၈၈ ေနာက္ပိုင္း ဘံုေပ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြအေၾကာင္း

ကဲ … တို႔ ဘယ္ကိုသြားၾကမလဲတဲ့၊၊

အိမ္ေတြ ဖ်က္ေပးရေတာ့မယ္လို႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေဖ့ရဲ႕ မ်က္နွာဟာ ၿပိဳေတာ့မယ့္ မိုးလိုပါပဲ၊၊ ပထမ ဦးစားေပးက ဒဂံု၊ ဒုတိယက လိႈင္သာယာ၊ တတိယက ေ႐ႊျပည္သာတဲ့၊၊ ၿမိဳ႕အားလံုးက အခုမွ ၿမိဳ႕သစ္ေဖာ္ ကာစပဲ ရိွေသးတယ္တဲ့၊၊

ဒီေျမကြက္ေလးကို အႏွစ္ႏွစ္အလလ ၀န္ထမ္းလစာေလးေတြကိုစုၿပီး ၀ယ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ အဲ့ဒီတုန္းက အငယ္ဆုံး သမီးေလးျဖစ္တဲ့ သမီးကို ခ်ီၿပီးျပခဲ့တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ အျပံဳးမ်က္ႏွာကို သမီးသတိရေနတုန္းပါပဲ၊၊

အရင္က မီးျခစ္ဆံဘူးေလာက္ရွိတဲ့ ႏွစ္ထပ္ေျခတံရွည္အိမ္ႀကီးရဲ႕ ေဘးခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ အေဖ့စာအုပ္ ေသတၱာေတြ ဆင့္ဆင့္ၿပီး အေပၚမွာ ကြၽန္မတို႔ေတြ အိပ္ခဲ့ရတယ္၊၊ အစ္ကိုသံုးေယာက္နဲ႔ သမီးတို႔ ေမာင္နွမေတြ ေျပးလႊားၿပီး ေဆာ့ၾကတုန္း အိမ္ရွင္အဖြားႀကီးက ဆူပူေအာ္ေငါက္တဲ့အတြက္ မ်က္နွာမေကာင္းတဲ့ အေမကို ၾကည့္ၿပီး အံႀကိတ္သက္ျပင္းခ်ခဲ့တဲ့ အေဖ၊ အခုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ေျမကြက္ေလး ရၿပီဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အေဖ့ မ်က္နွာဟာ သမီးေတြ႔ဖူးတဲ့ လမင္းႀကီးလိုပါပဲ အေဖ၊၊

သမီးတို႔ရဲ႕ ေျမကြက္ေလးက အေတာ္က်ယ္၀န္းတယ္၊၊ ထူးထူးျခားျခား စီတန္းၿပီး ေပါက္ေနတဲ့ သရက္ပင္က ေျခာက္ပင္၊၊ ျခံအ၀င္၀မွာ ျခေတာင္ပို႔ အႀကီးႀကီး တစ္လံုးလည္း ရွိတယ္၊၊ အုန္းပင္က နွစ္ပင္၊၊ ေခါင္းရင္းဘက္ မွာက ပိေတာက္ပင္ အျမင့္ႀကီးတစ္ပင္ပါတယ္၊၊ ေနာက္ေဖးမွာက ၀ါး႐ုံအုပ္ႀကီး၊၊ သူ႔ေဘးမွာလည္း ေၾကာင္ လွ်ာပင္က ရွိေသးတယ္၊၊ ျခံရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ မဆလာနံ႔ရတဲ့ ကရေ၀းပင္ ေသးေသးေလးလည္း ရွိတယ္၊၊ ကဲ … ဘယ္ေလာက္ ေနခ်င့္စဖြယ္ ေနရာေလးလဲ၊၊

အေဖေဆာက္ေပးတဲ့ သမီးတို႔ အိမ္ေလးက ဓနိဖက္ေလးေတြနဲ႔ မိုးထားတယ္၊၊ အိမ္ေဘးကာကလည္း ၀ါးထရံတစ္ဖက္ ဓနိတစ္ဖက္ေပါ့၊၊ ၾကမ္းခင္းကေတာ့ ၀ါးပိုးလံုး အႀကီးႀကီးေတြကိုခြဲၿပီး ျဖန္႔ခင္းထားတာပါ၊၊၊ သမီးတို႔ေတြ ထိုင္ရင္ ရွမွာစိုးလို႔ အေမက အေပၚက သင္ျဖဴးဖ်ာေလးေတြ ခင္းေပးတယ္၊၊ အိမ္ေဘးပတ္ ပတ္လည္မွာ ရာသီအလိုက္ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြကို အေဖ႐ံုးအားရင္ သမီးရဲ႕ အစ္ကိုေတြနဲ႔ ေျမႀကီးေတြ ေပါက္ၿပီး စိုက္ၾကတာေပါ့၊၊ အိမ္ေခါင္းရင္းမွာရွိတဲ့ အေဖတူးေပးထားတဲ့ ေရကန္ေသးေသးေလးထဲေန ေရခပ္ၿပီး ေမာင္နွစ္မေတြ တလွည့္စီ ေလာင္းရတယ္ေလ၊၊ သမီးကေတာ့ ေရေလာင္းတာက နည္းနည္း ေရေဆာ့ခ်င္တာ မ်ားမ်ားေပါ့၊၊

သမီးသူငယ္တန္း စတက္ေတာ့ သမီးတို႔ ေအာင္မဂၤလာလမ္းထိပ္မွာပဲ အလက(၅)ေက်ာင္း ရွိတယ္၊၊ ေက်ာင္းရဲ႕ ဘယ္ဘက္မွာ က်ဳိက္၀ိုင္းဘုရားရွိတယ္၊၊ ဘုရားပြဲေရာက္ရင္ အေမနဲ႔အေဖကို လက္တစ္ဖက္စီ္ဆြဲၿပီး လိုခ်င္တာ ပူဆာရတာ သမီး အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တယ္၊၊ ညာဘက္မွာ က်ဳိက္၀ိုင္းဘုရားေစ်းႀကီး ရွိတယ္၊၊ ေစ်းသြားတဲ့ အေမ့ေနာက္ကိုလိုက္ၿပီး အင္ဖက္နဲ႔ ထုတ္ထားတဲ့ ၁ က်ပ္တန္ လက္သုတ္ထုပ္ေလးေတြကို ကူဆြဲေပးရင္း စားခ်င္တာ ပူဆာရတယ္၊၊ သမီးႀကိဳက္တဲ့ ေကာက္ညင္းေပါင္း ၅မူးဖိုးဆိုရင္ ငွက္ေပ်ာဖက္နဲ႔ အႀကီးႀကီး တစ္ထုပ္ရတယ္၊၊ လမ္းထိပ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ခ်ဳိင့္အႀကီးႀကီး ေပးထားခဲ့ၿပီး ေစ်းအျပန္၀င္ယူ၊ အီၾကာေကြးျဖစ္ျဖစ္ နံျပားျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္ၿပီး အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ အေမက ေရေႏြးေရာၿပီး ေမာင္နွမေတြ ေသာက္ၾကရတာ သမီးဘယ္လိုမွ ေမ့မရခဲ့ဘူး၊၊

ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ အစ္ကိုေတြနဲ႔ လိုက္ေဆာ့ရတာ အေမာပဲ၊၊ သူတို႔က မေခၚခ်င္ရင္လည္း သမီးကေတာ့ လိုက္တာပဲ၊၊ အေမကို တိုင္ရတာ အေမာေပါ့၊၊ အိမ္နားမွာ ေရကန္အႀကီးႀကီးမွာ အစ္ကိုေတြက ေရကူးတယ္၊၊ ငါးမွ်ားၾကတယ္၊၊ သမီးတို႔ကေတာ့ ေရစပ္မွာ ေပါက္ေနတဲ့ ေရကနစိုသီးေတြ ခူးၿပီး ေဆာ့ၾကတာေပါ့၊၊ ၿပီးရင္ စြန္လႊတ္တယ္၊၊ ကုလားမေျခေထာက္ ၿပိဳင္ၾကရင္း ေျခေခ်ာ္က်လို႔ သမီးရဲ႕ သြားနွစ္ေခ်ာင္း ကြၽတ္ဖူးတယ္ေလ၊၊ ဒီလိုေပ်ာ္စရာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္၊၊

အေဖ အလုပ္နားတဲ့ေန႔ေတြဆို အိမ္ေရွ႕ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေလးမွာ မိသားစုေတြ ၀ိုင္းထိုင္ရင္း အေမေကြၽးတဲ့ လက္ဖက္သုပ္္စား၊ ထန္းလ်က္ခဲ၀ါးရင္း အေဖငွဲ႔ေပးထားတဲ့ ေရေႏြးပူပူေလးကို ေသာက္ရတာ အရသာရွိပံုမ်ား ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့၊၊ ဒီျခံေလးေရာက္မွ အေမက သမီးအတြက္ ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေမြးေပးတယ္၊၊ အဲ့ဒီေတာ့ သမီးတို႔ ေမာင္နွမေျခာက္ေယာက္မွာ ကိုယ္ပိုင္သရက္ပင္ တစ္ပင္စီရွိတယ္၊၊ အစ္ကိုလတ္က ဘယ္ေတာ့မွ သမီးတို႔နဲ႔ အတူမေနဘူး၊၊ သူ႔အပင္ေပၚမွာ လင့္စင္ထိုးၿပီး အေဖ့ပုဆိုးစုတ္ေလး ေတြ ခင္းၿပီးကာၿပီး ေနတယ္၊၊ မုန္႔စားခ်င္ရင္ ႀကိဳးနဲ႔ခိုၿပီး ဆင္းလာတယ္၊၊ တစ္ေန႔ေတာ့ သူ့ႀကိဳးကို ရွဥ့္ကိုက္ ထားလို႔ ျပဳတ္က်မွ မွတ္သြားတယ္ေလ၊၊ မေမ့စရာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့၊၊

သမီး ငါးတန္းႏွစ္မွာေပါ့၊၊ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၈ ခုနွစ္၊၊ ဘာမွန္းမသိရတဲ့ အေမ့ရဲ႕ စိုးရိမ္မူေတြ အေဖ့ ပူပင္ေသာကေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့ လူေတြ သမီးစိတ္႐ႈပ္လိုက္တာ၊၊ သမီးတို႔ကို ေက်ာင္းလာမတက္ ရင္ ေက်ာင္းထုတ္ခံရမယ္တဲ့။ အေမက မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊၊ ေနာက္ဆံုး မွတ္မိတာကေတာ့ ေက်ာင္းခန္းထဲ မွာ သမီးတို႔ အငယ္တန္းေလးေတြကို ထည့္ပိတ္ထားတယ္၊၊ ဘယ္သူမွ အျပင္မထြက္ရဘူးတဲ့၊၊ က်ိဳက္၀ိုင္းဘု ရားလမ္းမႀကီးမွာလည္း လူေတြကို ေဖြးေနတာပဲ၊၊

ေက်ာင္း၀င္းႀကီးကို ဆရာေတြက ေသာ့ခတ္လိုက္တာ ေတြ႔ရတယ္၊၊ ေနာက္ (၈)တန္းက အကိုႀကီးေတြ အျပင္ကို ေျပးထြက္ၿပီး ေက်ာင္း၀င္းတံခါးကို ၿဖိဳေတာ့ အားလံုးက ၀ိုင္းလက္ခုပ္တီးေတာ့ သမီးတို႔ေတြလည္း ဘာမွန္းမသိဘူး ျမင္ရတာ ေပ်ာ္စရာႀကီးမို႔ လက္ခုပ္တီးလိုက္တာ သမီးလက္၀ါးေတြေတာင္ က်ိန္းစပ္သြားတာ ပဲ၊၊

ေက်ာင္းတံခါးႀကီးလည္း ၀ုန္းဆို ၿပိဳသြားေရာ လူေတြ ရဲေတြ ေက်ာင္းထဲ ေျပး၀င္လာက်ေတာ့ သမီးတို႔ေတြ လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ထြက္ေျပးၾကတာ ေက်ာင္းေနာက္ေဖး အိမ္သာဘက္ေပါ့၊၊ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ အေမ့ရင္ခြင္ထဲေရာက္မွ ေၾကာက္စိတ္ျပယ္တယ္၊၊ အင္းစိန္ အထက (၂)မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အစ္ကုိႀကီး လည္း ျပန္မလာ၊ အိမ္ကို သမီးကို လာျပန္ပို႔တဲ့ သမီးနဲ႔ ေက်ာင္းတူတဲ့ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လည္း ဘယ္ျပန္ ထြက္သြားမွန္း မသိဘူး၊၊ အေဖက သူတို႔ကို ထြက္ရွာ၊၊ သမီးတို႔ ညီအမႏွစ္ေယာက္နဲ႔ လသားေလးပဲ ရွိေသးတဲ့ ေမာင္ေလးကို ဖက္ၿပီး စိုးရိမ္ပူပန္ေသာကေရာက္ေနတဲ့ အေမကို ၾကည့္ၿပီး သမီးဗိုက္ဆာတာေတာင္ မေျပာ ရက္ခဲ့ဘူး၊၊

ေနာက္ပိုင္းမွာ အစ္ကိုတို႔ လြယ္အိတ္ထဲမွာ အေမြးဖြားဖြားေလးေတြပါတဲ့ ဂ်င္ဂလိလို႔ေခၚတဲ့ သံခြၽန္ေလးေတြ ရွိလာတယ္၊၊ အစ္ကိုေတြကလည္း လစ္ရင္လစ္သလို ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္၊၊ သမီးတို႔ အိမ္ေလးမွာ စကားလံုးေတြ ပါးရွားလာတယ္၊၊ မိဘေတြရဲ႕ သက္ျပင္းခ်သံေတြနဲ႔အတူ ေသနတ္သံေတြၾကားရင္ ညည သမီးတို႔ေတြ အိပ္မရၾကေတာ့ဘူး၊၊ သမီးတို႔မွာ စားစရာ ျပတ္မွာစိုးလို႔ အဖြားေလးေပးမယ့္ ဆန္ထုပ္္ကို အေဖက ဟိုး … ၾကည့္ျမင္တိုင္ကေန သမီးတို႔ေနတဲ့ သမိုင္းအထိ ေျခလ်င္ ထမ္းပိုးၿပီး ျပန္လာတယ္၊၊ အေမ့မွာ အေဖျပန္ မေရာက္မခ်င္း ဘာမွမစားဘဲ အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ေစာင့္ေနတယ္၊၊ က်ိဳက္၀ိုင္းဘုရားလမ္းမႀကီးမွာ ပဲအပုတ္နံ႔ေတြ လိႈင္လာတယ္၊၊ ေစ်းထဲမွာ သမီးႀကိဳက္တဲ့ မုန္႔ေတြ မေရာင္းေတာ့ဘူး၊၊ သမီးတို႔ မျမင္ဖူးတဲ့ ပစၥည္းေတြပံုၿပီး ေရာင္းေနၾကတယ္၊၊ အေဖက အေမနဲ႔ အစ္ကိုေတြကို အျပင္က ဘာမွ မယူလာဖို႔ ဘာလာ ေရာင္းေရာင္း ဘာမွ မ၀ယ္ဖို႔ မွာတယ္၊၊အားလံုးၿပီးသြားတဲ့အခါ သမီးတို႔ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္တယ္၊၊ စာေမးပြဲ လည္း ေျဖရတယ္၊၊ ဘာမွလည္း မသိဘဲနဲ႔ေလ၊၊

ဒါေပမယ့္ အိပ္ပ်က္ညေတြ ၿပီးဆံုးသြားၿပီလို႔ ထင္ခဲ့တာ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး၊၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်မွ သမီးတို႔ မိသားစုေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ အိမ္မက္ဆိုးေတြရဲ႕အစနဲ႔ ၾကံဳလာရမွန္း သိလိုက္ရတာ။

သမီးတို႔ ေနရာေလး ဖ်က္ေပးရမယ္ တဲ့၊၊
အစိုးရစက္႐ုံေတြနဲ႔ ကိုက္ ၁၀၀ လား၊ ၃၀၀ လား အကြာအထိ ဖ်က္ေပးရမယ္တဲ့၊၊

အိမ္ဖ်က္ရေတာ့မယ္လို႔ သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖ့မ်က္နွာကို ျမင္ရတာ ၿပိဳေတာ့မယ့္ မိုးလိုပါ၊၊
အေဖဟာ သမီးတို႔ရဲ႕ ေကာင္းကင္ပါ၊၊ အေဖရဲ႕ မ်က္နွာညိဳေတာ့ သမီးတို႔ ဘာမွန္းမသိဘဲ ငိုခ်င္ခဲ့တယ္၊၊
တို႔ဘယ္ကိုသြားမလဲ တဲ့၊၊

အိမ္မေျပာင္းခင္ အပင္ေတြကို ေရာင္းခဲ့လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ အေဖက အပင္အေရအတြက္နဲ႔ ေရာင္းေတာ့ သမီးတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အပင္ေလးေတြကို လာခုတ္ၾကေတာ့ အေမ႐ုိက္တာေတာင္ မငိုခဲ့တဲ့ အစ္ကိုလတ္က ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခဲ့တယ္၊၊ သူ႔လင့္စင္ေလး ပ်က္သြားတာကိုး၊၊ ေျပာင္းရေတာ့မယ္ တက္ၾကတက္ၾကဆိုၿပီး စစ္ကား ရိန္းဂ်ားကားႀကီးေတြ ဆိုက္လာေတာ့ အေျပးအလႊား တက္ၾကတဲ့အခါ ကားထြက္ခါနီး သမီးရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းက ေျပးလုိက္လာၿပီး သစ္ခြအံုႀကီး လိုက္ေပးတယ္၊၊ အဲ့ဒိီသစ္ခြအံုႀကီးက အရင္တုန္းက ပန္းပြင့္ရင္ သမီးတို႔ ခူးမွာစိုးလို႔ တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔ ေအာ္ဟစ္တားေနခဲ့တာ။ အခုေတာ့ သူ႔အေမႀကီးက ဒါေတြကို ဂ႐ုမ စိုက္အားေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

အေကြ႔အေကာက္ေတြ လမ္းမႀကီးေတြ တံတားႀကီးေတြ ျဖတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး ျမစ္ႀကီးတစ္စင္းကို ျဖတ္အၿပီးမွာ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကို ေတြ႔ရတယ္၊၊ ဘာဆိုဘာမွ မရွိဘူး၊၊ အလံလိုလို အ၀တ္စေလးေတြ ေထာင္ထားတဲ့ ကႏၷားဖ်င္းတဲေလးေတြ။ ကားျဖတ္သြားေတာ့ မ်က္စိအေၾကာင္သားေလးေတြနဲ႔ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ သမီးတို႔အ႐ြယ္ ကေလးေလးေတြ၊၊ မီးခိုးေလးေတြ အူေနတဲ့ တဲေလးေတြ၊၊ ေရစည္လွည္းကို ကုန္းတြန္းေနတဲ့ ေက်ာကုန္းေျပာင္နဲ႔ လူေတြ၊၊ သမီးတို႔ေတြကေတာ့ တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး အရာရာဟာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္ရတယ္၊၊ ဘာမွန္းမသိ ေၾကာက္စိတ္လည္း ၀င္လာလို႔ အေဖရင္ခြင္ထဲ၀င္ၿပီး အေဖ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေတာ့ အံႀကိတ္ၿပီး ေအးစက္တင္းမာေနတဲ့ တစ္ခါဖူးမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ပံုရိပ္ကို ေတြ႔ရတယ္၊၊ ေမာင္ေလးကို ေပြ႔ၿပီးလိုက္လာတဲ့ အေမမ်က္ႏွာကလည္း ခံစားခ်က္မဲ့ေနသလို၊၊

ဒါ … မင္းတို႔ ေနရမယ့္ေနရာပဲ တဲ့၊၊
ဘာဆိုဘာမွ မရွိဘူး၊၊ အရိပ္ဆိုလို႔ ျမက္ပင္ေလး တစ္ပင္ေတာင္ မရွိတဲ့ေနရာ၊၊
ဘုရားေရ … ဘယ္ေနရာမ်ားပါလိမ့္၊၊ ေသာင္ျပင္လႊတ္ခံရတဲ့ သူေတြလိုပါလား၊၊
တံလ်ပ္ေရာင္ေတြကလည္း တ၀င္း၀င္း၊၊ ျမင္ေလရာဟာ ေလဟာနယ္ႀကီး တစ္ခုလို၊၊
ေလတုိက္ပံုကလည္း အေဖ့လက္ကိုသာ ဆြဲမထားရင္း သမီးတို႔ ေမာင္နွမေတြ လြင့္သြားမွာေတာင္ စိုးတယ္၊၊ ျမင္ရတဲ့ ေျမႀကီးပတ္္ၾကားအက္ အကြဲႀကီးေတြက ေျမပံုဆြဲထားသလို၊၊
ကားႀကီးေပၚက ခ်ၿပီးတဲ့ ပစၥည္းပံုေတြနဲ႔ သမီးတို႔ကို လက္ဆြဲၿပီး မတ္မတ္ရပ္ေနတဲ့ အေဖ့မ်က္ႏွာကို မၾကည့္၀ံ့ ေတာ့ဘူး၊၊ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေ၀းသြားတဲ့ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ေက်ာခိုင္းထြက္သြားတဲ့ ကားႀကီးကို ေငးၾကည့္ရင္း သမီးတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ကို ေတြးမိေတာ့ …၊၊

အေဖနဲ႔ အစ္ကိုတို႔ ထိုးထားတဲ့ ကႏၷားဖ်င္း တဲေလးထဲမွာ ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလး ေဘးမွာေနရင္း မီးေမႊးေနတဲ့ အေမကို ေငးၾကည့္မိတယ္၊၊ ေမာင္ေလးက ေရဆာတယ္လို႔ ေျပာတာကို အေမကိုေျပာေတာ့ သမီးတို႔မွာ ေသာက္စရာေရေတာင္မရွိတဲ့ အျဖစ္ေတြအတြက္ သမီးရင္ထဲမွာ နာက်င္ခဲ့တယ္၊၊ မိဘေတြဆို ဘယ္လိုေနခဲ့ မလဲလို႔ မေတြးရဲေတာ့ဘူး၊၊

မနက္တစ္ေခါက္ ညေနတစ္ေခါက္ ေရလာေပးတဲ့ ေဘာက္ဆာကားႀကီးကို ေမွ်ာ္ရတဲ့အလုပ္၊၊ သားေလး ငါးေလးကို နီးရာ႐ြာေတြက လာေရာင္းမွ စားရတယ္၊၊ ညဘက္ဆို ပိန္းပိန္းေမွာင္ေနတဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးၾကားမွာ ညညဆို သူခိုးပူလြန္းလို႔ ကိုယ့္လံုျခံဳေရးအတြက္ ကိုယ့္ဘာသာ အလွည္က် ကင္းေစာင့္ရတဲ့ အစ္ကိုေတြ ေဘးမွာ ထိုင္ရင္း ေျခာက္ေသြ႔သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သစ္ခြအံုေလးကိုေငးရင္း သမီးတို႔ရဲ႕ အိမ္ေဟာင္းေလးကို လြမ္းတဲ့ စိတ္နဲ႔ ငိုမိတယ္၊၊

ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ ဘ၀ကေတာ့ တစ္သက္တာအတြက္ ဘယ္လိုမွ ေမ့လို႔ရမယ္ မထင္ဘူး၊၊ ၿမိဳ႕သစ္မွာ သမီးတို႔အတြက္ ေက်ာင္းမရွိဘူးဆိုရင္ ယံုမွာလား၊၊ မိုးသည္းသည္း ေလထန္ထန္မွာ သမီးတို႔ေမာင္ႏွမေတြ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတယ္ေလ၊၊ ညီမေလးက ေခါင္မိုးျပည့္ေအာင္ မမိုးရေသးတဲ့ ၿမိဳ႕သစ္ ေက်ာင္းေလးမွာ တက္ရတယ္၊၊ သမီးတို႔ ေမာင္နွမေတြ ေက်ာင္းသြားရင္ ေမာင္ေလးကိုေပြ႔ရင္း စိတ္မခ်လြန္းလို႔ မ်က္ေစ့တဆံုး ေငးၾကည့္ေနတဲ့ အေမကိုၾကည့္ရင္း သမီးတို႔ေမာင္နွမေတြ ၀မ္းနည္းစိတ္မ ေကာင္းျဖစ္ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးသလို ခံစားခဲ့ရတယ္၊၊၊ အိမ္အျပန္မွာ လမ္းေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားေနတဲ့ အေဖ့ကို ေမွ်ာ္ၾကရင္း သမီးတို႔ ရင္ေမာခဲ့ရတယ္၊၊

ဒီလိုမ်ဳိး သမီးတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြ အားလံုးေျပာင္းျပန္လွန္သလို ေနရာေတြ ေျပာင္းေပးခဲ့ရတာေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ဘာေတြေၾကာင့္ဆိုတာ သမီးငယ္ငယ္တုန္းက မသိခဲ့တာ အမွန္ပါ၊၊ သမီးတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကို အၿငိဳးမရွိဘဲ ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ခဲ့သူေတြကို ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ သိေအာင္ႀကိဳးစားမယ္လို႔ သမီးဆံုးျဖတ္ခဲ့ တယ္၊၊

သိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သမီးက သမီးတို႔လို သိသြားတဲ့ သူေတြကို လံုျခံဳေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ေနရာတစ္ ခုမွာ ေရာက္ေနၿပီအေဖ၊၊ ဒါေပမယ့္ သမီးသိခ်င္တာ တစ္ခုရွိတယ္။ သမီး အရိပ္လို အျမဲၾကည့္ခဲ့တဲ့ အေဖရဲ႕ မ်က္နွာ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုရွိေနမယ္ဆိုတာကိုပါ အေဖ …။

(တိုင္းျပည္ရွိၿပီး တုိင္းျပည္ေပ်ာက္ေနရတဲ့၊ ေနရာရွိၿပီး ေနရာေပ်ာက္ေနရတဲ့၊ အိမ္ရွိၿပီး အိမ္ေပ်ာက္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြအတြက္ …)

ဆုမြန္