စက္တင္ဘာရဲ႕ မေမ့ရက္တဲ့ ေန႔ရက္ဆိုးမ်ား

စက္တင္ဘာရဲ႕ မေမ့ရက္တဲ့ ေန႔ရက္ဆိုးမ်ား
ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတဦး

စက္တင္ဘာ … မွသည္ … ဒီဇင္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာမွသည္ မတ္လ။ အခ်ိန္ေတြကို အဲသလို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ ႏွစ္ေဟာင္းမွာ ေၾကကဲြစရာေတြကို ခ်န္ထား႐ံု ခ်န္ထားခဲ့ရက္မွာလား။ ပံုမွန္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ သြားလာမႈေတြနဲ႔ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္ေနၿပီဆိုတဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္။ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ေတြဟာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၿပီးဆံုးသြားေတာ့မွာလား။ ဒီလိုပဲ ၿပီးခဲ့ရတာပါပဲလို႔ ေျပာတဲ့သူေတြကို တခုေတာ့ က်မေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိိုနဲ႔ပဲ က်မတို႔ ၾကံဳခဲ့သမွ်ေတြကို ေခါင္းငံု႔ခံခဲ့ၾကလို႔ ခုခ်ိန္ထိ အာဏာရွင္ေတြ လက္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္နိုင္ခဲ့ေသးတာ ဆိုတာကိုပါ။ တႀကိမ္တည္းနဲ႔ေတာ့ မရနိုင္ဘူး။ ေနာက္အႀကိမ္ေတြအတြက္ ျပည္သူေတြ ေသြးေအးမသြားၾကပါနဲ႔ဦးလို႔ က်မေျပာခ်င္တယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ သားေတြ ေျမးေတြ ေနာင္ေရးအတြက္ က်မတို႔မွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ အာဇာနည္ေတြ ေပါမ်ားလွတဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ စဥ္းစားဉာဏ္ နည္းပါးၿပီး တိုင္းျပည္ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးေအာင္၊ စုတ္ျပတ္ သတ္ေအာင္္ လုပ္ေနတဲ့ လူတစုရဲ႕ လက္ေအာက္က ဘာျဖစ္လို႔ က်မတို႔ မလြတ္ေျမာက္နိုင္ၾကတာလဲ။

စက္တင္ဘာ အေရးအခင္း ျဖစ္လာတာ ဆီေစ်းႏႈန္းေတြ ႐ုတ္တရက္ တက္သြားတာ သက္သက္ေၾကာင့္လို႔ ေတာ့ က်မအေနနဲ႔ မထင္မိဘူး။ ျမန္မာျပည္သူ ျပည္သားေတြမွာ ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡေတြ ခါးသီးျပည့္ႏွက္ ေနတဲ့အခ်ိန္ ေနာက္ထပ္တိုးလာတဲ့ ဒုကၡတခုအတြက္ေတာင္ ခံစားနိုင္စြမ္းမရွိေတာ့လို႔ ေပါက္ကဲြထြက္သြား ရျခင္းလို႔ပဲ သာမန္နားလည္မိပါတယ္။

က်မက နိုင္ငံေရးေတြ ၀ါဒေတြ မသိတဲ့၊ ပါတီစဲြ ပုဂၢိဳလ္စဲြလည္း မရွိတဲ့ သာမန္ျပည္သူတဦးပါ။ က်မတို႔ ျပည္သူေတြဟာ အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ စား၀တ္ေနေရး ေျပေျပလည္လည္နဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရတဲ့ (ကိုယ့္အိမ္ထဲ ကိုယ္ေနၿပီး ဗုိလ္တကာ့ ဗိုလ္ေတြကို ေၾကာက္ေနရတဲ့ အခုလို ဘ၀မ်ဳိးမဟုတ္တဲ့) ဘ၀မ်ိဳးကိုေတာ့ လုိခ်င္ၾကမွာပါပဲ။ ျပည္သူေတြ ဘာေတြ လိုအပ္ေနၾကသလဲ၊ ဘာေတြ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနၾကသလဲ ဆိုတာကို မၾကည့္ဘဲ မ်က္ေမွာက္ အေျခအေနကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၊ ျပည္သူ႔အသံေတြကို နားခါးေနတဲ့ အစိုးရကို ဘယ္ျပည္သူက ၾကည္ျဖဴပါ့မလဲ။ က်မလို သာမန္လူတေယာက္ေတာင္ ဆီေစ်းေတြ ႐ုတ္တရက္ တက္သြားၿပီး ျပည္သူေတြ ဟိုေျပး ဒီေျပး ဒုကၡေရာက္ေနတာ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့ မုန္တိုင္းရဲ႕ အနံ႔အသက္ကို ခံစားမိလိုက္တယ္။ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္ေနတဲ့ သူေတြ ရွိသမွ် အခြင့္အေရးေတြ အခ်င္းခ်င္း လုယူဖို႔၊ ကိုယ့္စားခြက္ ဘယ္သူ၀င္လုမလဲ မာန္ေစာင္ေနရတာေတြ အတြက္ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကလို႔ ဒါေတြကို မသိမျမင္ၾကတာလား။ ျပည္သူေတြ ခံစားေနၾကရတဲ့ ဒုကၡေတြ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ တကယ့္ အေျခအေန မွန္ေတြကို မျမင္ေလာက္ေအာင္ကို လစ္လ်ဴရွဴထားလို႔ပဲလို႔ က်မ ရင္နာနာနဲ႔ သေဘာေပါက္လိုက္ ရပါတယ္။

တေန႔ထက္ တေန႔ ပိုတိုးတိုးလာတဲ့ ဒုကၡေတြကို အသံတိတ္ ႀကိတ္မွိတ္လို႔ ခါးစည္းသာ ခံၾကေပေတာ့။ အသံမထြက္နဲ႔ …၊ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔။ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားနဲ႔။ လက္ထဲမွာပဲ ဥပေဒရွိတယ္။ လက္ထဲမွာပဲ အမွားအမွန္ ရွိတယ္၊ လက္ထဲမွာ ေသေစတတ္တဲ့ ေသနတ္ေတြ ရွိတယ္။ က်ည္ဆံေတြမွာ မ်က္စိမပါဘူး။ အဲသလို ၿခိမ္းေျခာက္မႈ မ်ားစြာေအာက္မွာ၊ မမွ်တမႈေတြၾကားမွာ၊ ရက္ရက္စက္စက္ နွိပ္ကြပ္မႈေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြ ေၾကာက္တတ္ၾကတာ အျပစ္လို႔ မယူဆမိဘူး။ ကဲ … ဒီေလာက္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ျပည္သူေတြ ဆႏၵျပပဲြထဲ ထြက္လာၾကတဲ့ အျဖစ္ဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သတၱိရွိၿပီး ျပည္သူေတြဘက္မွာ အမွန္တရားဘက္မွာ ရပ္တည္ရဲတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ယံုၾကည္ၾကလို႔လို႔ က်မေျပာရဲပါတယ္။

ေရွ႕ဆံုးမွာ ကိုယ္တိုင္ေနၿပီး တရားမွ်တျခင္းနဲ႔ ရဲရင့္ျခင္းကို ျပသခဲ့တယ္။ ဒါဟာ လုပ္ၾကံညာၿဖီးလို႔ရတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ ၈၈-မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပပဲဲြေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆႏၵမွန္ ေဖာ္ထုတ္ျပရဲတဲ့ ျပည္သူေတြ တျဖည္းျဖည္း ပါလာၾကပါတယ္။ အဲဒီဆႏၵျပတဲ့ သူေတြကို နအဖလက္ကိုင္တုတ္ေတြက အတင္းအၾကမ္းဖက္ ဆဲြလဲြၿပီး ကားေတြေပၚ အင္အားသံုး အၾကမ္းဖက္ၿပီး ဖမ္းဆီးခဲ့ၾကပါတယ္။ အခြင့္အေရးေလး ႏွစ္ျပားတပဲဖိုး ရထားတာကို အဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး ရွဴးတိုက္တိုင္း ကိုက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္မရွိ၊ ရည္မွန္းခ်က္မရွိ အမွားအမွန္ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားနိုင္ျခင္း မရွိတဲ့ လူ႔အႏၶေတြကိုပဲ သူတို႔(နအဖစစ္အုပ္စု) စည္း႐ံုးနိုင္ပါလိမ့္မယ္။

လက္နက္လည္းမရွိ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြလည္း မရွိေပမယ့္ ျပည္သူေတြနဲ႔ တသားတည္း က်ေနတဲ့ (သူတို႔မွာ မရွိတဲ့ ) အရည္အခ်င္းေတြ ရွိေနတဲ့ သူေတြကိုေတာ့ စစ္အုပ္စုက လံုး၀ လိုလားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲလို ျပည္သူေတြနဲ႔ တသားတည္းက်တဲ့ သူေတြ ေပၚလာရင္လည္း ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ သူတို႔ တားဆီးပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက မတရားတာကို ခံလာရတာ မ်ားေတာ့ ခါးသီးလာၾကပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မပါရဲရင္ေတာင္ ေဘးကေန အားေပးၾကတာကိုၾကည့္ရင္ ျပည္သူ႔ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ အမွန္တရားကို ရင္မဆိုင္ရဲလို႔၊ မ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီး ဇြတ္ျငင္းေနတာမ်ိဳး မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာမ်ဳိးကေတာ့ ျပည္သူေတြက ပိုၿပီး အယံုအၾကည္ပ်က္ေအာင္ အ႐ုိအေသတန္္ေအာင္ လုပ္ေနသလိုပါပဲ။ အဲဒါမ်ဳိးက ကုိယ္တိုင္မလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွ လုပ္လို႔မရပါဘူး။ နအဖအေနနဲ႔ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးေနတယ္ဆိုတာကို သေဘာမေပါက္လို႔ အဲသလိုလုပ္ေနတာပါ။

ပိုၿပီးဆိုးတာက မေက်နပ္မႈေတြေၾကာင့္ ဆႏၵျပပဲြေတြ ေနရာအနွံ႔မွာ ျဖစ္ပြားလာတဲ့အေပၚ ကိုင္တြယ္တာ ေတာ္ေတာ္ကို ညံ့ဖ်င္းလြန္းပါတယ္။ က်မကေတာ့ တုိင္းျပည္ကို (သေဘာတူတူ၊ မတူတူ) အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရအေနနဲ႔ေတာ့ ဒီလို ကိစၥမ်ဳိးကို ပါးပါးနပ္နပ္ ကိုင္တြယ္ လုပ္ေဆာင္သြားသင့္တယ္လို႔ ယူဆတာပဲ။ အခုေတာ့ စက္တင္ဘာ အေရးေတာ္ပံုကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္ပံုေၾကာင့္ စစ္တပ္အစိုးရဆိုတာ အၾကမ္းဖက္တာပဲ တတ္တယ္လို႔ ျပည္သူေတြက လံုး၀ဥႆံု ယံုၾကည္သြားပါေတာ့တယ္။

ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္အေနနဲ႔ ပခုကၠဴမွာျဖစ္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီး အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ့္ေနရာတခုကလဲြရင္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ရာ ဘာသာ သာသနာကိုပါ နင္းေခ်ရဲတဲ့ တဖက္စြန္းေရာက္ေနတဲ့ အာဏာ႐ူးမႈကို အဲဒီပခုကၠဴကိစၥမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ တကယ္ဆို သာသနာ့အႏြယ္၀င္ ရဟန္းေတာ္ေတြပဲ။ သကၤန္းျမင္တာနဲ႔ ဘုရားသားေတာ္ သာသနာေတာ္ထမ္းပဲဆိုၿပီး ၾကည္ညိဳ ဦးခ်ရမွာပါ။ အဲသလိုလုပ္လိုက္ရင္ ကိုယ္မွားသြားကို ေတာင္းပန္၀န္ခ်တာ ေအာက္က်တယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆစရာ မရွိတဲ့အျပင္ မွားတာကို ၀န္ခံရဲတဲ့ သတိၱေတာ့ ရွိရွာသားပဲလို႔ အဆိုးေတြထဲက အေကာင္းျမင္စရာ တကြက္ေတာ့ ရွိလာပါဦးမယ္။ သတင္းေတြ ၾကားစကေတာ့ မယံုတ၀က္ရယ္။ လုပ္လိမ့္မယ္ မထင္ခဲ့မိၾကဘူးေလ။ ပံုႀကီးခ်ဲ႕သတင္းေတြ ျဖစ္မွာပါလို႔ပဲ ေနခဲ့ၾကတာ။ ရဟန္းေတာ္ေတြ ေဒါသထြက္ေနၾကတာ သတင္းထဲပါလာေတာ့ အေျခအေနေတြ ပိုဆိုးကုန္ၾကေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သိလိုက္တယ္။ သူတို႔အေနနဲ႔ လုပ္လို႔ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ေတာင္းပန္၊ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ သူေတြကို အေရးယူေပးလုိက္ရင္ကို ေတာ္တန္႐ံု ၿပီးသြားမယ့္ဥစၥာ …။ မိုက္တြင္းနက္လိုက္ေလေတာ့ အ၀ိစိထိ ဆင္းဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့ေလ။

အဲဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ မုန္တိုင္းရွိေတာ့ ရာသီဥတုက မံႈမံႈမိႈင္းမိႈင္း။ သံဃာေတာ္မ်ားက ပခုကၠဴမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရဟန္းေတာ္မ်ားအား လူသိရွင္ၾကား ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အေနနဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာ ပရိတ္႐ြတ္ဖတ္ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပပဲြေတြ ေနရာအနွံ႔ ေပၚေပါက္လာတယ္္။ တကယ္ဆို ျမန္မာျပည္လို ဗုဒၶဘာသာတိုင္းျပည္မွာ သံဃာ့အားက ႀကီးမားလွပါတယ္။ သံဃာထု ေနာက္မွာလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျပည္သူလူထုက အမ်ားအျပား။ ယံုၾကည္ သဒၶါအားေကာင္းတဲ့ ျမန္မာျပည္သားမ်ားအတြက္ ကိုယ့္ေစာ္ကားတာမွ သည္းခံနိုင္ေသးရဲ႕။ ကုိယ္အထြတ္အထိပ္ထား အျမတ္တနိုးထားတဲ့ သူေတြကို ေစာ္ကားတာမ်ဳိးက်ေတာ့ ပိုနာတတ္ၾကေသးသည္ပဲ။

အဲဒီမွာ သူတို႔လြန္မွန္း မွားမွန္းသိသြားေတာ့ စစ္အုပ္စုက နည္းနည္း ကိုယ္ရွိန္သတ္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သံဃာေတာ္ေတြ ပရိတ္႐ြတ္ဖတ္ ဆႏၵျပပဲြမ်ားေတြမွာ ၀င္ေရာက္တားဆီးျခင္း မျပဳခိုင္းဘဲ အသာေစာင့္ၾကည့္ေစခဲ့တယ္္။ သံဃာေတာ္ေတြက သူတို႔သံဃာ့အေရးမို႔ ျပည္သူမ်ားမပါ၀င္ဖို႔ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြကို္ ေမတၱာရပ္ခဲ့ပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၇-ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး လူသိရွင္ၾကား ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္းမျပဳက နအဖစစ္အစိုုးရအား ပတၱနိကၠဳဇၨနကံေဆာင္မႈကို တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ျပဳလုပ္မယ္လို႔ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္္။

က်မတို႔ကေတာ့ အခုမွ ၾကံဳဖူးတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြပါ၀င္တဲ့ ဆႏၵျပပဲြေတြနဲ႔ ကံေဆာင္မႈေတြကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ၾကပါတယ္္။ တကယ္ပါပဲ။ သံဃာေတာ္ေတြ ကံေဆာင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ မိုးေတြကလည္း ေကာင္း၊ မိုးေတြ ေရေတြၾကားမွာ ၀ိနည္းေတာ္နဲ႔အညီ လႊမ္းျခံဳထားတဲ့ သကၤန္း စိုစိို ေလးေလးေတြနဲ႔ ေဒါသမပါ ၿငိမ္းေအးစြာ ေမတၱာသုတ္ ႐ြတ္ဆိုေနတဲ့ အသံေတြ လမ္းေတြေပၚမွာ ၾကားလာရပါတယ္္။ ျမင္တဲ့သူေတြ ဘယ္လို ခံစားရမလဲ။ မတုန္လႈပ္ ဘယ္သူ ေနနိုင္္မလဲ။ ေျပာၾကဦးေလ။ အာဏာကို အေခ်ာင္ ျဖတ္လမ္းက လိုခ်င္ေနၾကတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြလို႔။ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေမတၱာဓာတ္မွာ ေမတၱာအရင္းခံ ရွိၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ အလြယ္တကူ စီးကူး ေပါင္းစည္းမိသြားၾကပါတယ္။ သနားစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေမတၱာကို မခံစားခဲ့ဖူးၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ သရဲတေစၧေတြ ပရိတ္တရား မနာ၀ံ့သလိုဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ ထင္တယ္။ စနစ္က်လွစြာ စည္းကမ္းတက် ပရိတ္ရြတ္ဖတ္ လမ္းေလွ်ာက္ ကံေဆာင္လာၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကို ျပည္သူေတြ ေက်ာင္းသားအရြယ္ လူငယ္ေလးေတြသာမက လူႀကီးေတြပါ ၀ိုင္း၀န္းကာရံ ေပးထားၾကတာ ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ေသြးေတြ ျပန္လည္ ပူေႏြးလာၾကပါၿပီ။ ဒါ ဗမာေဟ့။ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္ ငုတ္လွွ်ိဳးမသြားမယ့္ တို႔ျမန္မာေတြရဲ႕ အမွန္တရားဘက္က သတၱိေသြးေတြေဟ့ …။

လူငယ္ေလးေတြက ဆံပင္ နီေၾကာင္ေၾကာင္ေလးေတြ၊ ကိုးရီးယား မင္းသားစတို္င္ေလးေတြ ပါမယ္။ မိန္းကေလးေတြက ေျခသလံုးတ၀က္ ေဘာင္းဘီစကတ္ေလးေတြ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ေတြ ၀တ္ထားၾကတာေတြလည္း ပါမယ္။ ထိုင္မသိမ္းနဲ႔ ရင္ဖံုး၀တ္မွ ျမန္မာပီသမတဲ့လား။ ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ အေပၚယံထိန္းသိမ္း႐ုံနဲ႔ ရမတဲ့လား။ ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရနိုင္တဲ့ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္နုိးတဲ့ စိတ္ဓာတ္တို႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြရဲ႕ အေသြးအသားထဲမွာ ရွိေနတယ္ေလ။ က်မ အားတက္ခဲ့ရတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ား ၾကြခ်ီလာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ျပည္သူေတြ တခဲနက္ အားေပးေနၾကတာကို ၾကည့္ၿပီး ရင္တြင္း ဆႏၵအမွန္ေတြကို ျမင္နိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေၾကာက္႐ြံ႕စိုးထိတ္မႈေတြရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က တကယ့္ဆႏၵ အစစ္အမွန္ေတြကို ျမင္ေတြ႕ၾကရတာပါ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့ တာ၀န္သိ ျပည္သူေတြရဲ႕ မီဒီယာလက္နက္က အေရးပါခဲ့ပါတယ္။ အေရးႀကီးရင္ ေသြးစည္းတတ္ၾကတာလည္း က်မတို႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာ အစဥ္အလာေလးပါ။ တေျဖးေျဖး ဆႏၵျပပဲြေတြ က်ယ္ျပန္႔လာေပမယ့္ သူတို႔စစ္အုပ္စုဘက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနဆဲ။

ေနာက္ ၂၅- ရက္ေန႔ ညဘက္ ၁၁-နာရီေလာက္မွာ ေလာ္စပီကာနဲ႔ လိုက္ေအာ္ပါတယ္။ က်မတို႔လည္း သဲသဲကဲြကဲြ မၾကားရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္ထဲမွာ သတင္းေတြ ေရာက္လာလို႔ `လူ ၅-ဦးထက္ ပိုမစုရ။ စီတန္း လွည့္လည္ လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပျခင္း မျပဳရ´ဆိုတဲ့ ပုဒ္မ ၁၄၄ လိုမ်ဳိး ေၾကညာခ်က္ထုတ္မွန္း သိရတယ္။ ညဖက္မွာ သတင္းထူးမယ္ ထင္တယ္ဆိုၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မိကာမွ မ်က္နွာမေကာင္းတဲ့ သံဃာ့နာယက ဆရာေတာ္ေတြကို သာသနာေရး၀န္ႀကီးက က်က္သေရမဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ၈၈ - တုန္းကလို ဦးေန၀င္း တီဗီြထဲကေန တိုင္းျပည္ကို “ … တည့္တည့္ပစ္မယ္ …” လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့တာကို ျပန္အမွတ္ရမိပါတယ္။ သူတို႔ လူမစုရ ေျပာေပမယ့္ ျပည္သူေတြအင္အားက ပိုၿပီးမ်ားလာပါေသးတယ္။ ေန႔လည္ တနာရီေလာက္ဆိုရင္ လူစုၿပီး ထြက္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ ၀ုိင္း၀န္းေနၾကတာပါ။

ေနာက္တေန႔ … ေတာ္သလင္းလျပည့္ေန႔ …။ က်မတို႔ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနမိတယ္ …။ သံဃာေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြ ေဘးရန္ကင္းေစဖို႔ပဲ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ဖို႔ က်မတတ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ အခါႀကီးရက္ႀကီးမို႔ ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္ဖို႔ သြားတဲ့သူေတြကို ျပန္လႊတ္တယ္။ ဘုရားဖူးေတြကိုလည္း ဘုရားေပၚ ေပးမတက္ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဓမၼႏ ၱရာယ္ျဖစ္ေနၿပီလဲ။ လူေတြကေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြ ၾကြလာမယ့္ေနရာေတြမွာ သြားေစာင့္ေနၾကတယ္။ အေျခအေန ဆိုးလာနိုင္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၾကေတာ့ သတိေတာ့ ထားေနၾကတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ သတင္းဆိုးေတြ ဆက္တိုက္ ၀င္လာပါတယ္။ ဒီလိုပဲ မိုက္႐ုိင္းလိမ့္ဦးမွာပဲလို႔ သိထားေပမယ့္ သံဃာေတာ္ေတြကိုေတာ့ မလုပ္ေလာက္ပါဘူးလို႔ မယံုခ်င္သမွ် …။

က်မတို႔ သမိုင္းမွာ ေသြးစက္ေတြ ထပ္ၿပီး စြန္းထင္းခဲ့ၿပီေလ။ စေတးခဲ့ရတဲ့ ေသြးေခ်ာင္းထဲ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေသြးေတြပါ ေပါင္းစည္းလာခဲ့ရၿပီ။ အကုန္လံုးဟာ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ၾကည့္၊ ေတာက္ေခါက္သံေတြ ညံ။ မ်က္လံုးေတြထဲမွာလည္း မခံမရပ္နုိင္တဲ့ ေဒါသမီးလွ်ံေတြ၊ ဆို႔နင့္ေၾကကြဲမႈေတြ၊ ယူၾကံဳးမရတဲ့ ေဒါသမုန္တိုင္းေတြ ထန္ခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီေန႔က မိုးေတြကလည္း ၿခိမ္းလိုက္တာ …။ မိုးႀကိဳးပစ္သံေတြကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ သၾကားမင္းကေတာ့ သတိေပး႐ုံ သက္သက္ပဲထင့္။ မိုးႀကိဳးလက္နက္ဟာ သူတုိ႔အျပစ္နဲ႔စာရင္ သက္သာလြန္းေနလို႔ ျဖစ္မွာပဲ။ လမ္းေတြေပၚမွာ လူသူေတြ ေျခာက္ကပ္၊ ဆိုင္ေတြ ေစာေစာပိတ္၊ ႐ုံးသူ႐ံုးသားေတြလည္း ေစာေစာျပန္ၾကနဲ႔။ လမ္းေပၚမွာ စစ္ကားေတြ … စစ္ကားေတြ။ လက္နက္မရွိတဲ့ သူေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ေသနတ္ေတြေထာင္၊ ဒုိင္းေတြနဲ႔ အကာအကြယ္ယူ။ လည္စည္း အနီေတြ၊ ခရမ္းေတြ။ မ်က္နွာေတြကို ေစ့ေစ့ မၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာထားေတြမ်ဳိးနဲ႔ ေနၾကပါလိမ့္လို႔ စက္ဆုပ္စြာ ၾကည့္မိေတာ့ … အံ့ၾသစရာ …။ တင္းမာခက္ထန္ ေနရမယ့္အစား ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ ေနၾကေလရဲ႕။ ေအာ္… သူတို႔ေတြလည္း “ … သံဃံ သရဏံ ဂစာၦမိ…” ရြတ္ဆိုဖူးခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္မွာပါ။ အဇာတသတ္လို ေဒ၀ဒတ္ကို ဆရာတင္ မွားမိေလေတာ့ …။

က်မတို႔ေတြလည္း သတင္းေတြ နားေထာင္၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ဖလွယ္ အင္တာနက္ထဲကေန အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ၾကနဲ႔ ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူေနခဲ့ၾကပါတယ္။ လုပ္ရက္ေလျခင္း၊ မိုက္႐ုိင္းလိုက္ၾကတာ။ ဘာတဲ့ … သံဃာ အတုအေယာင္ေတြပါတဲ့။ သံဃာေတြကို ေစာ္ကားၿပီးရင္း ေစာ္ကားေနလိုက္ၾကတာ …. ေနာက္ဆံုးေတာ့ သံဃာစင္ပါ ေမွာက္ခဲ့ရၿပီေလ။ ေငြၾကာယံ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ၀င္စီးတယ္တဲ့။ ဘယ္လိုမွ ၾကားလို႔ မသင့္ေတာ္။ ရန္သူ႔စခန္း သိမ္းသလိုမ်ဳိး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ၀င္၊ ႐ိုက္ႏွက္ လုယက္ လုပ္သြားလိုက္ၾကတာ။ သူတို႔ ဘယ္လိုစစ္သား အ႐ုိင္းအစိုင္းေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲ ၀င္ဖ်က္ဆီးခိုင္းသလဲ။ အရင္က ႐ြာေတြ၀င္ မီးရိႈ႕ဖ်က္ဆီး မုဒိမ္းက်င့္တာ တပ္မေတာ္က လုပ္တယ္ေျပာရင္ သိပ္မယံုလွဘူး။ အခုလို အထင္ကရ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးေပၚမွာ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာကို ကိုယ္တုိင္သိလိုက္ရတဲ့ အခါက်မွ လူမသိ သူမသိ ႐ုိင္းစိုင္းနွိပ္စက္ အနို္င္က်င့္ခံရတာေတြကို မွန္းၾကည့္လို႔ ရခဲ့ပါတယ္။

သူတို႔အေနနဲ႔ အရင္ကလို တခုတည္းေသာ အစိုးရ မီဒီယာေတြနဲ႔ လိမ္ခ်င္တိုင္းလိမ္၊ ညာခ်င္တိုင္း ညာလို႔ မရေတာ့တဲ့အတြက္ ေခတ္မီ နည္းပညာေတြကို က်မတို႔ ျပည္သူေတြ ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးပါဘူး။ စစ္အစိုးရသတင္းက လိမ္ဖို႔ ညာဖို႔ ျပင္ဆင္တုန္း အင္တာနက္ထဲမွာ ပံုေတြနဲ႔ သတင္းေတြ ေနာက္ဆံုးမိနစ္ပိုင္း အခ်ိန္အထိ ျပည္သူ႔သတင္းေတြက ဦးႏွင့္ေနၿပီ။ သူတို႔ဘက္ကို ထိလာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ညစ္ပတ္ၿပီေပါ့။ မ်က္ေစ့ထဲ သဲနဲ႔ ပက္လိုက္တာေလ။ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ေတြ အကုန္ျဖတ္၊ ဖုန္းေတြ ေခၚမရ၊ မိုဘုိင္းဖုန္းေတြ အကုန္ပိတ္၊ မက္ေဆ့ခ်္ေတြလည္း ပို႔မရ။ အဲဒီေတာ့လည္း ေရဒီယိုေတြ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အ၀ယ္လိုက္ၾကတာ။ ျပည္သူေတြ နားေထာင္ခ်င္တာ တကယ့္သတင္းမွန္။ ကိုယ့္အေျခအေန ျပန္စစ္ၾကည့္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ မီဒီယာေတြ ဘယ္အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီလဲ သိသင့္တာၾကာၿပီ။ ေျပာခ်င္ရာေျပာ ေရးခ်င္တာေရးထားတဲ့ သတင္းေတြကို သူတို႔ကိုယ္တို္င္ေရာ နားေထာင္ျဖစ္၊ ဖတ္ျဖစ္မယ္မထင္ (ကိုယ့္ပံုကုိယ္ ၾကည့္ဖို႔ကလဲြရင္)။ မသိနားလည္ေသးတဲ့ စကားမေျပာတတ္ေသးတဲ့ ကေလးကေတာင္ ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းၿပီးလုိ႔ သတင္းလာတာနဲ႔ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို လာပိတ္ေတာ့တာပဲ။

မီဒီယာေတြရဲ႕ အမွန္တရား႐ုိက္ခ်က္က ေတာ္ေတာ္ အထိနာသြားလို႔ သူတို႔ေတြ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ေတာင္ မလုပ္နိုင္ေတာ့။ နိုင္ငံပိုင္ သတင္းစာ တမ်က္နွာ အျပည့္နီးပါး ေသြး႐ူးေသြးတန္း ထေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ျပည္သူေတြကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက ေအာ့ေၾကာလန္ အရက္သမား လူရမ္းကား အရက္မူးၿပီး ရမ္းေနသလိုသာ သေဘာထားေတာ့တယ္္။ အမူးသမား စကားေတာ့ ဘယ္လိုေအာ္ေအာ္ ဘယ္သူမွ အေရးမထားပါဘူး။ သိကၡာမရွိတဲ့သူရဲ႕ စကား ဘယ္သူယံုလို႔ နားေထာင္မွာလဲ။

က်မတို႔ေတြကေတာ့ သတင္းမွန္သိနိုင္မယ့္ ေနာက္ကိုသာ အတင္းလိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ေရဒီယိုသတင္း၊ ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းေတြက သတင္းေတြကိုသာ ၾကည့္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုမွ ဖံုးလို႔မရ၊ ဖိလို႔မရ။ ကမာၻ႔အလယ္မွာ သူတို႔ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းခဲ့ရၿပီ။ က်မတို႔မွာလည္း သတင္းေတြၾကည့္ နားေထာင္နဲ႔။ အစားအေသာက္လည္း ေကာင္းေကာင္း မ၀င္၊ အိပ္လို႔လည္း မေပ်ာ္။ ညမထြက္ရ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ ညအခါသမယမွာ ကားႀကီးသံေတြ လမ္းမေပၚမွာ ၾကားေနရေတာ့ `ေအာ္… ဘယ္သူေတြကို ထပ္ဖမ္းလာၿပီး နွိပ္စက္ဦးမလဲ´လို႔ စိတ္မခ်မ္းသာ အိပ္မရ။ ထထိုင္ၿပီး ေတြးေနမိျပန္။ ငါတို႔ေတြ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္မွ ငါတို႔တိုင္းျပည္ လူလူသူသူ ျပန္ျဖစ္လာမလဲ။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း စိန္တံုး စိန္ခဲေတြကို ျမင္လာ၊ `စိန္အစစ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကို ေခၚသတဲ့´။ စိန္အစစ္လည္း ျပည္သူေတြ မျမင္ဖူးခ်င္ပါဘူး၊ ျပည္သူေတြက အလင္းေရာင္ေလးနဲ႔ ေနခ်င္႐ံုေလးပါ။ အဖမ္းခံရတဲ့သူေတြ အႏွိပ္စက္ခံရတဲ့သူေတြ မေျပာနဲ႔။ ျပည္သူေတြအားလံုး စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြပါ။ ေနာက္တခါ ထပ္ရႈံးခဲ့ရင္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ၁၉-ႏွစ္ အႏွစ္နွစ္ဆယ္ နီးပါး အဖိနွိပ္ခံရမယ့္ အေရးကိုလည္း ေတြးမိတိုင္း အခုပဲြကို အမွန္တရားဘက္ကပဲ အနိုင္ရေစခ်င္ေနၾကပါတယ္။ ႐ံႈးလို႔မျဖစ္ဘူးလို႔ အခ်င္းခ်င္း အားေပးေပမယ့္ လက္နက္ကိုင္နဲ႔ လက္နက္မဲ့တို႔ရဲ႕ တိုက္ပဲြမွာ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို သူတို႔ဖ်က္ဆီးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆႏၵျပသူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္အင္အားကိုေတာ့ သူတို႔ယွဥ္လို႔မရခဲ့ပါဘူး။ ရပ္တည္တဲ့ ဘက္ကပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ စြန္႔ရဲနုိင္မႈကပဲ ၾကည့္ၾကည့္ တာ၀တိ ံသာနဲ႔ အ၀ိစိေလာက္ကြာပါတယ္။

သူတို႔ေတြ သတင္းေတြ ဒီေလာက္ပိတ္ထားတဲ့ ၾကားက ျမင္ရတဲ့ အနိဌာ႐ံု ျမင္ကြင္းေတြကို မျမင္ခ်င္ မၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ အမွန္တရားကို သိေအာင္ေတာ့ အားတင္းၿပီး ၾကည့္ၾကရ။ ရင္ထဲမွာလည္း ဆို႔နင့္ေနလို႔။ ကေလးေတြ မျမင္ေအာင္ေတာ့ ကြယ္ထားရေသးတယ္။ ဘယ္သူေတြက လုပ္လို႔ ဒီလို ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာလဲ ေမးရင္ က်မ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ။ နုနယ္လွတဲ့ ကေလးေတြကို အစိုးရ မႀကိဳက္တာ လုပ္မိလို႔ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္မိလို႔ ဒီလို အျဖစ္ဆိုးေတြနဲ႔ ၾကံဳရတယ္လို႔ အမွတ္မမွားေစခ်င္ဘူး။ ဒီလို ဆိုး၀ါးရက္စက္တဲ့ သူေတြကို ဘာလို႔ ေမေမတို႔က ဒီအတိုင္း ငံု႔ခံေနၾကတာလဲလို႔ ေမးလာခဲ့ရင္လည္း ကေလးေတြရဲ႕ သူရဲေကာင္းႀကီးပဲ လုပ္ခ်င္တဲ့ က်မ ေျဖရမွာ ရွက္တယ္။

စြန္႔၀ံ့တဲ့ သူေတြကေတာ့ စြန္႔သြားၾကတယ္။ ကိုယ့္အသိုက္အျမံဳေလး ၿပိဳကဲြမယ္မွန္း သိေပမယ့္ ၊ ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ခဲြသြားရမယ္မွန္း သိေပမယ့္၊ ကိုယ့္အတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္ကလဲြလို႔ ဘာမွ မယူေဆာင္ သြားနိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ အသက္စြန္႔ သြားၾကတဲ့၊ ကိုယ္ပင္ပန္း စိတ္ဆင္းရဲ ခံေနၾကရတဲ့ သူေတြအတြက္ က်မတို႔ ေအးေအးသက္သာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေနရက္ၾကမွာလား။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္ယံုၾကည္တာေတြကို ေမ့ၿပီး ေပ်ာ္ေနသင့္သလား။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သူခ်စ္လွစြာေသာ မိသားစုနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနနိုင္တဲ့ ဘ၀ကို္ထားခဲ့ၿပီး ဘာအတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ ဒုကၡခံၿပီး ေနေနရသလဲဆိုတာကို ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေပးၾကပါ။ ကိုယ့္သားသမီးေတြ ေကာင္းစားဖို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သတိရေပးၾကပါ၊ ဘုရားရွိခုိး အာ႐ုံျပဳတိုင္းလည္း ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ မကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိတယ္ဆိုတာ ေမ့မထားၾကပါနဲ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ‘တို႔တုိင္းျပည္’ ကဗ်ာထဲကလိုပဲ ေတာကၿပိတၱာ မျဖစ္ရေလေအာင္ တစိပ္တ၀မ္းညီညီနဲ႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ ကိုယ္စီတာ၀န္ ယူတတ္ၾကရင္ေတာ့ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းမေ၀းေလာက္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္ …။ ။

ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတဦး