ေ႐ႊက်င္သမား

ေ႐ႊက်င္သမား
မြန္ဒရာ

ေနထြက္ခ်ိန္ဆို
တလွမ္းခ်င္း လွမ္းေလွ်ာက္လာ
ငါတို႔ရွိရာ
ငါတို႔ကမာၻသို႔
ငါတို႔အားလံုးရဲ႕ အိပ္မက္
ငါတို႔က ပိုင္တယ္
ငါတို႔ကို ပိုင္တယ္ …။

ငါတို႔ကို အေကာင္းဆံုး ေမာင္းႏွင္အား
ငါတို႔က အေကာင္းဆံုး ေမာင္းႏွင္ၿပီး
ငါတို႔ရဲ႕ ေလာင္စာ
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတာ
ဟိုးေ၀းေ၀းက
သက္တန္႔ႀကီးကိုုလည္း
ေလဆန္မွာ ခြင္းပစ္ႏိုင္တယ္
ဒါေပမယ့္
ေလစုန္ကို စီးဆင္းသူ
ငါတို႔မဟုတ္ …။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလား
အမုန္းတရားသက္သက္လား
အျဖဴထည္စစ္စစ္
ဒါမွမဟုတ္လည္း
ညစ္ … ေထး … မဲ … ေမွာင္
ဥေပကၡာထက္ ထက္ေသာ
ဓားသြားတလက္ေပၚသို႔
ငါတို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ား
ငါတို႔ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးမ်ား
ပစ္တင္ၿပီးစေတး
အဲဒီလိုမ်ိဳး
ငါတို႔ေလာင္းေၾကးမထပ္လိုၿပီ။

တေန၀င္ခ်ိန္
တိမ္ေရာင္စံုေတြ အိမ္မျပန္ႏိုင္ၾကဘူး
ပန္းပြင့္အားလံုးက
လမ္းျပၾကယ္ျဖစ္ေနလ်က္နဲ႔ …
သမုဒၵရာေတြ ျခားတယ္
ငါတို႔စစ္ခ်တယ္ …
ေတာင္တန္းႀကီးေတြမကျခားတယ္
ငါတို႔စစ္ခ်တယ္ …
အေမ့အိမ္နဲ႔ အရိပ္စစ္စစ္ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ျခားတယ္
ငါတို႔စစ္ခ်တယ္ …
ေ႐ႊမႈန္ေရာင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ၿပီဆို
ေခၚသံေတြပဲ့တင္
ငါတို႔ရဲ႕၀ိဉာာဥ္
ငါတို႔ျပန္သိမ္းတယ္
ငါတို႔ကို ျပန္သိမ္းတယ္ …
ေနာက္ထပ္
ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။

မနက္ျဖန္အတြက္က
ငါတို႔အားလံုးေမာ့ေသာက္ေနက်
မသိသလိုလို သိေနၿပီး
သိသလိုလို မသိျခင္းမ်ဳိး …
က်န္ရစ္ခဲ့တာလား
ခ်န္ရစ္ခဲ့တာလား
အမွတ္တမဲ့
ငံု႔ၾကည့္ျဖစ္မယ္ဆို
ေဟာဟို ဆန္ကာေပါက္ေတြေအာက္မွာက
ငါတို႔ဘ၀ရဲ႕ မိုင္တိုင္စေတြ …။

(အိမ္ေ၀းသူတိုင္းအတြက္)

မြန္ဒရာ