သမိုင္းျမစ္ႀကီးေပၚမွ အမိႈက္မ်ား

သရ၀ဏ္ (ျပည္)
News Watch (ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)

တပ္မေတာ္ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ဦး၏ အစ္မျဖစ္သူသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ေနထိုင္ပါသည္။ ထိုအခါ မိသားစုသေဘာအရ အစ္မျဖစ္သူထံ ေမာင္လုပ္သူက လာလည္တတ္ပါသည္။ ထိုသို႔လာေသာ အခါ လံုၿခံဳေရးအျပည့္ျဖင့္ လာပါသည္။ ဤအပိုင္းအထိ ေ၀ဖန္စရာမရွိပါ။ ထိပ္သီးအရာရွိျဖစ္သျဖင့္ သူ၏လံုၿခံဳေရးအတြက္ ထိုက္သင့္သေလာက္ ေဆာင္ရြက္လာျခင္းကို နားလည္လက္ခံရပါမည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္တဆင့္ တက္လာပံုမွာ သူ႔အစ္မေနေသာ အိမ္ႏွင့္ေဘးခ်င္းကပ္ အနီးအပါး အထပ္ျမင့္တိုက္ခန္းမ်ားတြင္ ေနထိုင္သူမ်ားသည္ သူေရာက္လာလွ်င္ မိမိတိုက္ခန္းေပၚမွ ေအာက္သို႔ဆင္းေပးရပါသည္။ လံုၿခံဳေရးအျမင္အရ လုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုသို႔လုပ္ခိုင္းျခင္းကို ထိုပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးက လုပ္ခိုင္းသည္လား၊ သူ႔လက္ေအာက္မွ အရာရွိမ်ားက ဖားၿပီး လုပ္ၾကသည္လား မသိပါ။ တပ္မေတာ္သာအမိ တပ္မေတာ္သာအဖေခတ္က ထိုသို႔လုပ္သည္မွာ မထူးဆန္းေသာ္လည္း ျပည္သူသာအမိ ျပည္သူသာအဖဟု ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးၿပီဟူေသာ ယခုေခတ္တြင္ေတာ့ ဤအျပဳအမူမွာ ထူးဆန္းေနပါသည္။ ျပည္သူသည္အမိအဖ အရာမွာရွိလွ်င္ ကိုယ့္မိဘကို ကိုယ့္အိမ္ ေပၚမွဆင္းခိုင္းေသာ သားသမီးကို မည္သို႔သတ္မွတ္မည္နည္း မသိပါ။ တကယ္ေတာ့ လံုၿခံဳေရးအေျခအေန စိုးရိမ္စရာရွိသည္ဆိုလွ်င္ အစ္မျဖစ္သူကို ဟိုတယ္တခုတြင္ ေခၚယူေတြ႔ဆံု၍လည္း ရပါသည္။ စစ္တပ္ထဲသို႔ေခၚယူေတြ႔ဆံုလွ်င္လည္းျဖစ္ပါသည္။

အာဏာရွင္ႀကီး ဦးေန၀င္း ျပည္ၿမိဳ႕သို႔ လာေရာက္ကာ ေဆြမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုစဥ္မွာပင္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကို ေမာင္းထုတ္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ဆံုျခင္းသည္ ႏိုင္ငံေတာ္တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနျခင္းဟုတ္၊ မဟုတ္ဆိုတာလည္း ေမးစရာျဖစ္ေနေသာကိစၥျဖစ္သည္။ ထားေတာ့။ ဒီမိုကေရစီေခတ္တြင္ ဒါေတြလည္း ျပဳျပင္သင့္သည္ကို အျပဳသေဘာေထာက္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ႏိုင္ငံေတာ္လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေပါက္ၾကားမႈႏွင့္ လာကုပ္ေနမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွ လူႀကီးဆိုသူမ်ားသည္ သူတပါးကို အမိန္႔ေပးခ်င္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကို ေ၀ဖန္လွ်င္ မႀကိဳက္ပါ။ အားလံုးေကာင္းပါသည္ခင္ဗ်ားဟု ေျပာတတ္သူမ်ားကိုသာ လိုလားပါသည္။

''ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွ လူႀကီးဆိုသူမ်ားသည္ သူတပါးကို အမိန္႔ေပးခ်င္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုေ၀ဖန္လွ်င္ မႀကိဳက္ပါ။ x x x x x ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ အခမ္းအနားတခု၌ တကယ္အလုပ္လုပ္သူက လူနည္းစုျဖစ္ၿပီး လူျမင္ေသာေနရာတြင္ လူလံုးျပ ႏွမ္းျဖဴးၾကသည့္ ဖိုးပါခ်င္ မယ္ပါခ်င္မ်ားက လူမ်ားစုျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္အခမ္းအနားတြင္ပဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္႐ိုက္ စြတ္က်ယ္အက်ႌႏွင့္ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ား၊ ထဘီတိုတိုႏွင့္ ပန္းကန္ေဆးေနသူမ်ား ပါေလ့ပါထ မရွိဘဲ တိုက္ပံုကို ေခါက္႐ိုးေကာ့ေနေအာင္ ၀တ္စားထားသူမ်ား ခ်ိတ္ထဘီႏွင့္ ပ၀ါျခံဳထားသူမ်ားသာ ပါေလ့ရွိပါသည္။ x x x xx ယခုေခတ္တြင္ ႏိုင္ငံေရးလူလံုးျပလိုသူမ်ား၊ လူမႈေရးလူလံုးျပလိုသူမ်ား၊ ပရဟိတလူလံုးျပလိုသူမ်ား၊ အသင္းအဖြဲ႔ဆိုင္ရာလူလံုးျပသူမ်ား၊ အႏုပညာလူလံုးျပလိုသူမ်ား၊ စားဖားမ်ား ေရွ႕တန္းသို႔ တက္လာၾကေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ အခြင့္အေရးသမားအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစားၾကေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ ေ၀စားမွ်စားေခတ္ႀကီးျဖစ္သည္။''

ေနာက္ထပ္ၾကည့္မိေသာ ႐ုပ္သံသတင္းတပုဒ္တြင္ မိခင္ႏွင့္ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းႀကီး၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ား မိုးရာသီ သစ္ပင္စိုက္ပ်ဳိးေသာ အခမ္းအနားတခုကို ေတြ႕ရပါသည္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွ ၀တ္ဆင္ထားေသာ အမ်ဳိးသမီးသံုးေလးဦး သစ္ပင္စိုက္ၾကပံုကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ အခမ္းအနားႏွင့္ မလိုက္ဖက္စြာ သစ္ပင္ေဘး၌ ေကာ္ေဇာမ်ား ခင္းထားပါသည္။ ကိုင္ထားေသာ ေရကရားမွာ ေရႊအစစ္လားဘာလားေတာ့ မသိ ေရႊေရာင္ေရပန္းကရားျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ေျမႀကီးဖို႔ရန္ ကိုင္ထားေသာ ေဂၚျပားမွာလည္း ေရႊေရာင္ေဂၚျပားျဖစ္သည္။ သစ္ပင္စိုက္ဖို႔လာေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအားလံုး ေဒါက္ဖိနပ္မ်ားကို စီးထားၾကသည္။ ဒီပံုေတြႏွင့္ မိခင္ႏွင့္ကေလးကိုေစာင့္ေရွာက္မည္လား မိခင္ႏွင့္ကေလးမ်ားက သူတို႔အတြက္လာၿပီး လုပ္အားေပးရမည္လား မသဲကြဲေတာ့ပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ အခမ္းအနားတခု၌ တကယ္အလုပ္လုပ္သူက လူနည္းစုျဖစ္ၿပီး လူျမင္ေသာေနရာတြင္ လူလံုးျပ ႏွမ္းျဖဴးၾကသည့္ ဖိုးပါခ်င္ မယ္ပါခ်င္မ်ားက လူမ်ားစုျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္အခမ္းအနားတြင္ပဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္႐ိုက္ စြတ္က်ယ္အက်ႌႏွင့္ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနသူမ်ား၊ ထဘီတိုတိုႏွင့္ ပန္းကန္ေဆးေနသူမ်ား ပါေလ့ပါထ မရွိဘဲ တိုက္ပံုကို ေခါက္႐ိုးေကာ့ေနေအာင္ ၀တ္စားထားသူမ်ား ခ်ိတ္ထဘီႏွင့္ ပ၀ါၿခံဳထားသူမ်ားသာ ပါေလ့ရွိပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ အလုပ္လုပ္သူက တဖြဲ႕၊ လူလံုးျပသူက တဖြဲ႔ ျဖစ္ဟန္တူေပသည္။ တခါတရံ လမ္းေဘး၌ လမ္းခင္းေနသူ၊ ေျမာင္းတူးေနသူ စသည့္လုပ္ငန္းမ်ားကို ေတြ႕သျဖင့္ သတိထားၿပီး ၾကည့္မိေသာအခါ ေျမာင္းထဲဆင္း၍ တကယ္အလုပ္လုပ္ေနသူမွာ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္သာရွိၿပီး ေနရိပ္ထဲတြင္ ထီးေဆာင္းၿပီး ထိုင္ၾကည့္ကာ လိုအပ္သည္မ်ားကို ၫႊန္ၾကားေနၾကသူမ်ားမွာ အလုပ္လုပ္သူထက္ ပိုမ်ားေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ဤႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္သူထက္ ၫႊန္ၾကားသူက ပိုမ်ားေနေပသည္။ လမ္းဖြင့္ပြဲ တံတားဖြင့္ပြဲမ်ားတြင္ တအုပ္တမႀကီး လာေရာက္ အမွာစကားေျပာၾကား ဖြင့္လွစ္ၾကေသာ္လည္း ေနာင္တခ်ိန္ တံတားႀကီး ႀကံ့ခိုင္မႈနည္းလာ၍၊ လမ္းမႀကီး ပ်က္စီးလာ၍ ေျပာစရာ တင္ျပစရာရွိေသာအခါ လိုအပ္သည္ကို ၫႊန္ၾကားခဲ့ေသာ ပုဂ္ၢိဳလ္မ်ားတေယာက္မွ ေရာက္မလာေတာ့ေပ။ ဖြင့္ပြဲေန႔က စည္ကားသေလာက္ ေနာက္ေန႔တြင္ က်ီးႏွင့္ဖုတ္ဖုတ္ျဖစ္ကာ မည္သူမွ်လွည့္မၾကည့္ၾကေတာ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကား လူလံုးျပေသာအလုပ္တြင္ အေတာ္ကၽြမ္းက်င္ ၾကေပသည္။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လွ်င္ေတာင္ လူမျမင္ေသာေနရာတြင္ မေနခ်င္ မိမိမ်က္ႏွာ ထင္ရွားစြာ ပါခ်င္သည္။ အလုပ္လုပ္ရာတြင္လည္း လမ္းျပင္ျခင္း လမ္းခင္းျခင္း စေသာ အလုပ္မ်ားကို လူမျမင္ေသာ ညဘက္သန္းေခါင္တြင္ မလုပ္ခ်င္၊ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္မတို႔သည္ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုက္ဆံမ်ားကို ဤေနရာတြင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ အသံုးခ်ေနၾကပါသည္ဟု ဖြင့္မေျပာ႐ံုတမယ္ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္း ကားက်ပ္က်ပ္တြင္ လမ္းမႀကီးကို ပိတ္လ်က္ အလုပ္သမားမ်ား သနားစဖြယ္ ပူပူေလာင္ေလာင္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ အလုပ္လုပ္ျပၾကရေလသည္။ သူတို႔ လမ္းျပင္ေနၾကသည္မ်ားကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္၍ သတင္းစာမ်ားတြင္ သတင္းမပါပါေအာင္ ထည့္ၾကသည္။ စီမံကိန္းမွ ဘ႑ာေငြမ်ားကို ဘံုးေသာအခါ မည္သူမွ် မသိလိုက္ရပါ။ လူေျပာမသန္ လူသန္မေျပာ စကားပံုကို သတိရမိပါသည္။

ယခုေခတ္တြင္ ႏိုင္ငံေရးလူလံုးျပလိုသူမ်ား၊ လူမႈေရးလူလံုးျပလိုသူမ်ား၊ ပရဟိတလူလံုးျပလိုသူမ်ား၊ အသင္းအဖြဲ႕ဆိုင္ရာ လူလံုးျပသူမ်ား၊ အႏုပညာလူလံုးျပလိုသူမ်ား၊ စားဖားမ်ား ေရွ႕တန္းသို႔တက္လာၾကေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ အခြင့္အေရးသမားအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းစားၾကေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ ေ၀စားမွ်စားေခတ္ႀကီးျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ေရွ႕ေနတဦး ေျပာေသာ ပံုျပင္ေလးတပုဒ္ရွိ၏။ တခါက တိုင္းရင္းသား ကဒူးကနန္းလူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္ေသာ ဗန္းေမာက္ (ဗေမာက္)နယ္ထဲသို႔ ေျမျပန္႔မွ ရဟန္းတပါး ေရာက္လာေလသည္။ ႐ိုးသားေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည့္အေလ်ာက္ မိမိတို႔ထံ လာေရာက္ေသာ ေျမျပန္႔သားဧည့္သည္မ်ားကို ေဖာ္ေရြစြာခင္မင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ယခုေသာ္ ရဟန္းျဖစ္သျဖင့္ ပို၍ပင္ ေလးစားၾကည္ညိဳၾကေလသည္။ ထို႔အျပင္ မိမိတို႔အရပ္ေဒသ၌ ကာလရွည္စြာ ေက်ာင္းထိုင္လိုေသာ ရဟန္မ်ား မရွိရကား ယခုေရာက္ရွိလာေသာ ရဟန္းမွာ ဒီေဒသတြင္ ေက်ာင္းထုိင္သီတင္းသံုးမည္ဆိုသျဖင့္ ေဒသခံမ်ား ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ ၀မ္းသာၾကေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ ထိုေတာထြက္ရဟန္းမွာ ဘာမွ ေကာင္းစြာတတ္သူမဟုတ္ေပ။ ၎ေဟာေျပာေနေသာ တရားေဒသနာပါဠိမ်ားကိုလည္း ေဒသခံမ်ားကလည္း ေကာင္းစြာ နားမလည္ၾကေသာ္လည္း ၎ေဒသတြင္ကား ဆြမ္းကြမ္းျပည့္စံုစြာျဖင့္ လာဘ္လာဘ ရႊင္လန္းေနေလသည္။ တေန႔သ၌ ေျမျပန္႔မွပင္ ဗမာလူမ်ဳိးတေယာက္ ၎ေဒသသို႔ ေရာက္ရွိလာကာ အဆိုပါရဟန္း ေဟာၾကားသည့္ တရားပြဲသို႔ တရားနာ ရန္ေရာက္ရွိလာၿပီး အခန္းေထာင့္တြင္ ထိုင္လ်က္ေနေလသည္။ ထိုအခါ ရဟန္းက သတိျပဳမိၿပီး တရားပြဲ စလွ်င္စျခင္း ပါဠိပါတ္သားတရားသံျဖင့္ ၎ဗမာ ထိုင္သည့္ ေထာင့္သို႔ အသာၾကည့္လိုက္ၿပီး ““ေဟာင့္ဒိုက ဗေမာက္ တရာ ေတေတနိတ္ ၀ါးေစရေအာင္”” ဟု တရားသံေနသံထားျဖင့္ တရားပြဲစလိုက္သည္ႏွင့္ ေဒသခံမ်ားက ““ဟာဩ ဒီတခါ တို႔ဘုန္းဘုန္း တရားက ခါတိုင္းနဲ႔မတူ ပိုလို႔ေကာင္းသေဟ့၊ ဒို႔ရဲ႕ ဗေမာက္ၿမိဳ႕ႀကီးလည္း ပါသကြ”” ဟု ေက်နပ္ၾကၿပီး မ်ားစြာေသာ အလွဴမ်ားကို ထည့္လွဴၾကေလ၏။ သူ၏ ေျပာလိုရင္းျဖစ္ေသာ ဟိုေထာင့္က ဗမာတေယာက္ တိတ္တိတ္ေန ေ၀စားရေအာင္ ဟူေသာစကားမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာ သိေသာ ဟူ၏။

အျပင္ေလာကတြင္လည္း ထိုပံုျပင္ထဲမွလိုပင္ တေယာက္ စားကြက္ကို တေယာက္က မေဖာ္ေၾကး ေ၀စားမွ်စားစနစ္ျဖင့္ ကိုယ္က်ဳိးရွာသမားမ်ား ခ်မ္းသာကာ တိုင္းျပည္မွာ ဆင္းရဲတြင္းနက္သထက္နက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိသာအေရးႀကီးလ်က္ အျခားသူမ်ား၏ ဘ၀စည္းစိမ္အသက္ အိုးအိမ္သည္ ဘာမွအေရးမႀကီးဟု ထင္ျမင္ယူဆေနသူမ်ား ေပါမ်ားသထက္ေပါမ်ားလာလွ်င္ ေလာကႀကီးသည္ ပ်က္စီးသြားေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ တိုင္းျပည္မတိုးတက္သည္မွာ ဤစိတ္ထားမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရေသးသည္မွာလည္း မ႐ိုးသားေသာ ဤစိတ္ဓာတ္မ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ကို လန္ဒန္တြင္ ၁၉၄၇ ဇန္န၀ါရီလ (၂၇) တြင္ လက္မွတ္ထိုးၿပီး ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ၁၉၄၇ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၂) ရက္၊ ၾကားထဲတြင္ ရက္ေပါင္း (၁၆) ရက္အတြင္း ေအာင္ျမင္စြာ လက္မွတ္ေရးထိုးႏိုင္ခဲ့ျခင္းမွာ သူ၏႐ိုးသားမႈ ႏိုင္ငံေရးသီလေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ငါ့အသက္စည္းစိမ္သည္ အေရးႀကီးသလို သူတပါး၏ အသက္စည္းစိမ္သည္လည္း ထပ္တူထပ္မွ် အေရးႀကီးသည္။ ငါ့အသက္စည္းစိမ္ထက္ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရးက ပိုအေရးႀကီးသည္ဆိုေသာ ျမင့္ျမတ္ျဖဴစင္ေသာစိတ္ထားေၾကာင့္ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္း တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ညႇိႏိႈင္းႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတြင္ ဥေရာပသမဂၢမွ ေထာက္ပံ့ေငြတို႔ ဘာတို႔လည္း မရွိ၊ သမၼတ႐ံုး၀န္ႀကီးမ်ားလည္း မရွိ၊ M.P.C ေခၚ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္ အဖြဲ႕လဲ မရွိခဲ့ပါ။ ထိုအရာေတြအစား ႏွလံုးသားထဲမွလာေသာ ႐ိုးသားမႈျဖင့္ ေဆာင္ရြက္လိုက္ရာ တိုင္းရင္းသားမ်ား ေဟာတေယာက္ ေဟာတေယာက္ လက္မွတ္ထိုးကာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ျဖစ္လာပါသည္။ ဗမာလူမ်ဳိးခ်င္းပင္ မယံုသကၤာျဖင့္ ေသနတ္ျဖင့္ အၿမဲခ်ိန္ထားခ်င္ေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ားရွိေနလွ်င္ လူမ်ဳိးမတူ ဘာသာစကားမတူေသာ တိုင္းရင္းသားတို႔ ယံုၾကည္လက္တြဲလာေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ စည္း႐ံုးမည္နည္း။

ယေန႔ေခတ္တြင္ အတုေတြက သိပ္ေပါသည္။ ေဆးအတု၊ အရက္ အတု၊ စီးကရက္အတု၊ ပန္းအတု(ပလပ္စတစ္ပန္း)၊ အသားတု၊ နာရီအတု မွသည္ ေရႊအတု၊ ပတၱျမားအတု၊ ဆရာ၀န္အတု၊ ေဒါက္တာဘြဲ႕အတု၊ ဒီမိုကေရစီအတုအထိ အတုအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိသည္။ လူတို႔သည္အတုႏွင့္ အသား က်ေနေသာအခါ အစစ္သည္ပင္လ်င္ ေမွးမွိန္ေနရေသာသေဘာရွိသည္။ ဟိုတေန႔က ထူးအိမ္သင္၏ V.C.D သီခ်င္းေခြတခ်ပ္ သြား၀ယ္ရာ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ေခြ မရွိဘူးလားဟု ေမးမိ၍ ခိုးကူးေခြေရာင္းသူ၏ ဘုၾကည့္ၾကည့္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ဟိုတယ္တခုတြင္ စားေသာက္ခန္းမထဲ၌ စားပြဲတိုင္းတြင္ ႏွင္းဆီပန္းတပြင့္စီ ပန္းအိုးႏွင့္ အလွထည့္ထားရာ ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုင္ၾကည့္မွ ပလပ္စတစ္ပန္းအတုႀကီး ျဖစ္ေနမွန္း သိရသည္။ ပန္းအစစ္ ဘာလို႔ မထိုးသလဲဟု ေမးရာ အစစ္က ၾကာၾကာမခံဘူး၊ ႏြမ္းသြားေတာ့ ခဏခဏ ၀ယ္ရတာ ပိုက္ဆံကုန္လို႔ ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္က မႀကိဳက္ဘူးဟုဆို၏။ ေၾသာ္ လူတို႔သည္ အစစ္ထက္ အတုႏွင့္ အသားက်ေနၾကကုန္၏။ အေပါစားပစၥည္းမ်ားသည္ ျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင့္ ပို၍ အေရာင္အ၀ါေတာက္ပေန၏။ ယခင္က ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္မ်ားကို ေရႊအစစ္ျဖင့္ အလွဆင္ေသာ္လည္း ယခုေခတ္တြင္ ဒစၥကိုေရႊဟုေခၚေသာ တိပ္ကဲ့သို႔ အသင့္သံုးကပ္ခြာ ေရႊျပားမ်ားသာ တြင္က်ယ္ေနသည္။ ေတာေတာင္မရွိေတာ့သျဖင့္ ဆတ္သတၱ၀ါ မ်ဳိးသုဥ္းလုခမန္းရွိေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၀ယ္ ဘယ္ဆိုင္ပဲသြားသြား အမဲသားမ်ားကို ခပ္တည္တည္ ဆတ္သားေျခာက္ဟု ညာေရာင္းေနတာကိုလည္း လူတို႔သည္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အားေပးေနၾကသည္သာျဖစ္သည္။ အလွျပဳျပင္ေရးေလာကတြင္ မိန္းမအစစ္ ေယာက္်ားအစစ္မ်ားထက္ ေမာင္မစၥကမ်ားသာ လႊမ္းမိုးထားေလသည္။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးတို႔သည္ နဂိုအလွထက္ တင္တု၊ ရင္တု၊ မ်က္ေတာင္တု၊ ေျခသဲ အတု၊ ဆံပင္တုမ်ားကို သံုးၾကေလ၏။ ထိုသို႔ျဖင့္ တေလာကလံုးသည္ ေကာသလအိပ္မက္ ဆယ့္ေျခာက္ခ်က္ထဲမွ ဘူးေတာင္းနစ္လို႔ ေဇာင္းျခမ္းေပၚဆိုေသာကိန္း ဆိုက္ေနၾကေလသည္။

ႏုိင္ငံေရးတြင္လည္း တသက္လံုးက ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာက ိုဘယ္ေသာ အခါမွ မၾကည့္ခဲ့ေသာ ပုဂ္ၢိဳလ္အခ်ဳိ႕သည္ ၂၀၁၅ အေရးကိစၥ နီးလာေသာအခါ ျပည္သူကို အၿပံဳးအတုေတြ ေပးလာၾက၏။ ရင္ထဲမွမပါေသာ ေ၀ေ၀ဆာဆာ မစားရ၀ခမန္းစကားမ်ားကို ေျပာလာၾက၏။ ေၾကာက္ကန္ကန္၍ နည္းလမ္းေပါင္းစံုကို စဥ္းစားလာၾကေပ၏။ ဟိုစည္းကမ္းဒီစည္းကမ္း ဟိုဥပေဒ ဒီဥပေဒ၊ ဟိုစနစ္ ဒီစနစ္ဆိုတာေတြကို ယုန္ေတာင္ေျပး ေခြးေျမာက္လိုက္ပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ အူလ်ားဖားလ်ား ေဆာင္ရြက္လာၾက၏။ စားေပါက္မ်ဳိးစံုကို ေဖြေဖြရွာရွာ ေဖာ္ထုတ္လာ၏။ အခ်ဳိ႕ကိုယ္ပိုင္အရည္အေသြးမရွိေသာ စားဖားအခ်ဳိ႕ကလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔၏ သည္းေျခႀကိဳက္ျဖစ္ေသာ ၀ါဒျဖန္႔စကားမ်ား လွိမ့္လံုးေျခာက္လံုးမ်ာကို သံုးကာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ သာသနာကို ခုတုံးလုပ္ၾကေပ၏။ အာဏာကို တသက္လံုး လက္မလႊတ္ဘဲ ကိုင္ထားၾကသူမ်ားကလည္း သူတို႔အုပ္ခ်ဳပ္မွပဲ တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းသာယာေတာ့မေယာင္၊ အတိုက္အခံမ်ားလက္သို႔ အာဏာေရာက္သြားလွ်င္ဘဲ ကမၻာပ်က္ေတာ့မလိုအေပါက္မ်ဳိး ခ်ဳိးၾကေပ၏။ အာဏာရွင္မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းတို႔ကလည္း အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးဟူေသာ စကားကို တြင္တြင္ေျပာကာ ယခင္က ခိုး၀ွက္ထားခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာမ်ားကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ ျပန္ေဖာ္လာ၏။ စာေရးဆရာဘ၀မွ ႏိုင္ငံေရးသုခမိန္ ေယာင္ေယာင္ျဖစ္သြားၾကသူမ်ားကလည္း သူတို႔ကုလားထိုင္ မေပ်ာက္ရေအာင္ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ေတးသြားမ်ားကို ျပည္သူ႔ခ်ဥ္ဖတ္ေတးဂီတအဖြဲ႕ႀကီးျဖင့္ ေရွ႕ထြက္ေဖ်ာ္ေျဖၾက၏။ လူႀကိဳက္နည္းသထက္နည္းလာေသာ ပါတီတခုကလည္း ခေမာက္ေပၚ၌ ေျခစံုတက္ရပ္ကာ ႏိုင္ငံေရးကားႀကံဳစီးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနေပ၏။ ခ႐ိုနီေပါက္စတို႔သည္ သူတို႔ဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ခ႐ိုနီဘိုးေအႀကီးမ်ား ခ်မွတ္ခဲ့သည့္ လမ္းစဥ္အတိုင္း ရာထူးအာဏာလုပ္ပိုင္ခြင့္ေလးမ်ား ရလိမ့္ႏိုးႏိုးျဖင့္ ၀န္ႀကီး၊ ၀န္ကေလးတို႔ အပါးမွမခြာဘဲ ေခြးက ိုသံႀကိဳးႏွင့္ဆြဲသည္႔ပမာ တေကာက္ေကာက္ ေလွ်ာက္လိုက္ေနေပ၏။ ခ်ဳပ္၍ဆိုရေသာ္ ဒီမိုကေရစီဆပ္ကပ္အဖြဲ႕ႀကီးသည္ ျပည္သူမ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ စတန္႔အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပလ်က္ရွိၾကကုန္၏။ ကၽြမ္းထိုးသူကထိုး၊ ေကာင္းကင္ဘား စီးသူကစီး၊ ဓားေပါက္ သူကေပါက္၊ မ်က္လွည့္ျပသူကျပ၊ ႀကိဳးတန္းေလွ်ာက္သူကေလွ်ာက္၊ လူရႊင္ေတာ္လုပ္သူကလုပ္ျဖင့္ စင္ေပၚ၀ယ္ စည္ကား႐ႈပ္ေထြး လ်က္ရွိၾကကုန္သည္။

ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ၾကားခဲ့ဖူးေသာ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေအာက္ပါဆံုးမစကားတခြန္းကို သတိရမိပါသည္။ ေရႊေတြ၊ ေငြေတြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ စတဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ပစၥည္းေတြဟာ ျမစ္ရဲ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲ ရွိတတ္တယ္။ ေရေအာက္မွာပဲ ေနတတ္တယ္။ ေရေပၚမွာ ေပါေလာေမ်ာေနတာေတြက တန္ဖိုးမရွိတဲ့ဟာေတြ မ်ားတယ္။ ဥပမာ-ေခြးေသေကာင္ပုပ္ေတြ၊ မစင္ေတြ၊ ဒိုက္ေတြ၊ ေဗဒါေတြ၊ ငွက္ေပ်ာတုံးေတြ၊ အမိႈက္ေတြ စတဲ့ဘယ္သူကမွ မလိုခ်င္တဲ့ ေရေမ်ာကမ္းတင္မဲ့ဟာေတြေပါ့၊ အင္း… ဆရာေတာ္ေျပာတာလည္းဟုတ္ တုတ္ တုတ္။ အႏွစ္ရွိေသာစပါးႏွံသည္ ေအာက္သို႔ ငိုက္ေနၿပီး အဆန္ေခ်ာင္မ်ားမွာ ေထာင္လႊားၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ မည္သူ ေရေမ်ာ၍ မည္သူ ကမ္းတင္မည္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ ျပည္သူေတြက ေစာင့္ၾကည့္ေနပါသည္။

သရ၀ဏ္(ျပည္)