ေက်ာ္စံေကးေတြ ပိုင္တဲ့ေျမ

ေက်ာ္စံေကးေတြ ပိုင္တဲ့ေျမ
ကိုေမႊး

သမၼာအာဇီ၀က်က် လုပ္စားဖို႔လိုသကြ
သူခိုးက တည္တည္တန္႔တန္႔ တိုက္ပံုေတာင့္ေတာင့္ထဲ
လက္ႏွစ္ဖက္ႏိႈက္ရင္း ဗိုလ္ေအာင္ဒင္လိုအိုက္တင္နဲ႔ ၾသ၀ါဒေႁခြတယ္ …
ေလလည္တယ္ …
ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး အသက္ေအာင့္တယ္ …
ၿပီးေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စဥ္းစားေသးတယ္ …
သူ႔ေလလည္သံဟာ ဂီတသေကၤတ နရီစည္းခ်က္ေတြနဲ႔ဆိုရင္ျဖင့္
ဆက္ဆိုဖုန္းနဲ႔ မႈတ္တဲ့အသံဆို ဘယ္လို
ခ်ယ္လို ေဘ့စ္ တေယာႀကီးနဲ႔ဆိုရင္ျဖင့္ ဘယ္ပံု
မသဒၶါေရစာေတြစားထားတဲ့ သူ႔ဖင္ၾကားတုန္သြားပံုကို
ဗီသိုဘင္ရဲ႕ ဂီတသံလိုမ်ဳိး ခမ္းနားသေယာင္နဲ႔
ဇာခ်ဲ႕ေတြးလိုက္ေသးတယ္။

ဒီငနဲက
အ႐ိုးအဆစ္က သူခိုးျဖစ္စ
အမ်ဳိးခ်စ္ျပေနတဲ့ သူခိုးေပါက္စေပါ့
အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ လူပိန္းေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ေကာင္ေပါ့ …။

အဲဒီသူခိုးေပါက္စက
သူ႔ေမးကိုေငါ့ၿပီး
ဓားျပျဖစ္မွ ဘ၀သစ္စႏိုင္တဲ့ မာဇဒါဂ်စ္ေပၚက ေကာင္ကို
မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးရင္း
တေမွ်ာ္တေခၚ လယ္ကြင္းႀကီး လက္ညႇိဳးထိုးလို႔
တက္တက္ႂကြႂကြပဲ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း တပိုင္းတစကို စဟဲေတာ့တယ္ …
“ဒါ တုိ႔ ေျမ … ဒါ တုိ႔ ေျမ … တို႔ပိုင္တဲ့ေျမ” တဲ့ …။

ဓားျပဟာ ဘ၀မွာ တခါမွ လူ႐ိုေသရွင္႐ိုေသ ခံခဲ့ဖူးပံုမရဘူး
ဒီေကာင္ဟာ သူ႔ကိုလူေတြ ဆလံေပးရင္ အားႀကီးသေဘာေခြ႔တယ္
ၿပီးေတာ့ အားႀကီးလည္း ဆလံေပးခ်င္တဲ့ ေကာင္ေပါ့။

ဒီေကာင္ဟာ သက္ႀကီး၀ါႀကီး ဓားျပနဲ႔ သူခိုး စပ္က်ထားတဲ့ ေကာင္ႀကီးေတြကိုဆို
အတိအက် ေျပးေျပးၿပီး ဆလံေပးရတာ
စိတ္မ်က္စိနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ၾကည့္တတ္မယ္ဆိုရင္
အၿမီးေလးေတာင္ ႏွန္႔ေနေသးတာေတြ႔ရမယ္ …။

အဲဒီမွာ ဘယ္မသာမွ ၀င္မပူးထားတဲ့ ကားေပါ့
အဲဒီကားကိစၥက စိတ္ခ်လက္ခ် ေျပာလို႔ရတဲ့အရာျဖစ္လို႔ ေျပာဦးမယ္ …။

အဲဒီ မာဇဒါဂ်စ္ေပါ့ …
မာဇဒါဂ်စ္ဟာ အဲဒီဓားျပကို တခ်ိန္မွာ လက္ရဖမ္းေပးမယ္လို႔
သူ႔ဟာသူ သစၥာေတြျပဳျပဳေနရင္း
သက္ျပင္းေတြ အိတ္ေဇာပိုက္အျပည့္ မႈတ္မႈတ္ထုတ္လို႔
သူ႔အရွက္သူ မီးခိုးေတြနဲ႔ ဖံုးဖံုးၿပီး ကိုယ္တံုးလံုး ေျပးေနရတယ္ …။

ေျပးတာမွ ကိုယ့္လူေရ …
၀ွစ္ကနဲ ၀ွစ္ကနဲ ပုပၸါးေတာင္က ဗ်တၱမ်ား ၀င္စားသလားမွတ္ရ
တကယ့္တကယ္က အဲဒီ မာဇဒါဂ်စ္ခမ်ာမွာ ရွက္ရွာလြန္းလို႔တဲ့ဗ်ဳိ႕ …။

မဆီမဆိုင္ေပါ့ …
ဗ်တၱဟာ ခုေခတ္ထိသာ ရွိေနမယ္ဆိုရင္
အင္တာနက္ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္နာမယ္ …
လမ္းတ၀က္မွာေတာင္ မနားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ပန္းဆက္သမား အလုပ္ကေလး
အာမခံမဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေၾကာင့္တဲ့ဗ်ာ … …။

ဒါေပမယ့္ ဗ်တၱ စိတ္နာမႈဟာ မွားျပန္သဗ် …။
အဲဒီမွာ က်ဳပ္က ထၿပီး အပိုင္ေျပာပစ္လိုက္တယ္
ခ်ဲထြက္သြားမွ ျပန္တြက္ျပလိုက္ရင္း
တဟင္းဟင္းနဲ႔ ေတြ႔လားကြဆိုတဲ့ ဟန္နဲ႔ေပါ့ …။

ေဟ့ … ဗ်တၱ … ခင္ဗ်ားက ျမန္မာျပည္မွာ နတ္ျဖစ္ၿပီး
ကမၻာႀကီးရဲ႕ အလ်ဥ္ႏႈန္းကို ေတြးပူေနေသးတယ္ဗ်ာ
အင္တာနက္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္မေတာ့
ျခင္ပါတက္ၿပီး ဘူတာစဥ္လိုက္လို႔ရေသးသဗ်ာ …

ဆိုက္ကားနဲ႔ နင္လား ငါလား

ေယာင္၀ါး၀ါးနဲ႔ စိတ္မနာပါနဲ႔ဗ်လို႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္
အင္း … အဲသလို ေျပာပစ္လိုက္တယ္ …။

အရာအားလံုးကို ရပ္ကြက္ကင္းတဲမွာ
ညဦးဆို သီခ်င္းဟဲဟဲျပေနတဲ့ ေကာင္တစုက
႐ြ႐ြေလး ထၾကည့္တယ္။

သူတုိ႔က သူခိုးကို သူခိုးမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းကို အကိုးအကားေတြနဲ႔
ေထာပနာျပဳတယ္ …။

ေနာက္တခါ …
ဓားျပသာမရွိရင္ ရပ္႐ြာလံုျခံဳေရးအတြက္ ရင္ေလးရမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း
ဓားျပေနရာမွာ အစားထိုးဖို႔ သူခိုးသာရွိတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္
သူခိုးကလည္း ဒါကိုမၾကည္ဘူး … ဒါေပသည့္ သူခိုးကလည္း ဓားျပမွမဟုတ္ဘဲကိုး
ဒီေတာ့ ႐ႈိးတိုးရွန္႔တန္႔ကလည္းျဖစ္
ကင္းတဲက ေကာင္ေတြကလည္း အေျပာကေကာင္း
အကိုးအကားကလည္း ဆိုကေရးတီး ဆိုတာႀကီးကလည္းပါ
ကေဇာ့ခါးသီးဆိုတာႀကီးကလည္းပါ ဆိုေတာ့ကာ
ဟုတ္မွာပါေလလို႔ အသာမွင္ကေလးနဲ႔ အထင္ေသးခံရမွာစိုးတဲ့ စိတ္မလံု႔တလံုနဲ႔
တိတ္တိတ္ကေလးကို
ပံုက်ပန္းက် နားေထာင္ေနတာဗ်ား …။

ဟိုေကာင္ေတြကလည္း
ေသေနတဲ့ ပေလတုိကုိ
ေႁမြလို လည္ပင္းမွာ အျပတ္ကို ပတ္ပစ္လိုက္တယ္
ၾသဇာတိကၠမေတြ နာဂစ္ေလာက္ ျပင္းထန္ႀကီးမားတဲ့ ဓားျပႀကီးေတြကို
ႏွမေရာ အေမေရာ အၿပီးေပးၿပီး ခရီးၾကံဳေလး လိုက္ခြင့္ေတာင္းေတာ့တာေပါ့။

မလွမ္းမကမ္းမွာ
ထူတဲ့ တံုးတဲ့ မအူမလည္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေနတဲ့
အဘိုးႀကီးတစုကလည္း ေခါင္းေပါင္းေလးေတြ တလႈပ္လႈပ္
ကုတ္ေခ်ာင္းကုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အထုပ္ေဟာင္းကိုေျဖဖို ့
ေ၀့လည္ေ၀့လည္ လုပ္ေနေသးတယ္ …။

အဲဒီအထုပ္ထဲမွာ အာလာဒင္ရဲ႕မီးခြက္က က်ိန္းေသရွိတယ္
အဲဒီအာလာဒင္မီးခြက္ထဲမွာ
အၿမီးတက္နင္းခံထားရတဲ့ ဘီလူးႀကီးတေကာင္ကလည္း ရွိေသးတယ္။

အဲဒီဘီလူးဟာ ခ်ဴသံပါေအာင္ငိုရင္း ေနာက္မ်ားမေတာ့
ငါ့ကို … အဲဒီငါ့ကိုလို႔ေျပာတာ အက္ကြဲကြဲအသံနဲ႔ေနာ္ …
ငါ့ကို … တ႐ုတ္ျပည္က
ပ႐ုတ္ဆီပုလင္းထဲပဲ ထည့္လုိက္ပါလို႔ စိန္ေအာင္မင္းလိုလို
ေ႐ႊမန္းတင္ေမာင္လိုလိုနဲ႔ တအီအီ ငိုတာမ်ား …
ပတ္မေတာင္ လိုက္ခြံ႔လို႔မနိုင္ဘူး
ဆိုင္းဆရာ ငိုင္ေပါက္ေပါ့။

ဒီဘက္မွာက အဆီတက္ေနတဲ့ လည္ကုပ္ေတြနဲ႔
တကယ္အလုပ္လုပ္ျပေနတဲ့ ဆရာေတြရွိေသးတယ္
ဒီလူေတြလည္း အားႀကီးျငင္းတယ္ …
အသားကုန္ျငင္းတယ္ …
ျငင္းတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုျငင္းရတယ္ဆိုတာ ျငင္းတယ္ …
ျပည္သူနဲ႔ ေခတၱရာသူ မတူပံုကိုလည္း ျငင္းတယ္။
ျငင္းတာမွ … ပုလင္းဆိုတာ အရက္ထည့္ဖို႔လား
ဘီယာထည့္ဖို႔လား ဆိုတဲ့ကိစၥကိုေတာင္ က်မး္ကိုးက်မ္းကားနဲ႔
အျမည္းမ်ားမ်ားစားရင္းကို
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ကြန္ပ်ဴတာ စက္ျပားျပားေတြ ေရွ႕ခ်ၿပီးေတာ့ကို ျငင္းတာ
ၿပီးေတာ့ အားလံုး တညီတညာတည္း အတည္ျပဳတယ္ …
ဆက္ျငင္းရမယ္လို ့ ပါးႀကီးေတြကို ေဖာင္းေနတာပဲဗ်ား …။

ဖန္လံုကန္ထဲက ေ႐ႊငါးႀကီးေတြလိုေပါ့
စားမရ … သံုးမရ … အလွၾကည့္ထားဖို႔အေရး
ေအာက္ဆီဂ်င္ေပး … ေရပူေရေအးညႇိ အစာေတြေကြၽးလို႔
သန္မာထြားႀကိဳင္း ေမာက္မာေနတဲ့ ေ႐ႊငါးႀကီးေတြလိုေပါ့ …။

လူစုလိုက္ရင္ ေျမ၀ိုင္းျခင္းတပြဲေတာင္
ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ခတ္လို႔မရတဲ့ က်စ္လ်စ္မႈနဲ႔
ပေဒသရာဇာ ေနာက္ေပါက္ေတြက
ေရွာက္သီးေဆးျပား လွည့္ေရာင္းရင္း
သူတို႔ကမ်ား တို႔ရဲ႕ပါ့တနာေပါ့ … ပါ့တနာေပါ့လို႔
မခို႔တ႐ို႕ လွည့္လွည့္ေျပာရတာကလည္း အေမာ …။

အဲဒီမွာ အားလံုးေသာ သူခိုး ဓားျပနဲ႔ ဒီဘက္က အာစရိယေတြ
အတိအက်တူတဲ့ အခ်က္ကေတာ့
သူတို႔အားလံုးဟာ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ
တေထရာတည္း ခြဲမရေအာင္ တူၾကသဗ်ာ …
“ဒါ တို႔ ေျမ … ဒါ တုိ႔ ေျမ … တုိ႔ ပိုင္တဲ့ေျမ” ဆိုၿပီး
အားမာန္အျပည့္ မိုးလံုးဟည္းေအာင္ကို ဖင္ကုန္းေအာ္တာပဲဗ်ာ
ၾကာေပါ့ … လာမေမးနဲ႔ ေအာ္ေနတာၾကာေပါ့ …။

ဒီအခ်ိန္မွာ
လယ္ကန္သင္းက ေက်ာ္စံေကး ဖားတေကာင္ဟာ
ႏြားေလးေပါင္ၿပီး နယ္စပ္ကူးမယ့္
ေျမမဲ့သြားတဲ့ လယ္သမားေတြရဲ႕ အထုပ္ေဟာင္းထဲကို
ပလုတ္ပေလာင္းခဲလာတဲ့ ပုရစ္ကေလး မ်ဳိခ်ရင္း ခုန္၀င္သြားေတာ့တာေပါ့
ၿပီးေတာ့ အဲဒီဖားကေတာင္မွ
“ဒါ တို႔ ေျမ … ဒါ တို႔ ေျမ … တို႔ ပိုင္တဲ့ေျမ” လို႔ ထေအာ္ေသးသဗ်ား …။

တကယ္ကိုပဲ က်ဳပ္တို႔ေျမဟာ ေက်ာ္စံေကးေတြ ပိုင္တဲ့ေျမ ျဖစ္သြားခဲ့တာ
သိပ္ၾကာေပါ့ မိတ္ေဆြေရ …။ ။

ကိုေမႊး