သတိသာထားၾကေပေတာ့ ကြၽန္ပဲြစားတုိ႔ လာေခ်ၿပီ

သတိသာထားၾကေပေတာ့ ကြၽန္ပဲြစားတုိ႔ လာေခ်ၿပီ
ရဲေဘာ္ ေက်ာ္သန္း

တခ်ိန္တုန္းက က်ဳပ္တုိ႔အညာမွာ အလွဴလုပ္ရင္ ဖိတ္စာရယ္လုိ႔ ေ၀ေလ့ ကမ္းေလ့ မရွိဘူး။ ရပ္ေ၀းက ေဆြမ်ဳိး မိတ္သဂၤဟေတြကုိ လက္ဖက္ထုပ္တန္သည္၊ ေဆးေပါ့လိပ္တန္သည္ ကမ္းတယ္။ အနီးခ်ဳပ္စပ္က ေလးငါး ဆယ္ရြာကုိေတာ့ သက္ဆုိင္ရာ ရြာေဆာ္ေတြကပဲ ဗ်ဳိးဟစ္ၿပီး ရြာလုံးကြၽတ္ ဖိတ္လုိက္တယ္။ အားလုံးမီးခုိးတိတ္ ထမင္းေရေခ်ာင္းစီးဆုိေတာ့ ကေလးေရာ ေခြးေရာ အကုန္ပါတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဗ်ဳိးဟစ္သံၾကားရင္ ကေလးေတြ ျမဴးၾကတယ္။ ကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး၊ ေခြးေတြအူၾကတယ္။ အလွဴရက္ကုိ လက္ခ်ဳိးၿပီး ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကတယ္။

ေခြးဆုိတာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း သူ႔နယ္ကုိယ့္နယ္ သတ္မွတ္ၿပီးေနတယ္။ တနယ္နဲ႔ တနယ္ ကူးေလ့မရွိၾက ဘူး။ နယ္ကူးရင္ က်ဴးရင္ နယ္ခံေခြးေတြက ၀ုိင္းကုိက္ၾက၊ အမဲဖ်က္ၾကတာပဲ။ အဲ ... အလွဴခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိရင္ ေတာ့ နယ္စည္းေတြပ်က္ၿပီ၊ သူ႔နယ္ကုိယ့္နယ္ ကူးၾကေပမယ့္ မကုိက္ၾကေတာ့ဘူး၊ အမဲဖ်က္တာေတ၊ြ ကုိက္ခဲ တာေတြ ရပ္စဲထားၾကတယ္။ ေခြးၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေျပာလည္းရတယ္။ ေခြးလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေျပာလည္းရ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစာလုၾကရင္း “ဟီးကနဲ ဟန္းကနဲ” မာန္ဖီျပၾကတာေလာက္ပဲရွိတယ္။ အလွဴေန႔ဆုိရင္ ေတာ့ အလွဴအိမ္မွာ ရြာေပါင္းစုံက ေခြးအပ်ဳိ၊ ေခြးထီးပ်ဳိ၊ ေခြးအေမ၊ ေခြးသမီး၊ ေခြးအဖြား၊ ေခြးသား၊ ေခြးအဖုိး၊ ေခြးသူခုိး၊ ေခြးဂ်ပုိး၊ ေခြးက်ဳိး၊ ေခြးဖင္လိမ္နဲ႔ ေခြးၿမီးေကာက္ပါမက်န္ ေခြးေပါင္းစုံတုိ႔ ညီလာခံၾကတာေပါ့။ ရ တတ္သမွ် အ႐ုိးအရင္းေလးေတြ လုၾကယက္ၾကနဲ႔ ထမင္းေကြၽး႐ုံမွာ တညံညံ တစီစီနဲ႔ေပါ့။

အဲဒီမွာ အခြင့္သာတာက ရြာခံေခြးေတြပဲ။ သူတုိ႔က စားလုိ႔၀လည္း ဆက္လုၾကတယ္။ ရတာကုိ ေျမထဲျမဳပ္ထား ၀ွက္ထားတတ္တယ္။ ရြာခံမဟုတ္တဲ့ ေခြးမ်ားကေတာ့ အ၀စားၿပီး ခ်ီႏုိင္သေလာက္ခ်ီၿပီး ျပန္ၾကတယ္။ အလွဴ ၿပီးလုိ႔ ေလးငါးဆယ္ရက္အထိေတာ့ ေခြးေတြက ေျမထဲ၀ွက္ထားတာေလးေတြ ျပန္ေဖာ္ျပန္ျမံဳ႕နဲ႔ တကယ့္စည္း စိမ္ေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာၾကတယ္မဟုတ္လား မေတာ္မတတ္သူမ်ား (တရားသည္ျဖစ္ေစ၊ မတရားသည္ျဖစ္ေစ) တသက္တခါ လာဘ္လာဘရႊင္ၾကရင္ ‘ေခြး ဘုရားပဲြ ေတြ႔သလုိ’ ပဲလုိ႔ ေျပာၾကတာ။

အခုလည္း က်ဴပ္တုိ႔ပတ္၀န္းက်င္က အေျခအေနေတြက အဲဒီအညာက အလွဴလာတဲ့ ေခြးေတြကုိ ျပန္ၿပီးျမင္ ေယာင္ သတိရစရာေတြျဖစ္လာတယ္။ ေခြးဆုိတာကေတာ့ အိပ္စားကာမေလာက္သာသိတဲ့ အဟိတ္တိရိစၧာန္ ဆုိေတာ့ လွဴရင္ ေကြၽးရင္ စားမွာပဲ။ ဘယ္သူက လွဴတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လွဴတယ္၊ ဘယ္လုိလွဴတယ္ ဆန္းစစ္မ ေနဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔က အလွဴမွာ အဓိကအလွဴခံပုဂၢဳိလ္ ဖိတ္ၾကားခံရသူမဟုတ္လုိ႔ ရွက္ေနစရာ၊ ဂုဏ္သိကၡာ ငဲ့ေနစရာ မလုိပါဘူး၊ စားႂကြင္းစားက်န္ အ႐ုိးအရင္းေလာက္နဲ႔ကုိပဲ ေက်နပ္လွၿပီ။

အခု က်ဳပ္တုိ႔၀န္းက်င္ကေတာ့ လူေတြ ...။ လူေတြမွ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေခါင္းေဆာင္လုိ႔ ပညာတတ္လုိ႔ ေၾကာ္ျငာ ေနတဲ့ လူေတြေလ ...။

တကယ္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းေတြက ၂၀၀၃ ထဲက စတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။ ဒီပဲယင္း ယုတ္မာပတ္စက္မႈႀကီးနဲ႔ တံ ေတြးခြက္ ပတ္လက္ေမ်ာေနတဲ့ စစ္အုပ္စုက ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္ခင္ၫြန္႔ကုိ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ခန္႔၊ ဘုံခုနစ္ဆင့္ လမ္းျပေျမပုံျပၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာတယ္။ ဒီဘုံခုနစ္ဆင့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္တုိ႔ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း ေခါင္းေဆာင္ ေတြေဇာင္းလႊတ္တဲ့ျမင္းလုိ ေျခတႂကြႂကြနဲ႔ အေတာ္အူးျမဴးတက္ႂကြခဲ့ၾကေသးတာပဲ။ (BSG) ေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာဇာနည္ ႏွာေခါင္းက်ည္ေပြ႔ေတြ႔သြားမွ ေျခၿငိမ္သြားၾကတာ။

အခုေတာ့ (၂၀၁၀) ေရြးေကာက္ပဲြသံ ပုိၿပီးေတာ့က်ယ္လာ နီးလာၿပီးဆုိေတာ့ တခ်ဳိ႕ ဣေႁႏၵမဆည္ႏုိင္ၾကေတာ့ ဘူး။ ရတတ္သမွ် မႈိတက္အေတြးအေခၚေတြ ဖုံခါ၊ မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ သေဘာတရားေတြထုတ္ၿပီး ေရြးေကာက္ ပဲြ၀င္ေရး စုိင္းျပင္းလာၾကျပန္ၿပီ။ အခြင့္အေရးဆုိ မစြန္႔ပဲစားခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာမုိ႔ ကုိယ့္စားရိတ္နဲ႔ ကုိယ့္လမ္းကုိ ေရြးၾကတာကုိ ဘာမွမေျပာလုိပါ။ ဆုိးခ်က္နာတာက ကုိယ့္လမ္းကုိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မသြားဘဲ ဟုိဆဲြဒီဖဲ့နဲ႔ လူတ ကာကုိ ေခါင္းစပ္တူ၀ယ္ဖုိ႔ ဆြယ္ေနၾကတာပဲ။ ေဒ၀ဒတ္က အဇာတသတ္ကေလးကုိ တတ္သမွ် မွတ္သမွ်နဲ႔ ဖ်ားေယာင္းသလုိေပါ့။ တခ်ဳိ႕ဆုိ ကုိယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ကုိယ္ ရပ္ေနသူေတြကုိေတာင္ ေခါင္းမာသေလး၊ လက္ ေတြ႔မက်သေလး ပုတ္ခတ္လုိက္ေသးတယ္။

သူတုိ႔ဟာက ေရေႏွာက္ငါးရွာ (Fishing in trouble water) သလုိ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အဆိပ္မႈိင္းတုိက္ၿပီး ကုိယ္ က်ဳိးရွာတာပါပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္၊ အေတြးအေခၚေတြ မ်ဳိးကန္းသြားေအာင္၊ က်ဳိးပ်က္သြားေအာင္ အ ဆိပ္အေတာက္ အယူအဆေတြကို တြင္တြင္ျဖန္႔တယ္။ အေတာ္ကုိ ယုတ္ကန္းပါတယ္။ စကားတခု ၾကားဖူးၾက မွာပါ။ ပါးစပ္ထဲ၀င္တဲ့ အဆိပ္က လူနဲနဲကုိပဲသတ္ႏုိင္တယ္။ နားထဲ၀င္တဲ့ အဆိပ္ကေတာ့ တမ်ဳိးလုံးကုိသတ္ႏုိင္ တယ္။

အေျပာေတာ့ အလြန္ေကာင္း၊ တကယ့္ ပါးပါးေလး။
‘ျဖစ္ႏုိင္တာ လုပ္တာႏုိင္ငံေရးတဲ့’
‘မရွိရာကေန တခုခုရွိလာတာ ေကာင္းတယ္’
‘န၀တ/နအဖရဲ႕ ( ဘုံခုႏွစ္ဆင့္ ) လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း၀င္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာင္းယူမယ္’ စတဲ့ အဆင္ေျခေတြ စုံလုိ႔ပဲ။

အမွန္တရားအတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္ရာမွာ ျဖစ္ႏုိင္ေျခေတြ၊ ေအာင္ႏုိင္ေျခေတြ တြက္တာမရွိပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရား ရွင္ကုိယ္တုိင္က အဓမၼတရားႏွင့္ အသက္ရွင္ျခင္းထက္ ဓမၼတရားအတြက္ အသက္စြန္႔တန္စြန္႔ရမယ္။ ဓမၼနဲ႔ အ သက္ရွင္တာျမတ္တယ္လုိ႔ ေဟာထားခဲ့တာပဲ။ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ရာ တုိက္ပဲြ၀င္ရာမွာ ျဖစ္ႏုိင္ ေျခကုိပဲတြက္ၿပီးလုပ္တာ၊ အ႐ူံးအျမတ္တြက္တာဟာ ဖဲသမားဉာဥ္နဲ႔ အေခ်ာင္ႏိႈက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္တာလုပ္မွ ႏုိင္ငံေရးဆုိေတာ့ ႏုိင္ငံေရးမွာ မွားမွား၊ မွန္မွန္ ျဖစ္ႏုိင္မွလုပ္ၾက၊ မျဖစ္ႏုိင္ရင္ မလုပ္နဲ႔ ဒူး ေထာက္ အ႐ံႈးေပးလုိက္ၾကလုိ႔ ကုိယ္နဲ႔တူေအာင္ အၿမီးျဖတ္တာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ဒီစကားဟာ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းတခုလုံးအတြက္ မ်ဳိးတုံး၊ မ်ဳိးသုဥ္းသြားေစေလာက္ေအာင္ အ ဆိပ္သင့္တဲ့ ေဖာက္ျပန္ေရး အေတြးအေခၚျဖစ္တယ္။ အမ်ဳိးသားတရပ္ ရွင္သန္ရပ္တည္ေရးအတြက္ မရွိ မျဖစ္လုိအပ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေဖာက္ထြက္ရဲတဲ့ အမ်ဳိးသားဇာတိမာန္ကုိ ႐ုိက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးလုိက္တဲ့ အေတြးအေခၚ ျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတြေလာက္ကုိသာ တြက္ခ်က္လုပ္ခဲ့ၾကမယ္ဆုိရင္ ဒီေန႔က်ဳပ္တုိ႔လူအဖဲြ႔အစည္းႀကီးဟာ ေက်ာက္ေခတ္မွာပဲ ရွိေနဦးမွာပဲ။ ႏုိင္ငံေရးဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေတြဟာ ကမၻာသုဥ္းတဲ့အထိ အဂၤလိပ္ကြၽန္ျဖစ္ေနဖုိ႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ လက္နက္ျခင္းမမွ်ဘဲ အဂၤလိပ္ကုိ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ဘုိးဘြား ေရွးဦးေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီးေတြ၊ ဆရာစံနဲ႔ လယ္သမားႀကီးေတြကုိ ဘယ္လုိသမုိင္းတင္ၾကမလဲ။ အေခ်ာင္ သမားလမ္းစဥ္ကုိ မလုိက္ခဲ့ၾကလုိ႔ လူမုိက္ႀကီးေတြလုိ႔မ်ား သမိုင္းတင္ၾကဦးမလား။

တကယ္ေတာ့ အမ်ဳိးသားရွင္သန္ရပ္တည္ေရးတုိ႔ ႀကီးပြားေရးတုိ႔ လြတ္ေျမာက္ေရးတုိ႔ဆုိတာဟာ ရည္မွန္းခ်က္တခုကုိ ဓိ႒ာန္ၿပီး မ်ဳိးဆက္ေတြ တခုၿပီးတခု လက္ဆင့္ကမ္းသြားရတဲ့ အမ်ဳိးသားေရး တုိက္ပဲြပဲ။ ျဖစ္စဥ္တခုပဲ။

ဒီေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ သူတုိ႔ေျပာေနတဲ႔ ျဖစ္ႏုိင္တာလုပ္တာ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ စစ္အုပ္စုလုိခ်င္တဲ့ ပုံစံအတုိင္း ၂၀၀၈ ဖဲြ႔စည္းပုံကုိ လက္ခံၿပီး ဗမာေတြ ကမၻာသုဥ္းတဲ့အထိ စစ္ဓားျပကြၽန္ခံၾကလုိ႔ ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းတဲ့ ကြၽန္ပဲြစားလုပ္ရပ္ပဲ ျဖစ္တယ္။

သူတုိ႔ေျပာေနတဲ့ ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ တမ်ဳိး၊ ၿခိမ္းေျခာက္ဓားျပတုိက္လုိ႔ တဖုံ ညစ္နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ နာဂစ္မုန္တုိင္း ေၾကာင့္ ေသေၾကခဲ့ၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အ႐ုိးပုံေပၚမွာ အတည္ျပဳခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ဖဲြ႔စည္းပုံကုိလည္း ၾကည့္ပါဦး။ အဆင့္ဆင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေတြအျပင္ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ အမတ္ေလးပုံတစ္ပုံကုိ ဓားျပတုိက္ အပုိင္စီးထား တယ္။ သမၼတက စစ္သား၊ ဒါမွမဟုတ္ စစ္သားေဟာင္းျဖစ္ရမယ္။ အေရးႀကီးတဲ့၀န္ႀကီးဌာနေတြကုိ စစ္တပ္က ယူမယ္။ ဒါေတာင္ ဖင္မလုံႏုိင္ေသးတာနဲ႔ လုိအပ္ရင္ ဖဲြ႔စည္းပုံတက် စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းႏုိင္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ အဲဒီဖဲြ႔စည္းပုံႀကီးကုိ စစ္ဓားျပအမတ္ေတြ အပါအ၀င္ ေလးပုံသုံးပုံက သေဘာတူမွ ျပင္ရမယ္တဲ့။

ကဲ .. ဘယ္မွာလဲ ျပည္သူေတြရဲ႕ အခန္းက႑၊ ဘယ္မွာလဲ ဒီမုိကေရစီရဲ႕အႏွစ္သာရ။ လူထုဆႏၵဆုိ တာဖဲြ၊ စစ္ အာဏာရွင္စနစ္က တေရြးသားေတာင္ ပြန္းမေနဘူး။ ဒီေလာက္ေဖာက္ျပန္တဲ့ ဖဲြ႔စည္းပုံကုိပဲ ဘာမွမရွိတာထက္စာရင္ ေကာင္းတာေပါ့ ဆုိပါလား။ ဘူးသီးကုိ ၀က္သားလုိ႔ စာေရးၿပီး ခ်က္စားလည္း ဘူးသီး က ဘူးသီးအရသာပဲ ထြက္မွာပဲ။ ၀က္သားအရသာ ျဖစ္မလာဘူး။ သားစဥ္ေျမဆက္ စစ္ကြၽန္ခံၾကဖုိ႔ ေျဗာင္ ဆြယ္တာပါပဲ။ ဒီ့ ထက္ေဖာက္ျပန္တဲ့ အေတြးအေခၚေတာင္ ဒီေလာက္ယုတ္ညံ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ေလာကႀကီး မွာ ရွိေနေပမယ့္ မေကာင္းတာေတြ ျပည့္လုိ႔၊ အမ်ားႀကီး။ ရွိသာရွိၿပီး ဘာမွသုံးမရတဲ့အျပင္ ေလာ ကႀကီးကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ၊ ဆုိးႀကိဳးဒုကၡေတြသာေပးတဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြအျပင္ ဒီေလာက္ ေဖာက္ျပန္တဲ့ သေဘာတရားထုတ္ေပးသူေတြလည္း ပါတာပဲ။

ဒီသေဘာတရားအတုိင္းဆုိရင္ ကုိယ့္အသက္ကုိ ေငြနဲ႔ေရြးၿပီး ျပန္ရလာလုိ႔ ျပန္ေပးသမားကုိ ေက်းဇူးရွင္အမွတ္ နဲ႔ ကုိးကြယ္ရမယ့္ကိန္း၊ ဒီကြၽန္ပဲြစားသေဘာတရား ဆရာႀကီးေတြ အသုံးမက်တာက ကမ္းကုန္ေရာ၊ အရွိကုိ မရွိ ေအာင္ ဖ်က္ဆီးၿပီးကာမွ ဘာမဟုတ္တဲ့ အတုအေယာင္ကုိေပးလာတဲ့ အဖ်က္သမားကုိ ေက်းဇူးတင္ေနတဲ့ ဟန္၊ အညံ့ဖ်င္းဆုံး ကြၽန္ပဲြစားမ်ားေပတကား။

တကယ္ဆုိ ဖဲြ႔စည္းပုံ၊ ေရြးေကာက္ပဲြစနစ္နဲ႔ ေရြးေကာက္ခံအစုိးရဆုိတာ ဗမာျပည္မွာ ရွိၿပီးသား။ ဒါကုိဖ်က္ဆီး ပစ္ခ့ဲတာ ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ ကေလးအစ ေခြးအဆုံး တေလာကလုံး သိတယ္။ မသိတာက ကုိယ့္ေနရာရဖုိ႔ အေရး၊ လူရာ၀င္ဖုိ႔အေရးအတြက္ အတၱေလာဘေတြ ပိတ္ဖုံးေနတဲ့ အေခ်ာင္သမား ကြၽန္ပဲြစားေတြပဲျဖစ္တယ္။ စစ္တပ္စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္အပါအ၀င္ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာပုိင္တဲ့ တာ၀န္၀တၱရားေတြကုိ ထမ္းရသူတုိင္း ျပည္ ေထာင္စုဖဲြ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံကုိ အသက္နဲ႔လဲကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ပါမယ္လုိ႔ က်မ္းက်ိန္သစၥာျပဳထား ၾကရတာပဲ။ ဒီၾကားကပဲ “ငယ္ခါဆုိးသြမ္း ႀကီးခါယုတ္မာ ေသေသာ္တုိင္းျပည္ကုိ စစ္အာဏာရွင္ငရဲ ခန္းမွာထားခဲ့တဲ့ ၀ဲစားႀကီး ဗုိလ္ေန၀င္း” ကစလုိ႔ ဒီေန႔ေခတ္ထိ စစ္ေခါင္းေဆာင္ အဆက္ဆက္တုိ႔ ပဲ၊ ဒီက်မ္းဒီသစၥာေတြကုိ ေဖာက္ဖ်က္ခဲ့ၾကတယ္၊ ေဖာက္ဖ်က္ေနၾကတယ္။

ဒီမဟာဗာလာနံ လူမုိက္အေပါင္းရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔ပဲ မဟုတ္တာ၊ မတရားတာမွန္သမွ် ဗမာျပည္ထဲမွာ အကုန္ျဖစ္ တယ္။ ဘုရားဗုိက္ေဖာက္ခံရတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ သံဃာေတြ လမ္းမေပၚမွာ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံေန ရတယ္၊ ယုတ္စြအဆုံး ဘုန္းႀကီးရုပ္အေလာင္းေတာင္ မီးဖုတ္စားခံေနရတယ္။ ဒီဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ သူတုိ႔အေပါင္း အပါေတြ တုိင္းျပည္ဘ႑ာအရင္းအျမစ္ဟူသမွ်ကုိ ဓားျပတုိက္လုယက္ ခ်မ္းသာေနသေလာက္ လူထုဘ၀က ေတာ့ တကယ့္ကုိ နင္းျပား၊ ဖြတ္ေက်ာျပာစု ခ႐ုဆံကြၽတ္ဘ၀။ အျဖစ္ဆုိးလုိက္ပံုက သမီးေမြးေတာ့ ျပည့္တန္ ဆာ သားေမြးေတာ့ သူခုိးျပာတာ၊ ကမၻာ့အႏွံ႔မွာ ဗမာကူလီေတြရွိတယ္။ ဒါနဲ႔မ်ားေတာင္ သူတို႔ပါးစပ္က အမ်ဳိး ဂုဏ္ ဇာတိဂုဏ္ျမင့္မားေရးလုိ႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ ေအာ္ေနတာပဲ။ ဒီလုိေက်းဇူးျပဳခဲ့ၾကတဲ့ လူမုိက္တသင္းကုိ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအေပၚ ဆက္ၿပီးအုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ အဓမၼက်င့္ခြင့္ျပဳထားတဲ့ ဖဲြ႔စည္းပုံကုိ အေခ်ာင္သမားေတြကလဲြ လုိ႔ ဘယ္သူမွလက္မခံဘူး။ ဥပေဒနည္းလမ္းတက် စစ္ကြၽန္ခံရတာေကာင္းတယ္လုိ႔ယူဆတဲ့ ကြၽန္ပဲြစားေတြပဲ လက္ခံတယ္။

ေနာက္ကြၽန္ပဲြစားေတြရဲ႕ ဘနဖူး သုိက္တူးမယ္ဆုိတဲ့ မေတာ္ေလာဘ အေပၚလြင္ဆုံးက သူတို႔နဲ႔ေပါင္းလုပ္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာင္းယူမယ့္ဆုိတဲ့ အယူအဆ၀ါဒမႈိုင္းပဲ။ ပူးသတ္မယ္ ေျပာလုိေျပာ၊ ေပါင္းၿပီးေျပာင္း မယ္ ေျပာလုိေျပာ၊ တကယ့္ကုိ အၿမီးအေမာက္ မတည့္လွပါဘူး။ လက္ေတြ႔ကေတာ့ ႏြားသုိးဂ်ဳိမွာ ႏုိ႔ညႇစ္ၾက စုိ႔လုိ႔ ေျပာသလုိပါပဲ။

ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရးမွာ ကုိလုိနီေခတ္၊ ဖဆပလေခတ္၊ စစ္အာဏာရွစ္မ်ားေခတ္၊ ေခတ္အဆက္ဆက္က လက္ နက္ခ် ဒူးေထာက္အညံ့ခံသြားသူတုိင္း ဖန္တရာေတေအာင္ သုံးခဲ့ၾက၊ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့စကားေတြ၊ ဆင္ေျခေတြပါ။ တကယ္ယံု တကယ္ေျပာၿပီး တကယ္လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေျပာသလုိ ျဖစ္ ခဲ့တာတခုမွ မရွိခဲ့ဘူး၊ တေယာက္မွေပၚမလာဘူး။ အဲသလုိဆင္ေျခေပး အေၾကာင္းျပခဲ့ၾကသူအားလုံး အုပ္စုိးသူ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြနဲ႔ ပူးၿပီးေပါင္းမိခါမွ မေထြးႏုိင္ မၿမိဳႏုိင္နဲ႔ အဆုံးမွာ မုိးခါးေရ၀ုိင္းေသာက္ၾကရင္း သစၥာ ေဖာက္ ကုိယ္က်ဳိးရွာသမားေတြအျဖစ္နဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားၾကရတာခ်ည္းပဲ။ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဘႀကီးဘေဖတုိ႔ သခင္စုိးႀကီးတုိ႔ေတာင္ ဒီလုိပဲဇာတ္သိမ္းသြားရတာ။

ဒီစစ္ဒီလူညစ္ေတြရဲ႕ ေခတ္နဲ႔စနစ္က ဟုိအရင္အာဏာရ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားေတြထက္ပုိဆုိး၊ ပုိၿပီးေျဗာင္က် က် ေဖာက္ျပန္တယ္။ မရွိတာထက္ ရွိလာတာေကာင္းပါတယ္လုိ႔ ကြၽန္ပဲြစားႀကီးေတြ မႊန္းေနတဲ႔ ၂၀၀၈ ဖဲြ႔စည္း ပုံက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ အတိအက် ျပဌာန္းထားတဲ့အျပင္ ျပင္ဆင္လုိ႔မရေအာင္ ယုိေပါက္မရွိပိတ္္ဆုိ႔ထား တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပူးသတ္မယ္ ေပါင္းၿပီးေျပာင္းမယ္ဆုိတဲ့ ကြၽန္ပဲြစားေတြကလည္း ဟုိးအရင္ေခတ္ ေဖာက္ျပန္ ေရးသမားေတြထက္ ပုိၿပီးေျဗာင္က်တယ္၊ အရွက္သိဏၡာမဲ့တယ္။ မေတာ္ရာမွာ သတၱိထူးပါေပတယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴး ရမယ္။

အဲဒီအထဲမွာ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ သူေဌးျဖစ္ေနၾကတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ အေ၀းေရာက္ ေခါင္းဆာင္ႀကီးေတြလည္းပါတာ ပဲ။ အၿမီးျပတ္ခ်င္း လက္တုိ႔၀ုိင္းထုိင္ၿပီး အေပါစား မိန္းမပ်က္လုိ ဟုိဟာလွန္ျပ ဒီဟာလွန္ျပနဲ႔ ရန္သူစစ္အုပ္စုကုိ မ်က္စပစ္တယ္၊ ျမႇဴတယ္။ စစ္အုပ္စုက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ မတရားအမိန္႔ေတြခ်၊ ေထာင္ေတြခ်ေနခ်ိန္ မွာပဲ စစ္အုပ္စုကုိ ရင္ၾကားေစ့ရေအာင္ဆုိပါလား။ ၾသခ်ေလာက္တဲ့ စိတ္ကူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထမီျခံဳ လုိ႔ေကာင္းစားေနသူေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေရး တေရြးသားေတာင္ ထည့္မစဥ္းဘူးဆုိတာ ဒီမွာေပၚ တာပါပဲ။ ဒီအျမင္ ဒီစိတ္ဓာတ္ေလာက္နဲ႔ ကြၽန္စုပ္တဲ့ သရက္ေစ့လုိျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြကုိ ကယ္တင္မယ္၊ အလုပ္အေကြၽးျပဳမယ္ဆုိပါလား အရပ္ကတုိ႔ ...။

စကားေရြးပုံ ဆင္ေျခေပးပုံေလးကေတာ့ တုိးတက္လာသလုိပဲ။ ဘာတဲ့ မုန္လာဥျပတုတ္ျပ စည္း႐ုံးေရးတဲ့။ ေကာင္းပါတယ္၊ ျပစရာႏွစ္ခုလုံး ရွိရင္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွာလဲ ျပစရာတုတ္၊ တုတ္နဲ႔တူတာလည္း တခုမွ မ ေတြ႔။ ဒီေတာ့ ျပစရာ မုန္လာဥပဲ ရွိေတာ့မေပါ့။ မုန္လာဥျပရတာနဲ႔တင္ မလုံေလာက္လုိ႔၊ အားမရၾကလုိ႔ မေတာ္ လုံခ်ည္လွန္ ေနာက္ခုိင္းျပၾကရင္ျဖင့္ အေတြးနဲ႔တင္ မျမင္၀ံ့စရာ။ ေတြးၿပီးသာ ရွက္ေနရတာပါ၊ ျပေတာင္ျပၿပီးၿပီ လား မသိႏုိင္ဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဒီေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြပဲ ေတာ္လွန္ေရးကုိ အင္ဂ်ီအုိ ( NGO) ေတြရဲ႕ ေငြ၀ယ္ကြၽန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတာ။ သူတုိ႔ေဆာင္ပွဒ္က ရွင္းရွင္းေလး။ တုိင္းျပည္အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အက်ဳိးရွိရွိ၊ မရွိရွိ အင္ဂ်ီအုိ ႀကိဳက္တာအကုန္လုပ္၊ အင္ဂ်ီအုိ မႀကိဳက္တာ အကုန္ျဖဳတ္ ဒါပဲ။ အင္ဂ်ီအုိေတြၾကားက မွတ္ ခ်က္တခု ၾကားမိတယ္။ လာအုိ၊ ကေမၻာဒီးယားနဲ႔ ဗီယက္နမ္က အဖဲြ႔ေတြက သူတို႔နဲ႔ကိုက္တဲ့ ပေရာဂ်က္မွ လုပ္ တာ၊ ဗမာအဖဲြ႔ေတြက ပုိက္ဆံေပးရင္ ဘာပေရာဂ်က္ခုိင္းခုိင္း အကုန္လုပ္တယ္တဲ့။ ေျပာလည္း ေျပာေလာက္ စရာ။ ဗမာအဖဲြ႔တခုကဆုိ ပုိက္ဆံေပးလုိ႔ ဗြီေဒး (V Day - Vagina Day ) ဆုိလား လုပ္ဆုိပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ခပ္ရြတ္ရြတ္ ကုိရင္ႀကီးတပါးလုိ “ဣတၴိဗီဇံ အဟံ ၀ႏၵာမိ” ဆုိၿပီး ၀င္ေရာရမလားပဲ။

ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အႏွစ္ (၂၀) လုပ္ခဲ့သမ်ွ ျပစရာ နတၱိ။ ဇကာကုံးနဲ႔ ေရခပ္တာမွ ရႏုိင္စရာရွိေသးတယ္။ သတ္ပုံ ေတာင္မမွန္တဲ့သူက ပညာေရး မူ၀ါဒေတြခ်၊ သင္႐ုိးေတြဆဲြ၊ ပုဒ္ထီးပုဒ္မ မကဲြတဲ့သူက ဖဲြ႔စည္းပုံေရးလုိေရး။ အ ခုလည္း ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ေရး၊ စစ္ကြၽန္ခံဖုိ႔အေရး ကြၽန္ပဲြစားလုပ္ေနၾကျပန္ၿပီ။ ေစတနာကမမွန္၊ ေတြးေခၚပံုက မဟန္၊ ဟန္ကုိက မဟန္၊ လက္လန္ေလာက္ပါေပရဲ႕။

ကြၽန္ပဲြစားေတြေျပာေနတဲ့ ေပါင္းၿပီးေျပာင္းမယ္ဆုိတာ ျဖစ္ႏုိင္မျဖစ္ႏုိင္ အိႏၵိယကုိ နမူနာထားၾကည့္ပါ။ အိႏၵိယ ပါလီမန္လႊတ္ေတာ္မွာ အမတ္ဦးေရ (၅၄၇) ေယာက္ရွိတယ္။ လူနည္းစုေတြအတြက္ အထူးရာထားတဲ့ (၄) ေယာက္ကုိ သမၼတက တုိက္႐ုိက္ခန္႔တာကလဲြရင္ က်န္တာအားလုံး လူထုမဲနဲ႔ ေရြးေကာက္တယ္။ အစုိးရဖဲြ႔ႏုိင္ ဖုိ႔ဆုိရင္ အနည္းဆုံး အမတ္ (၂၇၂) ေယာက္ရွိဖုိ႔လုိတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းေရြးေကာက္ပဲြေတြမွာ အ မတ္အမ်ားဆုံးရတဲ့ ပါတီက အမတ္ (၂၀၀) ေတာင္ မျပည့္ဘူး။ ဒီေတာ့ အေတြးအေခၚ ရပ္တည္ခ်က္တူတာ မတူတာ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ၫြန္႔ေပါင္းဖဲြ႔ၾကရတယ္။ တခ်ဳိ႕ၫြန္႔ေပါင္း၀င္ ပါတီအခ်င္းခ်င္းရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြက ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ။ ဒီေတာ့ ၫြန္႔ေပါင္းအစုိးရေတြဟာ တုိင္းျပည္တည္ၿငိမ္ေရး၊ ဖြံၿဖိဳးေရးအတြက္ စီမံေဆာင္ ရြက္ရတာထက္ အစုိးရတည္ၿငိမ္ တည္ျမဲဖို႔ လုံးပမ္းေနရတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ရတယ္။ အေရးပါတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္း လဲေရးေတြလုပ္ဖုိ႔၊ ဥပေဒျပဳဖုိ႔ဆုိတာ ေ၀းလာေ၀းပဲ။

သိၾကတဲ့တုိင္း ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီဆိုတာက (Number Game) ကိန္းဂဏန္းေတြ ကစားၾကတာပဲ၊ အမတ္ျဖစ္ ဖုိ႔ လူထုမဲကိန္းဂဏန္းေတြကုိ အေျခခံလုၾကတယ္။ အစုိးရဖြဲ႔ဖုိ႔ ကိန္းဂဏန္းေတြ (အမတ္) လုၾကရတယ္။ ဆုံး ျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ ဥပေဒေတြျပဳဖုိ႔ ကိန္းဂဏာန္းေတြကုိ လုၾက၊ ကစားၾကရတယ္။ ကိန္းဂဏန္းမ်ားမ်ားကုိ ကုိင္ ထားတဲ့သူက ႀကိဳက္သလုိကစားတာပဲ။ ကိန္းဂဏန္းမ်ားမ်ားကုိ ကစားႏုိင္တဲ့သူက ႀကိဳက္ရာလုပ္တာပဲ။ ဒီ ေတာ့ အာဏာရအုပ္စုနဲ႔ အတုိက္အခံအုပ္စုေတြက သူ႔ဘက္ ကုိယ့္ဘက္က အမတ္ေတြ၊ ပါတီငယ္ေလးေတြကုိ ေငြ၊ ရာထူး၊ အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္အဆုိင္ ဖဲ့ထုတ္စည္း႐ုံးၾကတာပဲ။ ထုံးစံအတုိင္း အာဏာရထားတဲ့ အုပ္စု ကေတာ့ တပန္းသာတာေပါ့။ သုိ႔ေသာ္ သူမွာလည္း အစုိးရတည္ၿငိမ္ေအာင္ လုံးပမ္းေနရတာနဲ႔ပဲ တျခားလုပ္ ငန္းေတြကုိ လွည့္မၾကည့္အားႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ တုိင္းျပည္ဆုတ္ယုတ္တယ္၊ မတည္ၿငိမ္ဘူး။

က်ဳပ္တုိ႔ဗမာေက်ာင္းသားေတြကုိ အိမ္ေပၚေခၚတင္ ေစာင့္ေရွာင္ထားတဲ့ မစၥတာေဂ်ာ့ဖာနန္ဒက္ Mr.George Ferrandes ဆုိတာ ဆမာတာ (Samata သာတူညီမွ် ) ပါတီရဲ႕ေခါင္းေဆာင္။ သူ႔ရပ္တည္ခ်က္က ပါတီနာမည္ အတုိင္း ဆုိရွယ္လစ္။ သူပါတဲ့ ညြန္႔ေပါင္းအဖဲြ႔ရဲ႕ အဓိကဦးေဆာင္ပါတီ ဟိႏၵဴအမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီ (BJP) နဲ႔က ၀ါဒ အရ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အစုိးရဖဲြ႔ႏုိင္ဖုိ႔ သူတုိ႔ေပါင္းၾကတယ္။ သူ႔ပါတီက (၅၄၇) ေနရာရွိတဲ့ ပါလီမန္ထဲမွာ (၁၄) ေနရာပဲရွိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အစုိးရကက္ဘိနတ္ထဲမွာ နံပါတ္ (၄) ေနရာျဖစ္တဲ့ ကာကြယ္ ေရး၀န္ႀကီး ေနရာကုိရတယ္။ ဆုိခဲ့တဲ့အတုိင္း ပါလီမန္ဒီမုိကေရစီဆုိတာက (Number Game) ဆုိေတာ့ လူ ျပည့္ဖို႔အတြက္ (၁၄) ေနရာမ်က္ႏွာနဲ႔ လုိက္ေလ်ာရတာပဲ။ ၫြန္႔ေပါင္းအဖဲြ႔ရဲ႕ အဓိကပါတီကလည္း သူ႔လူ နံ ပါတ္ (၁) ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ရာထူးရဖို႔၊ အစုိးရဖဲြ႔ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိေတာ့ အစြမ္းကုန္လုိက္ေလ်ာရတာပဲ။

ဒီမွာႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ လူ (၅၄၇) ရွိတဲ့ ပါတီပါလီမန္မွာေတာင္ လူ (၁၄) ေယာက္ပဲရွိတဲ့ လူတစု၊ ပါတီ တခုက ဒီေလာက္ ခ်ယ္လွယ္ကစားႏုိင္ရင္ လူ (၄၄၀) သာရွိတဲ့ လႊတ္ေတာ္မွာ စစ္မိန္႔အာဏာေအာက္က စစ္ ဓားျပအမတ္ (၁၁၀) က ဘယ္ေလာက္ဗုိလ္က် လႊမ္းမုိးေနမလဲ။ ေတြးေတာင္ မေတြး၀ံ့စရာပါ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ပြဲ စားေတြေျပာသလုိ ေပါင္းၿပီးေျပာင္းမယ္ဆုိတာ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ အရွင္းႀကီးပါ။ ေတြးၾကည့္စရာေတာင္ မလုိပါဘူး။ ကြၽန္ပြဲစားေတြရဲ႕ အသားလုိလုိ႔ အ႐ုိးေတာင္း လူထုကုိ ေရာင္းစားဖုိ႔ ၾကံတယ္ဆုိတာ ရွင္းပါတယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ အားလံုးအတြက္ လက္ေဆာင္ ဟိေတာပေဒသ ထဲက ပံုျပင္ေလးတခု ေျပာခ်င္တယ္။ တခါမွာ ေတာ့ ဖားတေကာင္ဟာ ေရအုိင္စပ္မွာ မလႈပ္မယွက္ေနေနတဲ့ ေႁမြႀကီးတေကာင္ကုိ သြားေတြ႔တယ္။ ထံုးစံအ တုိင္း ျမင္ျမင္ခ်င္းေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့။ ေႁမြႀကီးက မလႈပ္မယွက္ၿငိမ္ေနေတာ့ အေ၀းကေန တျဖည္းျဖည္း ကပ္လာၿပီး စပ္စုတယ္။ အသင္ေႁမြႀကီး ဘာျဖစ္ေနသလဲ။ ဒီေတာ့ ေႁမြႀကီးက သူ႔သားကုိ ကုိက္သတ္လုိက္လုိ႔ ပုဏၰားႀကီးက ငါ့ကုိ က်ိန္စာတုိက္လုိက္တယ္။ ဆုိးလုိက္တဲ႔ ငါကံႏွယ္ ဖားေတြရဲ႕ စီးတာကုိ ခံရပါေစလုိ က်ိန္ လုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီဖားက သူတုိ႔ရဲေခါင္းေဆာင္ ဖားဘုရင္ႀကီးဆီကုိ ေျပးၿပီးသတင္းပုိ႔တယ္။ ဒီေခတ္နဲ႔ ဆုိရင္ ေတာ့ ဖားဥကၠဌ၊ ဖားသမၼတ၊ ဖား၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ အဲဒီဖားေခါင္းေဆာင္ ဘုရင္ေျပာေျပာ ဥကၠ႒ ေျပာေျပာေပါ့ မစူးမစမ္းဘဲ ေႁမြႀကီးဆီကုိသြားၿပီးေတာ့ စီးၾကည့္စမ္းမယ္ဆုိၿပီး စီးတာေပါ့။ ဖားဘုရင္ႀကီးလည္း အေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္ေနေတာ့ ေႁမြႀကီးက သိပ္မသြားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္ သလဲေပါ့။ ေႁမြႀကီးက အစာမစားရလုိ႔ပါလုိ႔ ေျဖတယ္။ ဒါနဲဲ႔ ဖားဘုရင္ႀကီးကလည္း သူေနာက္လုိက္ဖားေတြကုိ အလွည့္က် အစားခံေစလုိ႔ အမိန႔္ခ်လုိက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးလည္းက်ေရာ ဖားေတြကုန္သြားလုိ ေႁမြႀကီးက ဖား ဘုရင္ႀကီးကုိစားၿပီး ေရအုိင္က ခြာသြားတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ေႁမြဆုိတာေႁမြပါပဲ၊ ဖားဆုိရင္ စားမွာပဲ။ အဲဒီလုိ ပဲ စစ္အာဏာရွင္ဆုိတာက စစ္အာဏာရွင္ဘဲ။ စိတ္ကူးယဥ္ရင္ ဖားဘုရင္လုိ ျဖစ္သြားမယ္။

သိၾကတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ န၀တ/နအဖ စစ္အုပ္စုက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မ်က္လွည့္ပြဲႀကီးကုိလုပ္ဖုိ႔ တာစူကာပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သုိ႔ေသာ္ က်ဳပ္တုိ႔အညာအလွဴက ေခြးေတြ၊ ကေလးေတြလုိ ဘင္ႀကီးကုိ ၀င္ထုသူက ထု၊ မီး႐ွွဴး မီးပန္း ေဖာက္သူကေဖာက္နဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔၀န္းက်င္မွာေတာ့ အေတာ့္ကုိ ရြစိညံေနၾကပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေငြတ မတ္န႔ဲ ငါးၾကင္းေခါင္းကုိ အရခဲဖုိ႔ ဟန္ျပင္ေနၾကရဲ႕။ ပတ္၀န္းက်င္ကုိလည္း မိႈတက္သေဘာတရားေတြ၊ ဂ်ဳိက်ဳိး နားရြက္ပဲ့ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ မိႈင္းတုိက္အဆိပ္လူးၿပီး သူခုိးေသေဖာ္ညိႇေနၾကၿပီ။ အေတြးမွားၿပီး လမ္းေရြးမွား လုိ႔ကေတာ့ ကြၽန္ပြဲစားႀကီးေတြနဲ႔အတူ သမုိင္းအမိႈက္ပံုရဲ႕ ေအာက္ဆံုးကုိေရာက္ရမွာ မလြဲဧကန္ပဲ။

အခ်ိန္ကား ေန၀င္ရီတေရာ၊ ညီအစ္ကုိ မသိတသိ၊ သူ႔လူကုိယ့္လူ မကြဲျပား။ အခါကေတာ့ ပြဲလန္႔ေနၿပီ။ အ ေခ်ာင္သမားတသုိက္ကလည္း သူ႔အစု ကုိယ့္အစုကေလးေတြဖဲြ႔၊ ဖ်ာလိပ္ကေလးေတြ ေခါင္းမွာရြက္လုိ႔ အလစ္ မွာ ေနရာခင္းဖုိ႔ ဟန္ျပင္ေနၾကၿပီ။

ကဲ ... ရဲေဘာ္တုိ႔ ...

သတိသာ ထားၾကေပေတာ့၊ ကြၽန္ပြဲစားေတြ လာေခ်ၿပီ။

ရဲေဘာ္ ေက်ာ္သန္း
၃၀၊ ၉၊ ၂၀၀၉