က်ဴရွင္ဆရာ နာ (၄) နာ

ေက်ာ္သိခၤ
(www.komoethee.blogspot.com မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)

မေန႔က အင္တာနက္သတင္းတပုဒ္တြင္ “တကၠသိုလ္၀င္စာေမးပြဲမ်ား လာမည့္ မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္ ေျဖရ ေတာ့မည္” ဟူသည့္ သတင္းကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ယခုအခ်ိန္တြင္ အလုပ္မ်ားေနၾကမည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား သာမက ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား၏ ပံုရိပ္မ်ားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ကာ ယခု ေဆာင္းပါးကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

က်ေနာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ အဂၤလိပ္စာသင္ က်ဴရွင္ဆရာဘ၀ႏွင့္ စာသင္ခဲ့ရသည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ စာ သင္ႏွစ္သည္ က်ဴရွင္ဆရာဘ၀တြင္ တသက္စာ ေမ့မရႏုိင္ေသာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဟု ဆိုရေပမည္။ ထို႔ျပင္ က်ဴရွင္ဆ ရာဘ၀ကို "နာေလးနာ" ႏွင့္ ေက်ာခိုင္းခဲ့ရေသာ ႏွစ္တစ္ႏွစ္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ စာသင္ႏွစ္က က် ေနာ္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အေတြ႔အၾကံဳတခုကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ခ်င္ပါသည္။

က်ေနာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားမ်ားကို အဂၤလိပ္စာသင္ေပးသည့္ က်ဴရွင္ဆရာအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ ပံုမွန္စာသင္၀ိုင္းမ်ားႏွင့္ လက္မလည္ေအာင္ေတာ့ သင္ရသည္။ က် ေနာ္ႏွင့္ အက်ိဳးေပးေသာအလုပ္ဟု ဆိုရမည္။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ နာမည္ႀကီး က်ဴရွင္ဆရာ စာရင္း၀င္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စာသင္ျခင္းသည္ က်ေနာ္ အျမတ္ႏိုးဆံုး၊ ၀ါသနာအပါဆံုး အလုပ္လည္းျဖစ္သည္။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္္ က်ေနာ္စာသင္သည့္ ေက်ာင္းသား၀ိုင္းတ၀ိုင္းတြင္ စစ္တပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္တဦး၏ သားလည္းပါသည္။ တရက္တြင္ အဆိုပါေက်ာင္းသားတက္ေသာ ၀ိုင္းသို႔ ၄င္း၏ မိခင္(ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ကေတာ္)က သူသားတက္ေနသည့္ စာသင္၀ိုင္းကို ေလ့လာခ်င္သည္ဟုဆိုကာ က်ေနာ္စာသင္ခ်ိန္ ၿပီးဆံုးသည့္အထိ နား ေထာင္ပါသည္။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးဆံုးသြားေသာအခါ မိခင္ျဖစ္သူက ေနာက္စာသင္ခ်ိန္မတိုင္မီ အခ်ိန္ရပါက ေကာ္ ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ လိုက္ခဲ့ရန္ဖိတ္ပါသည္။ က်ေနာ္လက္ခံလိုက္ပါသည္။ ေကာ္ဖီဆုိင္ေရာက္ေသာအခါ အဆိုပါ အရာရွိကေတာ္က သူ႔ေယာက်္ားမွာ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္မည္သူမည္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း၊ မည္သို႔ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရေၾကာင္း ေျပာျပကာ၊ ယခု သူ႔သားတက္ေနသည့္ စာသင္၀ိုင္းမွ ကေလးမ်ားမွာ စာေတာ္ၾကေၾကာင္း၊ ထိုအထဲတြင္ သူ႔ သား စာမလိုက္ႏိုင္မည္စိုး၍ အိမ္တြင္ သီးသန္႔တေယာက္တည္း သင္ေပးေစလိုေၾကာင္း၊ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခကို အ ဆင္ေျပသလို ေတာင္းႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ သူသားမွာ အတန္းထဲတြင္ စာအညံ့ဆံုးဟုဆိုက မမွားပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္လည္း တေယာက္တည္း သီးသန္႔သင္ေပးလွ်င္ ပိုၿပီးသင့္ေလွ်ာ္မည္ဟုဆိုကာ က်ေနာ္လည္း ထိုကမ္း လွမ္းခ်က္ကို လက္ခံလိုက္ပါသည္။ က်ဴရွင္လခကိုေတာ့ အျခား၀ိုင္းမ်ားနည္းတူပင္ ေတာင္းပါသည္။

သို႔ႏွင့္ ၄င္းတို႔ စစ္တပ္၀င္းအတြင္းသို႔ တပတ္သံုးရက္ေတာ့ စာသင္ရင္းေရာက္ျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲသို႔ မ၀င္မီ ျခံ အ၀င္အ၀ဂိတ္တြင္ေတာ့ ဂိတ္ေစာင့္စစ္သား (RP) မ်ားက က်ေနာ့္လက္ဆြဲအိတ္ကို အ၀င္၊ အထြက္ စစ္ေဆး သည္။ ထိုဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္သားအား စာသင္ေပးရသည့္အခ်ိန္မွာ မနက္ပိုင္းျဖစ္၍ မနက္ ၇ နာရီထိုးလွ်င္ က်ေနာ္ သူတို႔အိမ္သို႔ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ အိမ္ရွိအိမ္သားမ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားကလည္း ေက်ာင္းသားကို မနက္ခင္း ေစာေစာ ထေစခ်င္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ စာသင္ခ်ိန္ကို မနက္ခင္းစီစဥ္ေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္စာသင္ရန္ေရာက္ ႏွင့္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားက အိပ္ယာက မထေသးသည္က မ်ားသည္။ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ ႏႈိးေပး မည့္သူလည္းမရွိ။ က်ေနာ့္မွာ ဧည့္ခန္းတြင္ နာရီ၀က္ခန္႔ ထိုင္းေစာင့္ရသည္က မ်ားပါသည္။ ေက်ာင္းသား အိပ္ ရာက ႏိုးလာလွ်င္လည္း မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္သည္က နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာသျဖင့္ စာသင္ခ်ိန္ထဲမွ တနာရီ အ လဟႆ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ စာသင္ခ်ိန္မွာ ႏွစ္နာရီယူထားသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ တနာရီတိုးၿပီး သင္ေပးရ ေသာ္ ၄င္းအခ်ိန္ၿပီးလွ်င္၊ သြားသင္ရမည့္ ေနာက္တ၀ိုင္းသို႔ တနာရီေနာက္က်မွ ေရာက္ရသည္။ သို႔ႏွင့္ တေန႔ လံုးသင္ရသည့္ ၀ိုင္းမ်ားပါ တနာရီစီေနာက္က်ကုန္သည္။

ထိုအိမ္တြင္ တလခန္႔စာသင္ၿပီးေသာ္ က်ေနာ္ စိတ္ပ်က္ရသည္။ ေက်ာင္းသားက ေပးထားေသာအိမ္စာမ်ားကို မလုပ္။ စာေမးလွ်င္လည္းမရ။ အိမ္ရွိ မိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားကလည္း ၾကပ္မတ္ေပးျခင္းမရွိ။ တရက္တြင္ တပည့္ျဖစ္သူက သူ႔အေမအား က်ေနာ္ႏွင့္ တပတ္တရက္ အျပင္ထြက္ၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ခြင့္ရရန္ ပူ ဆာပါေတာ့သည္။ က်ေနာ့္တြင္ အားလပ္ခ်ိန္ဆိုလုိ႔ အဂၤါေန႔တရက္သာရွိပါသည္။ ထိုေန႔တြင္ပင္ တပတ္လံုး စာ ေမးပြဲစစ္ထားသည့္ ၀ိုင္းမ်ားမွ အေျဖလႊာမ်ားကို စစ္ရသျဖင့္ အားခ်ိန္မရွိပါ။ တပည့္လုပ္သူက ပူဆာလြန္းသ ျဖင့္ အေမလုပ္သူက ေက်ာင္းသားသည္ ဆရာအေပၚသံေယာဇဥ္ရွိ၍သာ ထိုကဲ့သို႔ေတာင္းဆိုျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ အျခားဆရာမ်ားကိုမူ ထိုသို႔မေတာင္းဆိုေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ လိုက္ေလ်ာသင့္ေၾကာင္း မၾကာခဏ နားပူ နားဆာ (နပူနဆာ) လုပ္သျဖင့္ က်ေနာ္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ပင္ စာသင္ခ်ိန္မရွိသည့္ အဂၤါေန႔ညေနပိုင္းတြင္ တ ပည့္ျဖစ္သူႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရန္ သေဘာတူလိုက္ရပါသည္။

တေန႔တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထုိင္ရင္း တပည့္ျဖစ္သူကို က်ေနာ္က ၄င္း၏ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ပက္သက္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။ ၄င္းက သူ႔အေဖကဲ့သို႔ စစ္ဗိုလ္ႀကီးလုပ္ခ်င္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ေလာင္းသင္တန္း တက္ခြင့္ရရန္ ၁၀ တန္းတြင္ အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားဖို႔ မလိုေၾကာင္း၊ အမွတ္ေကာင္းဖို႔ မလိုေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ စာကို အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားဖို႔ မလိုေၾကာင္းေျပာပါသည္။

က်ေနာ္က ရွင္းျပပါသည္။ စစ္ဗိုလ္လုပ္ခ်င္ေသာသူ မ်ားသည္ ၁၀ တန္းတြင္ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ဂုဏ္ထူးကို ဘာသာစံု ထြက္သင့္သည့္အျပင္၊ အမွတ္လည္း ေကာင္းဖို႔လိုေၾကာင္း၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ စစ္ဗိုလ္ မ်ားသည္ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကိုပင္ လက္ညိႇဳးထိုး ေစခိုင္းေနၾကေၾကာင္း၊ ဆရာ၀န္တေယာက္၊ အင္ ဂ်င္နီယာတေယာက္ျဖစ္ရန္ ၁၀ တန္းကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဂုဏ္ထူးမ်ားစြာထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရ ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားကို လက္ညိႇဳးထိုးခိုင္းေစမည့္ စစ္ဗိုလ္တေယာက္လုပ္မည့္ သူ သည္ ထိုသူမ်ားထက္ ပိုေတာ္သင့္ေၾကာင္း၊ ပိုတတ္သင့္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ရွင္းျပပါသည္။ သို႔ေသာ္ တပည့္ျဖစ္ သူက "ေဖႀကီး ၁၀ တန္းတုန္းက ဘာဂုဏ္ထူးမွ မပါဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊ ႐ိုး႐ိုးပဲေအာင္ၿပီးေတာ့ ဗုိလ္ျဖစ္တာပဲ၊ အခုလည္း ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြကို ခိုင္းေနတာပဲ" ဟု ေစာဒက တက္ပါသည္။ က်ေနာ္လည္း မင္း တေန႔ေတာ့ နားလည္လာမွာပါဟုပဲေျပာၿပီး ထိုေန႔စကား၀ိုင္းကို အဆံုးသတ္ခဲ့သည္။

သည္လုိႏွင့္ စာေမးပြဲႀကီးကလည္း တလထက္တလ နီးသထက္ နီးလာသည္။ ထိုဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္သားမွာ ေပးထား ေသာ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမလုပ္၊ ေက်ာင္းမွ ပံုမွန္စစ္ေဆးသည့္ လပတ္စာေမးပြဲမ်ား တြင္လည္း မေအာင္။ က်ေနာ္လည္း စာသင္ရသည္မွာ မေမာ။ စာလုပ္ဖို႔ ေျပာေနရသည္သာ ေမာသည္။ ထိုႏွစ္ စာသင္ႏွစ္ ျမန္ျမန္ကုန္ပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

ဒီဇင္ဘာလေရာက္ေသာအခါ ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ကေတာ္က ၄င္းသားအား က်ေနာ္ကဲ့သို႔ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လာ သင္ေပးေနသည့္ အျခားဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္တုိင္ပင္ကာ သားျဖစ္သူကို ၄င္းတက္ေနသည့္ ရန္ ကုန္ေက်ာင္းမွ ႏႈတ္ၿပီး လွည္းကူးရွိ အထက ေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ စာရင္းသြင္းၿပီး စာေမးပြဲေျဖခြင့္ ပံုစံကို လည္း ထိုေက်ာင္းမွပင္ တင္သည္ဟုသိရသည္။ သို႔ေသာ္ သားျဖစ္သူမွာ ထိုလွည္းကူးရွိေက်ာင္းတြင္ သြား တက္စရာမလို။ စာေမးပြဲေျဖမွသာ သြားေျဖမည္ဟုေျပာပါသည္။ မိဘမ်ားက ၄င္းတို႔၏သားကို ေက်ာင္းေျပာင္း စာရင္းသြင္းၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ သားျဖစ္သူမွာ ဆရာမ်ား စာလာသင္သည့္အခ်ိန္တြင္ပင္ ေကာင္းစြာသင္ယူ ျခင္း မရွိေတာ့။ တရက္တြင္ ၄င္းႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေတာ့ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို တပည့္လုပ္သူက က် ေနာ့္အား ေျပာျပပါေတာ့သည္။

၄င္း၏ေျပာျပခ်က္အရ ၄င္း၏ မိခင္ျဖစ္သူက လွည္းကူး အထက (၄င္းစာေမးပြဲေျဖမည့္ စာစစ္ဌာန) မွ ေက်ာင္း အုပ္ဆရာတဦးႏွင့္ ေပါင္းကာ စာေမးပြဲေျဖမည့္ ၆ ရက္လံုးအတြက္ ၄င္းတို႔လိုခ်င္သည့္ အခန္းေစာင့္ဆရာမ ၁၂ ေယာက္ကို ေတြ႔ဆံုၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးမွေန၍ အဆိုပါ ဆရာမ ၁၂ ေယာက္အနက္ ႏွစ္ ေယာက္စီကို ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္သားေျဖမည့္ စာေမးပြဲခန္းထဲတြင္ အခန္းေစာင့္ဆရာမ်ားအျဖစ္ တာ၀န္ေပးမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ခိုးခ်ရန္ ခ်ံဳ႕၍ မိတၱဴကူးထားသည့္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ စာ႐ြက္စာတမ္း (Micro) မ်ားကို တဘာသာ လွ်င္ သံုးစံုက် ၀ယ္ထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစံုကို ေသးငယ္ေသာ အေခါက္ကေလးမ်ား (၄င္းတို႔အေခၚ - ဘာ ဂ်ာေခါက္) လုပ္ကာ ေက်ာင္းသား၏ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီအတြင္းတြင္ထည့္၍ စာေမးပြဲခန္းတြင္းသို႔ ယူသြား မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ က်န္ႏွစ္စံုကိုေတာ့ အခန္းေစာင့္ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ကို ထိုဘာသာရပ္ ေျဖရမည့္ရက္မတုိင္ ခင္ တရက္ႀကိဳတင္၍ ေပးထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခန္းေစာင့္မည့္ ဆရာမႏွစ္ဦးက ၄င္းတို႔၏ စလင္းဘတ္ထဲ တြင္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္သား ခိုးခ်ရန္ အဆိုပါစာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားကို ေဆာင္းထားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ အခန္း ျပင္ပမွ တာ၀န္္က်ဆရာတဦးဦးက အခန္းတြင္းသို႔၀င္ၿပီး ေက်ာင္းသားထံမွ ခိုးခ်သည့္ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားကို ေတြ႔ရွိ သိမ္းဆည္းသြားပါက၊ ထိုဆရာထြက္သြားလွ်င္ အခန္းေစာင့္ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္မွ ၄င္းတို႔ စလင္းဘတ္ အိတ္ထဲတြင္ အသင့္ေဆာင္ထားသည့္ စာ႐ြက္မ်ားကို ေက်ာင္းသားအား ထုတ္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္ အား တပည့္ျဖစ္သူက အေသးစိတ္ရွင္းျပပါသည္။

ထိုကဲ့သို႔ ၄င္း၏မိဘမ်ားက စီစဥ္ထားသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း က် ေနာ့္အေနႏွင့္ သူစာမက်က္သည္ကို ပူ ပန္ဖို႔မလိုေၾကာင္း ဆင္ေျခေပးပါသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ တပည့္ျဖစ္သူထံမွ ထိုစကားမ်ားကို ၾကား လိုက္ရၿပီးသည့္ေနာက္ ၄င္းအား စာပင္ ဆက္သင္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ ထိုေန႔မွစ၍ တပည့္ျဖစ္သူကိုလည္း စာ ႀကိဳးစားရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စာေမးပြဲႏွင့္ပက္သက္သည့္ ေမးခြန္းပရိယာယ္၊ ေျဖပံုေျဖနည္းတို႔ကိုေသာ္ လည္းေကာင္း ေျပာျပ၊ ရွင္းျပခ်င္စိတ္ပင္ မရွိေတာ့ပါ။

ဤသို႔ႏွင့္ စာေမးပြဲေျဖရန္ တပတ္အလိုတြင္ က်ေနာ့္ေက်ာင္းသား အေဖျဖစ္သူ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္က က်ေနာ့္အား သူ႔ သားစာေမးပြဲေျဖေနစဥ္ရက္မ်ားအတြင္း ျမန္မာစာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာေျဖသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း လွည္းကူးတြင္ လိုက္ေနရမည္ဟု အမိန္႔ေပးသလို ေလသံႏွင့္ေျပာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္စာသင္ေပးေနသည့္ အျခား ၀ိုင္းမွတပည့္မ်ားအတြက္ ပူပန္စိတ္၀င္လာသည္။ တႏွစ္ပတ္လံုး ကိုယ္စာသင္ေပးထားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား စာေမးပြဲနီးကပ္ေနခ်ိန္တြင္ သူတို႔အနားတြင္ က်ေနာ္ရွိေနရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ စာေမးပြဲႏွင့္ပက္သက္သည့္ ေမး ခြန္းပရိယာယ္၊ ေျဖပံုေျဖနည္း၊ သတိထားရမည့္အရာမ်ားကို ထပ္ကာထပ္ကာ မွာၾကားခ်င္သည္။ လွည္းကူးသို႔ က်ေနာ္လိုက္ေနရပါက အျခားတပည့္မ်ားကို ထိုကဲ့သို႔ သတိေပးစကား၊ အမွာစကားမ်ား၊ အားေပးစကားမ်ား ေျပာႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေတာ့။ က်ေနာ္ အေတာ္ကို ခံစားရသည္။

ေနာက္တေန႔မနက္တြင္ အျခား၀ိုင္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားကို အိမ္တအိမ္တြင္စုေခၚကာ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ စာေမးပြဲရက္အတြင္း အဆိုပါ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္သားႏွင့္ လွည္းကူးသို႔ လိုက္သြားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျငင္းဆန္လို႔ မရ ႏုိင္ေၾကာင္းေျပာရာ က်ေနာ့္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက က်ေနာ့္အေျခအေနအေပၚ အျပည့္ အ၀ နားလည္ေပးခဲ့ၾကပါသည္။

ျမန္မာစာမေျဖခင္ တရက္အလိုတြင္ တပည့္ျဖစ္သူႏွင့္ သူ႔ အစ္ကို၊ အစ္မျဖစ္သူတို႔ႏွင့္ က်ေနာ္ လွည္းကူးသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ကို တည္းခိုခန္းတခုတြင္ တပည့္ျဖစ္သူႏွင့္အတူထားသည္။ ျမန္မာစာေျဖသည့္ေန႔တြင္ က်ေနာ့္ေက်ာင္းသား စာေမးပြဲေျဖရာ လွည္းကူးအထက (-) သို႔ လိုက္သြားသည္။ အဆိုပါေက်ာင္းမွာ ရန္ကုန္ရွိ အထကေက်ာင္းမ်ားကဲ့သို႔ ခမ္းခမ္းနားနားမရွိလွပါ။ က်ေနာ့္ေက်ာင္းသား၏ အစ္ကိုျဖစ္သူက ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ ေမာင္းလာေသာ Land Cruiser ကားကို ရပ္ပါသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕တြင္လည္း တြဲဖက္အထကမ်ားမွ လာ ေရာက္ေျဖဆိုၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေဆြမ်ိဳး၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ား၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားမွာ ဖိနပ္က ေလးမ်ား ဖင္ခုထိုင္ကာ ေက်ာင္းတြင္းသို႔ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္၊ ရင္တစ္မမႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း အခုလို ၁၀ တန္းစာေမးပြဲႀကီးေရာက္သည္အထိ မိမိတို႔သားသမီးမ်ားကို ေငြေၾကးမည္ေရြ႕မည္မွ် အကုန္အက် ခံကာ ပံ့ပိုးေပးၾကရေၾကာင္း၊ တႏွစ္ပတ္လံုး အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ ေက်ာင္းထားၾကရေၾကာင္း၊ ယခုအခါ ထိုအ ခက္အခဲမ်ားၾကားက ကြၽတ္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္ကိုၾကားရသည္။ က်ေနာ့္ေက်ာင္းသား၏ အစ္ကိုျဖစ္သူမွာ ကားထဲတြင္ အဲယားကြန္းကိုဖြင့္ကာ သီခ်င္းနားေထာင္ေနေလသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ သူ႔ ကားတစီးတည္း ရပ္ထားသည္မဟုတ္။ ရန္ကုန္မွ အျခားစစ္ဗိုလ္မ်ား၊ အရာရွိသားသမီးမ်ားလည္း ထိုကဲ့သို႔ ခိုး ခ်ရလြယ္ကူသည့္ အထကေက်ာင္းသို႔ လာေျဖၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေက်ာင္းအေရွ႕တြင္ လူကံုထံ အသိုင္း အ၀ိုင္းမွ ကားမ်ားက ပိတ္ရပ္ထားၾကသည္။

ခဏၾကာေသာအခါ ကားတစီး ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ ထိုးရပ္လိုက္သည္။ လွည္းကူးၿမိဳ႕နယ္ ပညာေရးမွဴးကားဟု သိရသည္။ ပညာေရးမွဴးက ေက်ာင္းအေပၚထပ္ေအာက္ထပ္ စာေမးပြဲေျဖေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တ ခန္း၀င္တခန္းထြက္ လိုက္လံၾကည့္ရႈေနသည္ကို က်ေနာ္ အျပင္မွျမင္ေနရသည္။ နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ပညာေရးမွဴးမွာ ကားေမာင္းၿပီးထြက္သြားေတာ့သည္။ ထိုေန႔ ျမန္မာစာေျဖၿပီးေသာအခါ တပည့္ျဖစ္သူကို "ကူး ႏုိင္လား" ဟု က်ေနာ္ေမးေတာ့ ၄င္း၏ အစ္ကိုျဖစ္သူက က်ေနာ့္ကို မၾကည္ၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ပါသည္။

တရက္ေတာ့ ေအးသြားၿပီ။ ေနာက္တရက္သည္ က်ေနာ္သင္သည့္ဘာသာ အဂၤလိပ္ဘာသာ ေျဖရမည့္ေန႔ျဖစ္ သျဖင့္ ရန္ကုန္က တပည့္မ်ားကို သတိရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္က တပည့္မ်ားအနားမွာ က်ေနာ္ရွိေန လွ်င္ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား အားရွိလုိက္ေလမလဲဟု ေတြးမိသည္။ ထိုေန႔ညက တည္းခိုခန္းတြင္ တပည့္ျဖစ္ သူအား အဂၤလိပ္စာ သင္ရိုးစာအုပ္ (Text book) ကို အနည္းဆံုး တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ အစအဆံုး အသံ ထြက္ၿပီး ဖတ္ခိုင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ေျပာစကား နားမေထာင္၊ ခိုးခ်ရန္ျပင္ဆင္ထားသည့္ ဘာဂ်ာေခါက္မ်ားႏွင့္ သာ အလုပ္မ်ားေနသည္။ က်ေနာ္လည္း ဆက္ေျပာမေနေတာ့။

ေနာက္တေန႔မနက္ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္ ေခါင္းေလာင္းထိုးသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အလွ်ိအလွ်ိဳ စာေမးပြဲခန္းထဲ ၀င္သြားၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း ၿပီးခဲ့သည့္ညက အေတြးတို႔ျဖင့္ တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့သျဖင့္ ေခါင္းအနည္း ငယ္ကိုက္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းသားအစ္ကိုျဖစ္သူက က်ေနာ့္ကို တည္းခိုခန္းသို႔ ျပန္ပို႔ေပးသည္။ တည္းခို ခန္းသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ခဏအတြင္း က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

က်ေနာ္ မည္မွ်ၾကာၾကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မသိ။ ႐ုတ္တရက္ အခန္းတခါးကို တဒုန္းဒုန္း ထု႐ိုက္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္ လန္႔ႏိုးသြားသည္။ တံခါးဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားအစ္ကိုျဖစ္သူက "ဆရာ ... လာ" ဟုဆိုကာ က် ေနာ့္လက္ကိုဆြဲကာ ကားေပၚတင္ၿပီး ေက်ာင္းဘက္သို႔ ကားကို အရွိန္ျမႇင့္ကာ ေမာင္းပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္က အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးရာ ၄င္းက စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္စၿပီး နာရီ၀က္အၾကာတြင္ ပညာေရးမွဴးေရာက္လာေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္ေက်ာင္းသားေျဖေနသည့္ အခန္းထဲတြင္ထိုင္ေနၿပီး၊ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္မၿပီးမီ ၁၅ မိနစ္အလိုတြင္မွ ထြက္ သြားေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ၄င္း၏ ညီျဖစ္သူမွာ ေအာင္မွတ္ရေအာင္ေတာင္ မကူးခ်ႏုိင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အခန္းေစာင့္ ဆရာမႏွစ္ေယာက္လည္း ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္အေနႏွင့္ အေျခအေနေကာင္းလွ်င္ ေက်ာင္းတြင္း သို႔ ၀င္ကာ ၄င္းညီကိုယ္စား စာေမးပြဲေျဖေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရာ က်ေနာ္ အေတာ္ကို တုန္လႈပ္သြားမိ သည္။ စာေမးပြဲတစ္ခုကို ကိုယ္စားေျဖေပးဖို႔ မဆိုထားႏွင့္ စားခုိးခ်သည္ ဆိုျခင္းကပင္ စာေမးပြဲစည္းမ်ဥ္း၊ စည္း ကမ္းကို ခ်ိဳးေဖာက္၊ က်ဴးလြန္ရာေရာက္ေနၿပီ။

ကားကို မည္သို႔ေမာင္းလုိက္သည္မသိ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ ျခံစည္း႐ိုးဘက္သို႔ ၁၅ မိနစ္အတြင္း ေရာက္သြား သည္။ ေက်ာင္းသားအစ္ကိုျဖစ္သူက က်ေနာ့္လက္ကိုဆြဲကာ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ မလြယ္ေပါက္မွ၀င္ၿပီး ေက်ာင္းထဲရွိ အခန္းတခန္းထဲသို႔ေခၚသြားသည္။ စာေမးပြဲၿပီးသည္မွာ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိၿပီမို႔ ေက်ာင္းတြင္း တြင္ ဆရာအခ်ိဳ႕မွလြဲ၍ မည္သူမွမရွိေတာ့။ အေျဖလႊာမ်ားကို ညေန ၄ နာရီ ရန္ကုန္စာစစ္ဌာနသို႔ အေရာက္ပို႔ ရမည္ဟုဆိုသည္။ က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဆိုသူက ထိုေန႔တြင္စစ္ေဆးေသာ ေမးခြန္းတစံုႏွင့္ အေျဖ လႊာ၊ ေဘာ့ပင္န္တေခ်ာင္းကို ေပးသည္။ က်ေနာ့္ေဘးနားတြင္ တပည့္ျဖစ္သူ၊ ၄င္း၏ အစ္ကို၊ ဆရာမႏွစ္ ေယာက္ႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္တို႔က ေဇာေခြၽးျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ၾကည့္ေနၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္လံုျခံဳေရးအတြက္ က်ေနာ္ထည့္စဥ္းစားရေတာ့မည္။ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္းရ ေတာ့မည္။ က်ေနာ့္လက္က ေဘာ့ပင္န္ႏွင့္အတူ အေျဖလႊာစာ႐ြက္ေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ေမးခြန္းနံပါတ္ ၁ မွ စေျဖကာ ေမးခြန္းနံပါတ္ ၉ အထိ (ေမးခြန္းအားလံုး) ေျဖေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ စာသင္သက္အေတြ႔အ ၾကံဳ ေကာင္းေကာင္းရွိထားသည့္အေလ်ာက္ အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းနားလည္သည္။ အဂၤလိပ္စာသည္ အျခားဘာသာမ်ားကဲ့သို႔မဟုတ္၊ ယခုေခတ္အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းမ်ားအရ ကာလ (Tense) မွားၿပီးေျဖလွ်င္ တမွတ္မွမရ၊ အေျဖမွားလွ်င္ အမွတ္မရ၊ Letter ႏွင့္ Essay တို႔တြင္ မည္မွ်ေကာင္းေအာင္ေရး ထားပါေစ။ ပစၥဳပၸန္ကာလႏွင့္ေရးရမည့္ေနရာတြင္ အတိတ္ကာလႏွင့္ေရးပါက မည္မွ်ပင္အေရးအသားေကာင္း ပါေစ၊ အမွတ္ေပး၍မရ။ သို႔ေသာ္ ေမးခြန္းအားလံုးကို ေျဖလိုက္သျဖင့္ အေျဖလႊာကိုၾကည့္ရသည္မွာ အျမင္ အားျဖင့္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းပါသည္။

ညေနခင္းေရာက္ေသာအခါ ရန္ကုန္မွ မိခင္ျဖစ္သူက ထိုေန႔က သူ႔သားၾကံဳလိုက္ရေသာ အေတြ႔အၾကံဳေၾကာင့္ စိုးရိမ္ကာ လိုက္ခ်လာပါသည္။ အလာတြင္လည္း သခ်ာၤဆရာကို ေခၚလာၿပီး၊ က်ေနာ့္နည္းတူ တည္းခိုခန္းတြင္ ထားပါသည္။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ထိုေန႔ညတြင္ပင္ ရန္ကုန္သို႔ျပန္ပို႔ပါသည္။ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္မွ တပည့္ျဖစ္သူ မ်ားထံ ဖုန္းဆက္ကာ အားလံုးေျဖႏိုင္ရဲ႕လားဟု ေမးရသည္။ ေျဖႏုိင္ၾကသျဖင့္ က်ေနာ္ ဒီႏွစ္အတြက္ စိတ္ေအး ရၿပီ။

သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္က်ဴရွင္ေလာက သဘာ၀အရ ေႏြစာသင္၀ိုင္းေတြ ဖြင့္လွ်င္ရသည္။ သို႔ေသာ္က်ေနာ္မဖြင့္ျဖစ္။ ရင္ထဲမွာ မြန္းၾကပ္ေနသည္။ စာသင္ရသည္ကို စိတ္မကုန္ေသာ္လည္း က်ဴရွင္ဆရာဘ၀ကို စိတ္ကုန္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ ေမလဆန္းပိုင္းေလာက္တြင္ အဆိုပါ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္အိမ္သို႔ ဖုန္းဆက္ၿပီး ၄င္း၏သား စာေမးပြဲေအာင္မ ေအာင္ကို ေမးပါသည္။ ၁၀ တန္းေအာင္စာရင္းမွာ ဇြန္လကုန္၊ ဇူလိုင္လဆန္းတြင္ ထြက္ေသာ္လည္း၊ ၄င္းတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းအေနျဖင့္ ႀကိဳၿပီးသိခြင့္ရၾကသည္ကို က်ေနာ္သိပါသည္။ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ကေတာ္က ဖုန္းကိုင္ပါ သည္။ တလက္စတည္း ဤကဲ့သို႔ အျပစ္တင္ေ၀ဖန္သံပါၾကားရသည္ "အမေလး ... ဆရာရယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ လိုက္တာလဲ၊ သား အဂၤလိပ္စာ အမွတ္ ၄၀ ပဲရတယ္" ဟုလည္းေကာင္း၊ ကေလးအေဖ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ျဖစ္သူက "ဆရာကိုယ္တိုင္ ေျဖတဲ့စာေမးပြဲက ၄၀ ပဲရတယ္ဆိုေတာ့၊ မင္းရန္ကုန္မွာ စာမသင္သင့္ေတာ့ဘူး၊ မင္းေနတဲ့ နယ္မွာ စာသြားျပန္သင္" ဟုဆိုကာ ဖုန္းခ်သြားပါသည္။

ထိုဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေျပာဆိုသည္ကို က်ေနာ္ မည္သို႔မွ မခံစားရပါ။ စားေမးပြဲကို တပည့္ကိုယ္စား ေျဖေပးလုိက္ရ သည္ဆိုကတည္းက ဆရာတေယာက္၏ က်င့္၀တ္သိကၡာ ဆံုးရံူးသြားခဲ့မွန္း က်ေနာ္သိပါသည္။ က်ေနာ္ အား လံုးအေျဖမွန္ ေျဖမေပးခဲ့ပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရသည့္အေျခအေနမွာ က်ေနာ့္လံုျခံဳေရးျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ "ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ၊ ပ်ားလည္းဆြဲသာ" လုပ္ေပးခဲ့သည္သာျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကို စိတ္မနာေသာ္လည္း၊ က်ဴရွင္ဆရာဘ၀ကိုေတာ့ စိတ္နာပါသည္။ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အ နစ္နာတို႔ျဖင့္စခဲ့ေသာ က်ဴရွင္ဆရာတေယာက္ဘ၀ကို ေနာက္ထပ္ နာ တနာ ထပ္တိုးကာ စိတ္နာနာျဖင့္ ေက်ာ ခုိင္းခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ျမတ္ႏိုးေသာ၊ ၀ါသနာပါေသာ စာသင္ၾကားျခင္းအလုပ္ကို ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ဘ၀ႏွင့္သာ ဆက္လက္ရပ္တည္သြားရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာ္သိခၤ

စာႂကြင္း ။ ။ ရန္ကုန္တိုင္းအတြင္းရွိ အထကေက်ာင္းမ်ားအနက္ ဒလ အထကႏွင့္ လွည္းကူး အထကတို႔ သည္ အျခားၿမိဳ႕မ်ားမွ လာေရာက္ခုိးခ်ေျဖဆိုမည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အဓိကလက္ခံရာ စာစစ္ဌာနမ်ား ျဖစ္ခဲ့ ပါသည္။ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရွိ အထကေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ ၁၀ တန္းစာေမးပြဲကို သံုးႏွစ္ေျဖဆိုၿပီး က်ရံႈးခဲ့ေသာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ ညီမွာ ဒလၿမိဳ႕အထကတြင္ လာေရာက္စာရင္းေပးသြင္းေျဖဆိုၿပီး ၁၀ တန္းစာေမး ပြဲကို ရမွတ္ ၃၅၀ ႏွင့္ ေအာင္ခဲ့ပါသည္။