔ လုပ္သားေမာင္ ၀မ္းႏႈတ္ေဆး အ မေလး အဘေလး တသြားေလာက္ပါရဲ႕။ အိုဘယ့္ ... တာလေပါ။ ကိုယ့္မွာသာ အစားခက္ အေပါက္ခက္ အပါ ခက္ အေနခက္ေနတာ၊ ေအာင္မာ ေထာင္က်ေတြကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ဗ်ား။ ဇာဂနာတည္းခိုေနရာ စစ္ေခြးနံေဘး က ကြက္လပ္ထဲမွာ မိန္းမေဘာ္လီေဘာၿပိဳင္ပဲြနဲ႔ ေယာကၤ်ားေဘာပဲြ လာလို႔မ်ားေတာင္ က်င္းပေနေသးရဲ႕။ တ႐ႊီး ႐ႊီး တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ အာဆီယံမွာ အလံမလႊင့္ႏိုင္တဲ့ ျမန္မာအသင္းေတာင္ မ်က္ရည္ဘူးသီးေလာက္ က်သြား ေလာက္ပါရဲ႕။ ေမွာင္တဲ့အထိ ကန္ေနလိုက္ၾကတာ။

ေအာ္ .. သူတို႔ေတြခမ်ာလည္း ဒီလိုမွမေနရင္ ဘယ္လိုေနၾကမလဲ၊ ထိုင္ငိုေနလို႔မွ ေထာင္က လြတ္မွာမဟုတ္ဘဲ လို႔ေတြးၿပီး ျမန္မာ့အသံကလႊင့္တဲ့ ေဘာပဲြလို အသံသာ နားေထာင္ၿပီး တေနကုန္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ကိုင္း .. ေန၀င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တပ္ေထာင္ထာ ျခင္ထု အင္အားစုလို႔လာျပန္ေတာ့ တို႔တာ၀န္အေရးရယ္ေၾကာင့္ ျခင္ႏိွမ္ႏွင္း ေရးလုပ္ငန္း စလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ လိုက္သတ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ပုဆိုးနဲ႔ ခါထုတ္ရတာေပါ့။ မ႐ိုေသ့စကား အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဇာဂနာ ဖင္တုန္းလံုးေလးနဲ႔ခမ်။ ဟီဟိ .. ခ်စ္စရာေလး။ ဒီလိုခါထုတ္မွ မကိုက္ရတဲ့ ျခင္ေတြ ခမ်ာ တေျဖးေျဖး တပ္ကဲြသြားၿပီး ည (၁၁) နာရီေလာက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါေလေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဇာဂနာ့ တ ေန႔တာဟာ ၿပီးဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ သူမ်ားတကာ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္ျပန္လည္း မအိပ္ႏိုင္ နံရံမွီၿပီး လုပ္စရာမရိွ ေရပဲ ေသာက္လို႔ ျခင္တပ္ႀကီး မေပ်ာက္မခ်င္း ထိုင္လို႔သာ ေစာင့္ေနရပါေတာ့တယ္။

ဘုရား႐ိုက္မည့္ ႏြားငမိုက္မ်ားသို႔ …
ဇာဂနာ
အမွန္အကန္
အဖန္ဖန္ သစၥာရိွၾကဖို႔
သံဃံံ သရဏံ ဂစၦာမိၾကပါေတာ့
အႏွစ္ဗလာ အခါခါ မိုက္ၾကဆဲဟာမို႔
ပလာတာ မႀကိဳက္တဲ့
ႏြားငမိုက္ေတြမွာေတာ့
ဘုရား႐ိုက္တာသာ ခံၾကေပေရာ့လို႔
မေလ်ာ့မပို
အေသာ့ ဆိုလိုက္ပါရဲ႕။ ။

(ဇာဂနာ့၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ...)