အေဝးေရာက္ ေယာက်္ားမ်ားနဲ ့ အေၾကာက္တရား

ေမျမန္မာ

ဘာတဲ ့…တေန႔က ရန္ကုန္မွာ ျဖစ္သြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ၂၇ ေယာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ အလယ္တဝိုက္ ဆူးေလဘုရားမွာ ဆႏၵျပခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ နအဖ ေတြကို ျပန္လည္ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ဆူးေလကေနၿပီးေတာ့ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားကို ခ်ီတက္ၿပီး ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔ခဲ့ၾကတယ္လို ့ဆိုပါတယ္။ ေအာ္…က်မတို႔ မိန္းမေတြ တယ္လဲ သတၱိရွိၾကပါလားလို႔ ေတြးမိတာနဲ႔ အမွ်၊ အဲဒီသတၱိမ်ဳိး ေယာက်္ား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိျပန္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတပါး အေဝးေရာက္ေနတဲ့ ေယာက်္ား အမ်ားစုကို ေျပာခ်င္တာပါ။

မမီးမီး၊ မစုစုေႏြးတို႔ အဖမ္းခံ ေနရၿပီ။ မနီလာသိန္း၊ မျဖဴျဖဴသင္းတို႔ထြက္ေျပးေနရၿပီ။ တျခား နံမည္မသိေသာ မိန္းမေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္ထဲမွာ၊ ေတာထဲမွာ တန္းစီေနလို႔ပါလား။ အခုေနာက္ဆံုး ခ်ီတက္ဆႏၵျပတာ ေယာက်ၤားေတြ မပါဘဲ မိန္းမေတြခ်ည္းပဲ ဘာလို ့ ၿဖစ္ေနရတာလဲ။ ေယာက်္ားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၾကလဲ။

မသိလို႔ပါ။ ေယာက်ၤားပီပီ ေၾကာက္မ်ား ေၾကာက္ေနၾကသလားလို႔။ ေတြးလို႔ရ၊ သိလို႔ရသမွ်ေတာ့ နအဖ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္က ေယာက်ၤားႀကီးေတြလံုးလံုး ျဖစ္ရက္နဲ႔ မိန္းမတေယာက္ျဖစ္တဲ ့
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တေယာက္ကိုေတာင္ ခုထိလက္ခံ မေတြ႕ဆံုရဲတာဟာ ေၾကာက္လို႔ မဟုတ္ရင္၊ ရင္မဆိုင္ရဲတာေပါ့။ ေၾကာက္တာထက္ ဆိုးတယ္၊ သိမ္ငယ္တာ ပါသြားၿပီ။ မဟုတ္တာေတြ လုပ္ထားတာ သိပ္မ်ားေနၿပီဆိုေတာ့၊ အင္း…ေတြ႕ရဲမယ္ မထင္။ ဒါကို … အေကာင္းဖက္ လွည့္ေတြးေပးဖို႔ မၾကံၾကနဲ႔။
အခ်ိန္ဆြဲေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေတြ႕ဖို ့ကို ေၾကာက္ေနၾကတာ၊ အဟား…ရီစရာပဲ။

က်န္တဲ့ နအဖ မဟုတ္တဲ့ လူေတြ(ေယာက်ၤားေတြ)ကေရာ ဘာထူးလဲ။ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ ေယာက်ၤားေတြေလ၊ ပိုေတာင္ ဆိုးေသးတယ္။ ေလပဲ ပစ္ေနၾကတယ္။ ဆင္ပဲဖမ္းေတာ့ မလို၊ က်ားပဲ ဖမ္းေတာ့ မလို၊ တကတည္း … ခုထိ ေသနတ္က ေျပာင္းတိုက္တုန္း။ ျပည္တြင္းမွာေတာ့ ျပည္သူေတြ ငတ္ကုန္ၾကၿပီ။ ရဟန္းသံဃာ၊ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ေသသူေသ၊ အဖမ္းခံရသူ ခံရ၊ ေပ်ာက္သူေတြ ေပ်ာက္၊ က်န္တဲ့သူေတြလည္း ႏိူင္ငံေရး ဆက္လုပ္ဖို႔ထက္၊ ထမင္းတေန႔ နပ္မွန္ေအာင္ စားဖို႔ ျပန္႐ုန္းေနၾကရၿပီ။

က်မတို႔ ျပည္တြင္းက ရွိစုမဲ့စု အင္အားေလးနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ေနၾကရရွာတဲ့ ရဟန္းရွင္လူ၊ ေက်ာင္းသား၊ မိန္းမ ျပည္သူေတြအတြက္ ဒီက လူေတြ မရွက္ၾကဘူးလား။ ျပည္တြင္းမွာက ငါတို႔ ျပည္သူေတြခမ်ာ ေသနတ္ေျပာင္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထားခံရတာေနာ္။ မဟုတ္လည္း မိသားစုလိုက္ ဖမ္းၿပီး ၿခိမ္းေၿခာက္ခံရလိုခံရနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မလႈပ္သာဘူး။ ရွင္တို႔ကို ဒီမွာ ဘာေသနတ္ေျပာင္းက ထိုးခ်ိန္ထားလို႔လဲ။ တိုင္းျပည္ တကယ္ခ်စ္စိတ္ရွိရင္ အျငင္းမပြားၾကပါနဲ႔၊ အခ်င္းမမ်ားၾကပါနဲ႔၊ စဥ္းစားမေနၾကပါနဲ႔၊ တကယ္လုပ္ရမွာ က်ေတာ့ ေၾကာက္ၿပီး အ႐ူးခ်ီးပန္း ေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႔ တေယာက္အေပၚ တေယာက္ အျပစ္ေတြ တင္မေနၾကပါနဲ႔။ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတယ္ ကိုယ္ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အသိဆံုး၊ ျပည္ပမွာ ေရာက္ေနတာ အခြင့္အေရးေတြ ငါတို႔ ျပည္တြင္းကလူေတြထက္ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာပါ။ (ရသင့္ရထိုက္တာေတြလည္းရၿပီး ၾကပါၿပီ၊ ေတာ္လည္း ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ)

တကယ္လုပ္ရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္က်မွ ထမင္းေရပူလာ လွ်ာလႊဲ အေၾကာက္တရားေတြ ႀကီးစိုးၿပီး ေၾကာက္ကန္ ကန္ေနသလို ျဖစ္ေနတဲ့ အျပဳအမူေတြ ရပ္တန္းက ရပ္ၾကပါ။ မဟုတ္ရင္ ….က်မတို႔ မမီးမီးတို႔၊ မနီလာသိန္းတို႔၊ မျဖဴျဖဴသင္းတို႔၊ မစုစုေႏြးတို႔ အႏၱရာယ္ၾကားက ခ်ီတက္ဆႏၵျပၾကတဲ့ မိန္းမေတြနဲ႔ ရွင္တို႔ အေဝးေရာက္ ေယာက်ၤားေတြနဲ႔ ဘဝေျပာင္းၾကမလား။ ေနရာလဲ ၾကမလား။ ေၾကာက္ေနၾကရင္ ေျပာၾကစမ္းပါ ...။ ။

ေမျမန္မာ
(၂၆-၁၁-၂၀၀၇)