ေဒါင္းတမန္မ်ား ပ်ံသန္းၿမိဳင္ၿမိဳင္ခ်ီ (၃) (ခရီးသြားအက္ေဆး)

ေဒါင္းတမန္မ်ား ပ်ံသန္းၿမိဳင္ၿမိဳင္ခ်ီ (၃)
ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ

ေမွ်ာ္တုန္းေမွ်ာ္ဆဲ သူလည္းေပၚလာဆိုသလို ေတာအစပ္ခ်ဳံအကြယ္မွ ဘြားကနဲ ထြက္ေပၚလာသူမွာ ရဲေဘာ္ကို ရဲေနာင္ ျဖစ္ေန၍ လမ္းစေပ်ာက္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦး၏ မ်က္ႏွာမ်ား ၀င္းကနဲ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ကိုယ္ ေပၚ ေျပာက္က်ားအက်ႌ႐ံုၿပီး ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ ေျပးလာသူ ကိုရဲေနာင္က “ဆရာတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ ေနလဲမသိဘူး၊ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လိုက္ၾကည့္စမ္းလို႔ တပ္ရင္းမွဴးက အမိန္႔ရွိလို႔ အျမန္ျပန္ေျပးလာတာ” ဟု အေမာတေကာ ဆီးေျပာသည္။ က်ေနာ္က ကိုရဲေနာင္အား “ေဆာရီးပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူးမြဲနီေဆးခန္း ထဲ ခဏ၀င္ၾကည့္ၿပီး ဓာတ္ပံု၊ ဗီြဒီယိုမွတ္တမ္းေတြ ေလွ်ာက္႐ိုက္ေနလို႔ ေနာက္မွာျပတ္က်န္ခဲ့တာ” ဟု ေတာင္း ပန္စကား ဆိုလိုက္သည္။ ကိုရဲေနာင္က “ဒါဆို ခ်ီတက္ၾကမယ္၊ ဆရာတို႔ကို တပ္ရင္းမွဴး ရပ္ေစာင့္ေနတယ္” ဟုေျပာ၍ သူ႔ေနာက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္ လိုက္ေလွ်ာက္ၾကေတာ့သည္။

တကိုယ္စာ လူသြားလမ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၿပီးေနာက္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ တပ္ရင္းမွဴးကို လွမ္းေတြ႔ရသည္။ တပ္ရင္းမွဴးက အျပံဳးႏွင့္ဆီးႀကိဳရင္း အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးျမန္းသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္ တို႔ေလးေယာက္ ခပ္ေျပေျပတက္သြားေသာ အေကြ႔အေကာက္ ေတာလမ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ ၾကသည္။ တပ္ရင္းမွဴးႏွင့္ ရဲေဘာ္ကိုရဲေနာင္က ပစၥည္းေတြသယ္ၿပီး ေရွ႕မွေလွ်ာက္ၾကသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ကို မင္းဆန္းမင္းက ေဘးဘီကို စပ္စုရင္း ေနာက္မွလုိက္ၾကသည္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ အင္ပင္ႀကီးမ်ား၊ ၀ါး႐ံု ပင္မ်ား ကာဆီးေနၿပီး မြန္းလြဲေနေျပာက္မ်ားက က်ေနာ္တို႔အေပၚ ဟိုတကြက္ဒီတကြက္ ထိုးက်ေနသည္။

“ကုန္းေပၚေရာက္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမလဲ” ဟု ေမးခ်င္စိတ္ေပၚမိေသာ္လည္း ေရွ႕မွ ပစၥည္းေတြသယ္ပိုးၿပီး ေလွ်ာက္ေနၾကသည့္ တပ္ရင္းမွဴးႏွင့္ ရဲေဘာ္ကိုရဲေနာင္တို႔ကို အားနာ၍ ဓာတ္ပံုမွတ္ တမ္းတင္ရင္းသာ အသံတိတ္ လိုက္ပါခဲ့သည္။ အက်င့္မရွိ၍လားမသိ။ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ေဟာဟဲေဟာ ဟဲ ျဖစ္ခ်င္လာသည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္မေမာခင္မွာပင္ တပ္ရင္းမွဴးတို႔က ဘယ္ဘက္လမ္းခြဲေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္ ၀င္သြားၾကသည္။ ေနာက္မွ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ေလွ်ာက္လာရာ ၀ါး႐ံုပင္ေတြၾကားမွအထြက္ ေျမကြက္လပ္ တခုတြင္ အင္ဖက္မိုး အကာအရံမဲ့သည့္ ေျခတံတို ၀ါးတဲႀကီးတခုကို ေတြ႔ရသည္။ တပ္ရင္း (၈) အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္ရာ ဘားတိုက္ဟု သိရၿပီး ဇရပ္ႀကီးတခုႏွင့္ တူလွသည္။
ဘားတိုက္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ေပၚတြင္ ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းတခု တပ္ဆင္ထားသည္ကို ေတြ႔ရ၍ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္၏ ဂလိုဘယ္လိုက္ဇ္ျဖစ္မႈကို သေဘာေခြ႔သြားမိသည္။ ေတာထဲေတာင္ထဲရွိ ဘားတိုက္ေပၚတြင္ တီဗီြ၊ ဗီြစီဒီျပစက္ႏွင့္ ဘက္ထရီအိုးမ်ားကို ေတြ႔ရ၍လည္း အံ့အားတသင့္ ျဖစ္ေနမိသည္။ သူတို႔၏ ေခတ္မီ ေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းထားပံုကို ၾကည့္ၿပီး “တယ္ဟုတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ပါလား” ဟု စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ ခ်ီးက်ဴးေနမိသည္။ တပ္ရင္းရွိ ရဲေဘာ္မ်ားကို နည္းပညာေခတ္ႀကီးတြင္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ေနာက္ဆံုးေပၚ သ တင္းအခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ အျမဲမျပတ္ ထိေတြ႔ေစလို၍ အခက္အခဲၾကားမွ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ထားပံုေပၚ သည္။
ဘားတိုက္ပတ္ပတ္လည္ကို ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္းတင္ၿပီးေနာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရာ ဘားတိုက္ေျမကြက္လပ္မွ အဆင္း ညာဘက္ေဘးတြင္ တပ္ရင္း (၈) ၏ ေရခ်ဳိးဆိပ္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေရခ်ဳိးဆိပ္တြင္ ၀ါးေဆြး၊ သက္ကယ္ ေဆြးမ်ား က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ အုပ္ထားသည့္ စိမ့္တြင္းအေဟာင္းႀကီးတခုကို ေတြ႔ရသည္။ သက္တမ္းၾကာခဲ့ပံုရသည့္ စိမ့္တြင္းႀကီးနားတြင္ ေရခ်ဳိး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ရန္ သစ္လံုးျခမ္းႀကီး တခုခင္းထားၿပီး ပလပ္စတစ္ပံုးတခ်ဳိ႕ႏွင့္ အ ၀တ္ေတြလွန္းထားသည့္ ၀ါးလံုးတန္းတခုကို ေတြ႔ရသည္။ တပ္ရင္း (၈) ေရခ်ဳိးဆိပ္ကိုၾကည့္ရင္း မႏၱေလးသိန္း ေဇာ္၏ ‘ေရခ်ဳိးဆိပ္’ ကဗ်ာကို သတိရမိသည္။ မႏၱေလးသိန္းေဇာ္က သူ၏ ေရခ်ဳိးဆိပ္တြင္ ‘ပင္လယ္မွာ … စံပယ္ေတြပြင့္လို႔’ ဟု ကဗ်ာကို အဆံုးသတ္ထားသည္။ က်ေနာ္ကမူ တပ္ရင္း (၈) ေရခ်ဳိးဆိပ္ကို ေငးၾကည့္ ရင္း ‘ေတာစိမ္းစိမ္းထဲ … ၾကယ္ျဖဴေတြပြင့္လို႔’ ဟု အစားထိုး ခံစားေနမိသည္။ ကိုမင္းဆန္းမင္းက ေရခ်ဳိး ဆိပ္အား ဗီြဒီယုိကင္မရာျဖင့္ ႐ိုက္ကူးေနသည္ကို က်ေနာ္က သူ႔ေနာက္မွေန၍ ကင္မရာျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ေရခ်ဳိးဆိပ္မွ ဆက္တက္လာရာ မိနစ္၀က္ခန္႔အၾကာတြင္ ဘယ္ဘက္သို႔ ခ်ဳိးသြားသည့္ လူသြားလမ္း ကေလးတခုကို ေတြ႔ရသည္။ လမ္းကေလးအဆံုး ၀ါး႐ံုေတာမ်ားၾကားတြင္ အင္ဖက္မိုး၊ အင္ဖက္ကာ တဲက ေလးတလံုးကို ေတြ႔ရသည္။ တပ္ရင္း (၈) ရဲေဘာ္မ်ား အသံုးျပဳသည့္ ေရအိမ္ဟု သိရသည္။ ဓာတ္ပံုမွတ္တမ္း တင္ၿပီး တပ္ရင္းမွဴးတို႔ေနာက္ ဆက္လိုက္ခဲ့ရာ မိနစ္ပိုင္းအၾကာမွာပင္ စခန္းကုန္းကို လွမ္းျမင္ရေလသည္။ ကုန္းတက္ေလးအတိုင္း ေရွ႕ကိုေမွ်ာ္၍ အကဲခတ္လိုက္ရာ ဘူးသီးတခ်ဳိ႕ တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ ဘူးစင္ေရွ႕ တဲႀကီးေအာက္တြင္ လူမ်ားစု ႐ံုးစု႐ံုး ျဖစ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တပ္ရင္း (၈) စားဖိုတဲႀကီးဟု သိရသည္။ တဲအတြင္းမွ တီရွပ္အျပာ၀တ္ လူငယ္ရဲေဘာ္တဦး ၀မ္းသာအားရ ေျပးထြက္လာၿပီး ရဲေဘာ္ကိုရဲေနာင္ႏွင့္ တပ္ ရင္းမွဴးတို႔ထံမွ ပစၥည္းမ်ားကို ကူသယ္သည္။
တဲေအာက္သို႔ ၀င္သြားသည္ႏွင့္ တပ္ရင္း (၈) ရဲေဘာ္မ်ားက အျပံဳးကိုယ္စီႏွင့္ ဆီးႀကိဳၾကသည္။ သူတို႔၏ တပ္ ရင္းမွဴးႏွင့္အတူ ဧည့္သည္ေတြ ပါလာသည့္အတြက္လည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကပံုေပၚသည္။ ‘ဧည့္သည္ေတြပါလာလို႔ ဒီညေနေတာ့ ဟင္းေကာင္းစားရၿပီေဟ့’ဟု ရဲေဘာ္တဦး ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေအာ္လိုက္သံကို ၾကားရသည္။ က်ေနာ္ လက္ေဆာင္ယူလာသည့္ ရိကၡာထုပ္မ်ားကို စားဖိုေသာ့ကိုင္ (ရိကၡာထိန္း) ရဲေဘာ္စိန္႐ိုးထံ အပ္လိုက္သည္။ ပစၥည္းေပးရင္း ရဲေဘာ္စိန္႐ိုး၏ မ်က္ႏွာကို လွ်ပ္တျပက္ အကဲခတ္လိုက္ရာ လူ႐ႊင္ေတာ္စိန္႐ိုး၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည့္အတြက္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ ျပံဳးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားသည္။ နာမည္ေျပာင္ေပးထားတာ လားဟု ေမးမည္အလုပ္မွာပင္ တပ္ရင္းမွဴးက ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ တဦးခ်င္း မိတ္ဆက္ေပးေလသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေဘာ္အေယာက္ အစိတ္ေက်ာ္ သံုးဆယ္နီးပါးရွိသည့္အတြက္ နာမည္အားလံုးကို က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းမမွတ္ ႏိုင္ဘဲ ဆရာေက်ာင္း၊ ကိုစိန္႐ိုး၊ ကိုရန္ကုန္၊ ကိုသားႀကီး၊ ဆရာခ်ိန္ စသည့္ ထူးျခားေသာ နာမည္တခ်ဳိ႕ကိုသာ အရင္မွတ္မိလိုက္သည္။ က်ေနာ္၏ နာမည္ကိုမူ တပ္ရင္းမွဴး အရင္တေခါက္လာစဥ္က ႀကိဳေျပာထားသည္ ေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ ေခတ္ၿပိဳင္ဂ်ာနယ္တြင္ ေဆာင္းပါးလစဥ္ ဖတ္ေနရသည္ေၾကာင့္တဖံု ရဲေဘာ္မ်ားက ရင္းႏွီး ေနၾကသည္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ရဲေဘာ္ေဟာင္း ကိုမင္းဆန္းမင္းကလည္း ရဲေဘာ္မ်ားကို ၀မ္းသာအားရ ဖက္လွဲတကင္း လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေနသည္။

ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာရင္း ေကာ္ဖီမစ္ေသာက္ရင္း ေခတၱခဏ အနားယူၿပီးေနာက္ တပ္ရင္းမွဴး၊ ဆ ရာေက်ာင္း (တပ္ခြဲမွဴး) တို႔ႏွင့္အတူ စခန္းကုန္းတ၀ိုက္ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈရန္ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုမင္းဆန္းမင္းတို႔ စားဖိုတဲအျပင္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ တပ္ရင္းမွဴးတို႔ ရပ္စကားေျပာေနတုန္း စခန္းကုန္း၏ အေနအထားကို က်ေနာ္ အကဲခတ္ေနမိသည္။ ကုန္းေပၚတြင္ တဲငယ္ႏွစ္လံုးစီကပ္လ်က္ အတန္းလိုက္ ေဆာက္ထားသည့္ တဲတန္းကို ေတြ႔ရသည္။ တဲတလံုးစီတြင္ ရဲေဘာ္မ်ား ႏွစ္ေယာက္တတြဲ ဘယ္ညာစခန္းခ် ေနထိုင္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ကင္မရာလြယ္ရင္း တပ္ရင္း(၈)ရဲေဘာ္တို႔ စခန္းခ်ေနထိုင္ရာ တဲတလံုးခ်င္းစီကို စိတ္၀င္တစား လိုက္လံၾကည့္ ႐ႈေနမိသည္။
တဲကိုယ္စီတြင္ စစ္၀တ္တန္ဆာမ်ား၊ လက္နက္မ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္ကို ေတြ႔ရၿပီး ရဲေဘာ္မ်ား ဖတ္မွတ္ေန သည့္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား၊ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓာန္ႏွင့္ ဂစ္တာတခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ကုန္းအစြန္ နားက တဲတတဲတြင္ ရဲေဘာ္တဦး ငွက္ဖ်ားတက္ၿပီး လဲေနသည္ကိုေတြ႔ရ၍ လူနာအေျခအေနကို ေမးျမန္းရင္း စကားလက္ဆံုက်ေနမိသည္။ လူနာျပဳစုေနသည့္ ရဲေဘာ္က က်ေနာ့္အား ငွက္ဖ်ားေရာဂါႏွင့္ နပမ္းလံုးေနရ သည့္ သူတို႔၏ ဘ၀ၾကမ္းေတြအေၾကာင္း ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ ေျပာျပသည္။ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ အနာခံေပး ဆပ္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တို႔၏ ဘ၀သံစဥ္ေတြကို ေၾကေၾကကြဲကြဲ နားဆင္ရင္း ဒီမိုကေရစီေအာင္ ပြဲ အျမန္ရပါေစေၾကာင္း စိတ္ထဲမွ က်ေနာ္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ဘ၀ကိုပံုကာ ေပးဆပ္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားထံ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔၏ ေစတ နာ သဒၶါတရားမ်ား ေဖာေဖာသီသီ သက္ဆင္းက်ေရာက္ပါေစဟုလည္း က်ေနာ္ ထပ္ဆင့္ဆုေတာင္းေပးေနမိ သည္။ ထိုစဥ္ နားထဲသို႔ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ ၀င္ေရာက္လာသည္။

“xxx စိုးစဥ္းမွ် စိုးရိမ္ေၾကာက္စိတ္ မရွိတယ္ xxx ခင္းထားတဲ့လမ္းဟာ တို႔ရဲ႕သစၥာ xxx ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲရွိရမယ္ xxx နီတဲ့ေသြး ရဲရင့္လို႔ xxx ရန္သူမင္းေရွ႕ကို ခ်ီတက္ခဲ့ၿပီ xxx”

“မိုးမခပင္ေတြ xxx တို႔သက္ေသတည္ xxx စိမ္းရင့္ေသာ ေအးျမကန္သာေျမ xxx ႐ိုးမေတာင္ေျခ xxx ေနေရာင္မခတဲ့ ေတာင္ေတြ xxx ၿငိမ္းခ်မ္းေစ xxx”

ရစ္သမ္ဂစ္တာခတ္သံႏွင့္အတူ ရဲေဘာ္တဦး၏ သီခ်င္းဆိုသံကို ၾကားေနရျခင္းျဖစ္သည္။ သူဆိုေနသည္မွာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ရဲေဘာ္ အဆိုေတာ္မြန္းေအာင္၏ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတိုက္ပြဲ’ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ ထိုသီခ်င္း သံစဥ္ကို အဆိုေတာ္ခင္ေမာင္တိုးက ‘လြန္ခဲ့ေသာေန႔’ အမည္ျဖင့္ သီဆိုသည္ကို ျပည္တြင္း၌ရွိစဥ္က ၾကားခဲ့ ဖူးၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခုၾကားရသည့္ ကိုမြန္းေအာင္၏ သီခ်င္းစာသားက ပိုမိုေလးနက္လွသည္မို႔ အဆို ေတာ္ ခင္ေမာင္တိုးအေနႏွင့္ စာေပစိစစ္ေရးမွ ဆင္ဆာလြတ္ေအာင္ မူရင္းစာသားကို ျပင္ဆိုခဲ့ေလသလားဟု က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိသည္။

က်ေနာ္ အလြန္အမင္း ႏွစ္သက္သည့္ သီခ်င္းမို႔ နားဆင္ခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္ႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနသည့္ ရဲေဘာ္ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ တဲတလံုးေရွ႕တြင္ ဆရာခ်ိန္ဟု က်ေနာ္မွတ္မိေနသည့္ မ်က္ မွန္ႏွင့္ ရဲေဘာ္က မတ္ရပ္ဂစ္တာတီးကာ သီခ်င္းဆိုေနၿပီး တပ္ရင္းမွဴးက ေပါင္ကို လက္ႏွင့္ပုတ္ကာပုတ္ကာ စည္းခ်က္လိုက္ရင္း မ်က္စိမိွတ္ခံစားေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အဆိုပါျမင္ကြင္းအား ကိုမင္းဆန္းမင္းက ဗီြဒီယုိ ကင္မရာျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ေနသည္ကို တပ္ခြဲမွဴး ဆရာေက်ာင္းက နံေဘးမွ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနေလသည္။ ပူရွိန္ျပင္းသည့္ မြန္းလြဲခ်ိန္ႀကီးတြင္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ သီခ်င္းေအးေအးကို သီဆိုေနၾကပါလိမ့္ဟု ေစ့ ငုၾကည့္မွ ကိုမင္းဆန္းမင္း ပြဲေတာင္း၍ ဆိုျပျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

သီခ်င္းဆံုးသည္ႏွင့္ စခန္းကုန္း ျခံစည္း႐ိုးနားဆီသို႔ ကတုတ္က်င္းႀကီးကိုေက်ာ္ကာ က်ေနာ္တို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ ၾကသည္။ ဆရာေက်ာင္းက ေျပာက္က်ားေဘာင္းဘီ၊ စစ္တီရွပ္၀တ္ၿပီး ေသနတ္လြယ္ကာ လိုက္ပါလာသည္။ တံခါးေပါက္တခုအေရာက္တြင္ ဆရာေက်ာင္းႏွင့္ တပ္ရင္းမွဴးတို႔ ၀ါး႐ံုေတာႀကီးရွိရာ ျခံစည္း႐ိုးအျပင္သို႔ ထြက္ သြားၾကသည္။ ေရွ႕တြင္ မိုင္းေတြေထာင္ထားၿပီး ရန္သူနအဖစခန္းႏွင့္လည္း နီးနီးေလးဟုဆိုသျဖင့္ က်ေနာ္ တို႔ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္သေဘာႏွင့္ကိုယ္ ေလွ်ာက္မသြားရဲဘဲ ေနာက္မွေန၍ ဆရာေက်ာင္းႏွင့္ တပ္ ရင္းမွဴးတို႔ ေလွ်ာက္သေလာက္သာ ကြက္တိလိုက္ေလွ်ာက္ၾကသည္။
ခဏအၾကာတြင္ ျပန္လွည့္လာၾကၿပီး ျဖဴေကာင္၏ ဆူးေတာင္မ်ားသဖြယ္ ရက္လုပ္ကာရံထားသည့္ ျခံစည္း႐ိုး တံခါး၀နားတြင္ ေသနတ္လြယ္ထားသည့္ ဆရာေက်ာင္းအား အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္သည္။ ထိုျခံစည္း႐ိုးအ သစ္ကို တပ္ရင္းမွ ရဲေဘာ္မ်ားကိုယ္တိုင္ ၀ါးထြက္ခုတ္ၿပီး သံုးလၾကာမွ် တပင္တပန္း ရက္လုပ္ကာရံခဲ့ရသည္ ဟုဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာေက်ာင္းႏွင့္ တပ္ရင္းမွဴးတို႔ ျခံစည္း႐ိုးအတြင္းပိုင္းမွ ကပ္ေလွ်ာက္သည့္ေနာက္ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါခဲ့သည္။ ျခံစည္း႐ိုးအဆံုးတြင္ သြပ္ဆူးႀကိဳးမ်ား တပ္ဆင္ထားသည့္ သစ္သားတံခါးမ ႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုတံခါးမႀကီးကို ေန႔ခင္းတြင္ ဖြင့္ထားၿပီး ညတြင္ေသာ့ခတ္သည္ဟု သိရသည္။
တံခါးမႀကီးမွ ျပန္၀င္အလာတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားစခန္းခ်သည့္ ေနာက္ထပ္ တဲအစုအေ၀းကို ေတြ႔ရသည္။ တဲမ်ားက ပံုစံတူမ်ားမို႔ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း က်ေနာ္မ်က္စိလည္ေနၿပီး ကနဦးၾကည့္႐ႈခဲ့သည့္ တဲမ်ားပင္ ထင္မွတ္ေနသည္။ ေနာက္မွ စခန္းကုန္းဟိုဘက္ျခမ္း သည္ဘက္ျခမ္းကို အင္ေတာႀကီး ျခားထားမွန္း က်ေနာ္သိသြားသည္။ က် ေနာ္တို႔ေလးေယာက္ ရဲေဘာ္ဘၾကည္၏ တဲအနီးရွိ သစ္ငုတ္တိုမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔တည္ေနသည့္ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း ၀ိုင္းတြင္ထိုင္ၿပီး အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကသည္။ ေနာက္မွသစ္ပင္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံုပါသည့္ တီ ရွပ္အနက္ကေလး ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္က အမွတ္တရပိုျဖစ္ေစသည္။
စားဖိုတဲရွိရာ စခန္းကုန္းဘက္ျခမ္းသို႔ အျပန္တြင္ လူခြဲၿပီး အႀကိတ္အနယ္ ကစားေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားရဲ ေဘာ္တို႔၏ ဆည္းဆာခ်ိန္ ေဘာလံုးပြဲကို က်ေနာ္ရပ္ေငးရင္း ဓာတ္ပံုတဖ်တ္ဖ်တ္ ႐ိုက္ေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ စားဖိုတဲထဲ ျပန္အ၀င္တြင္ ဘဲကေလာ့စခန္းမွ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ လိုက္လာသည့္ ရဲေဘာ္ေထာ္ႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ ကိုေထာ္ႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တပ္ရင္းမွဴး၊ ကိုမင္းဆန္းမင္းတို႔ႏွင့္အတူ ေရမိုးခ်ဳိးရန္ စခန္းကုန္းေအာက္ဘက္ ေရခ်ဳိးဆိပ္သို႔ က်ေနာ္ဆင္းခဲ့ေလသည္။

စိမ့္တြင္းထဲမွေရကို ေခါင္းမွေလာင္းခ်ဳိးလိုက္သည္ႏွင့္ ခရီးပန္းေနသည့္ က်ေနာ့္တကိုယ္လံုး ေအးစိမ့္လန္း ဆန္းသြားသည္။ က်ေနာ္ေရခ်ဳိးေနစဥ္ တပ္ရင္းမွဴးက ေရအိမ္ရွိရာ ကုန္းဆီသို႔ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္ႏွင့္ ေရ ျဖည့္ေနသည္။ ကိုမင္းဆန္းမင္းက က်ေနာ့္အရင္ေရခ်ဳိးၿပီး ကုန္းေပၚတက္သြားၿပီ။ က်ေနာ္က ေရခ်ဳိးရသည္ကို အရသာေတြ႔ေန၍ စိမ္ေျပနေျပ ဆက္ခ်ဳိးေနမိသည္။ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ ေျပသြားသလိုခံစားရၿပီးေနာက္ ေရ ခ်ဳိးရပ္ကာ က်ေနာ္ ကုန္းေပၚျပန္တက္ခဲ့သည္။
စားဖိုတဲအတြင္း က်ေနာ္အ၀တ္အစားလဲေနစဥ္ ေဘာလံုးကစားသည့္ ရဲေဘာ္မ်ား တဲထဲ၀င္လာၾကသည္။ သူ တို႔ကို ရဲေဘာ္စိန္႐ိုးက စားဖိုေဆာင္ရွိ ေရပီပါထဲ ေရျဖည့္ၾကဖို႔ ေဆာ္ၾသေနသည္။ တပ္ရင္းမွဴး ေရခ်ဳိးၿပီးတက္ လာသည္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ား တေယာက္တလွည့္ ေရခ်ဳိးဆိပ္သို႔ဆင္းၿပီး ေရခပ္ၾကေတာ့သည္။ ဓာတ္ဆီထည့္ သည့္ ပလပ္စတစ္ ဂါလံပုံးႀကီးႏွင့္ တေယာက္တပံုးႏႈန္း ဆြဲျဖည့္ၾကရာ တခဏတြင္းမွာပင္ ေရပီပါျပည့္လွ်ံသြား သည္။ မခိုမကပ္ တက္ညီလက္ညီ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည့္ ရဲေဘာ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ပီတိျဖစ္ေနမိ သည္။

ထိုညေနက စားဖိုတာ၀န္က်သည့္ ရဲေဘာ္ရန္ကုန္တို႔ လက္ရာကလည္းေကာင္း၊ ဗိုက္ကလည္း ေဟာင္း ေလာင္းျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ၾကက္သားဟင္း၊ ဘူးသီးဟင္း၊ ငါးပိရည္ တို႔စရာတို႔ႏွင့္ ညေနစာသံုးေဆာင္ရ သည္မွာ ၿမိန္ေရယွက္ေရရွိလွသည္။ ထမင္းသံုးေဆာင္ၾကၿပီးသည္ႏွင့္ ရဲေဘာ္အားလံုး စီးကရက္၊ ေဆးေပါ့ လိပ္ခြဲတမ္းယူၿပီး ကိုယ့္တဲကိုယ္ ျပန္သြားၾကသည္။ ေမွာင္ရီေ၀၀ိုးတ၀ါးအခ်ိန္ေလာက္တြင္ ရဲေဘာ္အားလံုး ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံု ၀တ္ဆင္ၿပီး လက္နက္ကိုယ္စီလြယ္ကာ စားဖိုတဲဆီ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ထို႔ ေနာက္ တပ္ရင္းမွဴးႏွင့္ ရဲေဘာ္အားလံုး (ကင္းေစာင့္ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးမွအပ) တပ္ရင္းအစည္းအေ၀းလုပ္ရန္ ဘား တိုက္ရွိရာသို႔ ဆင္းသြားၾကေတာ့သည္။ အေမွာင္ထုက စခန္းကုန္းတခုလံုးကို သိမ္းပိုက္လိုက္ေပၿပီ။ က်ေနာ္ ႏွင့္ ကိုမင္းဆန္းမင္းက ဓာတ္ပံု၊ ဗီြဒီယိုမွတ္တမ္းတင္ေပးရန္ ဘားတုိက္သို႔ ေခတၱလိုက္သြားၿပီး အစည္းအေ၀း စသည္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကုန္းေပၚျပန္တက္ခဲ့ၾကသည္။
ထိုညက စားဖိုတဲေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ရွိ ၀ါးစားပြဲပတ္လည္မွ သစ္ငုတ္တိုေတြေပၚထိုင္ရင္း ကင္းေစာင့္ရဲေဘာ္ႏွစ္ ဦးႏွင့္က်ေနာ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စကားလက္ဆံုက်ခဲ့သည္။ ကိုမင္းဆန္းမင္းက သူသိခ်င္တာေတြကို ရဲေဘာ္ ႏွစ္ဦးအား ေမးျမန္းေျပာဆိုၿပီး စားဖိုတဲထဲရွိ ႀကိဳးပုခက္ေပၚတြင္ သြားအိပ္ေနသည္။ လမိုက္သည့္ ေဆာင္းညမို႔ ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ကင္းစင္ၿပီး ၾကယ္ေတြေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေျမျပင္ေပၚရွိ အေမွာင္ထုကမူ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ မျမင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ ဆြတ္ဆြတ္ေမွာင္ေနသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ ဦး စကားဆက္ေျပာေနခ်ိန္တြင္ ရန္သူနအဖကင္းစခန္းေတြဆီမွ အခ်က္ေပးတံုးေမာင္းေခါက္သံေတြကို တနာ ရီတႀကိမ္ေလာက္ ၾကားၾကားေနရသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကပံုကို စိတ္အားထက္သန္ စြာ ေျပာျပေနၾကသည့္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး၏ စကား သံမ်ားက အေမွာင္ထုထဲ ပဲ့တင္ေနသည္။ ထိုညက ရဲေဘာ္ႏွစ္ ဦးအား တ႐ုတ္ျပည္ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ပြဲအေၾကာင္း၊ ငုယင္ဗန္ထ႐ြိဳင္းႏွင့္ ဗီယက္ေကာင္းေတြအေၾကာင္း၊ ဂရာ မာေလွကေလးႏွင့္ က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း၊ ေဒါက္တာအာနက္စတို ေခ်ေဂြဗားရားအေၾကာင္းတို႔ ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ က်ေနာ္ေျပာျပေနမိသည္။

သန္းေခါင္နားနီးခ်ိန္တြင္ အစည္းအေ၀းၿပီး၍ထင့္၊ ရဲေဘာ္မ်ား ကုန္းေပၚသို႔ ျပန္တက္လာၾကသည္။ ရဲေဘာ္တ ဦးက က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုမင္းဆန္းမင္းအား ဘားတိုက္တြင္ လာအိပ္ရန္ တပ္ရင္းမွဴးက မွာလိုက္ေၾကာင္း လာေျပာ သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦး ေမွာင္ႀကီးမည္းမည္းထဲ စမ္းတ၀ါး၀ါးေလွ်ာက္လွမ္း၍ ဘားတိုက္သို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္ တြင္ တပ္ရင္းမွဴးက အိပ္ရန္ျပင္ေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ပါလာသည့္အိတ္ေတြကို ေခါင္းခုၿပီး တပ္ရင္းမွဴးေဘး တြင္ လဲွလိုက္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔သံုးဦးအား ရဲေဘာ္ထြန္းထြန္းက ေစာင့္အိပ္ေပးသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ ေသ နတ္တလက္ ေထာင္ထားသည္။ တပ္ရင္းမွဴး အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ္လည္း ဖေယာင္းတိုင္မီး ၿငိမ္းသြားသည္အထိ က်ေနာ္ႏွင့္ ကိုမင္းဆန္းမင္းတို႔ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ၾကေသး။ အကာအရံမရွိသည့္ ဘားတိုက္ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေစာင္ ေခါင္းၿမီးျခံဳေကြးရင္း ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရး၊ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေဘးခ်င္းကပ္ တြတ္ထိုးေနၾကသည္။ ထုိ႔ ေနာက္ ဘယ္သူအရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္လဲ ဆိုသည္ကို က်ေနာ္မသိလိုက္ေတာ့ေပ။

(ဆက္လက္ဖတ္႐ႈပါရန္)
(ေဒါင္းအိုးေ၀မဂၢဇင္းႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္၀က္ဘ္ဆိုက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္)