မမနီ သို ့မဟုတ္ မိ်ဳးဆက္သစ္ကို စိုက္ပ်ိဳးသူအတြက္ ...

ကိုေမႊး
ေမာင္ေလး
ေဆးသားေတြနဲ႔ အေရာင္ျခယ္
ေလာကကို ေလွာင္ရယ္ခဲ့တဲ့ ဗင္ဂိုး
ေဘာ္လ္တဲယားဆိုတဲ့ ျပင္သစ္က လူ ့ဂြစာ
ရွယ္လီရဲ႕ကဗ်ာေတြနဲ႔ .. ေတာ္လ္စတိြဳင္းရဲ႕ စစ္နဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
သမိုင္းေသြးဆိုတာ မေျခာက္ဘူးကြယ ့္
ေသြးသားတင္တဲ့ ေဆးသားျပင္ေပၚက
ငဒို ့သမိုင္း ေဟာဒီ မီးမုန္တိုင္းကလည္း မၿငိမ္းေသးဘူးကြယ့္ …။

အဲသလို
အနုပညာစာေပ
ပန္းခ်ီ၊ ဂီတေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတတ္တဲ့မမနီ။

ဘ၀နဲ႔ ရသ
သမို္င္းနဲ႔ မႈိင္း
႐ိုင္း႐ိုင္းယဥ္ယဥ္ ခြဲျခားႏႈိင္းယွဥ္
သင္ျပေပးခဲ့တဲ့ မမနီ …။

က်ဳပ္ဆြဲတဲ့ စုတ္ခ်ာခ်ာ ပန္းခ်ီကား
ေဆးသား ၾကမ္းၾကမ္းေတြထဲက
အဓိပၸါယ္အစအန ရွာေဖြ
ေႏြေတြကိုဖြဲ႕သီတဲ့ ေနရီလား
ေ၀ဒနာကိုဖြဲ႕သီတဲ့ နရီလား
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားေပးတတ္တဲ့ မမနီ …။

အမွန္တရားကို ခ်စ္
ဘ၀ကို ခ်စ္
ေလာကကို ခ်စ္
ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်စ္….တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္
တပည့္ေတြကို ခ်စ္တဲ့ ဆရာမ
အလွတရားနဲ ့ပန္းပ်ိဳးသူ ဘ၀ရထားနဲ႔ လမ္းဆိုးဟူသမွ်
ေရွ႕ကကြယ္ကာ ခ်ီတက္ရွာသူ
တပည့္ဟူသမွ် သူမရင္၀ယ္သား
သိပ္႐ိုးသားတဲ ့မမနီ …။

အေဖက အမွန္တရားရဲ႕ တပ္မွဴး
စစ္ဘီလူးကို ဦးမၫြတ္
အခြင့္အေရးနဲ႔ မရူးသြပ္သူ
ဖုန္ထူထူ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ
သူဟာ သက္ရွိထင္ရွား
ေလာကနတ္ တပါးေပါ့ ….။

အဲဒီမ်ဳိးဆက္က ရွင္သန္
ေလာကဓံကို မေၾကာက္
စစ္ကြၽန္သေဘာက္ကို ပ်က္ရယ္ျပဳ
မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္႐ုပ္တု
အားငယ္မႈေတြ မရွိတဲ့ မမနီ ...။

မမနီေရ
မေျခာက္တဲ့ သမုိင္းေသြး
မေၾကာက္တဲ့ လႈိင္းေထြးေတြ ဒီေရတက္လို ့
ငဒို ့သမိုင္း မၿငိမ္းတဲ့ မီးမုန္တိုင္းထဲမွာ
မမနီပ်ိဳးတဲ့ ပန္းေတြ
ဆန္းေ၀ ပြင့္ဖူး
ဦးမညြတ္ ဒူးမေထာက္
ေထာင္လည္း မေၾကာက္
ေအာင္ပြဲေရာက္တဲ့အထိ ခ်ီတက္
ဒီမနက္ ပြင့္မယ့္ပန္းေလးေတြ ထပ္ဆင့္ပိ်ဳးလို ့….။

(စစ္အာဏာရွင္တို႔၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံလိုက္ရေသာ မမနီနွင့္ အကိုတို ့အတြက္ …)