မတူတဲ့ ညီၫြတ္ေရး

မတူတဲ့ ညီၫြတ္ေရး
စုိင္းအိမ္မြဲ

(၁)

ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း ျမန္မာနယ္စပ္ႏွင့္ ကပ္လ်က္တည္ရိွေနသာ ဒုကၡသည္စခန္းတခု။ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ဒုကၡ သည္ စခန္းမ်ားအထဲမွ အႀကီးဆံုး ဒုကၡသည္စခန္း။ မဲလစခန္းဟု လူသိမ်ားသည္။ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္တြင္ စတင္ျဖစ္ ေပၚလာခဲ့သည္။ ယခုအခါ ဒုကၡသည္ အိမ္ေျခေပါင္း ေလးေသာင္းေက်ာ္ခန္႔ ဒီစခန္းအတြင္းမွာ ရိွသည္။ ဒုကၡ သည္အမ်ားစုမွာ ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္သည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျမန္မာစစ္တပ္၏ ဖိႏိွပ္မႈသတ္ျဖတ္ ရက္စက္ မႈမ်ားေၾကာင့္ ေနရပ္ကိုစြန္႔ ခြာလာရသူမ်ား ...။

ညေနစာ စားၿပီးစအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ားကား ဖက္မိုးတဲ အိမ္မ်ားေရွ႕ရိွ ကြက္လပ္တြင္ ေဆာ့ကစားေန ၾကသည္။ ‘အမိုး … ဒီေန႔ဘာခ်က္စားလဲ’ ေနာ္ေဖာေဖာက အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူ အမိုးေနာ္၀ါး၀ါးကို လွမ္းေမးလုိက္ သည္။ ‘ေ၀း … ခါတုိင္းလိုပဲ ညာ၀ုထိ (ငပိေရ)နဲ႔ ပဲဟင္းေပါ့၊ နင္လည္း ဘာခ်က္စားလဲ ေဖာေဖာ’ ငပိရည္နဲ႔ တို႔ စရာဟု ေနာ္ေဖာေဖာက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ျပန္ေျဖလုိက္သည္။

လူပ်ဳိလူရြယ္မ်ားကေတာ့ ဒုကၡသည္ စခန္းအတြင္းရိွ ႏွစ္ဘတ္တန္ လက္ဖက္ရည္္ဆုိင္မွာ ေရာက္တတ္ရာရာ မ်ား ေျပာဆိုေနၾကသည္။ လူႀကီးပုိင္းတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ညေနပုိင္းသတင္းမ်ား နားေထာင္ဖို႔အတြက္ အိတ္ေဆာင္ ေရဒီယိုအေသးေလးမ်ားကို ျပင္ဆင္လ်က္ရိွသည္။ ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာ ဘာေတြမ်ားထူးသလဲဆိုတာ သူတို႔ သိခ်င္ၾကသည္။ အမိေျမႏွင့္ ေ၀းခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။

ဒုကၡသည္စခန္းေကာ္မတီ လူႀကီးမ်ားကေတာ့ အစည္းအေ၀းတခုအတြင္း အျပင္းအထန္ ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္လ်က္ ရိွသည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသို႔ အန္ဂ်ီအုိမ်ားမွ ေထာက္ပံ့ေပးေနေသာ စားနပ္ရိကၡာႏႈန္း ထား ေလွ်ာ့ခ်ေတာ့မည္ဟု ၾကားသိရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဒီသတင္း ေသခ်ာတာ မေသခ်ာတာက အေရးမ ႀကီး။ သူတို႔အထဲတြင္ သေဘာထားတခုခု ခ်ထားရန္လိုသည္ဟု ေကာ္မတီလူႀကီးမ်ားအေနႏွင့္ စဥ္းစားမိေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အစည္းအေ၀းအၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုခ်မွတ္လုိက္သည္။ စားနပ္ရိကၡာ ဒိထက္ေလ်ာ့ခ်ပါက စခန္းအတြင္း မီွခိုသူဒုကၡသည္မ်ား အထူးသျဖင့္ ကေလးသူငယ္မ်ား ပိုမိုဒုကၡေရာက္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခား အန္ဂ်ီအုိမ်ားအား စားနပ္ရိကၡာမေလွ်ာ့ခ်ဖုိ႔ စခန္းတြင္းရိွ ဒုကၡသည္အားလံုးမွ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ အေရးဆိုရန္ပင္ ျဖစ္သည္။

(၂)

ေနရာက ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ရိွ ထုိင္းဖက္ကမ္းမွ ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕။ အတိုက္အခံအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္ တခ်ဳိ႕ တုိက္ခန္းတခုအတြင္း စုေ၀းေရာက္ရိွေနၾကသည္။ အစည္းအေ၀းလုပ္ၾကမလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အစည္းအေ၀း မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ညေနပုိင္း ဆုံေနၾက၀ုိင္းပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ညေနဆိုေတာ့လည္း ထံုးစံအတုိင္း ေနညိဳေတာ့ ေလၿပိဳမွာေပါ့။

‘ေဟ့ … လူစံုၾကၿပီလား’ ေမးရင္းေျပာရင္းျဖင့္ ကိုေလေပါတေယာက္ ကားေသာ့ကို လက္ညိဳးျဖင့္ လွည့္ကစား ရင္းက တုိက္ခန္းအတြင္းသို႔ ၀င္လာသည္။ ‘စံုေနၿပီေလ။ ခင္ဗ်ား ေနာက္ဆံုးပဲ။ အဲ … ဒါေပမယ့္ ဦးဗိုက္ကေလး ကေတာ့ ေဖာရိန္းဒိုနာ (ႏုိင္ငံျခားအလႉရွင္) တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဒီညေနေတြ႔ဖို႔ရိွေတာ့ မလာျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဖံုးဆက္တယ္’ ဒါက ကိုလိပ္ရဲ႕ ျပန္ေျဖသံ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေနာက္ေဖး မီးဖိုခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ကိုျပဴးနဲ႔ ကိုမဲလံုးကို ေတြ႔ လုိက္ရသည္။ သူတို႔လက္ထဲမွာ အျမည္းပန္ကန္ေတြ ကိုင္လ်က္။ ‘ဘဲကင္နဲ႔ အေခါက္ကင္ကေတာ့ ဆုိင္ကမွာ ထားတာ’ ကိုမဲလံုးက ေျပာရင္းတန္းလန္းျဖင့္ အျမည္းပန္ကန္မ်ားကို ကြၽန္းစားပြဲႀကီးေပၚ လွမ္းတင္လုိက္သည္။ ‘ဒီအမဲႏွပ္ေက်ာ္နဲ႔ ဆိက္ကလီစာဟင္းကေတာ့ ခြန္ရွစ္ေျခာက္ဆုိင္က’ ကိုျပဴးကလည္း ေျပာရင္းျဖင့္ အျမည္း ပန္းကန္မ်ားကို စားပြဲေပၚ ထိုးတင္လုိက္သည္။

‘ဟင္ … ခင္ဗ်ားတို႔ဟာကလည္း အကုန္လံုးဆုိင္က မွာထားတာခ်ည္းပါလား။ အိမ္မွာလုပ္တဲ့ အျမည္းေလးမ်ား မပါေတာ့ဖူးလား’၊ ဒါက ကိုေလေပါရဲ႕ အထြန္႔တက္သံ။ ကိုမဲလံုးက ကိုေလေပါကို မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ‘ကိုေလ ေပါရယ္ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔က တေနကုန္အလုပ္မ်ားတဲ့သူေတြ၊ သိရဲ႕သားနဲ႔၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီအျမည္းေတြ အကုန္လံုး အိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ စားမွာသာ စား။ အဲ … အိမ္လုပ္အျမည္းကေတာ့ ဒီမွာ … လက္ဖက္ သုပ္ခ်ဥ္စပ္ကေလး’။

ကြၽန္းစားပြဲႀကီးေပၚတြင္တင္ထားေသာ အျမည္းမ်ားကား ၿမိဳင္ဆုိင္လွသည္။ ဆိုဒါ၊ ေရခဲ၊ ဖန္ခြက္မ်ားႏွင့္ မာဘို ႐ိုစီးကရက္ႏွစ္ဘူးကလည္း အသင့္ေရာက္ေနၾကသည္။ ကိုျပဴးက ခပ္ေထ့ေထ့ေလသံျဖင့္ ‘ကုိင္း … ဒီေန႔ေတာ့ ျဖစ္သလို ဘလက္ေလဘယ္နဲ႔ပဲ စခန္းသြားၾကစို႔’။ အမည္းေရာင္စကၠဴဘူးႀကီးအတြင္းမွ ေဂ်ာ္နီ၀ါကား ဘလက္ ေလဘယ္ပုလင္းႀကီးကို ထုတ္လုိက္သည္။ အေရးထဲမွာ ကိုလိပ္က အျပင္းမေသာက္ခင္ ဂ်ာမန္ဘီယာေလးတ လံုးေလာက္ အေမာေျပေသာက္ရရင္ ေကာင္းမယ္ဟု ေစ်းဆစ္ေနျပန္ေသးသည္။ ဟုတ္ေပသကိုး။ တေနကုန္ အေရးႀကီးတာေတြ လုပ္ေနရေတာ့ ေမာေပမေပါ့။ ထိုင္းဘီယာမ်ားက ကြာလတီ(အရည္အေသြး)မေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ မစြံတဲ့အေၾကာင္းကလည္း ကိုလိပ္ရဲ႕ ေျပာေနက်စကား။

ကိုေလေပါက ဖန္ခြက္အတြင္း ဘလက္ေလဘယ္ ငွဲ႔ထည့္ရင္းျဖင့္ အျမည္းပန္ကန္မ်ားကို ေ၀့ၾကည့္လုိက္ခါ ‘အင္း … ဒါေၾကာင့္ ေရွးလူႀကီးမ်ား ေျပာတာကိုး။ သူႀကီးမရိွေတာ့ ရြာဆူ အျမည္းမရိွေတာ့ အာပူဆိုတာ’။ ကို ေလေပါ ဆိုဒါထည့္ဦးမလားဟု စားပြဲတဖက္ထိပ္မွ ကိုလိပ္က လွမ္းေမးေတာ့ ‘ဟင့္အင္း … အရက္ေကာင္းကို ဆိုဒါေတြ ေရေတြ ေရာလုိက္ရင္ အရသာ ပ်က္သြားတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေရခဲေလးနဲ႔ပဲ။’ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကို ျပဴးက သူ၏ လက္ေတာ့ပ္ကြန္ျပဴတာကို ဖြင့္၍ ဟိုဟိုသည္သည္ လုပ္ေနသည္။ ကိုမဲလံုးက အဲဒါကို ၾကည့္မရ ေတာ့သျဖင့္ ‘ကိုျပဴး ညေနခင္းအရသာပ်က္တယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကြန္ျပဴတာႀကီး ပိတ္ထားလုိက္စမ္းပါ။’ ျပည္ တြင္းက အေရးႀကီးတဲ့ သတင္းမ်ား ၀င္မ၀င္ တခ်က္ေလာက္ စစ္ေနတာပါဟုေျပာရင္း ကိုျပဴးက သူ၏ ေဒၚလာ ႏွစ္ေထာင္တန္ ဆိုနီလက္ေတာ့ပ္ ကြန္ျပဴတာကို ပိတ္လုိက္သည္။

ေသာက္ၾကစားၾကရင္းျဖင့္ သူတို႔အားလံုး အေတာ္ေလး အရိွန္ရေနၾကရင္း ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားအေၾကာင္း စ ကားကေရာက္သြားသည္။ ကိုလိပ္က ‘ကိုျပဴး … ခင္ဗ်ားကားက အေတာ္ေလးေဟာင္းေနၿပီ။ အသစ္မလဲေသး ဖူးလား’။ ‘ကိုလိပ္ရယ္ … ခင္ဗ်ားကေတာ့ အေတာ္အတဲ့သူပဲ။ အဲဒီ့ကားအေဟာင္းက အလႉရွင္ဒိုနာေတြလာရင္ ေမာင္းပို႔ဖို႔ တမင္ထားထားတာ။ ကားအသစ္က ေနာက္တေနရာမွာ’။ ဒါက ကိုမဲလုံးက ျဖတ္ေျပာလုိက္တာ။ ကိုျပဴးကေတာ့ ဘာမွ၀င္မေျပာ တဟီးဟီးနဲ႔သာ ရယ္ေနသည္။ ‘က်ဳပ္တို႔မ်ားေတာ့ ဆုိင္ကယ္ေလးကလြဲလို႔ ဘာကားမွ မရိွေပါင္’ ကိုလိပ္က ထပ္၍ အကဲဆတ္လုိက္သည္။ ကိုျပဴး၊ ကိုေလေပါတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဆီက တၿပိဳင္တည္း အသံထြက္လာတာကေတာ့ ‘ေဟ့ ေဟ့ … ကိုလိပ္၊ ကိုယ့္ဘာသာကို မစီမံတတ္လို႔ ျဖစ္တဲ့ကိစၥ ကိုယ္တို႔ကို ဘာညာ လာစြပ္စြဲမေနနဲ႔။ ကိုလိပ္ဆိုတဲ့အတုိင္း ခင္ဗ်ားက ေနရာတကာ ေႏွးတာကိုး။ ခင္ဗ်ားတို႔ အဖြဲ႔လည္း တႏွစ္တႏွစ္ ရတာ နည္းသလားလို႔။ ကိုမဲလံုးတို႔ အဖြဲ႔အေျခအေနက ကားေတြ ဘာေတြ ၀ယ္တယ္ ဆိုရင္ မေကာင္းဖူးေလ။ မေကာင္းေျပာခ်င္တဲ့လူေတြက တန္းစီေနတာ၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ကိုမဲလံုး’။ အဲ သည္ေတာ့မွ တဟဲဟဲရယ္ရင္း ကိုလိပ္ ရွက္ျပံဳးျပံဳး၍ ဘရိတ္အုပ္ေလသည္။ ခဲတလံုးျဖင့္ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ထိ ေအာင္ ပစ္ခ်လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုမဲလံုးလည္း ဘာမွမေျပာ ၀ီစကီခြက္ကုိင္ရင္း သြားၿဖီးႀကီးျဖင့္သာ ရိွေတာ့ သည္။ ‘ေဟ့လူေတြရာ ႔ ႔ ႔ က်ဳပ္ကားအေၾကာင္း ေျပာမေနနဲ႔ ဘတ္ေျခာက္သိန္းေလာက္ပဲ တန္တာ။ ဒါေတာင္ အရစ္က်စနစ္နဲ႔ ၀ယ္ရတာ။ လံုးကနဲ ေပးႏုိင္တာ မဟုတ္ဖူး။ ဦးဗိုက္ကေလး ကားဆို ဘတ္ႏွစ္သန္းေလာက္ တန္တာ။ ကုိင္း ... ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေျပာမလဲ’၊ ကိုျပဴးက လက္နက္ႀကီးထုတ္သံုး၍ သူ႔ကိုယ္သူကာကြယ္လုိက္ သည္။

ေနာက္ကားပုိင္ရွင္တဦးျဖစ္သည့္ ကိုေလေပါကလည္း သူ႔ဆီသို႔ ျမားဦးလွည့္မလာခင္ မာဘို႐ိုစီးကရက္တလိပ္ ကို ေကာက္၍ မီးညႇိလုိက္ရင္း စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲလုိက္သည္။ ‘ဒီ အေမရိကန္ဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက က်ဳပ္ တို႔ကို ဘာေတြမ်ားမွတ္ေနသလဲ မသိဘူး။ မျဖစ္စေလာက္ ေထာက္ပံ့ေငြေလးနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကို ဟိုဟာ မေအာင္ ျမင္လို႔ သည္ဟာမေအာင္ျမင္လို႔ဆိုၿပီး ကြန္ပလိန္းတက္တယ္ေလ။ ေဟာၾကည့္ … ၿပီးခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာေ႐ႊ၀ါ ေရာင္လႈပ္ရွားမႈႀကီးျဖစ္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ တင္ျပၾကတယ္မဟုတ္လား။ အေရးေပၚ ရန္ပံုေငြလို ခ်က္ခ်င္းလိုေနၿပီ။ အထဲက က်ဳပ္တို႔ လူေတြကို အျမန္ေထာက္ပ့ံဖို႔ လိုတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။ အဲသည့္အခ်ိန္တုန္းကသာ ေဒၚလာ သံုးသန္းေလာက္ ပံုေပးလုိက္ရင္ အထဲမွာ ပြဲျပတ္သြားမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခြးမသား အေမရိကန္ေတြက ဘာမွ အေၾကာင္းမျပန္ဖူး။ ေတာ္ေတာ္မုိက္႐ုိင္းတဲ့ ေကာင္ေတြ’။

ဟုတ္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်န္တဲ့လူမ်ားအားလံုး ကိုေလေပါအဆိုကို ၀ိုင္းေထာက္ခံၾကသည္။ ကိုမဲလုံးက ‘ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းမို႔ ပင္းေျပာတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ကိုေလေပါေျပာတာ မွန္တယ္။ ၾကည့္ေလ အာဖဂန္တို႔ အီ ရတ္တို႔မွာ အေမရိကန္စစ္တပ္ေတြ ပစ္ခဲ့တဲ့ ဒံုးပ်ံေတြဟာ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီးရိွတယ္။ ဒံုးပ်ံအမ်ဳိးအစားကိုလုိက္ၿပီး တလံုးကို ေဒၚလာႏွစ္ေသာင္းကေန ႏွစ္သိန္းအထိတန္တယ္ေလ။ ဒါေတာင္ က်န္တဲ့စစ္စရိတ္ေတြ ထည့္မေျပာ ေသးဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာ့အေရးၾကေတာ့ ေထာက္ပံ့တယ္သာေျပာတယ္ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သေလာက္ပဲ။’ ကုလားထုိင္မွာထုိင္ရတာ ေညာင္းလို႔ထင္ပါရဲ့။ စားပြဲႀကီးေဘးတြင္ ကပ္လ်က္ရိွေသာ ခံုတန္းရွည္သို႔ ကိုလိပ္ ေျပာင္းထုိင္လုိက္သည္။ သည့္ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလ်ာင္းေတာ္မူကုိယ္ေတာ္ႀကီးအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ တခ်ိန္တည္းတြင္ ကိုေလေပါတို႔ ကိုမဲလံုးတို႔၏ အဆိုမ်ား တင္ျပခ်က္မ်ားကို ေထာက္ခံ ေပးေနသည္။ ‘ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းဆိုတာကလည္း ေငြမရိွရင္ ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘူးေလ။ က်ေနာ္တို႔အထဲက ရဲ ေဘာ္ေတြကို လံုလံုေလာက္ေလာက္ ေထာက္ပံ့မေပးႏုိင္ေတာ့ အခုလိုစက္တင္ဘာကိစၥျဖစ္ေတာ့ တစ္ဆို႔ကုန္ တာေပါ့။ တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေတြဆို ေျပးစရာ လမ္းစရိတ္ေတာင္မရိွလို႔ အဖမ္းခံၾကရတာ၊ သိပ္သနားဖို႔ေကာင္း တယ္ဗ်ာ။’

အမဲႏွပ္ေက်ာ္တတံုးကို ေကာက္၀ါးရင္း ကိုျပဴးက ‘႐ိုး႐ိုးနဲ႔ရွင္းရွင္းေလးပါ။ အဓိကကေတာ့ ညီၫြတ္ေရးပဲ။ က်ဳပ္တို႔အားလံုးမညီၫြတ္လို႔ အေမရိကန္ေတြ၊ ဥေရာပသားေတြဘက္က အေၾကာင္းျပစရာလို ျဖစ္ေနတာ။ ၾကံဳတုန္းမို႔ေျပာရဦးမယ္။ ကိုေလေပါ … ေနာက္တခါ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဦးဗုိက္ကေလးကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာ ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔ဘက္ကလည္း စည္းစည္းလံုးလံုးလုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔စကားေျပာရတာ တခါတခါ အ ဆင္ေျပသင့္ရဲ႕သားနဲ႔ မေျပဘူး။ ခင္ဗ်ားလူက သိပ္ၿပီးတံုးတိႀကီးဆန္လြန္းတယ္။ သံခင္းတမန္ခင္းနဲ႔ ဒီပလိုေမ စီကိုလည္း နားလည္ဖို႔လိုတယ္ဗ်’ ထိုအခါ ကိုေလေပါက ျပာျပာသလဲလက္ကာ၍ ‘အမေလး ႔ ႔ ႔ စြပ္စြပ္စြဲစြဲဗ်ာ။ ဦးဗုိက္ကေလးက က်ဳပ္လူမဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔လည္း ဆုိင္ေနတဲ့ဥစၥာ။’

ထိုညေန ေသာက္၀ုိင္းကေန ေလးေယာက္သား တညီတၫြတ္တည္း ခ်မွတ္ႏုိင္လုိက္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ မိမိအခ်င္းခ်င္းအၾကား ညီၫြတ္ေရးျပန္လည္တည္ေဆာက္ရန္ လိုသည္ဟူေသာ အဆိုပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

(၃)

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တေနရာတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ေနေသာ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတခု။ ပီနန္ဆရာေတာ္ဘုရာႀကီး ဦးပညာ၀ံသဦးေဆာင္၍ သံတမန္မ်ား၊ သတင္းမီဒီယာသမားမ်ား၊ ထုိင္းႏုိင္ငံအေျခစိုက္ ျမန္မာအဖြဲ႔အစည္းမ်ား တို႔မွ သိလိုသည္မ်ားကို ရွင္းလင္းေျပာၾကားေနသည္။ ဆရာေတာ္ဘုရာႀကီးသည္ ႏုိင္ငံတကာေရာက္ ျမန္မာ့ သံဃာေတာ္မ်ား အဖြဲ႔အစည္း၏ ဥကၠဌလည္း ျဖစ္သည္။

ႏုိင္ငံျခား သတင္းေထာက္တဦးက ‘အခု စက္တင္ဘာ ေ႐ႊ၀ါေရာင္လႈပ္ရွားမႈႀကီးအၿပီး အရွင္ဘုရားတို႔အေနနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာကို အထူးသျဖင့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ၊ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုအကူအညီမ်ဳိးေတြ ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုထားပါသလဲဘုရား’။

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဤသို႔ ျပန္လည္ေျဖၾကားသည္။ ‘ဒီလို စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ကေန လြတ္ ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အဓိကအေရးႀကီးတာကေတာ့ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာအရ ကူညီတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဓာတ္ပုိင္း ဆုိင္ရာအရ စစ္စစ္မွန္မွန္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ကူညီတာက ပိုလို႔အေရးႀကီးပါတယ္။ ႐ုပ္၀တၳဳပုိင္းဆုိင္ရာ အကူအညီ က အကန္႔အသတ္ရိွပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ဒီစစ္အာဏာရွင္ တုိက္ဖ်က္ေရးဟာ တရက္၊ တပတ္၊ တ လ၊ တႏွစ္ကိစၥမဟုတ္ပါဖူး။ ေရရွည္အသြင္ေဆာင္တဲ့ ကိစၥျဖစ္လို႔ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အျမဲတမ္းခုိင္မာဖို႔အတြက္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ကူညီျခင္းကသာ ပိုလို႔အေရးႀကီးတယ္လို႔ ဘုန္းႀကီးတို႔အေနနဲ႔ ေျပာလုိပါတယ္။

တက္ေရာက္လာေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားကိုလည္း အခ်င္းခ်င္းအၾကား ညီၫြတ္ေရးတည္ေဆာက္ၾကပါရန္ မိန္႔ဆိုခဲ့သည္။ စစ္အာဏာရွင္တုိက္ဖ်က္ေရးတြင္ တဖြဲ႔တည္း၊ တပါတီတည္းႏွင့္ အစုတစု၏ ကိစၥသဖြယ္ ေဆာင္႐ြက္ေနတာမ်ဳိးကို ေတြ႔ေနရျခင္းသည္ လႈပ္ရွားမႈႀကီး၏ အရိွန္အဟုန္ကို ထိခုိက္ေစေၾကာင္းကိုလည္း ေထာက္ျပသည္။ အားလံုးပါ၀င္၍ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဆာင္ရြက္မွသာ ပိုမိုေအာင္ျမင္မႈရႏုိင္မည္ဟုလည္း မိန္႔ဆိုသည္။ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖစ္လာေစရန္အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္ကေတာ့ တုိက္ပြဲ၀င္သူမ်ား အခ်င္းခ်င္းအၾကား အမွန္တကယ္ ညီၫြတ္ေရး တည္ေဆာက္ဖို႔လိုေၾကာင္း အၾကံေပးသြားခဲ့သည္။

ရွင္းလင္းမႈရိွေသာ၊ ဗိုလ္မက်ေသာ၊ တပတ္မ႐ိုက္ေသာ၊ အျမတ္မထုတ္ေသာ စစ္မွန္သည့္ ညီၫြတ္ေရးမ်ဳိးက ေတာ့ အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနသည္။

စုိင္းအိမ္မြဲ
၂၁၊ ၀၁၊ ၂၀၀၈
(ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္တင္ဆက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္)