အညတရတို႔ရဲ႕ အလြမ္းဇာတ္

အညတရတို႔ရဲ႕ အလြမ္းဇာတ္
ပြင့္သစ္ (ကရိန္ကန္)

(၁)

ဒီေနရာကို ကုိယ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါၿပီ ေဒးမူ။ ကုိယ္ရပ္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးနဲ႔ ဟုိတုန္းက ေဒးမူ ေဆာ့ေျပးကစားၿပီး အခုေတာ့ ထာ၀ရ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းကေလးကုိ ျခားထားတဲ့ ဒူးရင္းျခံေတြ၊ ကြမ္းသီးျခံေတြကို လွမ္းေတြ႔ေနရတယ္။ ဆရာႏုိင္၀င္းေဆြရဲ႕ ‘အခ်စ္ည’ ၀တၳဳထဲက စာသားေလးတခုကိုေတာင္ ေျပးအမွတ္ရမိေသးတယ္။ ဘာတဲ့ ေတာင္ကုန္းတခုနဲ႔ တခုကို ေတာင္ခုိးေတြက ဆက္သြယ္ေပးထားတယ္ဆုိလား ဘာလား။ သိပ္အျပည့္အစုံေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီလုိပဲ ကိုယ္နဲ႔ ေဒးမူရဲ႕ဘ၀ကိုလည္း ဘယ္အရာက ဆက္စပ္ဆုံစည္းခဲ့ေစသလဲ ဆုိတာကို အခုထိ ကုိယ္အေျဖရွာလုိ႔ ေကာင္းဆဲပဲ။ တိက်တဲ့ အေျဖေတာ့ မရေသးပါဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက အဓိက အေျဖပဲလုိ႔လည္း ကုိယ္က လက္မခံခ်င္ဘူး။ အဲဒီလုိ စကားလုံးသုံးရင္လည္း ေဒးမူက ရယ္ဦးမယ္။ က်မမွ ဒါေတြ နားမလည္တာ ဆုိတဲ့ လက္သုံးစကားကို သုံးရင္းနဲ႔ေလ။ ျဖစ္ႏုိ္င္တာတခုေတာ့ရွိတယ္ ေဒးမူ။ သဘာ၀တရားအရကိုက ျပဌာန္းထားခ်က္ေတြ ရွိတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ။ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ အဲဒီတရားေတြကေန လြန္ဆန္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူး။ ဒီထဲမွာ တခ်က္ရွိတယ္ကြယ့္။ သက္ရွိေလာကပဲျဖစ္ျဖစ္။ သက္မဲ့ေလာကပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်ဳိးတူတာကို စုတတ္တဲ့ သဘာ၀ရွိတယ္။ ကြၽန္းပင္ဆုိ ကြၽန္းပင္ခ်ည္းပဲ ေပါက္တာမ်ဳိးေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ေမ်ာက္ေတြ တစုတစည္းတည္း ေနထုိင္တတ္တဲ့ သဘာ၀မ်ဳိးေတြ။ ဒီလုိပါပဲ ကိုယ္နဲ႔ ေဒးမူလည္း မ်ဳိးတူလုိ႔ ဆုံစည္းမိတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ မ်ဳိးတူတယ္ဆုိတာက လူမ်ဳိးကြဲျပားတာေတြနဲ႔လည္း မဆုိင္ဘူး။ ပညာတတ္ျခင္း မတတ္ျခင္းကိုလည္း ကို္ယ္ရည္ၫႊန္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္မွာ မ်ဳိးသြားတူသလဲဆုိေတာ့ အဖိႏွိပ္ခံရျခင္းဆုိတဲ့ အေၾကာင္းတရား သြားတူၾကတယ္ေလကြယ္။ ကုိယ္တုိ႔ရဲ႕ေခတ္အပါအ၀င္ ေခတ္အဆက္ဆက္ဟာ အဖိႏွိပ္ခံေနရတဲ့ ျပည္သူေတြက ဖိႏွိပ္သူအဆက္ဆက္ကို တုန္႔ျပန္ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ သမုိင္းအဆက္ဆက္ပါ။ ႏွစ္ရွည္ၾကာ လာတာနဲ႔အမွ် ေဟာဒီအလြမ္းဇာတ္ဟာ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလားလုိ႔ ျမင္ၾကတဲ့အထိကို အားလုံးကို ေလာင္ကြၽမ္းခဲ့တာပါ။

အဲဒီ ေလာင္ကြ်မ္းခံခဲ့ရတဲ့ အရာေတြထဲမွာ ကိုယ္တုိ႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာထုံလႊမ္းတဲ့ ႏွလုံးသားတစုံလည္း ပါခဲ့ပါတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ ျမန္မာသူပုန္ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔ ေတာင္ေပၚသူ ေဒးမူတုိ႔ရဲ႕ လူသူမသိႏိုင္တဲ့ အလြမး္ဇာတ္ေပ့ါ။

ေဟာ့ဒီ ပတၱလားေတာင္ေပၚေရာက္တုိင္း ရနံ႔ေတြ၊ အထိအေတြ႔ေတြ၊ အေငြ႔အသက္ေတြက ဘာမွမေျပာင္းလဲခဲ့ဘူး ေဒးမူ။ မင္းမရွိတာက လြဲလုိ႔ေပါ့။ မင္းနားမလည္ေပမယ့္ ကုိယ္က အတင္းပုံေျပာျပသလုိ ေျပာျပခဲ့တဲ့ ေနရာေလး မွတ္မိေသးလား။ မင္းအဘုိးရဲ႕ ဒူးရင္းသီးျခံထဲက ေႂကြက်တဲ့ ဒူးရင္းသီးေတြကို သိမ္းထားတဲ့ က်င္းေလးေလ။ အဲဒီမွာေျပာျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတပုဒ္ ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။ ဆရာဦးေက်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္တဲ့ ‘အေမွာင္ေခတ္က ခ်စ္သူမ်ား’ ဆုိတဲ့ ၀တၳဳေပါ့။ အဲဒီ ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ဘာကိုမွမသိတဲ့ ေဒးမူေတာင္မွ မ်က္ရည္လည္ေနခဲ့တယ္။ ပုိလန္ေကာင္ေလး ေပါလ္နဲ႔ ဂ်ဴးမေလး အက္စ္သာရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေပါ့။ မင္းေတာင္မွ ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီလုိမ်ားျဖစ္ခဲ့ရင္ ကြၽန္မ ဘယ္လုိျဖစ္က်န္မလဲ မသိဘူး။ ဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ကုိယ္က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးသမားေလ။ တုိက္ပြဲေတြ ဆင္ရင္းနဲ႔ ေသဆုံးသြားႏုိင္တာကုိး။ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းထဲက အတုိင္းပါပဲ။ မင္းက တိမ္းပါးသြားခဲ့ၿပီ။ ဇာတ္လမ္းက ဇာတ္လမ္းပါပဲကြယ္။ အျဖစ္အပ်က္က အျဖစ္အပ်က္အတုိင္းေပါ့။ မတူတဲ့ တခ်က္က ဂ်ဴးမေလး အက္စ္သာက တုိင္းတပါးသား ဖက္ဆစ္နာဇီစနစ္က သတ္ျဖတ္ခဲ့တာ။ ေဒးမူကေတာ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ ဖက္ဆစ္ေတြေၾကာင့္ ေၾကမြလြင့္စင္ခဲ့ရတာ။

ကိုယ္ ကဗ်ာတပုဒ္ ဖတ္ရတယ္။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က ‘လြမ္းေစတီ’ တဲ့၊ မုိဃ္းေဇာ္ ဆုိတဲ့ ကုိယ္တုိ႔ရဲ႕ ျပည္မက ကဗ်ာဆရာတဦး ေရးတာ။ တပုဒ္လုံး ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာသားေလးတခုကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္မိတယ္။

အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနာက္
အေငြ႔အသက္ေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ဒီလုိပါပဲ ေဒးမူ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြဆုိတာ သမုိင္းေတြမဟုတ္လား။ ၀မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ သမုိင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွိၿပီးသား အၿငိဳးအေတး အာဃာတတရားေတြကို ပုိပုိၿပီး ေတာက္ေလာင္ေစမယ့္ အစိတ္အပုိင္းေလးတခုေပ့ါ။

(၂)

ကုိယ္တုိ႔ စေတြ႔ခဲ့ရာ မင္းအဘုိးရဲ႕ ဒူးရင္းျခံထဲက တဲကေလးဆီကို စိတ္ကေျပးသြားျပန္တယ္။ မင္းအဘုိးကို ေဆးကုဖုိ႔ ေရာက္လာတဲ့ ေဆးမွဴးသူပုန္ေလးတေယာက္ကို မီးဖုိေခ်ာင္ကြယ္ကေန မ်က္၀န္းနက္နက္ကေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတေယာက္က စူးစူးရွရွ ေလ့လာအကဲခတ္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကိုေလ။ အဲဒီသူပုန္ေလးက ကိုယ္ျဖစ္ၿပီး မ်က္၀န္းနက္ကေလးက ေဒးမူျဖစ္လိမ့္မယ္ဆုိတာကို အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘယ္သူက သိခဲ့ၾကမလဲ။ ကာယကံရွင္ႏွစ္ဦး ကုိယ္တုိင္ေတာင္မွ မရိပ္စားမိခဲ့ေသးတဲ့အခ်ိန္ မဟုတ္လား။

ေဒးမူရဲ႕ အဘုိးကို ေဆးကုေပးေနရင္း မင္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ ပုိပုိၿပီး နီးစပ္လာခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရင္းႏွီးမႈေတြ ပိုတုိးလာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခိ်န္က ဒူးရင္းသီးေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ေပၚတဲ့ ကာလေလ။ ဒူးရင္းသီးဆုိမွ ကုိယ္တုိ႔က ဒူးရင္းသီး အရမ္းႀကိဳက္တာ မွတ္မိေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ႀကိဳက္တယ္ဆုိတာထက္ကြယ္ အဓိကက စားစရာမရွိလုိ႔ ဒူးရင္းသီးကုိ ထမင္းနဲ႔ နယ္စားရတာလုိ႔ေျပာရင္ ပုိမွန္မယ္ထင္ရဲ႕။ အဲဒါကုိ မင္းကသိသြားၿပီး မင္းအဘုိးရဲ႕ ဒူး ရင္းသီးေႂကြေတြကို သိမ္းထားတဲ့ေနရာကို မင္းကခုိးျပေတာ့ အဘုိးက ဆူေသးတယ္ေလ။ ေနာက္ ဒူးရင္းသီး အစားမ်ားၿပီး ရင္ေတြပူေတာ့ မင္းဂြတ္သီးစားဖုိ႔ အၾကံေပးတာေတြ။ စခန္းခ်တဲ့ေနရာမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ ဒူးရင္းသီးမ်ားမ်ားသယ္သြားမယ္ၾကံေတာ့ မင္းက အခြံႏႊာၿပီး အသားခ်ည္းသက္သက္ သယ္သြားဖုိ႔ အၾကံေပးခဲ့တာေတြ။ ဘာပဲေျပာေျပာေပါ့ ခ်စ္သူရယ္။ မင္းနဲ႔ ထိရွခ့ဲတဲ့ အရာတုိင္းဟာ သက္ရွိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သက္မဲ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလြမ္းေတြခ်ည္းသက္သက္ပဲ။

မင္းအဘုိးကို ေဆးကုေပးၿပီးေနာက္ပုိင္း မင္းေရာ ကုိယ္ေရာ စိတ္ထဲက ေတြ႔ခ်င္တာကို ဘယ္လုိမွ ထိ္န္းသိမ္းမရေအာင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ဆုံျဖစ္ေအာင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွာခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာက ကန္႔သတ္လုိ႔ ရတဲ့အရာမွ မဟုတ္တာ။ လူမ်ဳိးေရးေတြ၊ ဘာသာေရးေတြ၊ လူမႈေရး အေလ့အထေတြက ဘယ္လုိပဲကြာကြာ ဒါေတြကလည္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတြက္ အဟန္႔အတားေလးေလာက္ပါပဲ။ တကယ္တမ္း တဦးနဲ႔တဦး ျမတ္ႏုိးသြားၿပီဆုိတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အားလုံးဟာ ေနာက္ေကာက္က် ၿပိဳလဲခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။

(၃)

ရာသီဥတု၀င္းပတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဟုိးေျမျပန္႔က လယ္ကြင္းတျပန္႔တေျပာႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ရင္ ပဲခူး႐ုိးမေတာင္တန္းကုိ ေရးေရးေလး ျမင္ရတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးတကုန္းမွာ ထုိင္ၿပီးစကားေျပာခဲ့ဘူးတာ မွတ္ မိဦးမယ္ထင္တယ္။ ေဒးမူက “အဲဒီမွာေရာ ဗမာေတာင္ေပၚသားေတြ ေနတာလား” ဆုိတာကိုေလ။ ကိုယ္႐ုတ္တရက္ မွင္သက္မိသြားတယ္။ ဘာျပန္ေျပာရမလဲဆုိတာ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ေအးေပါ့ေလ ေဒးမူက အေရွ႕႐ုိးမရဲ႕ သမီးပ်ဳိဆုိေတာ့ အဲဒီမွာေနတဲ့သူေတြဟာ လူမ်ဳိးစုံေရာေႏွာ ေနထုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ဘယ္သိႏုိင္ပါ့မလဲ။ ကုိယ္က ပဲခူး႐ုိးမရဲ႕ သမုိင္းကို ျပန္ရွင္းျပေတာ့ ေတြေတြေငးေငးနဲ႔ ဟုတ္လုိ႔လားဆုိၿပီး ေတြးေနပုံရတယ္။ ေနာက္မွ ထပ္ေမးတယ္။

“ဒါဆို အဲဒီမွာလည္း စစ္ျဖစ္တာေပါ့ေနာ္” “ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စစ္ပြဲေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေနာင္က်ရင္ ထပ္ျဖစ္ဦးမွာပဲ” လို႔ ျပန္ရွင္းျပေတာ့ “စစ္ကလည္း မၿပီးႏုိင္ေတာ့ဘူးေနာ္”လုိ႔ ေဒးမူက ဆုိျပန္တယ္။ “ဘယ္ၿပီးႏုိင္မလဲ။ ေဒးမူရယ္။ ဒီစစ္အုပ္စု အဲ ... ေဒးမူတုိ႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ ဗမာစစ္တပ္ ရွိေနသေ႐ြ႔ စစ္ပြဲေတြက ရွိေနဦးမွာပဲ” ကုိယ္ျပန္ေျပာေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ လက္ထဲက ကုိင္ထားတဲ့ သစ္ကုိင္းနဲ႔ ျခံဳပုတ္ေတြကို ႐ုိက္ရင္း ေဒးမူက ၀င္လုဆဲဆဲေနကုိ လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ျဖဴစင္လွတဲ့ ေဒးမူကို နားမလည္ႏုိင္တဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ ကိုယ္အေႏွာင့္အယွက္ မေပးခ်င္တာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္တ၀ွမ္းလုံးဟာ စစ္မီးလွ်ံေတြ ေတာက္ေလာင္ေနတယ္ဆုိတာ အဲဒီတုန္းက မရွင္းျပခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တုိ႔ႏွစ္ဦးဟာလည္း ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူက အဲဒီစစ္မီးလွ်ံေတြရဲ႕ ေတာက္ေလာင္ျခင္းခံရမလဲဆိုတာ အနာဂတၱိဆရာေတြလည္း ရွင္းျပႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။

(၄)

“ေဆးမွဴးနဲ႔ ခ်စ္ရတာ အားငယ္တယ္” ဒူးရင္းေတာထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားေျပာတဲ့ တညေန ႐ုတ္တရက္ ေဒးမူေျပာစကားေၾကာင့္ အံ့အားသင့္သြားခဲ့တယ္။ အေလာသုံးဆယ္ ျပန္ေမးမိတယ္။ “ေဆးမွဴးက ပညာတတ္တယ္။ ေဒးမူက ဘာမွမတတ္ဘူး။ ေနာက္ ေဆးမွဴးက ေတာင္ေပၚအလုပ္ ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။ ဟုိတေန႔က အမုိးကို ေဆးမွဴးလက္ေလးေတြက ေခ်ာေမြ႔ေနတာပဲလုိ႔ေျပာေတာ့ အမိုးကျပန္ေျပာတယ္။ သိလား။ ေခ်ာေမြ႔မွာေပါ့ အလုပ္မွမလုပ္တာဆုိၿပီး” ကုိယ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ တခ်က္ရယ္လုိက္မိတယ္။ “ဘာရယ္တာလဲ။ ဒီက အေကာင္းေျပာေနတာ” လုိ႔ဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာပုိးသတ္ၿပီး ရွင္းျပရျပန္တယ္။ ပညာတတ္ျခင္း မတတ္ျခင္းနဲ႔ ပညာတတ္ၿပီး အမွန္တရားကို မျမင္သူေတြ၊ ေသြဖယ္သူေတြ၊ ေဖာက္ျပန္သြားသူေတြ၊ စစ္တပ္ဘက္ ရပ္တည္သြားသူေတြအေၾကာင္းေပ့ါ။ ၿပီးေတာ့မွ ေတြးေတြးဆဆပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ “အဲဒီလုိလူေတြေရာ ရွိလား” “ရွိတာေပ့ါ၊ အဲဒီလုိလူမ်ဳိးေတြက လူမ်ဳိးတုိင္းမွာ ရွိႏုိင္တယ္။ ေနာက္ ကိုယ္တုိ႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြထဲမွာလည္း ရွိႏုိင္တာပဲ”လုိ႔ ကုိယ္ေျပာေတာ့ “ကြၽန္မေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ ေဆးမွဴးေရာ အဲဒီထဲမွာ ပါသြားမွာလား။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကြၽန္မကေတာ့ က်န္ခဲ့မွာေပါ့ေနာ္” ကိုယ္ အက်ပ္႐ုိက္သြားခဲ့တယ္။ “မပါပါဘူး ေဒးမူရယ္၊ မပါပါဘူး၊ ေဒးမူလည္း မက်န္ခဲ့ပါဘူး” လုိ႔ ျပန္ေျဖမိတယ္။ အဲဒီလုိ ေမးတတ္ေအာင္ ဘာအတန္းပညာမွ မတတ္ရွာတဲ့ ေဒးမူကုိ ဘယ္အရာက သင္ေပးလုိက္တာလဲ။ ကိုယ္နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳကပဲ လား။ ေမတၱာတရားကလား။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒးမူရွိရင္ ကိုယ္ေခၚျပခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ရွိေနေသးတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္ေျပာခဲ့သလုိ ပညာတတ္ၿပီး ေဖာက္ျပန္သြားတဲ့ လူမ်ဳိးစုံေတာ္လွန္ေရးသမားေတြရဲ႕ အေၾကာင္းကိုေလ။

(၅)

ဒီလုိနဲ႔ ကိုယ္တုိ႔ဇာတ္လမ္းဟာ ခဏတာနားဖုိ႔ ျဖစ္လာတယ္။ မာနယ္ပေလာမွာ တုိက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ ေၾကးနန္း၀င္လာတယ္။ ကိုယ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္းကို အျမန္ဆုတ္လာပါလုိ႔ ၫႊန္ၾကားထားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေဒးမူဆီကုိ ႏႈတ္ဆက္ရင္းသြားေျပာေတာ့ ေဒးမူက “သြားေပ့ါ ေဆးမွဴးရယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိက္ပြဲၿပီးရင္သာ အေရာက္ျပန္လာခဲ့ေနာ္။ ႐ြာထဲမွာက ေဆးမွဴးနဲ႔ ကြၽန္မအေၾကာင္းကို အားလုံးက သိထားၾကတယ္” ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ဦး စကားေတြ ဆက္မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္လည္း စုိက္ၾကည့္မေနၾကဘူး။ ပဲခူး႐ုိးမကိုေတြ႔ရတဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးအထက္မွာ။ ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ ၀န္းက်င္တခုလုံးကလည္း ျမက္႐ုိင္းေတြကို ေလ၀င္တုိးတဲ့ အသံကလြဲလုိ႔ ဆိတ္ၿငိမ္လုိ႔။ “ကုိယ္ျပန္လာခဲ့ပါမယ္။ အားလုံးၿပီးသြားရင္ ဟုိးျမင္ရတဲ့ ေတာင္တန္းေတြဆီကုိ၊ လယ္ကြင္းေတြဆီကုိ ေဒးမူကို ကုိယ္ေခၚသြားမယ္” လုိ႔ ကုိယ္ေျပာေတာ့ “ကြၽန္မလည္း ေဆးမွဴးကို ေစာင့္ေနမယ္ေလ။ တကယ္လုိ႔ ဒီတုိက္ပြဲၿပီးလုိ႔ ေဆးမွဴး ျပန္မေရာက္လာခဲ့ရင္ ေဆးမွဴးေျပာျပတဲ့ စာအုပ္ထဲကအတုိင္း ကြၽန္မလည္း အဲဒီေတာင္တန္းေတြ။ လယ္ကြင္းေတြကို တသက္လုံး ၾကည့္ေနရေတာ့မယ္ထင္တယ္” ဆုိ ၿပီး ျပန္ေျပာတဲ့ ေဒးမူရဲ႕စကား ကုိယ္အခုထိ နားထဲစြဲေနတုန္းပဲ။

(၆)

ဒီလုိနဲ႔ ကိုယ္တုိ႔ မာနယ္ပေလာခုခံေရးစစ္မွာ ၆ လတာ ခံစစ္ဆင္ခဲ့ရတယ္။ တုိက္ပြဲၿပီးခ်ိန္ အခိုက္အတန္႔ေလးေတြမွာ ေဒးမူကို သတိရေနမိတယ္။ ေနာက္တခုက စုိးရိမ္မိတယ္။ ႐ြာထဲက ေျပာဆုိမႈေတြၾကားမွာ ေဒးမူ ကိုယ္ခံအားက်ဆင္းၿပီး ေနာက္တေယာက္ကိုမ်ား လက္လွမ္းသြားၿပီလား ဆုိတာကို။ ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔လည္း မုိးကာလ အစျပဳေတာ့ ခံစစ္ကုန္းေပၚကေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ တပ္ရင္းစခန္းမွာ ခဏနားၿပီးေနာက္ ေဒးမူတုိ႔ ေဒသကို တေခါက္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီတေခါက္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕အလြမ္းဇာတ္ အစျပဳမယ္ဆုိတာ လုံးလုံး မရိပ္မိခ့ဲေသးဘူး။ ကုိယ္တုိ႔မေရာက္ခင္ တပတ္အလုိေလာက္မွာ ေဒးမူတုိ႔ေနတဲ့ ဂြင္ထဲ ရန္သူတပ္ခြဲတခြဲ ေရာက္လာတာကို သိရတယ္။ ေဒသခံတပ္နဲ႔ တုိက္ပြဲေတြျဖစ္တာကို သိရတယ္။ က်န္တာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံေတာ့ မသိရဘူး။ စစ္ေၾကာင္းက ေဒးမူတုိ႔ ဂြင္စပ္ကုိ ေျခခ်ၿပီး ေဒသခံတပ္မွဴးက အေရွ႕ကို ဆင္းဖုိ႔ေျပာေတာ့ ကုိယ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္း ဆက္ဆင္းလာခဲ့တာ အဲဒီမွာတင္ သတင္းၾကားရေတာ့တယ္။

(၇)

“က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ေရာက္သြားေတာ့။ ရန္သူ႔တပ္က ထြက္သြားတာ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ေဆးမွဴးရဲ႕ေကာင္မေလး ခႏၶာကုိယ္က ေႏြးေနတုန္းပဲ” ေဒသခံ ရဲေဘာ္တဦးရဲ႕ ရွင္းျပေနသံက မၾကားတခ်က္၊ ၾကားတခ်က္။ အားလုံးေပါင္း ႐ြာသူ႐ြာသား တဆယ့္ေလးေယာက္ အသတ္ခံခဲ့ရတာတဲ့။ ေဒးမူကုိ တပ္စုတစုေလာက္ရွိတဲ့ စစ္ေခြးေတြက အဓမၼက်င့္ၿပီး သတ္ပစ္ခဲ့တာတဲ့။

နားထဲကို ေခ်ာ္ရည္ေတြ ေလာင္းခ်လိုက္သလုိပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒးမူစိတ္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနခဲ့မလဲ။ ကုိယ္ေတြးဖုိ႔ေတာင္မွ ေၾကာက္ေနခဲ့တယ္။ နာက်င္မႈေတြ၊ ရွက္႐ြံ႕မႈေတြ၊ ေၾကာက္လန္႔မႈေတြ၊ ခါးသည္းမုန္းတီးမႈေတြ ဘယ္လုိေ၀ဒနာေတြမ်ား တကိုယ္လုံး ေတာက္ေလာင္ေနခဲ့မလဲ။ ေဟာ့ဒီ ေျမပုံမုိ႔မို႔ေအာက္မွာ မင္းလဲ ေလ်ာင္းေနတာတဲ့။ မင္း၀ိဉာဥ္က ကိုယ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာလား။ ဗမာဆုိၿပီး မုန္းတီးနာက်ည္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္မကိုသာ လြမ္းရစ္ေနေပေတာ့ဆုိတဲ့ က်ိန္စာနဲ႔လား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ိန္စာနဲ႔သာ တုိက္ထားခဲ့ပါ ေဒးမူ။

ပဲခူး႐ုိးမကို ျမင္ရတဲ့ ေတာင္ကုန္းကေလးအထက္ကို ကုိယ္တက္လာခဲ့မိတယ္။ “ေဆးမွဴး ေျပာျပတဲ့ စာအုပ္ထဲကအတုိင္း ကြၽန္မလည္း အဲဒီေတာင္တန္းေတြ။ လယ္ကြင္းေတြကို တသက္လုံး ၾကည့္ေနရေတာ့မယ္ ထင္တယ္” ဆုိတဲ့ ကုိယ္နားထဲစြဲက်န္ဆဲ ေဒးမူစကားေလ။ အခုေတာ့ ကိုယ္က အတိတ္ေတြကို ျပန္ေျပာျပမယ့္ ေတာင္တန္းေတြကို ေဒးမူကိုယ္စား တသက္လုံး ေမွ်ာ္ေငးေနရပါၿပီ။ ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း ေမွ်ာ္ေငးေနရဦးမွာပါ။ ေဟာဒီေလာင္ကြၽမ္းေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီး မၿပီးဆုံးသေ႐ြ႕ေပါ့။ ဒီစစ္ႀကီး မၿပီးဆုံးသေ႐ြ႕လည္း လူမသိ သူမသိ အညတရေတြရဲ႕ အလြမ္းဇာတ္ေတြဟာလည္း ဆက္ျဖစ္ေနဦးမွာပါ။ ကုိယ္နဲ႔ ေဒးမူအျဖစ္အပ်က္ကလည္း အဲဒီထဲမွာ တပုဒ္အပါအ၀င္ေပါ့။

(၁၉၉၂ ခုႏွစ္အတြင္း၊ ေကအဲန္ယူ တပ္မဟာ ၃ နယ္ေျမ မုန္းၿမိဳ႕နယ္၊ ေကအဲန္အယ္လ္ေအ အမွတ္ ၈ တပ္ရင္း၊ ပတၱလားေတာင္အနီးတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္အား အေျခခံပါသည္။)

ပြင့္သစ္(ကရိန္ကန္)
(ႏိုက္တင္ေဂးလ္က်န္းမာေရးဂ်ာနယ္၊ မတ္လ၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွ ...)