ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ရလိမ့္မယ္ဂါမဏိ
၂ဝဝ၇ စက္တင္ဘာလ၌ ျမန္မာျပည္သူတုိ႔ ေနာက္တဖန္ အံုႂကြခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို က်ေနာ္တို႔ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ေတြ႔ျမင္လိုက္ရသည္။ သူမကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အင္းယားကန္နံေဘးမွ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ခံ ေနရေသာ ေနအိမ္ျခံတံခါးဝ၌ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ ေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူမကိုၾကည့္ရသည္မွာ ပိန္လွီ လွသည္။ ျပည္သူလူထုမ်ားကား သူမေနအိမ္ေဘးမွ ျဖတ္သြားႏိုင္႐ံုေလာက္၊ သူမ၏ စႏၵယားလက္သံကို ၾကား လိုက္ရ၍ စိတ္ေအးသြားႏိုင္႐ံုေလာက္အတြက္ လမ္းပိတ္ဆို႔ တားဆီးစစ္ေဆးမႈမ်ားကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ၾက သည္။ သူမသည္ ျခံျပင္မွ လူသံသူသံမ်ားကို အိပ္ရာထဲလွဲရင္း ေစာင့္နားေထာင္ေနတတ္သည္၊ မိမိ၏ ႏွလံုးခုန္ သံကိုလည္း အိပ္ရာထဲလွဲရင္း နားေထာင္ေနတတ္သည္ဟု က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ “က်မ ေနမ ေကာင္းျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပက္လက္လွန္အိပ္ရင္ အသက္႐ွဴရတာ ခက္လာတယ္” ဟု သူမက ေျပာဖူးသည္။
ထိုသို႔ေျပာခဲ့သည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္က ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သူမအိမ္ထဲ ခိုးဝင္ရသည္မွာ ျမန္မာ့ယူဂ်ီ ေလာက၏ အစြမ္းကုန္ ကြၽမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္မႈ လိုအပ္ခဲ့သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အေဖာ္႐ုပ္ရွင္႐ိုက္သမား ေဒးဗစ္မန္႐ိုကို သူမ၏ လက္ေထာက္ ကိုဝင္းထိန္က ႀကိဳခဲ့သည္။ ကိုဝင္းထိန္မွာ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း ေျခာက္ႏွစ္က်ခံခဲ့ဖူးၿပီး ငါးႏွစ္ကို တဦးတည္း တိုက္ပိတ္ခံ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ၾကံဳခဲ့ရေသာ္ျငား သူ၏မ်က္ႏွာမွာ ၾကည္လင္ေန ၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရာ၌လည္း ေႏြးေထြးေနသည္။ သူက က်ေနာ္တို႔ကို အိမ္ထဲေခၚသြားသည္။ တခ်ိန္က ခန္႔ ညားထည္ဝါခဲ့ေသာ အိမ္ႀကီးမွာ ယခု အေျခအေနမေကာင္းေတာ့သည့္ ေခတ္ကာလကို ျပေနသည္။ ျခံဝင္းအ တြင္း အုန္းပင္မ်ား ဖ႐ိုဖရဲ ေပါက္ေရာက္ေနသည္မွာ အင္းယားကန္ေရစပ္အထိ၊ သံဆူးႀကိဳးတန္းအထိ ျဖစ္ သည္။ ဤသံဆူးႀကိဳးက ဤအိမ္သည္ ၁၉၉ဝ ခုတြင္ ေ႐ြြးေကာက္ပြဲကို တခဲနက္အႏိုင္ရခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ၏ အက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိရေစသည္။ ၁၉၉ဝ ခု၏ ဒီမိုကေရစီဇာတ္ဝင္ခန္းမွာ ကို႔ယို႔ကားယား ယူနီ ေဖာင္းမ်ားဝတ္ထားသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားမွ ျပည္ဖံုးကားခ်ပစ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရေလသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ပိုးထမီဝတ္ထားၿပီး ဆံေကသာ၌ သစ္ခြပန္း ထိုးထားသည္။ သူမသည္ ထူးျခား ထင္းလင္းစြာ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိၿပီး သူမ၏ တည္ၾကည္ခ်ိန္ မ်က္ႏွာက သူမ၏ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား ခရီးစဥ္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းေစေသာ ပိုင္းျဖတ္မႈကို ျပသေနသည္။
က်ေနာ္တို႔က သူမတခါမွမမွတ္မိသည့္ ဖခင္ျဖစ္သူ၊ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခံရေသာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ သမား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ နံရံျပည့္႐ုပ္ပံုႀကီး အရွိန္အဝါ လႊမ္းမိုးေနသည့္ အခန္းထဲ ထိုင္ခဲ့ၾကသည္။
“က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ” ဟု က်ေနာ္က စေမးလိုက္သည္။
“နာမည္ကို အစအဆံုးေခၚဖို႔ခက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚသလို စု လို႔ပဲေခၚေပါ့၊”
“စစ္အစိုးရကေတာ့ အျမဲပဲ ေျပာေနတယ္ဗ်ာ၊ မစုရဲ႕ အခန္းက႑ ၿပီးသြားၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကဲ ... အခုဒီမွာ၊ ဘယ္လိုမွ မၿပီးေသးဘူး။ အဲဒါ ဘယ္လုိလဲ မစုေရ။”
“အဲဒါက ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီအခန္းက မၿပီးေသးလို႔ဘဲေပါ့၊ ... [လမ္းမေတြေပၚက] လူ ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီအတြက္ ဆက္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူေတြ၊ ေထာင္ထဲေရာက္ဖူးတဲ့ လူေတြ၊ ဒီလူေတြရဲ႕ သတၱိကို ၾကည့္။ အခ်ိန္မေ႐ြး ေထာင္ထဲျပန္ေရာက္ဖို႔မ်ားတယ္ ဆိုတာကိုသိရက္နဲ႔ သူတို႔ လက္မေလွ်ာ့ၾကဘူးရွင့္။”
“ဒါေပမယ့္လည္း မစုရယ္၊ မစုတို႔ကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ထားတဲ့ ဘီလူးသဘက္အာဏာဆီကေန မစုတို႔ မဲပံုးမွာ ႏိုင္ထားတဲ့အာဏာကို ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ရႏိုင္မလဲ။”
“ဗုဒၶြဘာသာမွာ ေအာင္ျမင္ထေျမာက္ရာ အေၾကာင္းေလးပါးဆိုတာကို က်မတို႔ သင္ခဲ့ရတယ္။ ပထမတခ်က္က ေအာင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မွန္ကန္တဲ့အျမင္၊ ဇြဲလံု႔လ၊ အဲဒီေနာက္ ဉာဏ္ပညာ ...”
“ဒါေပမယ့္ ဟိုဘက္မွာက ေသနတ္ေတြရွိတယ္ေလ မစုရဲ႕။”
“ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စစ္ေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ဆိုတာ တေန႔တျခား ပိုလို႔ပိုလို႔ ခက္ခဲ လာေနတယ္ရွင့္။ အခု အဲဒီနည္းကို လက္မခံၾကေတာ့ဘူး။”
က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ႏိုင္ငံျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားကုမၸဏီမ်ား လာေရာက္ ရန္ ဆႏၵျပင္းေနမႈႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားရွိ “မိတ္ေဆြမ်ား”၏ ေၾကာင္သူေတာ္က်မႈအေၾကာင္းမ်ား ေဆြးေႏြးၾက သည္။ “ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ ဆက္ဆံမႈမ်ားမွတဆင့္ ျမန္မာျပည္ သူတို႔သည္ ဒီမိုကေရစီ အေျခခံမူမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အေတြ႔အၾကံဳရလာလိမ့္မည္” ဟုဆိုထားေသာ ၿဗိတိသွ် ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီး႐ံုး သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ကို သူမအား က်ေနာ္ဖတ္ျပခဲ့သည္။
“နည္းနည္းေလးမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ဟု သူမက တုန္႔ျပန္သည္။ “ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈအသစ္ေတြက ေရေပၚဆီ လက္တဆုပ္စာကိုပဲ ပိုခ်မ္းသာသထက္ ခ်မ္းသာေစတယ္။ တျပည္လံုးမွာ အဓမၼလုပ္အားေပးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီစီမံကိန္းအေတာ္မ်ားမ်ားက ကမၻာလွည့္ခရီးသည္လုပ္ငန္းအတြက္ ရည္႐ြယ္ထားၿပီး ကေလး လုပ္အားနဲ႔ လုပ္ေနတာပဲ။”
“က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ လူေတြကေတာ့ မစုကို သူေတာ္စင္တေယာက္လို၊ တန္ခိုးရွင္လို ယူဆေနၾက တယ္ဗ်။”
“က်မ သူေတာ္စင္ တန္ခိုးရွင္ မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ အဲဒါကို ကမၻာကသိေအာင္ ေျပာျပေပးပါ။”
“ဒါျဖင့္ မစုရဲ႕ မေကာင္းမႈအရည္အခ်င္းေတြက ဘာေတြလဲ။”
“အဲ၊ က်မက စိတ္တိုတတ္တယ္။”
“မစု စႏၵရားက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။”
“ႀကိဳးျပတ္သြားတုန္းကကို ေျပာတာလား။ ဒီကရာသီဥတုမ်ဳိးမွာ စႏၵယားေတြက တျဖည္းျဖည္း ပ်က္စီးလာ တတ္တယ္ေလ၊ တခ်ဳိ႕ခလုတ္ေတြကလည္း ကပ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက ေျခနင္းခလုတ္ကို ေဆာင့္နင္းေတာ့ ႀကိဳးတေခ်ာင္းက ျပတ္သြားတယ္ေပါ့။”
“မစု လြတ္ထြက္သြားတယ္ေပါ့ေနာ္၊ ... ေပါက္ကြဲသြားတယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား။”
“ဟုတ္ကဲ့။”
“ဟား ၊ ဒါ တကယ့္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျမင္ကြင္းပဲဗ်ာ။ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ မစုက တေယာက္တည္း၊ ေဒါသတ အားထြက္လာေတာ့ စႏၵယားကို ထုထည့္လုိက္တယ္ေပါ့။”
“က်မေျပာတယ္ေလ၊ က်မက စိတ္တိုတတ္တယ္လို႔။”
“ကိုယ့္ကို ရန္ဘက္အင္အားစုက ဝိုင္းပိတ္ဆို႔ထားတယ္၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အ ဆက္ျဖတ္ခံေနရတယ္၊ အဲသလို အေျခအေနမွာ မစုအေနနဲ႔ တကယ့္ကို ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္လာမိတဲ့ အခ်ိန္ ေတြရွိခဲ့ဖူးလား။”
“ဟင့္အင္း၊ မရွိခဲ့ဘူးရွင့္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မကို ဝုိင္းပိတ္ထားတဲ့ အေစာင့္ေတြကို ရန္ဘက္လို႔ သေဘာမွ မထားတာဘဲ။ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ရန္လိုမႈကေန ေပၚလာတာေလ၊ က်မက သူတို႔အေပၚ ရန္လိုတာမွ မရွိဘဲ။”
“ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ဆိုးဝါးလွတဲ့ အထီးက်န္မႈကိုေရာ မျဖစ္ေစဘူးလားဗ် ... ။”
“ေၾသာ္၊ က်မက တရားထိုင္တယ္ေလ၊ ေရဒီယိုလည္း ရွိတယ္။ ... အထီးက်န္တယ္ဆိုတာ အတြင္းစိတ္ထဲက လာတာရွင့္၊ သိတယ္မဟုတ္လား။ လြတ္လပ္ေနတဲ့ လူေတြ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြမွာေနတဲ့ လူေတြလည္း အထီး က်န္တာကို ခံစားရတာပဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒါ အတြင္းစိတ္ကေန လာလို႔ေပါ့။”
“မစုအေနနဲ႔ လုပ္ဖို႔ရွိတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ အေသးအမႊားေလးေတြ ဘာေတြရွိလဲ။”
“က်မကေတာ့ ဘီဘီစီ စာအုပ္စင္က႑က စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းတအုပ္ ဖတ္ျပေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ တရား ထုိင္တာလည္း ပါတာေပါ့ေနာ္။ ... က်မ ေလ့က်င့္ခန္းေတြေတာ့ သိပ္ႀကီးမလုပ္ျဖစ္ဘူး။ က်မကိုယ္၌က အား ကစား တအားလိုက္စားတဲ့အက်င့္ တခါမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူးေလ။”
“ေၾကာက္႐ြံ႕မႈကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ရတဲ့အခါမ်ား ရွိခဲ့ဖူးသလား။”
“ရွိတာေပါ့။ က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာေနာ။ အေမွာင္ထဲေလွ်ာက္သြားၿပီး သရဲတေစၧေတြ ရွိႏိုင္မယ့္ ေနရာအားလံုးကို လိုက္ၾကည့္တယ္ ... ဘာသရဲမွ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။”
က်ေနာ္ သူမႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ကာလအခ်ဳိ႕ ၾကာသည့္တုိင္ေအာင္ သူမေပးထားသည့္ ဖုန္းနံပတ္ကို ဆက္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ဖုန္းေခၚသံျမည္ၿပီးေနာက္ လိုင္းေသေသသြားသည္။ တေန႔တြင္မူ ဖုန္းရသြားခဲ့သည္။
“စာအုပ္ေတြပို႔ေပးတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ” ဟု သူမကေျပာသည္။ “စာအုပ္ေတြ အစံုျပန္ဖတ္ရတာ စိတ္ ခ်မ္းသာစရာပဲရွင္။” (က်ေနာ္က သူမထံသို႔ သူမအႀကိဳက္ စာေရးဆရာ တီအက္စ္အီးလီးေယာ့ စာေပါင္းခ်ဳပ္ႏွင့္ ေယာနသံကိုး ေရးသည့္ ႏိုင္ငံေရးမီး႐ွဴးမီးပန္းစာအုပ္ ‘ခြဲၾကေဝၾကပံုမ်ားကေတာ့’ တို႔ကို ပို႔ေပးခဲ့သည္။) သူမ အိမ္အျပင္ဘက္တြင္ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္ေမးၾကည့္ခဲ့သည္။
“ေၾသာ္၊ လမ္းကို ပိတ္ထားတယ္ေလ၊ [စစ္တပ္က] တလမ္းလံုး အျပည့္ပဲေပါ့... ”
“ဆိုးဝါးလွတဲ့ လိပ္ခဲတင္းလင္း အေျခအေနထဲ မစု ပိတ္မိေနႏိုင္တာကို မစိုးရိမ္မိဘူးလား။”
“က်မ အဲဒီအသံုးအႏႈန္းကို လံုးလံုးမႀကိဳက္ဘူး” သူမက အသံခပ္မာမာႏွင့္ ျပန္ေျဖသည္။
“လူထုေတြက လမ္းေတြေပၚ ထြက္လာတယ္။ အဲဒါလိပ္ခဲတင္းလင္းမဟုတ္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြ၊ ကရင္ေတြ ကလည္း ျပန္တုိက္ေနၾကတယ္။ အဲဒါ အပ္ကြက္ မဟုတ္ဘူး။ လူထုဘဝေတြထဲမွာ အံတုမႈ အာခံမႈ ေန႔တိုင္းေန႔ တိုင္း ရွိေနတယ္။ အေပၚယံမ်က္ႏွာျပင္မွာ အရာရာ ၿငိမ္သက္ေနပံုရေနတာေတာင္ ေအာက္ထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈ အ ျမဲရွိေနတယ္ဆိုတာ ရွင္သိတယ္ မဟုတ္လား။ အခုက ေရခဲေနတဲ့ အိုင္နဲ႔ တူတယ္၊ ေရခဲေအာက္က အိုင္ထဲမွာ က်မတို႔ တထစ္ခ်င္း တထစ္ခ်င္း ေရွ႕တိုးေနတယ္။”
“အတိအက် ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။”
“က်မဆိုလိုတာက စစ္အစိုးရမွာ ႐ုပ္ပိုင္းစြမ္းအား ဘယ္ေလာက္ပဲႀကီးႀကီး၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ျပည္သူလူထုကို တားဆီိးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လြတ္လပ္ေရးကို တားဆီးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ က်မတို႔ေခတ္ကို ေရာက္ကိုေရာက္ ရလိမ့္မယ္။”
(၂ဝဝ၇ ေအာက္တိုဘာ ၄ ရက္ထုတ္ New Statesman မဂၢဇင္းမွ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံသား သတင္းေထာက္ ဂြၽန္ ပင္လ္ဂ်ာ၏ ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္သည္။)
ဂါမဏိ
Posts
No comments:
Post a Comment