အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာ ေသၿပီဆရာ …

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ
(ေခတ္ၿပိဳင္၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)

လာလတၱံ႔ေသာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းအေၾကာင္း ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေတာရင္း ကဗ်ာစာသားေလး တေၾကာင္း သြားအမွတ္ရတယ္။ စာသားေလးက “ဒီေျမပံုအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ အကုန္ေသကုန္လိမ့္မယ္” တဲ့။ ဖတ္ရတာ ၾကာပါၿပီ (စကားလံုး အတိအက် မဟုတ္ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ)။ ကဗ်ာဆရာက ဘာအဓိပၸာယ္နဲ႔ ေရးလဲ ေတာ့ မသိပါဘူး။ ဖတ္တဲ့ က်ေနာ္က နအဖရဲ႕ လမ္းျပေျမပံု (၇) ဆင့္ကို ျမင္ေယာင္ၿပီး ခံစားလိုက္ေတာ့ ကဗ်ာ စာသားေလးက ေတာ္ေတာ္ႂကြၿပီး ဖတ္ရတာ အရသာပိုရွိသြားတယ္။

အဟုတ္ပဲေလ။ နအဖလမ္းျပေျမပံုအတိုင္းသြားရင္ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြအားလံုး စစ္ကြၽန္သက္ အတိုင္းမသိ ရွည္ကုန္မယ္။ ဖြတ္ေက်ာျပာစု ခ႐ုဆန္ကြၽတ္ဘ၀ေတြ ေရာက္သထက္ေရာက္ၿပီး တိရိစာၦန္သာသာ အဆင့္နဲ႔ပဲ လူ႔အျဖစ္ေတြကို နိဂံုးကမၼတ္ အဆံုးသတ္ရဖို႔ ရွိတယ္မဟုတ္လား (မယံုတဲ့သူမ်ား နအဖရဲ႕ အေျခခံဥပေဒကို ဖတ္ၾကည့္ၾကပါေလ)။ လူခ်င္းအတူတူ တန္းတူရည္တူ မေနရမယ့္ဘ၀ဟာ ရွင္လ်က္နဲ႔ ေသရတဲ့ဘ၀ပဲ မဟုတ္ပါလား။ လူသားမာန ထားရွိတဲ့သူတိုင္း၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ လူ႔တန္ဖိုးကို ေလးစားတန္ဖိုးထားသူတိုင္း ဒီ လိုပဲ ခံယူၾကမွာပဲေလ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ အကုန္ေသကုန္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာသားအေပၚ က်ေနာ္ ဟတ္ထိ သြားတာေနမွာ။ ရွင္လ်က္နဲ႔ ေသၾကရမယ့္အျဖစ္ကို ေျပာတာပါ။

အဲ … စစ္ကြၽန္ျပဳမႈေအာက္မွာ အ႐ိုးအရင္း ကိုက္ရဖို႔႔အေရး စစ္ဗိုလ္ေတြေရွ႕ အၿမီးပဲ ႏွန္႔ျပရ ႏွန္႔ျပရ၊ စစ္ဗိုလ္ ေတြကို လွ်ာနဲ႔ပဲ လ်က္ရ လ်က္ရ၊ ေျခဆုပ္လက္နယ္ပဲ ျပဳစုရ ျပဳစုရ၊ ဖိနပ္ပဲ စီးေပးရ စီးေပးရ၊ ေခါင္းေပၚပဲ တင္ရြက္ရ တင္ရြက္ရဆိုတဲ့ တဘို႔တည္းၾကည့္တဲ့ အေခ်ာင္သမား ေက်ာ႐ုိးမဲ့သတၱ၀ါေတြကေတာ့ လမ္းျပေျမ ပံုကို ႀကိဳဆိုေကာင္း ႀကိဳဆိုၾကမွာေပါ့ေလ။ တိုင္းသူျပည္သားေတြ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေလ အီေဖကိုတို႔ ႀကိဳက္ေလ ပဲဆိုတဲ့ လူစားေတြကိုး။

ျပည္သူေတြသာ မွန္ကန္တဲ့ စနစ္တခု၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈတခုေအာက္မွာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခြင့္ရရင္ အဲဒီအေခ်ာင္ သမားေတြ လူေတာတိုး ေနရာရႏိုင္မွာမွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီေတာ့ အဲလိုလူမ်ဳိးေတြက နအဖရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုအ ေျခခံဥပေဒကို ေထာက္ခံတာ မဆန္းဘူးေပါ့ေလ။ နအဖရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ အဖြဲ႔အစည္းေတြျဖစ္တဲ့ ႀကံ့ဖြံ႔၊ စြမ္း အားရွင္၊ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ၊ မီးသတ္၊ ၾကက္ေျခနီ၊ တန္ျပန္မီဒီယာဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ေတြမွာ ပါ၀င္တဲ့သူေတြဟာ အဲသလို လူစိတ္၊ လူ႔မာနမရွိတဲ့ အေခ်ာင္သမားေတြေပါ့။

အဲဒီေတာ့ ျမင္တတ္ရင္ နအဖရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုဆိုတာ စည္းစိမ္အာဏာကို မစြန္႔ခ်င္ဘဲ ဆက္ၿပီး လက္၀ါးႀကီး အုပ္လိုတဲ့ လက္တဆုပ္စာ ထိပ္ပိုင္းစစ္ဗိုလ္ လူလည္တစုနဲ႔ ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ ကပ္ဖားရပ္ဖား အေခ်ာင္သ မားေတြေပါင္းၿပီး တိုင္းျပည္ကို အစြမ္းကုန္ဖ်က္ဆီးၾကေတာ့မယ့္ ေရရွည္စစ္ကြၽန္ျပဳေရး စီမံကိန္းႀကီးဆိုတာ ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေတြ႔ရမွာပါ။

အဲဒါေၾကာင့္ စစ္အာဏာ႐ူးေတြနဲ႔ အေခ်ာင္သမား ကပ္ဖားရပ္ဖားေတြ စိတ္ကူးယဥ္ေနတဲ့ လမ္းျပေျမပံုကို အ ဆံုးအထိ မေရာက္ေအာင္ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူေတြအားလံုး ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ၀ုိင္း၀န္း တိုက္ဖ်က္ဖို႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ မႀကိဳးစားလို႔ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာေျပာသလို အကုန္ေသကုန္ လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ တိုးရမွာ ေသခ်ာေပါက္ပါပဲ။

လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ၊ လူ႔မာန၊ လူ႔တန္ဖိုးဆိုတာေတြကို အေလးထားတဲ့ သူေတြကေတာ့ ရွင္လ်က္နဲ႔ ေသၾကရမယ့္ ဘ၀မ်ဳိးကို မလိုလားတတ္ၾကပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ရွင္လ်က္နဲ႔ မေသခ်င္ၾကသူမွန္သမွ်၊ လူ႔အျဖစ္ကို ဂုဏ္သိကၡာ ရွိရွိနဲ႔ ေနထိုင္ျဖတ္သန္း သြားလိုသူမွန္သမွ် နအဖစိတ္ႀကိဳက္ ေရးဆြဲၿပီး လိမ္လည္အတည္ျပဳထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒအရ က်င္းပမယ့္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ မျဖစ္ေျမာက္ေရးကို အစြမ္းကုန္ တိုက္ဖ်က္ ဟန္႔တားဖို႔ လိုပါမယ္။ တတိုင္းျပည္လံုး တခဲနက္ မဲေပးအတည္ျပဳထားတဲ့ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို စြဲ ကိုင္ၿပီး ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ လိုပါမယ္။

ဒါပမယ့္ က်ေနာ့္တို႔ဘက္ကေရာ လက္ရွိေခါင္းေဆာင္မႈ အေနအထားနဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္လို႔ ေအာင္ပြဲရႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတာကို ျပန္သံုးသပ္ဖို႔ လိုပါမယ္။ ေတာ္ၾကာ “ဒီေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ အကုန္ေသကုန္လိမ့္မယ္”ဆိုၿပီး ကဗ်ာထပ္ထြက္လာမွာျဖင့္ ကိုယ္က်ဳိးနည္းရခ်ည္ရဲ႕။ ဒီေခါင္းေဆာင္မႈ ဆိုတာကိုေတာ့ ရွင္းရပါမယ္။ ေခါင္း ေဆာင္အားလံုးကို သိမ္းက်ဳံး႐ႈျမင္သြားမွာစိုးလို႔ပါ။ က်ေနာ္ဆိုလိုတာ လက္ရွိအျပင္မွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဦးေဆာင္မႈေပးေနတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးေတြဦးစီးတဲ့ ဗဟိုေကာ္မတီရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ဆိုလိုတာပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦး၀င္းတင္ (၂၀၀၈ ခု စက္တင္ဘာ ၂၃ မွ ျပန္လြတ္) ဦးတင္ဦးတို႔ကို မ ဆိုလိုပါဘူး။ သူတို႔သံုးဦးက အထိန္းသိမ္းခံအေနအထားနဲ႔ဆိုေတာ့ ထိေရာက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈလည္း မေပး ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဦးေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေတြလို တိုက္ပြဲထဲက ေပၚထြက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တခ်ဳိ႕ကလည္း ေထာင္ ထဲမွာပဲ ရွိေနပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္မို႔ အျပင္မွာရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ အင္အားကိုပဲ တြက္ခ်က္ၾကည့္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ ေဟာင္းေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကို အဓိကထား တြက္ခ်က္ရသလဲဆိုေတာ့ …

(၁) အန္အယ္လ္ဒီပါတီဆိုတာ ေျမေပၚမွာ တရား၀င္ရပ္တည္ခြင့္ရွိတဲ့ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းႀကီးျဖစ္တယ္။
(၂) ျမန္မာျပည္သူလူထုႀကီးရဲ႕ မန္းဒိတ္အရွိဆံုး ပါတီႀကီးလည္းျဖစ္တယ္။
(၃) ျပည္သူလူထုက အားကိုးတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ အဖြဲ႔ႀကီးလည္း ျဖစ္တယ္။

အဲဒါေၾကာင့္မို႔ အဲဒါပါတီႀကီးကို လက္ရွိဦးေဆာင္ေနတဲ့ ဗဟိုေကာ္မတီရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈအေနအထားကို အဓိက ထားစဥ္းစားတာ မလြန္ဘူးထင္ပါတယ္။ တျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္ႏိုင္လုပ္ႏိုင္၊ ဘယ္လိုပဲ အကြက္ျမင္ျမင္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုက္ရဲတိုက္ရဲ အန္အယ္လ္ဒီရထားတဲ့ ပါ၀ါမ်ဳိး၊ လူထုေထာက္ ခံမႈမ်ဳိး သူတို႔ေတြမွာ မရွိၾကပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ က်န္တဲ့အဖြဲ႔အစည္းေတြက အန္အယ္လ္ဒီကိုေက်ာ္ၿပီး ဦး ေဆာင္မႈေပးဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ ၀န္းရံတာေလာက္ပဲလုပ္လို႔ရပါမယ္။ အန္အယ္လ္ဒီဦးေဆာင္မႈကို လမ္း ေၾကာင္းမွန္ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းတည့္မတ္ေပးၾကဖို႔ပဲ တတ္ႏိုင္ပါမယ္။ အဓိက ဦးေဆာင္တိုက္ပြဲ၀င္ရမွာကေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီ ဗဟိုေကာ္မတီပါပဲ။

လက္ရွိအေနအထားမွာလည္း ဗဟိုေကာ္မတီကို မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးေတြကပဲ အုပ္စီးထားေလေတာ့ သူ တို႔အေနနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ ရဲရင့္တဲ့ ဦးေဆာင္မႈ၊ တိက်ျပတ္သားတဲ့ တိုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္း ခ်မေပး ႏိုင္တာနဲ႔အမွ် ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြအေနနဲ႔ ႀကီးမားတဲ့ ဆံုး႐ႈံးမႈေတြနဲ႔ ထပ္မံရင္ဆိုင္ရဖို႔ ရွိေနပါတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း အျပင္မွာ တေလွ်ာက္လံုးနီးပါး ဦးေဆာင္ခြင့္ရခဲ့တုန္းကလည္း မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္း ႀကီးေတြအေနနဲ႔ ဘာမွေလာက္ေလာက္လားလား ဦးေဆာင္မႈမေပးႏိုင္ခဲ့တာကို အတိတ္ျဖစ္ရပ္ေတြက သက္ ေသျပေနပါၿပီ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္း ဗဟိုေကာ္မတီႀကီးေတြရဲ႕ အေနအထားက ၾကာေလေလ ပိုရွင္း ေလေလ ဆုိသလိုပါပဲ။ ဘာေတြဘယ္လို ပိုရွင္းလာသလဲဆိုေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ စတင္ဖြဲ႔ စည္းခ်ိန္ကစၿပီး နအဖနဲ႔ NLD - CEC မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီး (ေဘာင္းဘီ၀တ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီခြၽတ္) ေတြၾကား လက္၀ါးခ်င္း႐ိုက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့၊ လုပ္ေဆာင္ေနတာေတြကို ပိုပိုၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေတြ႔လာရတာကို ေျပာတာပါ။ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔ အံ့အားတသင့္ ေမးခြန္းထုတ္သူေတြ ထုတ္ခ်င္ၾကလိမ့္မယ္။ အေစာပိုင္းကာ လေတြတုန္းကေတာ့ ညီၫြတ္ေရး ၿပိဳကြဲမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေအာင့္အည္း ၿမိဳသိပ္ခဲ့ရတယ္။ ဟုတ္ႏိုး ဟုတ္ႏိုးဆိုတဲ့ စိတ္လည္းပါတာေပါ့။

အခုအခါမွာေတာ့ ေမလဆႏၵခံယူပြဲလိုပဲ နအဖ ဇာတ္ၾကမ္းတို္က္ေတာ့မယ့္ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲက ဖင္လွည့္ ေခါင္းလွည့္နဲ႔ ေရာက္လာေတာ့မွာမို႔ မေျပာမျဖစ္တဲ့ အေျခအေနကို ဆိုက္လာပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ဆို မ်ဳိးခ်စ္ႀကီးေတြ ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကို ဖြတ္ထြက္မွ ေတာင္ပို႔မွန္း သိရပါၿပီလို႔ေတာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္လာၾကပါၿပီ။ မ်ဳိးခ်စ္ႀကီး ေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈကို အားမရလို႔ တႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာနဲဲ႔ ညီလာခံေခၚဖို႔ မိတၳီလာၿမိဳ႕နယ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေတာင္းဆိုသလို ဥကၠ႒ ဦးေအာင္ေ႐ႊနဲ႔ ဗဟိုေကာ္မတီတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ၊ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ ခ်ဳပ္ကိုင္စုဖြဲ႔ လာမႈကို ေက်နပ္မႈမရွိလို႔ ၿမိဳ႕နယ္ (၁၁) ၿမိဳ႕နယ္က အန္အယ္လ္ဒီလူငယ္ေတြ ႏုတ္ထြက္ၾကေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြလည္း ၾကားလာရပါၿပီ။ အဲဒီေတာ့ မ်ဳိးခ်စ္ႀကီးေတြ ဆက္လက္ဦးေဆာင္မႈေပးႏိုင္ မေပးႏိုင္ဆိုတဲ့ အေနအထားကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာဖို႔လိုတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၿပီးလို႔ ရွင္းသြားလင္းသြားမွပဲ ဘယ္ လိုဦးေဆာင္မႈေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲဆက္ေဖာ္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အာဏာရွင္ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ တပည့္တပန္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးေတြဟာ အန္အယ္လ္ဒီကို စတင္ဖြဲ႔စည္းစဥ္ကတည္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နံေဘးမွာ တြယ္ကပ္ၿပီး ပါခဲ့တာပါ။ စစ္အုပ္စုက သူတို႔အ တြက္ အႏၲရာယ္ရွိတယ္လို႔ ယူဆတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦး၀င္းတင္နဲ႔ (လက္၀ဲဲယိမ္းတယ္လို႔ စစ္အုပ္စုက ယူဆတဲ့) တတ္သိပညာရွင္ အစုအဖြဲ႔၀င္ေတြအားလံုးကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း ရွင္းလင္းလိုက္စဥ္မွာ အျပင္မွာ အဓိက က်န္ခဲ့သူေတြက မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြပါပဲ။ သူတို႔ခ်ည္းနီးပါး က်န္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ ဆယ္အတြင္း မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔ဟာ အန္အယ္လ္ဒီပါတီ ရပ္တည္ရွင္သန္ခြင့္ရေရး ဆိုတာေလးကို ပဲ ဗန္းျပၿပီး နအဖျပဳသမွ် ႏုရတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကိုသာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

၁၉၈၉ အာဇာနည္ေန႔ မတိုင္မီ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ အေျခအတင္ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ တိပ္ေခြကို နားေထာင္ၾကည့္ရင္ အဲဒီတုန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို နအဖ ထိန္းသိမ္းလိုက္တာဟာ ေသြး ႐ိုးသား႐ိုးမွ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးေတြမ်ား နအဖကို မ်က္စပစ္လိုက္လို႔လားလို႔ ယူဆႏိုင္တဲ့ အေနအထားပါ။ ၉၀ ေ႐ြး ေကာက္ပြဲအၿပီး ဂႏၶီခန္းမမွာရတဲ့ ပြဲၿပီးႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးႀကီးကို ေရစုန္ေမ်ာ သြားေအာင္ လုပ္ပစ္တာလည္း မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈပါပဲ။ ၂၆-၃-၉၁ မွာ နအဖရဲ႕ ဖိအား ေပး အက်ပ္ကိုင္မႈကို ေၾကာက္႐ြံ႕ၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဥပေဒမဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ က်ဴးလြန္တယ္၊ အ ၾကမ္းဖက္သမားေတြကို ခိုလံႈခြင့္ေပးတယ္လို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး ပါတီကထုတ္ပစ္ကာ ဗဟိုေကာ္မတီကို အသစ္ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းလိုက္တာလည္း မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြပါပဲ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနတုန္း ၁၉၉၃ ဇန္န၀ါရီမွာ ဦးေအာင္ေရႊ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ကိုယ္ စားလွယ္ (၈၆) ဦး နအဖလုပ္တဲ့ အတုအေယာင္ အမ်ဳိးသားညီလာခံကို သြားတက္တာလည္း မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ ေဟာင္းေတြ စနက္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္ကထြက္လာတဲ့ ပါတီ၀င္ေတြကို ပါတီ၀င္အျဖစ္ ျပန္လက္မခံ ေတာ့တာလည္း မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြပါပဲ။ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ တုပ္တုပ္မွ်မလႈပ္ဘဲ နအဖအလို က် အသံတိတ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့တာလည္း မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြပါပဲ။ ၂၀၀၈ နအဖ ဆႏၵခံယူပြဲနဲ႔ နာဂစ္အ ေရးမွာ တိက်ျပတ္သားတဲ့ ဦးေဆာင္မႈမေပးႏိုင္ခဲ့တာလည္း မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြပါပဲ။

အဲဒီေတာ့ ျပန္ၾကည့္ရင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္းမွာ အျပင္မွာတေလွ်ာက္လံုး ဦးေဆာင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ ေဟာင္းေတြဟာ တိက်ျပတ္သားတဲ့ ဦးေဆာင္မႈ ဘာတခုမွ မေပးႏိုင္ဘဲ နအဖအလိုက် အလိုက္သင့္ ကခုန္ ေနခဲ့ၾကတာကိုပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘာတိုက္ပြဲမွ မေဖာ္ေဆာင္ဘဲ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေၾကညာခ်က္ေတြပဲ ထုတ္လာလိုက္တာ အခုဆိုရင္ အထူးေၾကညာခ်က္အဆင့္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၂၀၁၀ ေရာက္တဲ့အထိလည္း ျမန္မာျပည္က လက္ဖက္ရည္ေတြလို ရွယ္၊ ထူးရွယ္၊ ရွယ္တကာ့ရွယ္ဆိုတဲ့ ေၾကညာခ်က္ေတြပဲထုတ္ရင္း ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

တဖက္က ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္လည္း နအဖအေနနဲ႔ မ်ဳိးခ်စ္ႀကီးေတြကို အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး မဖမ္းမဆီးဘဲ အန္အယ္လ္ဒီကို ဦးေဆာင္ခိုင္းထားတာဟာ သူတို႔စစ္အုပ္စုအတြက္ အက်ဳိးအျမတ္ေတြ တသီႀကီးရေနလို႔ ဆိုတာ ရွင္းပါတယ္။ အစြမ္းအစမရွိတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ႀကီးေတြ အန္အယ္လ္ဒီကို ဦးေဆာင္ခိုင္းထားျခင္းအားျဖင့္ စစ္ အုပ္စုအေနနဲ႔ အန္အယ္လ္ဒီကို ဖ်က္သိမ္းစရာမလိုေတာ့ဘဲ ကမာၻကိုလည္း မ်က္ႏွာျပရတာ ေကာင္းသြား တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အတိုက္အခံအဖြဲ႔အစည္း တရား၀င္ ရပ္တည္ခြင့္ေပးထားပါတယ္ ဆို႐ံုေလးေပါ့။ ေနာက္ၿပီး နအဖဟာ သူတို႔စကားကို နားလည္းေထာင္၊ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေဒၚ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မလႈပ္သာမရွားသာေအာင္ အတိုင္အေဖာက္ညီညီ လူညႇပ္ကစားရတာကို ေတာ္ေတာ္ လည္း ေျခေတြ႕ပံုေပၚတယ္။ မ်ဳိးခ်စ္ႀကီးေတြနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး အေပးအယူမွ်ခဲ့မွေတာ့ ေျခေတြ႕တာ မဆန္းဘူးေပါ့ေလ။

အဲဒီေတာ့ ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အၾကာမွာ အေျဖက ရွင္းသေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဘယ္လိုရွင္းတာလဲဆိုတာ့ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ အုပ္စီးထားတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီ ဗဟိုေကာ္မတီရဲ႕ ဦး ေဆာင္မႈဟာ ေမွ်ာ္လင့္စရာ အေနအထား လံုး၀ … လံုး၀ကို မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။ မ်ဳိးခ်စ္ေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ သာ ဆက္သြားရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလည္း လြတ္လမ္းမျမင္၊ လူထုတိုက္ပြဲ ထပ္ျဖစ္လာရင္လည္း ထပ္မံ႐ႈံးနိမ့္ရဦးမယ့္ အေျခအေနနဲ႔ပဲ တိုးရလိမ့္ဦးမယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရာဇ၀င္ထဲမွာ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္း ႀကီးေတြကို ထားခဲ့ေတာ့မလား၊ သူတို႔ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေနရာကို ၀င္ယူႏိုင္ ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး တိုက္ပြဲလမ္းေၾကာင္း တည့္မတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမလား သို႔တည္းမဟုတ္ တျခားစုစည္း ညီၫြတ္တဲ့ တပ္ေပါင္းစုဖြဲ႔ၿပီး ျပတ္သားတဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္မႈအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကမလားဆိုတာ အလ်င္အျမန္ ဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္ၾကရမယ့္ အေျခအေနကို ဆိုက္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ႏို႔မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ၂၀၁၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ျဖစ္ေျမာက္သြားၿပီးရင္ လူငယ္ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္ ဂီတသမားေလးေတြ ပါးစပ္ဖ်ားက သီခ်င္းစာသားတခ်ဳိ႕ ပြင့္အန္ ထြက္က်လာမွာကို စိုးထိတ္ေနမိပါတယ္။

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာ ေသၿပီဆရာ …
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာ ေသၿပီဆရာ … …
အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကာ ေသၿပီဆရာ … … …

ေဒါက္တာလြဏ္းေဆြ