အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ... (၀တၳတို)

အေရွ႕ေတာင္ အာရွမွာ …
ဇာဂနာ

အေဖ မၾကာမၾကာ ေျပာဖူးတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ျမန္မာေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကား ျမန္မာေရးတဲ့ အဂၤ လိပ္စာကို တျခားဘယ္ႏိုင္ငံကမွ မမီဘူးတဲ့။ စိတ္ထဲမွာ စဲြလို႔ေနပါေရာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေျပာျပ၊ ေဆြ မ်ိဳးေတြကိုလည္း ေျပာျပ။ ေမာႏိုင္ေပါင္၊ ယံုေလာက္ေအာင္လည္း ကိုယ္က အဂၤလိပ္စကားကို ေတာ္ေတာ္ပီပီ ႀကီး ေျပာျပရတာေပါ့။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကည့္ရတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ မင္းသားေတြေျပာတဲ့ တခ်ိဳ႕ အဂၤ လိပ္စကားေတြကို အလြတ္ကို က်က္ထားရတာ။ ဆိုပါေတာ့ Guns of Navarone ဇာတ္ကားထဲက ဂေရဂရီ ပက္ေျပာတဲ့ It is up to your neck တို႔၊ The last day of the respite given to us by the senate is drawing nigh တုိ႔ ဆိုတာေတြကိုလည္း ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ ႐ြတ္႐ြတ္ျပေနရတာေပါ့။ အဲသည္တုန္းက ေခတ္ စားေနတဲ့ လင္ဂြါဖုန္း အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းဆိုတာလည္း ေျပးတက္လိုက္ရတာပါပဲ။
How are you?
Quite well, Thank you.
ဆိုတာေတြကို ကက္ဆက္ေခြထဲကလို အာလုပ္သံႀကီးနဲ႔ ေျပာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သေဘာက်၊ ေတာ္ ေတာ္နိပ္ေနတာေပါ့။ နိပ္ေအာင္လည္း ကိုယ္က ႀကိဳးစားရတာကိုး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ အေရွ႕ေတာင္အာရွ မွာ ျမန္မာဟာ အဂၤလိပ္စာ အေတာ္ဆံုးပါ။
… … … … … … …

သားကို မၾကာမၾကာ ေျပာျပရတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အေဖတို႔ဟာ …
အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အေဖတို႔ဟာ …
အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ …
အေရွ႕ေတာင္ …

သား ။ ။ အေဖ အဲဒါက တကယ္လား။
အေဖ ။ ။ ေအးေပါ့ကြ မင္းတို႔ အဖိုးတို႔ လက္ထက္ကတည္းကပဲ။
ဒီအေၾကာင္းေျပာရေတာ့မယ္ဆို ကိုယ္တို႔ အလိုလိုတက္ႂကြလာတာ အမွန္ပဲ။ မင္းအဖိုးတို႔တုန္းက အဂၤလိပ္လို ဆဲခ်င္လို႔ အဂၤလိပ္စာေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတာ။ အေဖတို႔ လက္ထက္မွာ သည္အေမြကို ဆက္ထိန္းတာပဲ။ မင္းတို႔အလွည့္မွာ သည့္ထက္ကို ပိုရဦးမွာေပါ့လို႔ တက္တက္ႂကြႂကြႀကီးကို ရွင္းျပလိုက္တာေပါ့။ သားရဲ႕ မ်က္ ႏွာက ေတြေတြႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ တခုခုကို စဥ္းစားေနသလိုပဲ။
သား ။ ။ အေဖေျပာတာ ဟုတ္လားေတာ့ မသိဘူး။
သူ႔စကားက ကိုယ့္စကားကိုပဲ မေရမရာသေယာင္ေယာင္။ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ သူဆက္ေျပာလာမယ့္ စကားကို ပဲ နားေထာင္ေနလိုက္ရတယ္။
သား ။ ။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ သင္တဲ့ ဆရာေတြက မင္းတို႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သိပ္ေကာင္းတာပဲလို႔ ခ်ီးက်ဴး ၾကတယ္။
အေဖ ။ ။ ဒါပဲေပါ့ကြာ၊ အေပြးျမင္ရင္ အပင္သိပါတယ္။ အေရွ႕ေတာင္ …
သား ။ ။ ခဏေလး အေဖ၊ ခက္ေနတာက သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဆရာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က စကၤာပူေတြ ...။
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သားက ထထြက္သြားတယ္။
ကိုယ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။
… … … … … … …

သည္ေကာင္ေတြ သည္လိုပဲ ႏိွပ္စက္ေနက်။
သူတို႔ေတြ ႏိုင္ငံျခားသြားတုန္းက ကူညီခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ျမန္မာျပည္ လာလည္လို႔တဲ့။ ယိုးဒယားဆိုင္ YIN DEE မွာ ေကြၽးခ်င္တယ္တဲ့။ ကိုယ္က ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ရိွလို႔တဲ့။ စကားေျပာရေအာင္ လာခဲ့ပါဆိုပဲ။ အမွန္ကေတာ့ ဧည့္ခံရေအာင္ပါ။ သူတုိ႔ မိတ္ေဆြေတြ သိခ်င္တာေမးရင္ သူတို႔မွ လည္လည္ပတ္ပတ္ ျပန္မေျဖႏိုင္တဲ့ဟာ။ ဟို တခါကလည္း ျဖစ္ၿပီးၿပီေလ။ ဂ်ာမန္ေတြလာတုန္းကေပါ့။ ထရိတ္ဒါးစ္မွာ ေန႔လည္စာေကြၽးတယ္ေလ။ အဲသည္ မွာ ဂ်ာမန္ေတြက ဘုရားအေလာင္းေတာ္အေၾကာင္း ေမးပါေလေရာ။ အိုးနင္းခြက္နင္း ျဖစ္ၾကပါေရာလား။ မရွဴ ႏိုင္မကယ္ႏိုင္ျဖစ္ေတာ့မွ ကိုယ့္လာေခၚတာေလ။

သည္တခါေတာ့ ဟိုတခါလိုျဖစ္မွာ စိုးလို႔ထင္ပါရဲ႕။ တရက္ႀကိဳၿပီး အေၾကာင္းၾကားတယ္ေလ။ ကိုယ္ကလည္း သည္လိုပဲြမ်ိဳး ေစာင့္ေနတာကလား။ ခ်ိန္းတဲ့ အခ်ိန္ထက္ ဆယ္မိနစ္ေစာၿပီး ေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္တယ္ ေလ။ သည္ေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ခုလာမယ့္ သူေတြက မေလးရွားကဆိုပဲ။ ျမန္မာျပည္မွာ ႐ုပ္ရွင္လုပ္ငန္း ေၾကာ္ျငာလုပ္ငန္းေတြ လာလုပ္ခ်င္လုိ႔ ဆိုပဲ။ ကိုယ္ကလည္း ခ်က္ဆို ဗိုက္ကပ္ေနတဲ့ဟာ၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက မေလးရွားေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ လုပ္ခ်င္ေနၾကတာ ျဖစ္ရမယ္။ ကိုယ္စားလွယ္ဆို တာ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာရတာ၊ အမွန္ကေတာ့ ပဲြစားပါပဲ။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား လူမင္းနဲ႔ မေလးက Add Audio Company နဲ႔ အလုပ္လုပ္တာ ေအာင္ျမင္သြားေတာ့ သည္မေလးေတြကလည္း ေစ်းကြက္ရွာ ထြက္ လာၾကတာေနမွာေပါ့။ ကိုယ္ကေတာ့ သိပ္အားမရွိပါဘူး။ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္လို သိပ္ မေျပာခ်င္ဘူး၊ ပီကလည္း မပီ၊ သြက္ကလည္း မသြက္၊ ေခ်ာကလည္း မေခ်ာ၊ ကိုယ္ပါေရာၿပီး ပ်က္ခ်င္ခ်င္ ရယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကို အားကိုးေနၾကေတာ့ မခက္လား။ တတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ၊ တတ္တဲ့ပ ညာ မေနသာလို႔ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။

တကယ့္တကယ္ ေရာက္လာေတာ့ မေလးတ႐ုတ္က ႏွစ္ေယာက္၊ စကၤာပူတ႐ုတ္က တေယာက္၊ မေလးကု လားက တေယာက္ ေပါင္းေလးေယာက္။ မြန္ရည္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္း ေလးေလးစားစားနဲ႔ပါ။ ကိုယ္က လည္း သူတို႔တေတြ ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ပင္လယ္စာေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာေပးလိုက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္က ေတာ့ ဂဏန္းေပ်ာ့ေပါ့၊ ငနဲေတြ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်သြားတယ္။ It’s a good food. ဆိုတာကို တြင္တြင္ ႀကီး ေျပာေနေတာ့တာပါပဲ။ ကဲ အလုပ္အေၾကာင္း စလိုက္ရေအာင္ဆိုေတာ့ သည္လူေတြ အစားအေသာက္ ေဘးခ်။ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ေတာက္လာၾကတယ္။

(ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဇာတ္လမ္းအတဲြေတြ ႐ိုက္ၾကပါသလား)
ကိုယ္ ေၾကာင္သြားတယ္။ မေလးတ႐ုတ္ရဲ႕ ပါးစပ္ကေန ျမန္မာစကားသံ ပီပီႀကီး ထြက္လာပါကလား။
(တိပ္ကေန ဖလင္ေပၚကို ေျပာင္းတဲ့အေပၚ စိတ္၀င္စားမႈ ရိွၾကပါရဲ႕လား)
ကိုယ္တင္မကပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ေၾကာင္သြားၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သေဘာက်သြားၾကပါေလ ေရာ။ ေနာက္ေတာ့ စကားသေဘၤာ ေဆာက္ၾကပါေလေရာ။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကို ေမ့သြားၾကပါေလေရာ။ ေနာက္ေတာ့ … ေနာက္ေတာ့ … ေနာက္ေတာ့ … ေနာက္ေတာ့ …။

စားလို႔ ေသာက္လို႔လည္း ၿပီးေရာ၊ ကာရာအိုေက ဆိုၾကရေအာင္တဲ့။ ကိုယ္ အသက္ျပန္ ၀င္လာတယ္၊ ငယ္ ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာ အဆိုေကာင္း ပဲြေတာင္းခံခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ အစြမ္းျပရမယ့္ ပဲြပဲေပါ့။ CCR ပဲ လား Elton John လား Sting ပဲလား Aron carte မေလး သီခ်င္းေတြပဲ ဟဲျပရမလား။ ရင္ေကာ့ၿပီးေတာ့ကို ကာရာအိုေကခန္းထဲ ၀င္သြားေတာ့တာေပါ့။ စားပဲြေပၚခ်ထားတဲ့ သီခ်င္းစာအုပ္ေတြထဲက အဂၤလိပ္ သီခ်င္းစာ အုပ္ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း ဧည့္သည္ေတြရဲ႕ အရိပ္အကဲကို ၾကည့္ေနရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ သူတို႔ကို ဦး စားေပးရမွာေပါ့။

စကၤာပူတ႐ုတ္က စားပဲြထိုးကို ေမးဆတ္ၿပီး လွမ္းေခၚတယ္။ သီခ်င္းစာအုပ္ တေနရာကို လက္ညိႇဳးၫႊန္ျပ တယ္။ စားပဲြထိုးက က်ေနာ္တို႔ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အေရာင္တမ်ဳိး ေျပးေနတယ္။ ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာခ်င္း နည္းနည္းလွမ္းေနေတာ့ သူတို႔ ဘာေျပာၾကမွန္း ကိုယ္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ စားပဲြထိုး ထြက္သြားၿပီး တေအာင့္အၾကာ ေမာ္နီတာ တီဗီြေပၚမွာ နဂါးနီဆိုတဲ့ စာတန္းႀကီးေပၚလာေတာ့ ကိုယ္လည္း မွင္သက္မိသြား တယ္။

(ဆင္းရဲျခင္း … လြတ္ကင္းေအာင္ … လမ္းျပေဆာင္ပါမည္ …)
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးလို႔ အားေပးၾကပါေလေရာ။ စားပဲြထိုးကေလးနဲ႔အတူ ဆိုင္ မန္ေနဂ်ာလား ပိုင္ရွင္လားမသိ ၀င္လာၿပီး ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြဖြင့္ လက္ေခါက္ေတြ ဘာေတြမ်ားေတာင္ မႈတ္လို႔ ရယ္။ ကိုယ္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အနားက မေလးကုလားကို ေမးၾကည့္ရတယ္။

(ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာစကား ဘယ္လိုတတ္လာၾကတာလဲ) ေပါ့။
(က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္) တဲ့။

ကိုယ့္စိတ္ေတြ ေတာင္ေျမာက္ ေျပးကုန္တယ္၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာဆိုတဲ့ စာလံုးေတြ မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ေျပး ေနတယ္၊ ကိုယ့္အေဖၿပီးေတာ့ ကိုယ့္သား၊ သူတို႔ေတြကို ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ ျမင္လာတယ္။ သားေျပာတဲ့ သူတို႔ ေက်ာင္းက ဆရာေတြက စကၤာပူေတြ ဆိုတာႀကီးကလည္း ပဲ့တင္သံႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရွ႕ ေတာင္အာရွမွာ ျမန္မာဟာ ဆိုတာႀကီးကလည္း နီးလာလိုက္ ေ၀းသြားလိုက္၊ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္ လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္ဆိုတဲ့ အသံ (က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေဘးရန္ကာဆီးမည္ …)။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို လာလႈပ္တယ္၊ ကိုယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလား မသိ။ လက္ခုပ္သံေတြေတာ့ ဆူညံေနတာပဲ။ ကိုယ္တို႔ လူေတြတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ဆိုင္က ၀န္ထမ္းေတြပါ ေရာက္ေနၾကတယ္။
မေလးတ႐ုတ္က ကိုယ့္ကိုျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ရင္း ...

Hey, are you dreaming? တဲ့။

ကိုယ္လည္း ျပံဳးၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္ရတယ္။ မင္းတို႔ ဆိုတာေတြကို အရသာခံေနတာပါလို႔ အဂၤလိပ္လို ျပန္ေျပာ လိုက္တယ္။ သူက ခင္ဗ်ား အဂၤလိပ္စကားေျပာ သိပ္ေကာင္းတာပဲတဲ့။

ကဲ ... မေျပာဘူးလား အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ ျမန္မာဟာ … ။ ။

ဇာဂနာ