၉၃ ႏွစ္ျပည့္ အေမလူထုေဒၚအမာေမြးေန႔အမွတ္တရ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး

ခ်မ္းေဆာင္းျမျမ၊ မႏၱေလးတခဏနဲ႔ အေမ့ဆီက ရခဲ့ဖူးတဲ့ အဖိုးတန္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

မႏၱေလးဘူတာႀကီးကို ရထားဆိုက္ေတာ့ မနက္ (၇) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးသည္။ ရန္ကုန္ကေန ညေန (၅) နာရီ ထြက္လာသည့္ အမွတ္ (၅) အဆန္အျမန္ရထား အခ်ိန္မွန္ဆိုက္ေရာက္သည္ဟု ေျပာရမည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီ လထဲမို႔လားမသိ။ ရထားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း လာေရာက္ေပ႔ြဖက္ ႏႈတ္ဆက္သည့္ မႏၱလာသူ ေဆာင္းအပ်ဳိမ က အေတာ္ပင္ ဥေရာပဆန္ေနသည္။ ရန္ကုန္ကေန အေႏြးအက်ႌႏွစ္ထည္ ယူလာမိလို႔ ေတာ္ေသးသည္။ အ တြင္းမွာ ဆြယ္တာတထပ္၊ အျပင္က ကုတ္အက်ႌတထပ္။ ဒါေတာင္မွ ေမးက ခိုက္ခိုက္တုန္ခ်င္ေနသည္။ ဘူ တာအျပင္ဘက္တြင္ ႏွင္းေတြ ေဖြးပိတ္ေနသည္။ အခါတိုင္း ဘူတာအထြက္ အ၀ေရာက္သည္ႏွင့္ ေရွ႕တည့္ တည့္ လမ္း ၃၀ အတိုင္း ေမွ်ာ္ေငးမိတတ္သည့္ ရွမ္း႐ုိးမႀကီးကို ယခုမေတြ႔ရ။ ခ်မ္းလြန္း၍ ဂြမ္းေစာင္အျဖဴပြပြ ႀကီး ေခါင္းၿမီးျခံဳကာ ေကြးေနသည္ထင္သည္။ ေရးေတးေတးပင္ မျမင္ရ။

“ခ်မ္းေဆာင္းျမျမ xxx ေသာကာလ၀ယ္ xxx ႏွင္းျမဴမႈန္ေဖြးဖြး xxx သူ႔မ်က္ႏွာတေရးေရး xxx ျမင္ေယာင္မိ ပါေသး xxx ျမင္ေယာင္မိပါေသး xxx အေတြးနဲ႔လြင့္ပါး xxx ႏွင္းဆမ္းေသာလမ္း၀ယ္ xxx”

“အကို တကၠစီငွားမလား” ဆိုသည့္အသံံက ရွမ္း႐ိုးမကို လြမ္းေနမိသည့္ က်ေနာ္၏ ဖီလင္ကို လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး ရပ္ တန္႔သြားေစသည္။ လက္ထဲမွာ ဘယ္ညာကိုင္ထားသည့္ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ႀကီး ႏွစ္ထုပ္ကို က်ေနာ္ ငံု႔ၾကည့္ လုိက္သည္။ ပုဒ္မ ၅ ညႏွင့္ မႏၱေလးအိုးဘိုေထာင္တြင္ ေထာင္ဒဏ္ (၇) ႏွစ္ခြဲ က်ခံေနရသည့္ မႏၱေလးေဆး ေက်ာင္းမွ ညီေတာ္ေမာင္ကို ေထာင္၀င္စာေတြ႔ဖို႔ ေတာင္ငူဘူတာသို႔ ရထားအဆိုက္တြင္ အေဖႏွင့္ အေမ ထည့္ေပးလိုက္သည့္ အထုပ္ေတြျဖစ္သည္။ အေမက ေလာဘတႀကီး အမ်ားႀကီး ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ေပး လိုက္သည့္အတြက္ အထုပ္ေတြက ဆြဲရတာ နည္းနည္းေလးေနသည္။ ရထားေပၚမွာကတည္းက စဥ္းစားလာ သည္မွာ ရထားပံုမွန္ဆိုက္လွ်င္ ဟိုတယ္တြင္ ပစၥည္းထားၿပီး အေမလူထုေဒၚအမာကို အရင္သြားႏႈတ္ဆက္ မည္။ ကန္ေတာ့မည္။ ရထားေနာက္က်လွ်င္ အိုးဘုိေထာင္ကို တန္းသြားၿပီး ေနာက္မွ အေမေဒၚအမာဆီသြား မည္ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ပံုမွန္ရထားဆိုက္သည့္အတြက္ အခ်ိန္ေစာေနေသး၍ ဟိုတယ္တခုခုမွာ အထုပ္ ေတြထားၿပီး အေမေဒၚအမာဆီ အဦးဆံုးသြားကန္ေတာ့ဖို႔ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

''လူထုစာအုပ္တိုက္ကို သိလားဗ်'' ဟု က်ေနာ္ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ တကၠစီသမားက ''သိတယ္ ဆရာမႀကီး လူ ထုေဒၚအမာအိမ္ကို သြားမလို႔လား။ ဧည့္သည္ေတြ ခဏခဏ သြားပို႔ေနက်ပဲ'' ဟု ေျပာသည္။ ''မဟုတ္ဘူး လူ ထုတိုက္နဲ႔ နီးတဲ့ဆီမွာ တည္းမလို႔ပါ။ ၈၄ လမ္းေပၚက ဟိုတယ္တခုခုကို ပို႔ေပးဗ်ာ'' ဟုေျပာၿပီး ကားေနာက္ခန္း ေပၚ က်ေနာ္တက္လိုက္သည္။ ဘူတာႀကီးေရွ႕ ၇၈ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ကားဘီးစလိမ့္သည္ႏွင့္ ေအးစိမ့္စိမ့္ မႏၱေလးေဆာင္းေလကို အားပါးတရ ႐ွဴ႐ႈိက္ရင္း အာေငြ႔ေတြ က်ေနာ္မႈတ္ထုတ္ေနမိသည္။ ၂၆ ဘီလမ္းဘက္ သို႔ ကားအေကြ႔တြင္မူ နန္းၿမိဳ႕႐ိုးႏွင့္ က်ဳံးပန္းခ်ီကားကို ခံစားခ်င္သည့္စိတ္က ေခါင္းေထာင္ထလာသည့္အ တြက္ အလ်င္အျမန္ ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ မထင္မွတ္ဘဲ သစ္သစ္လြင္လြင္ နန္းၿမိဳ႕႐ိုးႀကီးႏွင့္ ထံုးေဖြးေဖြး ကန္ေဘာင္ထဲက က်ဳံးေရျပင္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည့္အခါ အံ့ၾသမွင္သက္မိျခင္းႏွင့္အတူ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲ ေဒါသေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြကို ကြၽမ္းက်င္သူ ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ စနစ္တက် မထိန္းသိမ္းဘဲ လုပ္ခ်င္သလို ေလွ်ာက္လုပ္ပစ္ေနသည့္ စစ္အုပ္စု၏ မိုက္မိုက္မဲမဲ လုပ္ရပ္ေတြ အတြက္ က်ေနာ္ ႏွေျမာတသ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ၿပီး ေၾကကြဲေဒါသထြက္မိျခင္းျဖစ္သည္။

က်ဳံးေဘးပလက္ေဖာင္း ခပ္က်ယ္က်ယ္တြင္ တ႐ုတ္အမ်ဳိးသမီးမ်ား အုပ္စုလိုက္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနၾက သည္။ နန္းၿမိဳ႕႐ိုးႏွင့္ က်ဳံးေရျပင္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ယခင္္ႏွစ္ေခါက္ မႏၱေလးသို႔ေရာက္ခဲ့စဥ္က ေငးေမာခဲ့ရ သလို အတိတ္ကို လြမ္းတခ်င္စရာ ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ မိႈင္းမိႈင္းပ်ပ် အရသာမ်ဳိး မခံစားရေတာ့။ အိုေဟာင္းရင့္ ေရာ္ျခင္း၏ သေကၤတအမွတ္လကၡဏာေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၿပီး ေလာေလာလတ္လတ္ ေဆာက္လုပ္ထား သည့္ နန္းၿမိဳ႕႐ိုးအသစ္ႀကီးကို ျမင္ေတြ႔ရသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ စိတ္ထဲ အေတာ္ပင္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ေစ်းခ်ဳိနာရီစင္အေရာက္တြင္ ကားက ဘယ္ဘက္သို႔ ခ်ဳိးေကြ႔ၿပီး ၈၄ လမ္းအတိုင္း ေမာင္းလာသည္။ ေစ်းခ်ဳိကို လြန္လာၿပီးေနာက္ ၂၉ လမ္းမေရာက္မီတြင္ ကားထိုးရပ္သြားသည္။ ကားသမားဆင္းသြားၿပီး ပါရမီဟိုတယ္ ဟူသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္က မွန္တခါးကို တြန္းဖြင့္၀င္သြားသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ျပန္ထြက္လာၿပီး တ ေယာက္ခန္း ေလးရာဟု လာေျပာသည္။ ေစ်းသင့္သည္ဟုထင္ၿပီး အဆိုပါ ပါရမီဟိုတယ္တြင္ပင္ တည္းခိုဖို႔ က် ေနာ္ဆံုးျဖတ္ကာ ကားခရွင္းေပးလိုက္သည္။ အိတ္ေတြဆြဲၿပီး က်ေနာ္၀င္ေတာ့ ကားသမားပါ ျပန္လုိက္၀င္လာ သည္။ ေကာင္တာတြင္ တူညီ၀တ္စံုႏွင့္ ဟိုတယ္၀န္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးကို ေတြ႔ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးတဦးထံ က်ေနာ္ေငြရွင္းၿပီး ကားသမားကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဧည့္သည္ပို႔ေပးသည့္အတြက္ ဟိုတယ္မွ ေပးပံုေပၚ သည့္ ေဘာက္ဆူးေငြကိုယူၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးေခတ္ မႏၱေလး၏ ထံုး စံတခုျဖစ္မည္ဟု က်ေနာ္ေတြးၿပီး ျပံဳးလုိက္မိသည္။

မႏၱေလးကို ယခုတႀကိမ္မတိုင္မီ ႏွစ္ေခါက္သာ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးသည္။ ေနာက္ဆံုးေရာက္ခဲ့သည့္ အေခါက္ သည္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို က်ေနာ္တာ၀န္မယူေသး။ ရန္ကုန္ တြင္ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ အကိုႏွင့္ ညီရွိရာ မႏၱေလးေဆးေက်ာင္းကို အလည္လာေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခု တႀကိမ္ ၁၉၉၈ တြင္မူ ညီကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေထာင္၀င္စာ လာေတြ႔ျခင္းျဖစ္သည့္အျပင္ ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းကို တာ၀န္ယူေနသည္မွာလည္း တႏွစ္ႏွင့္ေလးလနီးပါး ရွိၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ မႏၱေလးရွိ စာေရးဆရာ မ်ားႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႔ဆံုလိုျခင္းကလည္း လာရင္းအေၾကာင္းတရပ္ျဖစ္သည္။
မႏၱေလးစာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခ်င္သည့္အထဲတြင္ အထူးသျဖင့္ ျပင္ပတြင္ တႀကိမ္တခါမွ က်ေနာ္မေတြ႔ ဖူးေသးသည့္ အေမလူထုေဒၚအမာကို ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့ရင္း စာမူေတာင္းလိုျခင္းသည္ အဓိကျဖစ္သည္။ မဂၢဇင္းကို စတင္တာ၀န္ယူစဥ္ကတည္းကလည္း အေမလူထုေဒၚအမာထံ လစဥ္ ေမတၱာလက္ေဆာင္စာအုပ္ ေတြ ေပးပို႔ၿပီး စာမူေတာင္းခံခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထုိအခ်ိန္အထိ အေမေဒၚအမာထံမွ စာမူေရာက္ရွိမလာေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေထာင္၀င္စာေတြ႔ၿပီးလွ်င္ အေမႏွင့္တကြ က်ေနာ္ဆံုခ်င္သည့္ စာေရးဆရာမ်ားကို ေတြ႔ဆံုရန္အ တြက္ မႏၱေလးတြင္ ႏွစ္ညအိပ္ သံုးရက္ခန္႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။

ခရီးပန္းလာၿပီး ၿငီးစီစီျဖစ္ေနသည့္အတြက္ လန္းဆန္းသြားေအာင္ ေရအျမန္ေျပးခ်ဳိးလုိက္ရင္ ေကာင္းမလား က်ေနာ္စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ မႏၱေလးေဆာင္းက ဟိုတယ္ထဲအထိပါ ခ်မ္းလြန္းေန၍ ေရးမခ်ဳိးေတာ့ဘဲ ကိုယ္လက္သာ သန္႔စင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အ၀တ္အစားအိတ္ထဲမွ ေနာက္ဆံုးထုတ္ ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းတအုပ္ကိုယူကာ အေမလူထုေဒၚအမာဆီသြားဖို႔ ဟိုတယ္မွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ၈၄ လမ္းအတိုင္း ေစ်းခ်ဳိကို ေက်ာေပး၍ က်ေနာ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ၂၉ လမ္းအေက်ာ္တြင္ ယူနီစန္ဟူသည့္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ႀကီးကို ေတြ႔သျဖင့္ နံနက္စာစားဖို႔ ဆိုင္ထဲ၀င္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ မႏၱေလးမုန္႔တီစားၿပီး လက္ ဖက္ရည္ေသာက္ရန္ စားပြဲထိုးကို မွာလုိက္သည္္။

၈၄ လမ္းေပၚက မႏၱေလးနံနက္ခင္းသည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ဆူညံေနသည္။ စစ္ကိုင္း၊ အမရပူရဘက္မွလာ သည့္ေစ်းကား (ဒိုင္နာကား) မ်ား၊ ေစ်းသည္မ်ား၊ ဆိုကၠားမ်ား၊ ေဆာင္းနံနက္ခင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သူမ်ား ႏွင့္ သက္၀င္လႈပ္ရွားေနသည္။ ၈၄ လမ္းႏွင့္အၿပိဳင္ ယူနီစန္ဆိုင္ထဲတြင္လည္း အိပ္မံႈစံုမႊား စားပြဲထိုးမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ ဤယူနီစန္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သည္ မႏၱလာသား စာေရးဆရာမ်ား၏ ဆံုရပ္ဟု မဂၢဇင္းေတြထဲတြင္ ဖတ္ရသည္။ ထိုသို႔ ဆံုရပ္ျဖစ္ရသည့္အေၾကာင္းတြင္ ယူနီစန္ဆိုင္ေဘးရွိ ထြန္း ဦးစာေပမွ ဒကာေတာ္ ကိုထြန္းဦး ရွိေနျခင္းကလည္း အေၾကာင္းအရင္းတရပ္ဟု သိရသည္။ အခုေတာ့ ေစာ ေနေသး၍ထင့္။ အသိမိတ္ေဆြ တဦးတေယာက္မွ် မေတြ႔ရေသး။ မနက္ျဖန္ မနက္မွပင္ ထပ္လာဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ပုိက္ဆံရွင္းကာ လူထုတိုက္ရွိရာ ၃၃ လမ္းဘက္ဆီ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

တံခါးပြင့္ေနၿပီျဖစ္သည့္ လူထုတိုက္ ေအာက္ထပ္ထဲ က်ေနာ္၀င္သြားသည့္အခါ အစ္မႀကီး မတင္၀င္းကို အလုပ္ စားပြဲတြင္ ေတြ႔ရသည္။ “က်ေနာ္ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းက ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြပါ၊ အေမနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ လာ တာပါ” ဟုေျပာျပေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့ ထုိင္ပါဦးရွင့္” ဟုေျပာၿပီး အစ္မႀကီး မတင္၀င္း အေပၚထပ္တက္သြားသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ျပန္ဆင္းလာၿပီး “အေမႏိုးေနၿပီ၊ ခဏေစာင့္ေပးပါဆရာ” ဟုဆိုသျဖင့္ ထိုင္ေစာင့္ရင္း ေအာက္ ထပ္ပံုႏွိပ္စက္အခန္းနံရံတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို ေငးေမာေနမိသည္။ အစ္မႀကီးမတင္၀င္းက စားပြဲတြင္ထုိင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနသည္။

“ငါ့သား ဘယ္ရထားနဲ႔ လာလဲကြဲ႔” ဆိုသည့္အသံၾကားမွ အေပၚထပ္မွဆင္းလာသည့္ အေမေဒၚအမာကို က် ေနာ္လွည့္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ အေမ့ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ စတင္ေတြ႔ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ မႏၱေလးေဆာင္းကို အန္ တုဖို႔ အေမက အေႏြးအက်ီထူထူႀကီး ၀တ္ထားၿပီး ေျခအိတ္လက္အိတ္ေတြပါ စြပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အေမ့ကို “ညေန ၅ နာရီအျမန္နဲ႔ပါ အေမ” ဟု က်ေနာ္ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ အေမက “ငါ့သား ၾကားၿပီးၿပီလား၊ ညကပဲ ကိုျမသန္း ဆံုးသြားတယ္။ အေမ့ဆီ ဖုန္းေတြဆက္ၾကတယ္။ အခုမနက္ ဘီဘီစီမွာလည္း လာသြားၿပီ” ဟုေျပာလုိက္ရာ က်ေနာ္ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားပင္ ထသြားမိသည္။ “ဟုတ္လား အေမ၊ က်ေနာ္ မၾကားမိေသး ဘူး။ အခုရထားဆင္းဆင္းခ်င္း အိတ္ေတြထားၿပီး အေမ့ဆီတန္းလာခဲ့တာ။ က်ေနာ္ေတာင္ ဒီကအျပန္မွာ ဆ ရာ့ဆီ စာမူလာယူဖို႔ ခ်ိန္းထားေသးတာ” ဟု က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ အေမက“ေအးကြယ္ အေမတို႔ဘက္က လူ ေတြလည္း တေယာက္ၿပီး တေယာက္ကို ဆံုးပါးေနေတာ့တာပဲ။ ကိုျမသန္းကို ႏွေျမာလုိက္တာ။ အလုပ္ေတြ တ အားလုပ္ႏိုင္တဲ့သူ၊ စာေတြအမ်ားႀကီး ေရးႏိုင္တဲ့သူ” ဟု ေျပာၿပီး အေမ့အသံ တိမ္၀င္သြားသည္။

ခဏၾကာမွ အေမကပင္ စကားျပန္ဆက္သည္။ “ဒါနဲ႔ ငါ့သားလာတာ အလည္သက္သက္လား၊ မဂၢဇင္းကိစၥအ တြက္လား” ဟု အေမက ေမးသည္။ “မဟုတ္ဘူး အေမ၊ အိုးဘိုေထာင္ထဲက ညီကို ေထာင္၀င္စာလာေတြ႔ရင္း လာခဲ့တာပါ” ဟု က်ေနာ္ေျပာေတာ့ အေမက “ေအာ္ ဟုတ္လား၊ ညီေလးက ဘာျဖစ္လို႔လဲကြဲ႔၊ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္က် တာလဲ” ဟု အံ့အားတသင့္ ေမးသည္။ “မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီး ဗိုက္ေဖာက္ခံရတဲ့ အေရးအခင္းမွာ ပါသြား တာပါ အေမ၊ (၇) ႏွစ္ခြဲပါ” ဟု အစခ်ီၿပီး အေမ့အား ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာျပလုိက္ေလ သည္။

အေမက “ဒီေခတ္ႀကီးမွာ တရားဥပေဒဆိုတာ မရွိေတာ့ ဒီလိုပဲ မတရားဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခံေနရတာပါပဲ ငါ့သား ေရ။ ကိုညိဳဆိုလည္း အခုအထိကို မလြတ္ႏိုင္ေသးဘူး။ အေမဆို အခုအသက္အ႐ြယ္အထိ အိုးႀကီးအိုမနဲ႔ သ ရက္ေထာင္ကို ေထာင္၀င္စာ သြားသြားေတြ႔ေနရတာ။ ေနာက္ၿပီး လမ္းေၾကာမသင့္လို႔ ေထာင္၀င္စာသြားေတြ႔ ရတာေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္တာ” ဟု တိုးတိုးညင္းညင္း ေျပာေလသည္။ ထုိအခ်ိန္က အေမ့သား အငယ္ဆံုး ျဖစ္သည့္ ကိုညိဳ (စာေရးဆရာ ညီပုေလး) သည္ လႊတ္ရက္ေစ့သည့္တိုင္ လြတ္ေျမာက္လာျခင္း မရွိေသးဘဲ ဆက္လက္အက်ဥ္းက်ခံေနရခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ညီေတာ္ေမာင္အေၾကာင္း အေမႏွင့္ ဆက္လက္ေျပာဆိုၿပီး ပါလာသည့္ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းကို အေမ့ကို ေပး လုိက္ရာ အေမက “ငါ့သားပို႔ေပးတဲ့ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းေတြ အေမ အကုန္ဖတ္ရတယ္။ စာမူေတာင္းတဲ့စာ လည္း ရတယ္။ အေမ စာမူေရးၿပီး ပို႔ေပးလုိက္မယ္ေနာ္။ ခဏေစာင့္” ဟု ေျပာေလသည္။ က်ေနာ္ အေတာ္ပင္ ၀မ္းေျမာက္သြားမိၿပီး “ဟုတ္ကဲ့အေမ၊ ေက်းဇူးပါပဲ” ဟုေျပာကာ တမံတလင္းေပၚဆင္းထုိင္ၿပီး အေမ့ကို ဦးခ် ကန္ေတာ့လုိက္ေလသည္။

အေမက ညီေလးအတြက္ေရာ က်ေနာ့္အတြက္ပါ ဆုေတြေတာင္းေပးအၿပီးတြင္ “ငါ့သား ခဏထုိင္ဦး” ဟုဆို ကာ အကူမပါဘဲ တေယာက္တည္း အိမ္ေပၚျပန္တက္သြားသည္။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ျပန္ဆင္းလာရာ အေမ့လက္မွ လိေမၼာ္သီးႏွင့္ ပန္းသီးေတြထည့္ထားသည့္ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ႀကီး ဆြဲလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အေမက “ညီေလးစားဖို႔ ငါ့သားယူသြားေပးဦး။ က်န္းမာေရးဂ႐ုစုိက္ဖို႔လည္း ညီေလးကို ေျပာလုိက္ပါ။ ဒါပဲ အ ေရးႀကီးတယ္” ဟုေျပာၿပီး က်ေနာ့္လက္ထဲ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ႀကီး လာထည့္ေလသည္။ “ေက်းဇူးပဲအေမ က် ေနာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး” ဟု ေျပာၿပီး နံေဘးရွိ အစ္မႀကီး မတင္၀င္းကိုပါ ႏႈတ္ဆက္ကာ လူထုတိုက္ထဲမွ က်ေနာ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ အေမက ျခံ၀အထိ လုိက္လာၿပီး “ညီေလးကို က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ဖို႔ ေျပာလုိက္ဦးေနာ္ ငါ့ သား” ဟု ထပ္မွာေနေလသည္။

ညီေတာ္ေမာင္ကို ေထာင္၀င္စာေတြ႔အၿပီးတြင္ အေမလူထုေဒၚအမာကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့ၿပီးၿပီမို႔ ဆ ရာျမသန္းတင့္၏ စ်ာပနကို အမီလုိက္ပါပို႔ေဆာင္ႏုိင္ရန္ ဆြဲထားသည့္ အစီအစဥ္ေတြကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး ညေနရ ထားႏွင့္ပင္ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ျပန္ဆင္းခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုသို႔ အေမႏွင့္ ခဏတာေတြ႔ဆံုခြင့္ရခဲ့ၿပီး သိပ္မၾကာ လိုက္ေခ်။ တရက္တြင္ လူထုတိုက္တံဆိပ္ႏွင့္ စာအိတ္တအိတ္ က်ေနာ့္အယ္ဒီတာစားပြဲေပၚ ေရာက္ရွိလာ သည္။ က်ေနာ္ ရင္ခုန္စြာျဖင့္ စာအိတ္ကို ေဖာက္လုိက္သည္။ အထဲမွ ထြက္လာသည့္ အေမ့လက္ေရးႏွင့္ စာ မူကို ဖတ္ေနရင္း က်ေနာ့္လက္ေတြတုန္ေနသည္။ “ကိုဗဟိန္းသို႔ စကားေႂကြး” တဲ့။ အေမ့လက္ႏွင့္ ကိုယ္ တိုင္ေရးထားသည့္ စာမူ …။ က်ေနာ္၏ အယ္ဒီတာဘ၀အတြက္ အေမ ပထမဆံုး အသိအမွတ္ျပဳ ခ်ီးျမႇင့္သည့္ စာမူ။ ထုိစာမူအတြက္ က်ေနာ္ေပ်ာ္ခဲ့ရသည့္ အေပ်ာ္ …။ ထုိအေပ်ာ္သည္ကား အယ္ဒီတာ ငခြၽတ္ငတားေလး ျဖစ္သည့္ က်ေနာ့္အတြက္ အေမ ပထမဆံုးေပးအပ္ခဲ့ေသာ ဘာႏွင့္မွမလဲႏိုင္သည့္ အဖိုးတန္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ျဖစ္ခဲ့ ေလသည္။

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ