၀မ္းဆက္တစံု

အာဖ်ံကီြး

ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ဟာ ၀င္ေငြေကာင္းၿပီး ဂုဏ္လည္းရွိတဲ့ အလုပ္ျဖစ္လို႔ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ေတြ မက္ေမာတဲ့ အလုပ္တခု ျဖစ္ပါသတဲ့။ အာဖ်ံကီြးတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ရတာ လခနဲ႔ မေလာက္ငွလို႔ ကေလးေတြကို စာသင္ရင္း မုန္႔ပါတြဲေရာင္းလို ေရာင္းရ၊ ကိုယ့္အတန္းက ကေလးေတြကိုပဲ အိမ္ေခၚၿပီး ၀ုိင္းက်ဴရွင္ ျပလိုျပရနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာမေတြခမ်ာ နိစၥဓူ၀ ၀မ္းေရးေျပလည္ဖို႔အေရး ဖတ္သီဖတ္သီနဲ႔ လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီလို အမ်ားစု ေက်ာင္းဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာမေတြ ဆင္းရဲမြဲေတ ဒုကၡေရာက္ေနၾကေပမယ့္ လင္ခ႐ူဇာကားႀကီးေတြ စီးၿပီး ဟန္းဖုန္း ေလးငါးလံုး (ႏိုင္ငံတကာမွာ ဟန္းဖုန္းဆိုတာ ကေလးေရာ ေခြးပါ အလြယ္တကူ ကိုင္ေနၾကတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာကေတာ့ ဟန္းဖုန္းဆိုတာ အခုအခ်ိန္အထိ သူေဌးကိုင္ပစၥည္း ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒါကလည္း လြယ္တာကို ခက္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ စားေပါက္ထြင္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေနရတာပါ။ အဲဒီလိုခက္မွလည္း စစ္အုပ္စု၀င္ေတြ အိတ္ကပ္ထဲ သပိတ္၀င္အိတ္၀င္ ေရာက္မွာမဟုတ္လား။) နဲ႔ ဇိမ္က်ေနတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာမႀကီးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ အကပ္အရပ္ေကာင္းလို႔ ရန္ကုန္လို မႏၱေလးလို ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ နာမည္ႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ျဖစ္ေနၾကသူေတြေပါ့။

ရန္ကုန္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ တီတီစီတို႔၊ ဒဂံု (၁) တို႔၊ လသာတို႔ … စတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးေတြေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီဆရာ၊ ဆရာမႀကီးေတြ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ၀င္ေငြေကာင္းၾကတာလဲဆိုေတာ့ (စာအသင္အျပေကာင္းလို႔ မဟုတ္ဘဲ) သူတို႔ေက်ာင္းကို ေျပာင္းထားခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြဆီက တေယာက္ကို ၃ သိန္း၊ ၅ သိန္း၊ ၇ သိန္း၊ ၁၀ သိန္း စသျဖင့္ ေငြေၾကးေသာ္လည္းေကာင္း၊ တန္းဖိုးညီမွ်တဲ့ ပစၥည္းေသာ္လည္းေကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေတာင္းၿပီး ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေနၾကတာပါတဲ့ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီလို ေက်ာင္းေျပာင္းေၾကး ေပးဖို႔အတြက္ သူတို႔က တိုက္႐ိုက္အေတြ႔မခံဘဲ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ လက္ေအာက္ငယ္သား ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ပြဲစားလုပ္ေပးၾကရတာပါတဲ့။ အာဖ်ံကီြးလည္း ၾကားကာစက အဲဒီသတင္းကို မယံုခ်င္ခ်င္ ျဖစ္မိေသးရဲ႕။ ပညာေရးေလာကက လူေတြေတာ့ ဒီေလာက္အထိ အက်င့္မပ်က္ေလာက္ေသးဘူးလို႔ ထင္မိလို႔ပါ။

ဒါေပမယ့္ တရက္သားမွာေပါ့ …။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ လမ္းသလားေနရင္း အာဖ်ံကီြးရဲ႕ မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔မွ သူရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ကို နားေထာင္ၿပီး ယံုလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔က အာဖ်ံကီြးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်း ဂံုးတံတားနာမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း အာဖ်ံကီြးမိတ္ေဆြ ကိုျမင့္တို႔ သားအဖနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုတယ္။ ကိုျမင့္က လက္တဘက္မွာ ပက္ကင္ထုပ္ထားတဲ့ အထုပ္ေလးတထုပ္ ကိုင္လို႔၊ လက္တဘက္ကေတာ့ သူ႔သမီးကေလးကို လက္ဆြဲလို႔။ သူ႔ၾကည့္ရတာ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းဘူး။ ဒါနဲ႔ အာဖ်ံကီြးကပဲ စၿပီး ပဋိသႏၶာရစကား ဆိုလိုက္တယ္။

“ဟာ ကိုျမင့္၊ မေတြ႔တာ အေတာ္ေတာင္ ၾကာၿပီ၊ ဘယ္သြားမလို႔လဲ၊ မဂၤလာေဆာင္လားဗ်၊ လက္ထဲမွာလည္း ပက္ကင္ထုပ္ႀကီးနဲ႔” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ အာဖ်ံကီြးေျပာၿပီး စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာမွ ကိုျမင့္ဆီက စကားသံ ထြက္လာတယ္။
“မဟုတ္ပါဘူး ဆရာရယ္၊ သမီးေလးကို ေက်ာင္းသြားအပ္ၿပီး ျပန္လာတာပါ”
“ဟာ သမီးေက်ာင္းအပ္ၿပီး ျပန္လာတာမ်ား ဘာလို႔ မ်က္ႏွာမေကာင္းရတာလဲ၊ လာဗ်ာ ေတြ႔တုန္း လက္ဖက္ရည္ေလး ဘာေလးေသာက္ၿပီး စကားေျပာရေအာင္၊ အခ်ိန္ရတယ္မဟုတ္လား”

ကိုျမင့္တို႔ သားအေဖ စကားမေျပာဘဲ အာဖ်ံကီြးေနာက္က တိတ္တိတ္ကေလး လိုက္လာတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲ ေရာက္တာနဲ႔ အာဖ်ံကီြးကပဲစၿပီး စကားစ ျပန္ဆက္လိုက္တယ္။

“ဆိုပါဦး သမီးေက်ာင္းအပ္ၿပီး ျပန္လာတာ ဘာျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာမေကာင္းရတာလဲ”
“မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး ဆရာရယ္၊ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္ႀကီးလည္း ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး”
“ဟာ တိုင္းျပည္ႀကီး ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ၊ လုပ္စမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားေျပာျပမွ က်ေနာ္လည္း သိမွာေပါ့၊ ဘာေတြျဖစ္ေနလို႔လဲ”

အာဖ်ံကီြး အဲဒီလို ေလာေဆာ္လိုက္ေတာ့မွ ကိုျမင့္က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ေျပာျပပါေတာ့တယ္။

“ဒီလိုဆရာ၊ က်ေနာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒဂံု (၁) မွာ ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီး မိတ္ေဆြတဦး ရွိတယ္။ တရက္မွာ သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ စကားစပ္မိရင္း က်ေနာ့္ကေလးကို သူတို႔ေက်ာင္း ေျပာင္းထားခ်င္ရင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးကို ၀မ္းဆက္တစံု ကန္ေတာ့ရင္ အဆင္ေျပမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဆရာလည္း သိပါတယ္။ က်ေနာ္က တကၠစီေမာင္းတယ္။ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီးက ေစ်းထဲမွာ ဆိုင္ေလးဖြင့္ထားတယ္။ တလကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ၀င္ေငြ ငါးေသာင္းေလာက္ ရွိေပမယ့္ အိမ္စရိတ္ရယ္၊ စားတာ ေသာက္တာရယ္ဆိုေတာ့ သိပ္ၿပီး ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ရွိလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္သမီးေလးကိုေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ေျပာင္းထားခ်င္လို႔ ႏွစ္လေလာက္ႀကိဳၿပီး ေငြစုထားတာ သံုးေသာင္းေလာက္ စုမိပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီး အမ်ဳိးသမီးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲသြားၿပီး ကီမိုႏို ၀မ္းဆက္တစံု ၀ယ္ခိုင္းထားတယ္။ တေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေတာင္ ေပးရတယ္ဆရာ။ က်န္တဲ့ေငြကိုေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ရင္ ဘာေၾကး ညာေၾကးေပးဖို႔ဆိုၿပီး ခ်န္ထားပါတယ္။”

“ဒီေန႔ ေက်ာင္းစဖြင့္တာနဲ႔ သမီးကိုေခၚၿပီး ေက်ာင္းသြားအပ္တယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အသိေက်ာင္းဆရာမနဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူ႔ကို ၀မ္းဆက္တစံု ယူလာပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ဒီကို မယူလာနဲ႔ အိမ္ကို သြားေပးရမွာလို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အဲဒီလိုမွန္း မသိလို႔ တပါတည္း ယူလာမိခဲ့တယ္လို႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူက ဘယ္မွာလဲ ရွင့္၀မ္းဆက္လို႔ ေျပာေတာ့ က်ေနာ္က ဒီမွာဆိုၿပီး လက္ထဲက ကီမိုႏို ပက္ကင္ထုပ္ကို ျပလိုက္ပါတယ္။ သူက က်ေနာ္ျပတဲ့ ပက္ကင္ထုပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ရွင့္၀မ္းက ဘာ၀မ္းဆက္လဲလို႔ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္က ကီမိုႏို ၀မ္းဆက္ပါ။ အေကာင္းစားပါ ဆရာမလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူက အားရပါးရ ရယ္ၿပီး ရွင္ကလည္း အူတူတူနဲ႔၊ က်မေျပာတဲ့ ၀မ္းဆက္က တီဗီအေပၚစက္ ေအာက္စက္ ၀မ္းဆက္ကို ေျပာတာရွင့္လို႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ က်ေနာ္လည္း တပ္ေခါက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။ သမီးကိုလည္း အရင္ေနတဲ့ေက်ာင္းက ထုတ္ထားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္ေက်ာင္းေျပာင္းထားရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး ဆရာရယ္။ သူေျပာတဲ့ တီဗီအေပၚစက္ ေအာက္စက္က ငါးသိန္းေလာက္ရွိေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ တတ္ႏိုင္မွာလဲ” တဲ႔။

ေျပာလည္းၿပီးေရာ ကိုျမင့္တေယာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနပါေတာ့တယ္။ အာဖ်ံကီြးလည္း သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္ၿပီး မူလေက်ာင္းမွာပဲ အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာဆိုၿပီး ျပန္ထားဖို႔ အၾကံျပဳလိုက္တယ္။ ကိုျမင့္လည္း စကားက်ယ္က်ယ္ေတာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားေလရဲ႕။ ေနာက္မွ သတင္းျပန္ၾကားရတယ္။ မူလေက်ာင္းမွာပဲ အဲဒီ ကီမိုႏို၀မ္းဆက္နဲ႔ ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ထားလိုက္တာ အဆင္ေျပသြားပါသတဲ့။ ဟူး … ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ၀မ္းဆက္တစံု ရယ္လို႔ပဲ အာဖ်ံကီြး သက္ျပင္းခ်မိရဲ႕။

(ေစာလင္းေက်ာ္၏ ေျပာျပခ်က္ကို ဆင့္ပြားတင္ဆက္ပါသည္။)

အာဖ်ံကီြး