အမ်က္ေျဖလကၤာသစ္ေဒါင္းတမန္
သူတည္း တေယာက္
ေကာင္းဖို႔ ေရာက္မူ
သူအမ်ားမွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ
မဆံုးပါတည္း။
ေ႐ႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ ၾကငွန္းလည္းခံ
မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္
စည္းစိမ္မကြာ၊ မင္းခ်မ္းသာအား
မလြတ္စတမ္း၊ သူစြဲလမ္းကာ
တဏွာဖက္ေန၊ မက္မေျပရွာ
တသက္လ်ာတည္း။
ၾကင္နာမထား၊ သံဃာအားသတ္
အမိုက္ဇာတ္လည္း၊ မလြတ္ၾကမၼာ
ရိွလိမ့္မွာကို၊ သိကိုသိလ်က္
မ်က္စိမိွတ္ရမ္း၊ ဆိုးသြမ္းတတ္သည္
မကြၽတ္ႏိုင္စြာ၊ သတၱ၀ါတည္း။
ရိွခိုးေကာ္ေရာ္
ပူေဇာ္အကြၽန္၊ ပန္ခဲ့တံု၏
ဤဘံုဘ၀၊ ဆပ္ခဲ့ရသည့္
သံသရာေၾကြး၊ ကုန္ႏွင့္ေသးေလာ့
သူ႔အေၾကြးမူ၊ တံု႔မယူလို
လူျဖစ္သမွ်၊ ဘ၀ဆက္တိုင္း
ထိုလူ႐ိုင္းႏွင့္၊ မဆံုခြင့္သာ
ဦးတင္ပါသည္
သစၥာဆုေတာင္း ျပည့္ေစသတည္း။ ။
ေဒါင္းတမန္
Posts
1 comment:
What a very good poem modified to reflect our suffering and feeling.
Good work Daungtaman
Post a Comment